δε λεω, μερικες φορες τα φαινομενα απατουν. αλλες φορες ομως οχι.
σπανια μπορεις να προβλεψεις το μελλον, κ οσο κ να κοιτας το παρελθον, τα λαθη εξακολουθουν να συνεχιζονται. η ουσια ειναι να μαθαινεις απο τα λαθη σου, κατι που εγω δε καταφερα τελικα.
ολα αρχισαν με τη πρωτη κοπελα που αγαπησα. ειμασταν κ οι δυο τοτε δεκαεπτα χρονων. δε ξερω αν
ηταν κεραυνοβολος ερωτας, ξερω μονο πως την αγαπησα, την αγαπησα πολυ. απο τη πρωτη μερα ετυχε(?) να μεινουμε μαζι. προσωπικα δε με χαλασε καθολου αυτο, οπως δε χαλασε κ την αγαπημενη μου. μονο τα πρωινα που δουλευα δε την εβλεπα. ολη την υπολοιπη μερα, για εναν ολοκληρο χρονο
που κρατησε η σχεση μας, ειμασταν μαζι.
υστερα ομως απο τους επτα πρωτους μηνες, η σχεση μας κλονιστηκε. δυστυχως, δε καταλαβα ποτε μου το λογο. ξεκινησαν καποιες (ανοητες απο τη μερια μου) ανασφαλειες της, οι οποιες δυναμωναν ολο κ πιο πολυ. φτασαμε σε σημειο να τσακωνομαστε, χωρις να ξερω το λογο. παντα ημουν συζητησιμος ανθρωπος, αν κ οπως απεδειχθη, αυτο δε με βοηθησε. οτιδηποτε της ελεγα, με οσο καλο τροπο της το ελεγα, την ενοχλουσε. εξηγηση σοβαρη απο τη μερια της, δε μου εδινε ομως. μονο φωναζε. φωναζε οτι δε με αντεχει αλλο, οτι ειμαι ανυποφορος κ διαφορα συναφη. παντα απο τη μερια μου προσπαθουσα να της εξηγησω το λογο, ζητωντας της παραλληλα να μου αιτιολογησει τους δικους της λογους. φευ ομως, ουτε μια φορα δε μου απαντησε σοβαρα. μονο πως δε με αντεχει ελεγε, πως η ζωη της διπλα μου ηταν μαρτυριο. εγω, εξακολουθουσα να μη καταλαβαινω το λογο, εκεινη εξακολουθουσε να μη μου τον λεει.
λιγες μερες λοιπον πριν συμπληρωσουμε ενα χρονο μαζι (για την ακριβεια επτα χαρουμενους μηνες, κ σχεδον πεντε ανυποφορους μηνες) της ειχα παρει ενα δωρο για την επετειο μας. ειχα φτασει νωριτερα σπιτι, για να το κρυψω κ να της κανω εκπληξη σε λιγες μερες, οταν θα κλειναμε χρονο. καθως εφτασα σπιτι, εκεινη ελειπε βεβαια, εκρυψα το δωρο της στο σαλονι. φανταστηκα οτι το δωρο θα την ηρεμουσε καπως, αν κ οφειλω να ομολογησω οτι δεν ειμαι τυπος που κανει δωρα. θεωρω οτι τετοιες πραξεις, σε τετοιες καταστασεις, καλυπτουν το υπαρκτο προβλημα. αφου λοιπον εκρυψα καλα το δωρο της, πηγα στο υπνοδωματιο.
δυστυχως, μολις ανοιξα τη πορτα ειδα την αγαπημενη μου ...κρεμασμενη απο το ταβανι! το σοκ μου ηταν μεγαλο, ο λιγος χρονος που περασε μεχρι να συνειδειτοποιησω τι ειχε γινει, φανηκε αιωνας. ομως η αγαπημενη μου αιωρουταν κρεμασμενη απο το ταβανι.
