μεσα στην καυτη ερημο, εκει που δεν υπηρχε τιποτα, παρα μονο αμμος, ο Κ, συναντησε την δεσποινις Θλιψη. αλλη μια φορα ακομα που τον επισκεφθηκε, χωρις ποτέ ομως να τον εχει αφησει οριστικα. δεν ειπαν κουβεντα. απλά κοιταχτηκαν. μεσα στην ερημο του πουθενα, κατω απο τον καυτο Ηλιο, ο Κ κοιτουσε στα ματια την δεσποινις Θλιψη. θα μπορουσε να πει καποιος οτι θα της μιλουσε, οτι θα την εδιωχνε απο κοντα του. ομως ο Κ δεν ειπε λεξη. βουβος την κοιτουσε, οταν ξαφνικα ακουστηκε μια πολεμικη ιαχή (...ή κατι τετοιο).
"Αχάιιιιιιιι"
αναμεσα τους, με ενα σαλτο βρεθηκε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει).
κ οι δύο, εμειναν εκθαμβοι, δεν αρθρωσαν λεξη.
"στον τοπο" ειπε με αυστηρη φωνη ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) στην δεσποινις Θλιψη.
"κανε πισω κανάγια!" του απαντησε εκεινη. ο Κ, τους κοιτουσε με απορια. τι μηδεν ατακες ειπαν κ οι δύο, σκεφτηκε. η πρωτη ατακα ακουστηκε στα αυτια του Κ σαν να ηταν βγαλμενη απο παλια ελληνικη ταινια, ενω η δευτερη, σαν να ηταν βγαλμενη απο εικονογραφημενα περιοδικα, κατι σαν το Μπλεκ δηλαδη.
"ωραια λοιπον! εσυ το θελησες" ειπε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) στην δεσποινις Θλιψη. με μια κινηση καρατε, εστριψε το ποδι του χτυπωντας την στο προσωπο. ομως η δεσποινις Θλιψη (παροτι κορασιδα, κ μαλιστα χοτ) με μια επιδεξια κινηση απεφυγε το χτυπημα. αμεσως αντεπιτεθηκε. η μαχη ηταν σκληρη κ συντομη. πολλες κινησεις καρατε ελαβαν χωρα, χωρις καμια να βρει τον αντιπαλο. ηταν κατι σαν μπαλετο, χωρις την αρμονια του χορου, με μια πιο ...επιθετικη διαθεση. ο Κ τους κοιτουσε αμηχανος οσο εκεινοι παλευαν (...ή προσπαθουσαν να παλεψουν!). μετα απο λιγη ωρα, ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) σταθηκε στο ενα του ποδι. ειχε σηκωσει ελαφρια προς τα πλαγια το αλλο του ποδι, καθως κ τα χερια του. δεν υπηρχε αμφιβολια, αυτη ηταν η καλυτερη κινηση που ετοιμαζε, η πιο θανατηφορα. κοιταξε την δεσποινις Θλιψη στα ματια. της γελασε ειρωνικα. ηταν σαν να την προκαλουσε να του επιτεθει, να γευτει την νεα του πολεμικη κινηση, που μονος του ειχε ανακαλυψει, οντως ιδιαιτερα περηφανος.
η δεσποινις Θλιψη ομως, δεν φοβηθηκε. ειχε κατσει σχεδον γονατιστη με τα χερια απλωμενα. κατι σαν πανθηρας, λιγο πριν κανει την τελικη του επιθεση.
κοιταχθηκαν για λιγο, κ μετα επιτεθηκαν. ομως δυστυχως, οι κινησεις τους απεδειχθησαν ματαιες. καμια δεν βρηκε τον στοχο. εξαντλημενοι κ οι δύο, σταθηκαν απεναντι βαριανασαινοντας, χωρις να πουν κουβεντα . το ιδιο κ ο Κ, που ηδη ειχε κουραστει. βρηκε μια καρεκλα (παροτι στην μεση της ερημου), κ εκατσε να δει την συνεχεια.
