"'αμόκΑ ιτάΚ νύΣ ςόμσιγολαραΠ"

λυπαμαι
για τα λουλουδια
που δεν μυρισα,
για τον Ηλιο
που δεν εσβησε τη νυχτα,
λυπαμαι
που δεν ειδα το χαμογελο της
που δεν αγγιξα τα δαχτυλα της
λυπαμαι
που ειδα χαμογελα
με σφιγμενα δοντια,
ματια κοκκινα
λυπαμαι
για τα μακρυνα γελια
που ακουσα.

δεν ηρθα να μεινω,
για να νιωσω τη φυγη ηρθα.

τωρα,
με το κολιε γυρω απο το λαιμο μου
το δωματιο φαινεται διαφορετικο.
αραγε,
θα προλαβω να ακουσω
τον ηχο της καρεκλας στο πατωμα?