δε προκειται να το ξεχασω αυτο οσο ζω, οπως δε προκειται να ξεχασω το σημειωμα που μου ειχε αφησει στο κομοδινο: "φευγω γιατι δε σε αντεχω αλλο". ναι, αυτη ακριβως τη φραση ειχε γραψει! δε μου εξηγησε ποτε το λογο, ποτε! ακομα κ τωρα, ενα αοριστο οσο κ ασαφες σημειωμα αφησε! δε ξερω τι μπορει να ειχα κανει λαθος. την αγαπουσα υπερβολικα, δεν ημουν απαιτητικος τυπος, το αντιθετο. παντα ηθελα να λεμε οτιδηποτε μας απασχολει. τωρα, τι εγινε κ τους τελευταιους πεντε
μηνες δεν με αντεχε, δεν εχω καταλαβει, κ δε προκειται να καταλαβω. ευτυχως που η αγαπημενη μου ηταν ορφανη. αν ειχε συγγενεις, κ ειδικα αν μαθαιναν για το "γραμμα" που μου αφησε, θα ειχα μεγαλα μπλεξιματα. η ουσια ομως, ειναι πως εκεινη ειχε αυτοκτονησει, ενω εγω ημουν ζωντανος, να με τρωνε οι τυψεις κ η μη κατανοηση της αιτιας. μετα το γεγονος αυτο, αποφασισα να μην ερωτευθω παλι. να μεινω μονος μου για παντα. ναι, δεν ηθελα πλεον αγαπες, ετσι κ αλλιως, αυτη που αγαπησα
αποφασισε να "φυγει" με αυτο τον ασχημο τροπο. ουτε καν να με χωρισει δε μπορουσε, κατι που οσο να με πειραζε, θα το δεχομουν. να αυτοκτονησει ομως? ποιος νους μπορει να το δεχθει? κ μαλιστα χωρις να ξερει το λογο? εγω παντως, δε μπορουσα κ δε μπορω να το καταλαβω. ετσι λοιπον, αποφασισα να πορευτω μονος στη ζωη μου.
ομως οπως πολυ σοφα λενε, η ζωη ειναι πουτανα. στη δικη μου περιπτωση υστερα απο ενα χρονο, στα δεκαεννια μου για την ακριβεια, εφερε(!) μπροστα μου μια αλλη κοπελα. οχι, δεν ειχα ξεπερασει τη πρωτη μου αγαπη, οχι, δεν ηθελα να ερωτευθω. κ ομως! την ερωτευθηκα! κ μαλιστα πολυ! το ιδιο κ εκεινη. χωρις να καταλαβω πως κ τι, μειναμε μαζι απο τις πρωτες μερες. η σχεση μας πηγαινε απο το καλο στο καλυτερο. εγω, παρολη τη φοβια που ειχα απο τη προηγουμενη σχεση, προσπαθουσα κ ημουν αψογος. ημουν ο εαυτος μου, το ιδιο ηταν κ εκεινη. ειμασταν ευτυχισμενοι λοιπον!
...σχεδον δηλαδη. σχεδον, διοτι κ αυτη η σχεση μου κρατησε κοντα ενα χρονο. ενω ημουν οσο πιο προσεκτικος μπορουσα (λογω του παρελθοντος) ενω ημουν παλι ειλικρινης, τους τελευταιους μηνες η σχεση μας πηγαινε πολυ ασχημα. παλι δε μπορουσα να καταλαβω το λογο, παλι εκεινη δε μου εξηγουσε το γιατι. κ δυστυχως, παλι ακουγα τα ιδια λογια, οτι δε με αντεχει, οτι θελει να φυγει κλπ. περα απο το φοβο μου μη συμβουν τα ιδια πραγματα, προσπαθουσα (ματαια ομως) να μου εξηγησει τι ακριβως εννοει. κανενα αποτελεσμα, καμια σαφη απαντηση εκ μερους της. τουλαχιστον (αν μπορω να χρησιμοποιησω αυτη τη λεξη) εκεινη δεν αυτοκτονησε. κατι ειναι κ αυτο. δυστυχως ομως, οι διαμαχες(?) μας την εκαναν να ...τρελαθει! ακριβως! η δευτερη κοπελα που αγαπησα, τρελαθηκε! ειναι ακομα σε ψυχιατρειο κλεισμενη. αν με τη πρωτη μου αγαπη σταθηκα τυχερος(?) που ηταν ορφανη, με τη δευτερη δεν ειχα την ιδια "τυχη"! αντιμετωπισα πολλα προβληματα απο την οικογενεια
της. οχι μονο δε καταφερα να τη δω στο ψυχιατρειο, αλλα κ μονο που της ελεγαν το ονομα μου την επιαναν δυνατες κρισεις. δε μιλω για τις μηνυσεις απο τους δικους της, ετσι κ αλλιως δε μπορουσαν να τις τεκμηριωσουν κ αθωωθηκα στο Δικαστηριο. ομως τι να το κανεις? η δευτερη κοπελα που αγαπησα, βρισκεται κλεισμενη στο ψυχιατρειο! παλι χωρις να ξερω που φταιω, αν φταιω η, οτιδηποτε αλλο. ηξερα(?) ομως οτι εγω ημουν η αιτια, τουλαχιστον στο δικο της μυαλο. προσωπικα, αφου αντεξα κ αυτο το πληγμα, θα μπορουσα να αντεξω οτιδηποτε.
