ο κοσμος ηταν μαζεμενος στη μεγαλη αιθουσα, στο τελευταιο οροφο ενος ουρανοξυστη. ηταν ολοι χαρουμενοι, περιμεναν να ακουσουν την αποφαση μου. εγω, καθομουν μονος σε μια γωνια κοιτωντας τους. στον απεναντι τοιχο ηταν ενας Ιερεας. καθοταν ορθιος με το προσωπο στο τοιχο. ολη την ωρα μιλουσε στον εαυτο του! ποιος ξερει τι ελεγε! μπροστα μου καθοταν μια χοντρη γυναικα με μεγαλα βυζια. θα ηταν γυρω στα πενηντα χρονων, στο χερι της κρατουσε ενα μικρο σκυλακι. απο αυτα που ολο γαυγιζουν, κ που οταν τα κοιταξεις στραβα, τρεχουν να κρυφτουν. διπλα της ενας πολυ κοντος αντρας με γαμψη μυτη μιλουσε στη χοντρη. τι αταιριαστο ζευγαρι! της εκανε καμακι, κ ας ηταν σε μεγεθος το ενα τριτο απο αυτην! απεναντι δεξια μου, μιλουσαν δυο στρατιωτικοι. αυτοι οι κλασσικοι στρατιωτικοι σε στυλ Καραισκακη με μεγαλο μουστακι. οχι, φουστανελα δε φορουσαν! συνεχισα να κοιτω το συγκεντρωμενο πληθος. στο βαθος, μια κοπελα κρατουσε ενα μικρο καθρεπτη κ ολη την ωρα εφτιαχνε το μαλλι της. δε κοιταζε πουθενα, παρα μονο το ειδωλο της στο καθρεπτη. πιο διπλα, ενα μικρο αγορι κυνηγουσε μια κοπελα. θα ηταν κ τα δυο περιπου δεκα χρονων. δεν ειχαν κανενα ενδιαφερον για το τι γινοταν εδω, σε αυτη τη μεγαλη αιθουσα στο τελευταιο οροφο ενος ουρανοξυστη.
η ατμοσφαιρα ηταν καπως περιεργη, οπως συνηθιζεται σε τετοιες περιπτωσεις. ολοι ηθελαν να δειξουν χαρουμενοι, ομως αυτο, ειχε να κανει με την αποφαση που περιμεναν να τους ανακοινωσω. κ ομως, κανεις δε μου εδινε σημασια! σχεδον ολοι μιλουσαν μεταξυ τους.
εγω, ειμαι ενας ηλικιωμενος ανθρωπος. οταν ειχα ερθει εδω, δεν ημουν παρα ενα μικρο παιδι, γεματο αθωοτητα, γεματο χαρα. αυτη η χαρα μου ομως, κρατησε για λιγες μερες. υστερα, μπηκα κ εγω στη "σειρα", κ αμετοχος κοιτουσα τους γυρω μου να ζουν τις ζωες τους. η ωρα ομως εφτασε, επρεπε να σηκωθω να πω το λογο μου. πραγματι, σιγα σιγα, αρχισα να σηκωνομαι. ολοι μολις με ειδαν σταματησαν να μιλανε. τα βλεμματα τους ηταν καρφωμενα επανω μου. περιμεναν να ακουσουν τι θα τους ελεγα, αν κ πανω κατω, ολοι ηξεραν.
χωρις να πω κουβεντα, κατευθυνθηκα προς τη μπαλκονοπορτα. ασυναισθητα, ολοι κοιταξαν τα ρολογια τους. σα να ακουσα ενα στεναγμο ικανοποιησης απο ολους, αν κ δεν ειμαι σιγουρος. επιασα το πομολο, κ γυρισα κατα το μερος τους. ολοι με κοιτουσαν σαν αγαλματα. ολοι περιμεναν να ακουσουν τι θα τους πω! η χοντρη γυναικα με το σκυλακι, ο τυπος διπλα της με τη γαμψη μυτη, οι στρατιωτικοι, τα παιδακια που επεζαν, ακομα κ η κοπελα που φτιαχνοταν στο καθρεπτη ειχε σταματησει κ με κοιτουσε. μονο ο Ιερεας συνεχισε να κοιταει το τοιχο κ να μιλαει στον εαυτο του! πηρα λοιπον το σοβαρο μου υφος, κ με το χερι στο πομολο της μισανοικτης πλεον μπαλκονοπορτας τους ειπα:
"ε λοιπον, δε φευγω! δε προκειται να παω πουθενα!!"