"θα σε νικουσα ανετα, αλλά εχε χαρη που εχτες παραεφαγα, κ ακομα να χωνεψω" της ειπε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει).
"χα! ας γελασω! εγω θα σε νικουσα ευκολα, αλλά εχε χαρη που ακομα να ξεμεθυσω απο το χθεσινο ξενυχτι" του απαντησε.
κανείς δεν ηξερε με τι τροπο θα συνεχιζοταν η μαχη. ηδη, οι πολεμικες τους τεχνες, δεν εφεραν αποτελεσμα.
τοτε, η δεσποινις Θλιψη, αρχισε να χορευει φλαμενκο (...ή κατι τετοιο ). εκανε τις (γεματες χαρη) φιγουρες της, κοιταζοντας τον καλο Θεουλη (που ομως δεν υπαρχει). εκεινος, ειχε ηδη παραξενευτει πολυ. ομως δεν τα εχασε, με βιρτουοζικες κινησεις, εκανε κ αυτος το δικο του κομματι. η μαχη λοιπον, συνεχιστηκε με άλλα μεσα, πιο ανωδυνα. ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) ητο εξαιρετος χορευτης. οι κινησεις του πηγαζαν απο μεσα του. τις ζουσε εντονα! μαλιστα οταν τελειωνε τις φιγουρες του, χτυπουσε το ποδι στο εδαφος, εκανε συγχρονως μια κινηση με το χερι του, κ σηκωνοντας ελαφρια το κεφαλι του, φωναζε δυνατα "ολέ!!".
παρολα αυτα, νικητης παλι δεν υπηρξε. αποκαμωμενοι κ οι δύο, κοιταζονταν βουβα. ποιος ξερει τι αλλο θα επακολουθουσε! ο Κ, ηδη βαριοταν. ειχε κατσει σταυροποδι, καπνιζε το τσιγαρο του χαζευοντας τους.
τοτε, ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) εκανε κατι που δεν το περιμενε η δεσποινις Θλιψη. αρχισε να της επιτιθεται λεκτικα. με οπλο του την σατιρα κ τον σαρκασμο, εκανε απαξιοτικα σχολια σε εκεινη. η δεσποινις Θλιψη ομως, ητο πολυ γενναια. οχι μονο δεν φοβηθηκε, αλλά περασε στην αντεπιθεση. αρχισε να κανει κ εκεινη παρομοια σχολια.
ο Κ, ειδε οτι η σατιρα κ ο σαρκασμος που εξαπελυαν ο ενας στον αλλον, δεν ειχε κανενα ενδιαφερον. πενταχρονα παιδια, θα εκαναν πιο εξυπνους χαρακτηρισμους. ηδη, οχι μονο ειχε βαρεθει, αλλά συχνα κοιτουσε το ρολόι του να δει τι ωρα ειναι. ευτυχως, μετα απο λιγο καταλαβαν οτι δεν ηταν δυνατον με αυτο τον τροπο να νικησει καποιος. η κουραση τους ειχε καταβαλλει. ο ηλιος της ερημου, τους εκαιγε. ομως, καποιος επρεπε να κερδισει, καποιος επρεπε να χασει! οπότε ...βρηκαν την λυση!
εκατσαν μπροστα σε ενα τραπεζι, αποφασισαν να μονομαχησουν με bras de fer! ακουμπησαν λοιπον τους αγκωνες τους στο τραπεζι, πιανοντας ο ενας την παλαμη του αλλου. όποιος κατεβαζε το χερι του αντιπαλου, θα ηταν ο μεγαλος νικητης! πραγματι ο αγωνας ηταν συναρπαστικος! συναρπαστικος μεν, βαρετος δε! πότε κατεβαζε λιγο το χερι του αντιπαλου ο ενας, πότε ο αλλος. κανείς τους ομως δεν κατορθωνε να ακουμπησει την παλαμη του αλλου στο τραπεζι. τι βογκητα ακουστηκαν, τι προσωπα κοκκινησαν, η ωρα περνουσε αδιάφορα. ο Κ, ειχε βαρεθει πολυ. οχι μονο κοιτουσε το ρολόι του να δει τι ωρα ειναι, αλλά το εβαζε στο αυτι του να δει αν ειχε σταματησει!