το μονο που ειπα στον εαυτο μου ειναι πως αν θελω να γαμησω, θα πρεπει να παω στις πουτανες. τις πουτανες τις συμπαθω κ τις σιχαινομαι ταυτοχρονα. δε ξερω ακριβως το λογο. απο τη μια κανουν κατι ευκολο για να βγαλουν χρηματα, απο την αλλη ποιος ξερει ποσο χαλια μπορει να ειναι η ψυχη τους? δικο τους προβλημα δε λεω, απλως με κανει να αισθανομαι αβολα με τη ψυχοσυνθεση τους. ναι, ειναι μια επαγγελματικη συμφωνια, κανενα προβλημα. μα ρε γαμωτο, δε μπορει να αγαπησει κανενας πια? ολοι στην ευκολη λυση του πηδηματος ειναι?
αποφασισα λοιπον, να μη παω στις πουτανες, η τουλαχιστον να το καθυστερησω οσο μπορω. εξαλλου, τα περι αγαπης πλεον τα ακουω βερεσε. καθολου δε με ενδιαφερουν.
οτι, κ οσες αγαπησα η αυτοκτονησαν η τρελαθηκαν! αυτο ξερω.
οπως προειπα ομως (μια κ η κουβεντα το εφερε) η ζωη ειναι πουτανα! ετσι στα εικοσιενα μου χρονια, κ ενω ειχα μεινει πιστος στις ιδεες μου περι σχεσεων (αν κ ειχα κανει σχεσεις της μιας βραδυας, τις οποιες λογω φοβου δε συνεχισα) η ...δεσποινις ζωη εφερε στο δρομο μου αλλη μια κορασιδα! αλλη μια χοτ τυπισσα βρεθηκε στο ...διαβα μου! τι τα θες? οσο κ να μην ηθελα να κανω τιποτα μαζι της, οσο κ αν το προσπαθησα, δε καταφερα να μη τη συγκινησω απο την ομορφια μου! ετσι λοιπον, επεσα στα διχτυα της (ενταξει, ισως επεσε εκεινη στα δικα μου, ομως ας μη το κανουμε θεμα). για τριτη φορα στη ζωη μου, παρολες τις δυο μεγαλες πικρες που περασα, ερωτευθηκα παλι! το σεναριο σχεδον ιδιο. απο τις πρωτες μερες μειναμε μαζι. ο ερωτας μας ηταν αληθινος (ετσι πιστευα τουλαχιστον). ολα κυλουσαν ομορφα, ισως κ να ειχα ξεχασει τις προηγουμενες πικρες μου, κ αυτο ηταν σημαντικο. χαιρομουν να ειμαι μαζι της, χαιροταν που ηταν μαζι μου. επιτελους, τριτη κ καλυτερη που λενε! ειχα αφησει πισω μου το παρελθον, ειχα μια νεα ζωη μπροστα μου να περασω με την αγαπημενη μου! ημουν ευτυχισμενος, ισως για πρωτη φορα τοσο συνειδητα.