ολοι παγωσαν, αν κ δε μπορω να πω οτι πιο πριν ηταν ιδιαιτερα χαρουμενοι. η χοντρη γυναικα με το σκυλακι, δεν αντεξε κ λιποθυμησε! κανεις δε της εδωσε σημασια. με κοιταξαν για λιγα δεπτερολεπτα γεματοι απορια. δεν ηξεραν τι να πουν! μονο ο ενας εκ των δυο στρατιωτικων ψελλισε:
"μα ...δε γινεται! πρεπει να φυγεις, δε μπορεις να μεινεις ακομα! ολοι τη φυγη σου περιμενουμε. για αυτο μαζευτηκαμε εδω"
εγω ομως επεμενα.
"δε φευγω" ειπα με ακομα πιο σοβαρη φωνη!
το πληθος τωρα αρχισε να μουρμουραει. αρχισε να επικρατει καποιου ειδους ενταση. δε περιμεναν να ακουσουν απο εμενα αυτα τα λογια. καποιοι προσπαθησαν να μου αλλαξουν γνωμη, ματαια ομως. εγω επεμενα. τα πραγματα αρχισαν να αγριευουν, το πληθος αρχισε να φωναζει. ολοι ηθελαν να με διωξουν! εγω, ακλονητος σα βραχος, επεμενα στη θεληση μου. ορισμενοι τοτε, κινηθηκαν προς το μερος μου. γαντζωθηκα αμεσως απο τη πορτα. με επιασαν απο τα ποδια, προσπαθωντας να με βγαλουν στο μπαλκονι. επικρατουσε αναστατωση, το πληθος φωναζε. εγω, γαντζωμενος απο τη πορτα, τους φωναζα:
"σταματηστε! ειμαι πρωην καθηγητης Φιλολογιας! σταματηστε!!" (παντα ηθελα να πω αυτη τη φραση, αν κ οπως φανηκε, δεν ειχε κανενα αποτελεσμα.)
αφου με σηκωσαν στον αερα, με πεταξαν απο το μπαλκονι!
"ουστ απο εδω βρωμογερε" ηταν η τελευταια φραση που ακουσα!
η χοντρη γυναικα, μολις ειχε συνελθει. οταν ειδε πως με πεταξαν απο το μπαλκονι, δεν αντεξε κ ξαναλιποθυμησε! παλι δε της εδωσαν σημασια! ολοι ειχαν το νου τους στο να με ξεφορτωθουν! καθως επεφτα στο κενο, η ατμοσφαιρα στη μεγαλη αιθουσα του ουρανοξυστη αλλαξε. αρχισε να παιζει μουσικη η ορχηστρα (που μεχρι τωρα δεν ειχε παιξει κανενα τραγουδι) κ το πληθος αρχισε να τραγουδα. μονο ο Ιερεας εξακολουθουσε να κοιταει το τοιχο κ να μιλαει ακαταπαυστα στον εαυτο του. το πληθος ομως ηταν χαρουμενο! ολοι μαζι τραγουδουσαν:
"γερε Χρονε φυγε τωρα, παει η δικη σου η σειρα, ηρθε ο νεος....ηρθε ο νεος..."
ολοι σταματησαν αποτομα! καποιος φωναξε οτι ο νεος Χρονος δεν ειχε ερθει! εκπληκτοι ολοι κοιτουσαν ο ενας τον αλλον! "μα πως ειναι δυνατον?" σκεφτηκαν! η χοντρη γυναικα, που μολις ειχε συνελθει απο τη δευτερη λιποθυμια της ...λιποθυμισε για τριτη φορα! παλι χωρις να της δωσει κανεις σημασια! ολοι τωρα ανησυχουσαν! που ειναι ο νεος Χρονος? γιατι δεν ηρθε? καποιοι, αρχισαν να ψαχνουν τις τσεπες τους! αλλοι, πιο εξυπνοι, εψαχναν πισω απο τις κουρτινες, αλλοι κοιτουσαν κατω απο τα τραπεζια! μα ο νεος Χρονος, δεν ηταν πουθενα! βγηκαν ολοι μαζι στο μπαλκονι (εκτος απο τη χοντρη γυναικα που ειχε λιποθυμησει παλι, κ τον Ιερεα που εξακολουθουσε να μιλαει στο τοιχο). αρχισαν να κοιτανε τον ουρανο. αλλοι κοιτουσαν πανω, αλλοι κατω, αλλοι δεξια κ αριστερα!