πανω στην αγρια αυτη μονομαχια λοιπον, ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) ρωτησε την δεσποινις Θλιψη γιατι επιμενει τοσο πολυ να κανει κακο στον Κ. εκεινη τον κοιταξε με απορία!
"κ ποιος σου ειπε οτι ασχολουμαι με ...δαύτον?" του απαντησε! ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) την κοιταξε απορημενος!
"μα, σας ειδα που κοιταζοσασταν αγρια" της ειπε
"κάνεις λαθος! ουτε που με νοιαζει ποιος ειναι ...εκεινος" του απαντησε
"αληθεια? μα, νομισα οτι..."
"να μην νομιζεις!" τον διεκοψε αμεσως η δεσποινις Θλιψη. "εσυ για να τον υπερασπιστεις ηρθες?" τον ρωτησε με απορια. ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) εδειξε να ξαφνιαζεται.
"εμμμ, να, δηλαδη ...δεν ξερω! αληθεια δεν ξερω! αλλη ορεξη δεν ειχα παρα να ασχοληθω με τον Κ!" της απαντησε.
"ε τοτε, προς τι η μαχη?" τον ρωτησε η δεσποινις Θλιψη
"ελα μου ντε!" της απαντησε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει).
"τι λες, παμε να πιουμε κανενα μπυρονι? τον ρωτησε η δεσποινις Θλιψη.
" κ δεν παμε! αδικα χασαμε την ωρα μας με ...δαυτον" της απαντησε!
ο Κ, απορημενος ακουσε τον Λιαδογο τους. δυστυχως, ηταν το μονο μερος που ειχε ενδιαφερον στην ολη μαχη, κ τριστυχως ηταν εναντιον του! βουβος τους ειδε να φευγουν μαζι, αφηνοντας τον μονο του στην ερημο. προλαβε μονο να δει την δεσποινις Θλιψη, να τον κοιταει με ειρωνια λιγο πριν φυγει!
"Αχάιιιιιιιι"
αναμεσα τους, με ενα σαλτο βρεθηκε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει).
κ οι δύο, εμειναν εκθαμβοι, δεν αρθρωσαν λεξη.
"στον τοπο" ειπε με αυστηρη φωνη ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) στην δεσποινις Θλιψη.
"κανε πισω κανάγια!" του απαντησε εκεινη. ο Κ, τους κοιτουσε με απορια. τι μηδεν ατακες ειπαν κ οι δύο, σκεφτηκε. η πρωτη ατακα ακουστηκε στα αυτια του Κ σαν να ηταν βγαλμενη απο παλια ελληνικη ταινια, ενω η δευτερη, σαν να ηταν βγαλμενη απο εικονογραφημενα περιοδικα, κατι σαν το Μπλεκ δηλαδη.
