"αυδάρΒ αφεννύΣ ςίρωΧ αΤ"

πριν το ξημερωμα ερθει, αφησε το κρεβατι της. προχωρησε στον ερημο δρομο. μαζι της πηρε μονο το σωμα της, μαζι της πηρε τις πληγες του.
τωρα η κρυα θαλασσα δειχνει μακρυνη κατω απο τα ποδια της, τα κυματα που πεφτουν με δυναμη πανω στα βραχια, ισα που ακουγονται. ο αερας, της ζηταει πισω τις ανασες που της εδωσε. σε λιγο θα βγει ο Ηλιος, να ζεστανει το κορμι της, να ζεστανει τη θαλασσα.
ανοιξε διαπλατα τα χερια, παιρνοντας την τελευταια της ανασα.
το κορμι της χαθηκε στα κυματα, ενω η ψυχη της, ελευθερη χαθηκε στον ουρανο.
ενα ερημο σπιτι, μια αυλη γεματη χορτα, μια μισανοιχτη πορτα ειναι οσα αφησε πισω της.
τα βραδυα, τα χωρις συννεφα βραδυα, εκεινη ζει σε ενα απο τα αστερια. ειναι το νεο της σπιτι, γεματο φως κ ζέστη.