ανοιξα
το παραθυρο. σταθηκα κ κοιτουσα τον κοσμο που περπατουσε κατω στο
δρομο. ποσο μικροι δειχνουν ολοι απο ψηλα! ισα ισα μπορουσα να διακρινω
τα χαρακτηριστικα τους. ολοι περπατουν με στρατιωτικο βηματισμο, χαμενοι
σε μια καθημερινοτητα που καθε μερα τους πνιγει πιο πολυ. το βλεμμα μου
επεσε πανω σε μια κυρια. προχωρουσε κρατωντας απο το χερι, την μικρη
της κορη. πηγα μεσα να παρω το τηλεφακο. τωρα τις
κοιτουσα καλυτερα.
η μανα, θα ηταν περιπου 30 χρονων, η κορη της, θα πρεπει να ηταν
περιπου 5 ετων. ειχε σταματησει κ κοιτουσε μια βιτρινα, ενω η κορη της,
θαυμαζε το κοκκινο μπαλονι που μολις ειχε αγορασει. το κοριτσακι γελουσε
ανεμελα κοιτωντας το μπαλονι. ποσο αθωα ειναι! τι ομορφο γελιο δειχνει
πως εχει!
ξαφνικα, ενιωσα ενα καψιμο στο δεικτη του δεξιου μου
χεριου. ξαφνικα, ειδα το μικρο κοριτσι να ξαπλωνει κατω. ειδα το
πεζοδρομιο να γινεται κοκκινο απο το αιμα της μικρης. ειδα την μητερα
της να φωναζει. τον κοσμο να τρεχει να δει τι εγινε. ολοι μαζευτηκαν
πανω απο την μικρη. τωρα, δεν μπορουσα να δω τι εκαναν. ειδα μονο το
κοκκινο μπαλονι να χανεται ψηλα στον ουρανο. απογοητευμενος που δεν
μπορουσα να δω το μικρο κοριτσι, μπηκα παλι μεσα. το οπλο που κρατουσα
το εκρυψα στην ντουλαπα.
"χμμμ!! αυτη δεν ειναι εκθεση για ενα
παιδι του δημοτικου οπως εισαι εσυ Κ! αυριο να ερθεις στο σχολειο με τον
κηδεμονα σου" ειπε η δασκαλα.