"ωραια λοιπον! εσυ το θελησες" ειπε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) στην δεσποινις Θλιψη. με μια κινηση καρατε, εστριψε το ποδι του χτυπωντας την στο προσωπο. ομως η δεσποινις Θλιψη (παροτι κορασιδα, κ μαλιστα χοτ) με μια επιδεξια κινηση απεφυγε το χτυπημα. αμεσως αντεπιτεθηκε. η μαχη ηταν σκληρη κ συντομη. πολλες κινησεις καρατε ελαβαν χωρα, χωρις καμια να βρει τον αντιπαλο. ηταν κατι σαν μπαλετο, χωρις την αρμονια του χορου, με μια πιο ...επιθετικη διαθεση. ο Κ τους κοιτουσε αμηχανος οσο εκεινοι παλευαν (...ή προσπαθουσαν να παλεψουν!). μετα απο λιγη ωρα, ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) σταθηκε στο ενα του ποδι. ειχε σηκωσει ελαφρια προς τα πλαγια το αλλο του ποδι, καθως κ τα χερια του. δεν υπηρχε αμφιβολια, αυτη ηταν η καλυτερη κινηση που ετοιμαζε, η πιο θανατηφορα. κοιταξε την δεσποινις Θλιψη στα ματια. της γελασε ειρωνικα. ηταν σαν να την προκαλουσε να του επιτεθει, να γευτει την νεα του πολεμικη κινηση, που μονος του ειχε ανακαλυψει, οντως ιδιαιτερα περηφανος.
η δεσποινις Θλιψη ομως, δεν φοβηθηκε. ειχε κατσει σχεδον γονατιστη με τα χερια απλωμενα. κατι σαν πανθηρας, λιγο πριν κανει την τελικη του επιθεση.
κοιταχθηκαν για λιγο, κ μετα επιτεθηκαν. ομως δυστυχως, οι κινησεις τους απεδειχθησαν ματαιες. καμια δεν βρηκε τον στοχο. εξαντλημενοι κ οι δύο, σταθηκαν απεναντι βαριανασαινοντας, χωρις να πουν κουβεντα . το ιδιο κ ο Κ, που ηδη ειχε κουραστει. βρηκε μια καρεκλα (παροτι στην μεση της ερημου), κ εκατσε να δει την συνεχεια.
"θα σε νικουσα ανετα, αλλά εχε χαρη που εχτες παραεφαγα, κ ακομα να χωνεψω" της ειπε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει).
"χα! ας γελασω! εγω θα σε νικουσα ευκολα, αλλά εχε χαρη που ακομα να ξεμεθυσω απο το χθεσινο ξενυχτι" του απαντησε.
κανείς δεν ηξερε με τι τροπο θα συνεχιζοταν η μαχη. ηδη, οι πολεμικες τους τεχνες, δεν εφεραν αποτελεσμα.
τοτε, η δεσποινις Θλιψη, αρχισε να χορευει φλαμενκο (...ή κατι τετοιο ). εκανε τις (γεματες χαρη) φιγουρες της, κοιταζοντας τον καλο Θεουλη (που ομως δεν υπαρχει). εκεινος, ειχε ηδη παραξενευτει πολυ. ομως δεν τα εχασε, με βιρτουοζικες κινησεις, εκανε κ αυτος το δικο του κομματι. η μαχη λοιπον, συνεχιστηκε με άλλα μεσα, πιο ανωδυνα. ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) ητο εξαιρετος χορευτης. οι κινησεις του πηγαζαν απο μεσα του. τις ζουσε εντονα! μαλιστα οταν τελειωνε τις φιγουρες του, χτυπουσε το ποδι στο εδαφος, εκανε συγχρονως μια κινηση με το χερι του, κ σηκωνοντας ελαφρια το κεφαλι του, φωναζε δυνατα "ολέ!!".
παρολα αυτα, νικητης παλι δεν υπηρξε. αποκαμωμενοι κ οι δύο, κοιταζονταν βουβα. ποιος ξερει τι αλλο θα επακολουθουσε! ο Κ, ηδη βαριοταν. ειχε κατσει σταυροποδι, καπνιζε το τσιγαρο του χαζευοντας τους.
τοτε, ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) εκανε κατι που δεν το περιμενε η δεσποινις Θλιψη. αρχισε να της επιτιθεται λεκτικα. με οπλο του την σατιρα κ τον σαρκασμο, εκανε απαξιοτικα σχολια σε εκεινη. η δεσποινις Θλιψη ομως, ητο πολυ γενναια. οχι μονο δεν φοβηθηκε, αλλά περασε στην αντεπιθεση. αρχισε να κανει κ εκεινη παρομοια σχολια.