ολα αυτα μεχρι τον εβδομο μηνα δυστυχως! (να θυμηθω να διαγραψω το "επτα" απο τυχερο μου αριθμο. περα οτι μονο τυχερος δεν απεδειχθη, ειναι τυχερος αριθμος για πολλα ατομα, κ δε μου αρεσει να ειμαι σαν ολους τους αλλους). να τα ξαναπω δεν εχω κουραγιο. παλι ημουν ο εαυτος
μου, παλι προσπαθουσα σε ολα να ειμαι διπλα στην αγαπημενη μου, κ παλι χωρις να καταλαβω αρχισαν οι διαφωνιες, αρχισαν τα "δε σε αντεχω αλλο" κλπ! δε μπορω να πω οτι ειχα συνηθισει να τα ακουω, εξακολουθουσαν δυστυχως να με πειραζουν. οχι τοσο για μενα, οσο για την (εκαστοτε)
αγαπημενη μου. ετσι λοιπον, για τριτη φορα σε λιγα χρονια, η σχεση μου κρατησε κοντα ενα χρονο. η αγαπημενη μου με παρατησε λιγο πριν συμπληρωσουμε δωδεκα μηνες μαζι. οχι, δεν εχω ιδεα γιατι το εκανε, κ ισως δε θα μαθω ποτε. ξερω ομως οτι εκεινη, παροτι με παρατησε, ειχε καλυτερη τυχη απο τις δυο πρωτες αγαπημενες μου. οχι, δεν αυτοκτονησε, οχι δε τρελαθηκε. απλως, παλι λογω εμου δυστυχως, αφου με παρατησε, εγινε ...λεσβια! κατι ειναι κ αυτο! δε χαιρομαι βεβαια, αλλα δε
στεναχωριεμαι κιολας!
δε ξερω τι μπορει να εχω κανει λαθος. ειμαι ομορφος τυπος αληθεια, κ εξυπνος επισης. δε ξερω γιατι οι κοπελες που αγαπησα πηραν τετοιο "δρομο". ομως τωρα ειμαι ελευθερος (εδω κ κατι μηνες απο τη τριτη κοπελα που αγαπησα), κ οσες χοτ κορασιδες ενδιαφερονται, ξερουν που θα με βρουν. (παρακαλω να εχουν κ ολοσωμη φωτο στο φακελο κ πιστοποιητικο καλης ψυχικης υγειας).
ολα αρχισαν με τη πρωτη κοπελα που αγαπησα. ειμασταν κ οι δυο τοτε δεκαεπτα χρονων. δε ξερω αν
ηταν κεραυνοβολος ερωτας, ξερω μονο πως την αγαπησα, την αγαπησα πολυ. απο τη πρωτη μερα ετυχε(?) να μεινουμε μαζι. προσωπικα δε με χαλασε καθολου αυτο, οπως δε χαλασε κ την αγαπημενη μου. μονο τα πρωινα που δουλευα δε την εβλεπα. ολη την υπολοιπη μερα, για εναν ολοκληρο χρονο
που κρατησε η σχεση μας, ειμασταν μαζι.
υστερα ομως απο τους επτα πρωτους μηνες, η σχεση μας κλονιστηκε. δυστυχως, δε καταλαβα ποτε μου το λογο. ξεκινησαν καποιες (ανοητες απο τη μερια μου) ανασφαλειες της, οι οποιες δυναμωναν ολο κ πιο πολυ. φτασαμε σε σημειο να τσακωνομαστε, χωρις να ξερω το λογο. παντα ημουν συζητησιμος ανθρωπος, αν κ οπως απεδειχθη, αυτο δε με βοηθησε. οτιδηποτε της ελεγα, με οσο καλο τροπο της το ελεγα, την ενοχλουσε. εξηγηση σοβαρη απο τη μερια της, δε μου εδινε ομως. μονο φωναζε. φωναζε οτι δε με αντεχει αλλο, οτι ειμαι ανυποφορος κ διαφορα συναφη. παντα απο τη μερια μου προσπαθουσα να της εξηγησω το λογο, ζητωντας της παραλληλα να μου αιτιολογησει τους δικους της λογους. φευ ομως, ουτε μια φορα δε μου απαντησε σοβαρα. μονο πως δε με αντεχει ελεγε, πως η ζωη της διπλα μου ηταν μαρτυριο. εγω, εξακολουθουσα να μη καταλαβαινω το λογο, εκεινη εξακολουθουσε να μη μου τον λεει.
