σε μια παλια μονοκατοικια, με την αυλη της γεματη χορτα, μεσα σε ενα μισοσκοτεινο δωματιο καθεται ο Κ. τα επιπλα ειναι καλυμενα με σεντονια, η σκονη εχει απλωθει στο πατωμα. τα καδρα κατεβασμενα κ αυτα, εχουν αφησει το αποτυπωμα τους στους τοιχους.
καποτε εδω ακουγονταν γελια, καποτε υπηρχε κοσμος, καποτε εδω, ο Κ ηταν μικρο παιδι που μεγαλωνε ευτυχισμενος. καποτε ομως, οχι τωρα. καποτε, στο πολυ μακρυνο παρελθον.
πως τα φαιρνει ετσι η ζωη. πως μπορει να ξερει καποιος το μελλον τι θα φερει? την αποσταση του γελιου απο το δακρυ? ποσος ηταν ο χρονος, του τοτε με το τωρα, που βρισκει τον Κ καθισμενο σε μια πολυθρονα? ισως ο χρονος να μετριεται με το ανοιγοκλεισιμο του βλεφαρου, ισως να μετριεται με τα χρονια, κανείς τελικα δεν μπορει να υπολογισει.
ο λογος που ο Κ ηρθε στο πατρικο του σπιτι, ειναι απλος. ηρθε εδω, για να δωσει ενα τελος (ή μια νεα αρχη οπως συνηθιζε να λεει). ενα τελος απο οσα βαρη εχει στην πλατη του.
περασαν υπουλα τα χρονια, ο Κ δεν καταφερε να δαμασει τον χρονο, του εφυγε απο τα δαχτυλα σαν αμμος.
ο Κ, ηταν παντρεμενος εδω κ χρονια, ειχε μια καλη επαγγελματικη πορεια, κ ομως. τιποτα απο ολα αυτα δεν εχει αξια. ουτε τωρα ξερει τι μπορει να εχει αξια. πιστευε οτι το πιο σημαντικο ειναι να αγαπησεις κ να αγαπηθεις. κ μετα να κάνεις οικογενεια. το δευτερο δεν το κατορθωσε. το πρωτο, αν κ το ειχε, δεν ηταν τελικα παρα ενα μεγαλο ψεμα, μια οπτασια των ματιων του. ποιος ο λογος πλεον, αφου εζησε σε ενα ψεμα, να προσπαθησει για την συνεχεια? να προσπαθησει να ξαναφτιαξει την ζωη του? η λυπη πολλες φορες ειναι ο καλυτερος συμβουλος. τις λιγες που δεν ειναι, γινεται ο χειροτερος εχθρος. παρουσιαζει τα χρωματα που θελει, με την ενταση που θελει, στην προσπαθεια της να μας αποπροσανατολισει.
τωρα, στο μισοσκοτεινο δωματιο, που το λουζει το φως του φεγγαριου, φωτιζει η σκια του Κ, φωτιζει η θηλια που κρεμεται απο το ταβανι. δεν εχει παρα να ανεβει στην καρεκλα, κ μετα να κανει ενα απλο βημα.
πριν σηκωθει ομως, χτυπαει το κινητο του τηλεφωνο. χωρις να κοιταξει ποιος τον καλει, απανταει:
"παρακαλω"
"καλησπερα σας κυριε Κ, ειμαι ο Ο, ο γιατρος σας. πηρα να σας πω τα αποτελεσματα των εξετασεων που κανατε πριν ενα μηνα. λυπαμαι, αλλά εχετε μονο τρεις μηνες ζωης. αληθεια λυπαμαι"
ο Κ εκλεισε το τηλεφωνο. εκατσε παλι στην πολυθρονα του.
"μα να εχω μονο τρεις μηνες ζωης?" σκεφτηκε. αμεσως εβαλε τα κλαμματα, εκλαιγε σαν μικρο παιδι. ναι, ο Κ που αν δεν χτυπουσε το τηλεφωνο τωρα θα ειχε "φυγει", καθοταν στην πολυθρονα κλαιγοντας.
καποτε εδω ακουγονταν γελια, καποτε υπηρχε κοσμος, καποτε εδω, ο Κ ηταν μικρο παιδι που μεγαλωνε ευτυχισμενος. καποτε ομως, οχι τωρα. καποτε, στο πολυ μακρυνο παρελθον.
πως τα φαιρνει ετσι η ζωη. πως μπορει να ξερει καποιος το μελλον τι θα φερει? την αποσταση του γελιου απο το δακρυ? ποσος ηταν ο χρονος, του τοτε με το τωρα, που βρισκει τον Κ καθισμενο σε μια πολυθρονα? ισως ο χρονος να μετριεται με το ανοιγοκλεισιμο του βλεφαρου, ισως να μετριεται με τα χρονια, κανείς τελικα δεν μπορει να υπολογισει.
ο λογος που ο Κ ηρθε στο πατρικο του σπιτι, ειναι απλος. ηρθε εδω, για να δωσει ενα τελος (ή μια νεα αρχη οπως συνηθιζε να λεει). ενα τελος απο οσα βαρη εχει στην πλατη του.
περασαν υπουλα τα χρονια, ο Κ δεν καταφερε να δαμασει τον χρονο, του εφυγε απο τα δαχτυλα σαν αμμος.
ο Κ, ηταν παντρεμενος εδω κ χρονια, ειχε μια καλη επαγγελματικη πορεια, κ ομως. τιποτα απο ολα αυτα δεν εχει αξια. ουτε τωρα ξερει τι μπορει να εχει αξια. πιστευε οτι το πιο σημαντικο ειναι να αγαπησεις κ να αγαπηθεις. κ μετα να κάνεις οικογενεια. το δευτερο δεν το κατορθωσε. το πρωτο, αν κ το ειχε, δεν ηταν τελικα παρα ενα μεγαλο ψεμα, μια οπτασια των ματιων του. ποιος ο λογος πλεον, αφου εζησε σε ενα ψεμα, να προσπαθησει για την συνεχεια? να προσπαθησει να ξαναφτιαξει την ζωη του? η λυπη πολλες φορες ειναι ο καλυτερος συμβουλος. τις λιγες που δεν ειναι, γινεται ο χειροτερος εχθρος. παρουσιαζει τα χρωματα που θελει, με την ενταση που θελει, στην προσπαθεια της να μας αποπροσανατολισει.
τωρα, στο μισοσκοτεινο δωματιο, που το λουζει το φως του φεγγαριου, φωτιζει η σκια του Κ, φωτιζει η θηλια που κρεμεται απο το ταβανι. δεν εχει παρα να ανεβει στην καρεκλα, κ μετα να κανει ενα απλο βημα.
πριν σηκωθει ομως, χτυπαει το κινητο του τηλεφωνο. χωρις να κοιταξει ποιος τον καλει, απανταει:
"παρακαλω"
"καλησπερα σας κυριε Κ, ειμαι ο Ο, ο γιατρος σας. πηρα να σας πω τα αποτελεσματα των εξετασεων που κανατε πριν ενα μηνα. λυπαμαι, αλλά εχετε μονο τρεις μηνες ζωης. αληθεια λυπαμαι"
ο Κ εκλεισε το τηλεφωνο. εκατσε παλι στην πολυθρονα του.
"μα να εχω μονο τρεις μηνες ζωης?" σκεφτηκε. αμεσως εβαλε τα κλαμματα, εκλαιγε σαν μικρο παιδι. ναι, ο Κ που αν δεν χτυπουσε το τηλεφωνο τωρα θα ειχε "φυγει", καθοταν στην πολυθρονα κλαιγοντας.
