...κ υστερα κοιταξε τον εαυτο της στα μάτια. δεν προσεξε το καλοχτενισμενο της μαλλι, ουτε τα ομορφα βαμμενα χειλη της. για πρωτη φορα το βλεμμα της εστιασε στα μάτια της, στο ασπρο των ματιων της! κ εκει, ειδε εναν αλλον κοσμο! εκει, στο ασπρο των ματιων της, ειδε ομιχλη, ειδε πολλα σκουρα χρωματα.
δεν ειδε φωτα, δεν ειδε χαμογελαστα προσωπα, τα δοντια οσων της χαμογελουσαν, ηταν μαυρα! τα μάτια τους, πετουσαν σπιθες! τα λογια τους δεν ειχαν φωνηεντα, ακουγονταν σαν μουγκρητα!
πως γινεται να κοιτας τον εαυτο σου που τοσο αγαπουσες, κ που την πρωτη φορα που κοιτας μεσα στα μάτια σου, κ πισω απο αυτα, να υπαρχει τοση πίκρα?
τωρα, ειχε δύο επιλογες. η μία ηταν να συνεχισει να ζει μεσα στην ομιχλη της. μεσα στην ζεστή, μα ψευτικη ομιχλη της.
η αλλη της επιλογη, ηταν να παει στο φως. να ζεσταθει απο την αληθεια του, κ ας εμενε μονη.
"η αγνη ψυχη, βλεπει παντα το ωραιο" ψελλισε.
δεν σκεφτηκε πολυ, εβαλε ενα μαχαιρι μεσα στα μάτια της. τυφλωθηκε. απο τοτε ζουσε μεσα στο απολυτο σκοταδι. μεσα σε ενα σκοταδι, γεματο φωτα, γεματο χρωματα κ ομορφες μουσικες!