λιγες μερες λοιπον πριν συμπληρωσουμε ενα χρονο μαζι (για την ακριβεια επτα χαρουμενους μηνες, κ σχεδον πεντε ανυποφορους μηνες) της ειχα παρει ενα δωρο για την επετειο μας. ειχα φτασει νωριτερα σπιτι, για να το κρυψω κ να της κανω εκπληξη σε λιγες μερες, οταν θα κλειναμε χρονο. καθως εφτασα σπιτι, εκεινη ελειπε βεβαια, εκρυψα το δωρο της στο σαλονι. φανταστηκα οτι το δωρο θα την ηρεμουσε καπως, αν κ οφειλω να ομολογησω οτι δεν ειμαι τυπος που κανει δωρα. θεωρω οτι τετοιες πραξεις, σε τετοιες καταστασεις, καλυπτουν το υπαρκτο προβλημα. αφου λοιπον εκρυψα καλα το δωρο της, πηγα στο υπνοδωματιο.
δυστυχως, μολις ανοιξα τη πορτα ειδα την αγαπημενη μου ...κρεμασμενη απο το ταβανι! το σοκ μου ηταν μεγαλο, ο λιγος χρονος που περασε μεχρι να συνειδειτοποιησω τι ειχε γινει, φανηκε αιωνας. ομως η αγαπημενη μου αιωρουταν κρεμασμενη απο το ταβανι.
δε προκειται να το ξεχασω αυτο οσο ζω, οπως δε προκειται να ξεχασω το σημειωμα που μου ειχε αφησει στο κομοδινο: "φευγω γιατι δε σε αντεχω αλλο". ναι, αυτη ακριβως τη φραση ειχε γραψει! δε μου εξηγησε ποτε το λογο, ποτε! ακομα κ τωρα, ενα αοριστο οσο κ ασαφες σημειωμα αφησε! δε ξερω τι μπορει να ειχα κανει λαθος. την αγαπουσα υπερβολικα, δεν ημουν απαιτητικος τυπος, το αντιθετο. παντα ηθελα να λεμε οτιδηποτε μας απασχολει. τωρα, τι εγινε κ τους τελευταιους πεντε
μηνες δεν με αντεχε, δεν εχω καταλαβει, κ δε προκειται να καταλαβω. ευτυχως που η αγαπημενη μου ηταν ορφανη. αν ειχε συγγενεις, κ ειδικα αν μαθαιναν για το "γραμμα" που μου αφησε, θα ειχα μεγαλα μπλεξιματα. η ουσια ομως, ειναι πως εκεινη ειχε αυτοκτονησει, ενω εγω ημουν ζωντανος, να με τρωνε οι τυψεις κ η μη κατανοηση της αιτιας. μετα το γεγονος αυτο, αποφασισα να μην ερωτευθω παλι. να μεινω μονος μου για παντα. ναι, δεν ηθελα πλεον αγαπες, ετσι κ αλλιως, αυτη που αγαπησα
αποφασισε να "φυγει" με αυτο τον ασχημο τροπο. ουτε καν να με χωρισει δε μπορουσε, κατι που οσο να με πειραζε, θα το δεχομουν. να αυτοκτονησει ομως? ποιος νους μπορει να το δεχθει? κ μαλιστα χωρις να ξερει το λογο? εγω παντως, δε μπορουσα κ δε μπορω να το καταλαβω. ετσι λοιπον, αποφασισα να πορευτω μονος στη ζωη μου.