ο Κ, ειδε οτι η σατιρα κ ο σαρκασμος που εξαπελυαν ο ενας στον αλλον, δεν ειχε κανενα ενδιαφερον. πενταχρονα παιδια, θα εκαναν πιο εξυπνους χαρακτηρισμους. ηδη, οχι μονο ειχε βαρεθει, αλλά συχνα κοιτουσε το ρολόι του να δει τι ωρα ειναι. ευτυχως, μετα απο λιγο καταλαβαν οτι δεν ηταν δυνατον με αυτο τον τροπο να νικησει καποιος. η κουραση τους ειχε καταβαλλει. ο ηλιος της ερημου, τους εκαιγε. ομως, καποιος επρεπε να κερδισει, καποιος επρεπε να χασει! οπότε ...βρηκαν την λυση!
εκατσαν μπροστα σε ενα τραπεζι, αποφασισαν να μονομαχησουν με bras de fer! ακουμπησαν λοιπον τους αγκωνες τους στο τραπεζι, πιανοντας ο ενας την παλαμη του αλλου. όποιος κατεβαζε το χερι του αντιπαλου, θα ηταν ο μεγαλος νικητης! πραγματι ο αγωνας ηταν συναρπαστικος! συναρπαστικος μεν, βαρετος δε! πότε κατεβαζε λιγο το χερι του αντιπαλου ο ενας, πότε ο αλλος. κανείς τους ομως δεν κατορθωνε να ακουμπησει την παλαμη του αλλου στο τραπεζι. τι βογκητα ακουστηκαν, τι προσωπα κοκκινησαν, η ωρα περνουσε αδιάφορα. ο Κ, ειχε βαρεθει πολυ. οχι μονο κοιτουσε το ρολόι του να δει τι ωρα ειναι, αλλά το εβαζε στο αυτι του να δει αν ειχε σταματησει!
πανω στην αγρια αυτη μονομαχια λοιπον, ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) ρωτησε την δεσποινις Θλιψη γιατι επιμενει τοσο πολυ να κανει κακο στον Κ. εκεινη τον κοιταξε με απορία!
"κ ποιος σου ειπε οτι ασχολουμαι με ...δαύτον?" του απαντησε! ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) την κοιταξε απορημενος!
"μα, σας ειδα που κοιταζοσασταν αγρια" της ειπε
"κάνεις λαθος! ουτε που με νοιαζει ποιος ειναι ...εκεινος" του απαντησε
"αληθεια? μα, νομισα οτι..."
"να μην νομιζεις!" τον διεκοψε αμεσως η δεσποινις Θλιψη. "εσυ για να τον υπερασπιστεις ηρθες?" τον ρωτησε με απορια. ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει) εδειξε να ξαφνιαζεται.
"εμμμ, να, δηλαδη ...δεν ξερω! αληθεια δεν ξερω! αλλη ορεξη δεν ειχα παρα να ασχοληθω με τον Κ!" της απαντησε.
"ε τοτε, προς τι η μαχη?" τον ρωτησε η δεσποινις Θλιψη
"ελα μου ντε!" της απαντησε ο καλος Θεουλης (που ομως δεν υπαρχει).
"τι λες, παμε να πιουμε κανενα μπυρονι? τον ρωτησε η δεσποινις Θλιψη.
" κ δεν παμε! αδικα χασαμε την ωρα μας με ...δαυτον" της απαντησε!
ο Κ, απορημενος ακουσε τον Λιαδογο τους. δυστυχως, ηταν το μονο μερος που ειχε ενδιαφερον στην ολη μαχη, κ τριστυχως ηταν εναντιον του! βουβος τους ειδε να φευγουν μαζι, αφηνοντας τον μονο του στην ερημο. προλαβε μονο να δει την δεσποινις Θλιψη, να τον κοιταει με ειρωνια λιγο πριν φυγει!