ομως οπως πολυ σοφα λενε, η ζωη ειναι πουτανα. στη δικη μου περιπτωση υστερα απο ενα χρονο, στα δεκαεννια μου για την ακριβεια, εφερε(!) μπροστα μου μια αλλη κοπελα. οχι, δεν ειχα ξεπερασει τη πρωτη μου αγαπη, οχι, δεν ηθελα να ερωτευθω. κ ομως! την ερωτευθηκα! κ μαλιστα πολυ! το ιδιο κ εκεινη. χωρις να καταλαβω πως κ τι, μειναμε μαζι απο τις πρωτες μερες. η σχεση μας πηγαινε απο το καλο στο καλυτερο. εγω, παρολη τη φοβια που ειχα απο τη προηγουμενη σχεση, προσπαθουσα κ ημουν αψογος. ημουν ο εαυτος μου, το ιδιο ηταν κ εκεινη. ειμασταν ευτυχισμενοι λοιπον!
...σχεδον δηλαδη. σχεδον, διοτι κ αυτη η σχεση μου κρατησε κοντα ενα χρονο. ενω ημουν οσο πιο προσεκτικος μπορουσα (λογω του παρελθοντος) ενω ημουν παλι ειλικρινης, τους τελευταιους μηνες η σχεση μας πηγαινε πολυ ασχημα. παλι δε μπορουσα να καταλαβω το λογο, παλι εκεινη δε μου εξηγουσε το γιατι. κ δυστυχως, παλι ακουγα τα ιδια λογια, οτι δε με αντεχει, οτι θελει να φυγει κλπ. περα απο το φοβο μου μη συμβουν τα ιδια πραγματα, προσπαθουσα (ματαια ομως) να μου εξηγησει τι ακριβως εννοει. κανενα αποτελεσμα, καμια σαφη απαντηση εκ μερους της. τουλαχιστον (αν μπορω να χρησιμοποιησω αυτη τη λεξη) εκεινη δεν αυτοκτονησε. κατι ειναι κ αυτο. δυστυχως ομως, οι διαμαχες(?) μας την εκαναν να ...τρελαθει! ακριβως! η δευτερη κοπελα που αγαπησα, τρελαθηκε! ειναι ακομα σε ψυχιατρειο κλεισμενη. αν με τη πρωτη μου αγαπη σταθηκα τυχερος(?) που ηταν ορφανη, με τη δευτερη δεν ειχα την ιδια "τυχη"! αντιμετωπισα πολλα προβληματα απο την οικογενεια
της. οχι μονο δε καταφερα να τη δω στο ψυχιατρειο, αλλα κ μονο που της ελεγαν το ονομα μου την επιαναν δυνατες κρισεις. δε μιλω για τις μηνυσεις απο τους δικους της, ετσι κ αλλιως δε μπορουσαν να τις τεκμηριωσουν κ αθωωθηκα στο Δικαστηριο. ομως τι να το κανεις? η δευτερη κοπελα που αγαπησα, βρισκεται κλεισμενη στο ψυχιατρειο! παλι χωρις να ξερω που φταιω, αν φταιω η, οτιδηποτε αλλο. ηξερα(?) ομως οτι εγω ημουν η αιτια, τουλαχιστον στο δικο της μυαλο. προσωπικα, αφου αντεξα κ αυτο το πληγμα, θα μπορουσα να αντεξω οτιδηποτε.
το μονο που ειπα στον εαυτο μου ειναι πως αν θελω να γαμησω, θα πρεπει να παω στις πουτανες. τις πουτανες τις συμπαθω κ τις σιχαινομαι ταυτοχρονα. δε ξερω ακριβως το λογο. απο τη μια κανουν κατι ευκολο για να βγαλουν χρηματα, απο την αλλη ποιος ξερει ποσο χαλια μπορει να ειναι η ψυχη τους? δικο τους προβλημα δε λεω, απλως με κανει να αισθανομαι αβολα με τη ψυχοσυνθεση τους. ναι, ειναι μια επαγγελματικη συμφωνια, κανενα προβλημα. μα ρε γαμωτο, δε μπορει να αγαπησει κανενας πια? ολοι στην ευκολη λυση του πηδηματος ειναι?
αποφασισα λοιπον, να μη παω στις πουτανες, η τουλαχιστον να το καθυστερησω οσο μπορω. εξαλλου, τα περι αγαπης πλεον τα ακουω βερεσε. καθολου δε με ενδιαφερουν.
οτι, κ οσες αγαπησα η αυτοκτονησαν η τρελαθηκαν! αυτο ξερω.
οπως προειπα ομως (μια κ η κουβεντα το εφερε) η ζωη ειναι πουτανα! ετσι στα εικοσιενα μου χρονια, κ ενω ειχα μεινει πιστος στις ιδεες μου περι σχεσεων (αν κ ειχα κανει σχεσεις της μιας βραδυας, τις οποιες λογω φοβου δε συνεχισα) η ...δεσποινις ζωη εφερε στο δρομο μου αλλη μια κορασιδα! αλλη μια χοτ τυπισσα βρεθηκε στο ...διαβα μου! τι τα θες? οσο κ να μην ηθελα να κανω τιποτα μαζι της, οσο κ αν το προσπαθησα, δε καταφερα να μη τη συγκινησω απο την ομορφια μου! ετσι λοιπον, επεσα στα διχτυα της (ενταξει, ισως επεσε εκεινη στα δικα μου, ομως ας μη το κανουμε θεμα). για τριτη φορα στη ζωη μου, παρολες τις δυο μεγαλες πικρες που περασα, ερωτευθηκα παλι! το σεναριο σχεδον ιδιο. απο τις πρωτες μερες μειναμε μαζι. ο ερωτας μας ηταν αληθινος (ετσι πιστευα τουλαχιστον). ολα κυλουσαν ομορφα, ισως κ να ειχα ξεχασει τις προηγουμενες πικρες μου, κ αυτο ηταν σημαντικο. χαιρομουν να ειμαι μαζι της, χαιροταν που ηταν μαζι μου. επιτελους, τριτη κ καλυτερη που λενε! ειχα αφησει πισω μου το παρελθον, ειχα μια νεα ζωη μπροστα μου να περασω με την αγαπημενη μου! ημουν ευτυχισμενος, ισως για πρωτη φορα τοσο συνειδητα.
ολα αυτα μεχρι τον εβδομο μηνα δυστυχως! (να θυμηθω να διαγραψω το "επτα" απο τυχερο μου αριθμο. περα οτι μονο τυχερος δεν απεδειχθη, ειναι τυχερος αριθμος για πολλα ατομα, κ δε μου αρεσει να ειμαι σαν ολους τους αλλους). να τα ξαναπω δεν εχω κουραγιο. παλι ημουν ο εαυτος
μου, παλι προσπαθουσα σε ολα να ειμαι διπλα στην αγαπημενη μου, κ παλι χωρις να καταλαβω αρχισαν οι διαφωνιες, αρχισαν τα "δε σε αντεχω αλλο" κλπ! δε μπορω να πω οτι ειχα συνηθισει να τα ακουω, εξακολουθουσαν δυστυχως να με πειραζουν. οχι τοσο για μενα, οσο για την (εκαστοτε)
αγαπημενη μου. ετσι λοιπον, για τριτη φορα σε λιγα χρονια, η σχεση μου κρατησε κοντα ενα χρονο. η αγαπημενη μου με παρατησε λιγο πριν συμπληρωσουμε δωδεκα μηνες μαζι. οχι, δεν εχω ιδεα γιατι το εκανε, κ ισως δε θα μαθω ποτε. ξερω ομως οτι εκεινη, παροτι με παρατησε, ειχε καλυτερη τυχη απο τις δυο πρωτες αγαπημενες μου. οχι, δεν αυτοκτονησε, οχι δε τρελαθηκε. απλως, παλι λογω εμου δυστυχως, αφου με παρατησε, εγινε ...λεσβια! κατι ειναι κ αυτο! δε χαιρομαι βεβαια, αλλα δε
στεναχωριεμαι κιολας!
δε ξερω τι μπορει να εχω κανει λαθος. ειμαι ομορφος τυπος αληθεια, κ εξυπνος επισης. δε ξερω γιατι οι κοπελες που αγαπησα πηραν τετοιο "δρομο". ομως τωρα ειμαι ελευθερος (εδω κ κατι μηνες απο τη τριτη κοπελα που αγαπησα), κ οσες χοτ κορασιδες ενδιαφερονται, ξερουν που θα με βρουν. (παρακαλω να εχουν κ ολοσωμη φωτο στο φακελο κ πιστοποιητικο καλης ψυχικης υγειας).