εγω, καθως επεφτα ημουν χαρουμενος! πολυ χαρουμενος! εξ'αρχης δεν ηθελα να ερθω, αλλα δε μπορουσα να παρακαμψω το ...καταστατικο! ετσι επρεπε να κανω, κ αυτο εκανα! ομως ακομα γελουσα με τις εκφρασεις του πληθους οταν τους ειπα οτι δε θελω να φυγω! ποσο αστειοι ηταν! ποσο εξυπνο χΟΥμορ εχω! σα μανιακοι εκαναν στη προσπαθεια τους να με διωξουν! πραγματι, το βρηκα εξαιρετικα αστειο! τωρα ειχαν βγει ολοι στο μπαλκονι, ψαχνωντας το νεο Χρονο που δεν ειχε ερθει! στη πορεια μου προς τα κατω, τον συναντησα καθως ανεβαινε γρηγορα προς τα πανω!
"καλησπερα" του ειπα
"καλησπερα σας" μου απαντησε
ηταν ενα νεο παιδι, που χαρουμενο πηγαινε να παρει τη σειρα μου, οπως εγω καποτε ειχα παρει τη σειρα του προηγουμενου!
"κακομοιρη μου, δε ξερεις που πας! σε μια εβδομαδα θα σε εχουν ξεχασει. οι ευχες τους κ η χαρα τους, δε θα διαρκεσουν πολυ! παντα ετσι ηταν, παντα ετσι θα ειναι" ειπα απο μεσα μου.
το συνωστισμενο πληθος στο μπαλκονι εξακολουθουσε να ψαχνει το νεο Χρονο. καποιος φωναξε δυνατα:
"εκει! εκει δεξια! αυτος που ερχεται ειναι ο νεος Χρονος!"
ολοι μαζι τοτε, συνοδεια της ορχηστρας αρχισαν χαρουμενοι να τραγουδουν:
"γερε Χρονε φυγε τωρα, παει η δικη σου η σειρα, ηρθε ο νεος με τα δωρα με τραγουδια κ χαρα! καλη χρονια, χρονια πολλα"!!
η ατμοσφαιρα ηταν καπως περιεργη, οπως συνηθιζεται σε τετοιες περιπτωσεις. ολοι ηθελαν να δειξουν χαρουμενοι, ομως αυτο, ειχε να κανει με την αποφαση που περιμεναν να τους ανακοινωσω. κ ομως, κανεις δε μου εδινε σημασια! σχεδον ολοι μιλουσαν μεταξυ τους.
εγω, ειμαι ενας ηλικιωμενος ανθρωπος. οταν ειχα ερθει εδω, δεν ημουν παρα ενα μικρο παιδι, γεματο αθωοτητα, γεματο χαρα. αυτη η χαρα μου ομως, κρατησε για λιγες μερες. υστερα, μπηκα κ εγω στη "σειρα", κ αμετοχος κοιτουσα τους γυρω μου να ζουν τις ζωες τους. η ωρα ομως εφτασε, επρεπε να σηκωθω να πω το λογο μου. πραγματι, σιγα σιγα, αρχισα να σηκωνομαι. ολοι μολις με ειδαν σταματησαν να μιλανε. τα βλεμματα τους ηταν καρφωμενα επανω μου. περιμεναν να ακουσουν τι θα τους ελεγα, αν κ πανω κατω, ολοι ηξεραν.
χωρις να πω κουβεντα, κατευθυνθηκα προς τη μπαλκονοπορτα. ασυναισθητα, ολοι κοιταξαν τα ρολογια τους. σα να ακουσα ενα στεναγμο ικανοποιησης απο ολους, αν κ δεν ειμαι σιγουρος. επιασα το πομολο, κ γυρισα κατα το μερος τους. ολοι με κοιτουσαν σαν αγαλματα. ολοι περιμεναν να ακουσουν τι θα τους πω! η χοντρη γυναικα με το σκυλακι, ο τυπος διπλα της με τη γαμψη μυτη, οι στρατιωτικοι, τα παιδακια που επεζαν, ακομα κ η κοπελα που φτιαχνοταν στο καθρεπτη ειχε σταματησει κ με κοιτουσε. μονο ο Ιερεας συνεχισε να κοιταει το τοιχο κ να μιλαει στον εαυτο του! πηρα λοιπον το σοβαρο μου υφος, κ με το χερι στο πομολο της μισανοικτης πλεον μπαλκονοπορτας τους ειπα:
"ε λοιπον, δε φευγω! δε προκειται να παω πουθενα!!"
ολοι παγωσαν, αν κ δε μπορω να πω οτι πιο πριν ηταν ιδιαιτερα χαρουμενοι. η χοντρη γυναικα με το σκυλακι, δεν αντεξε κ λιποθυμησε! κανεις δε της εδωσε σημασια. με κοιταξαν για λιγα δεπτερολεπτα γεματοι απορια. δεν ηξεραν τι να πουν! μονο ο ενας εκ των δυο στρατιωτικων ψελλισε:
"μα ...δε γινεται! πρεπει να φυγεις, δε μπορεις να μεινεις ακομα! ολοι τη φυγη σου περιμενουμε. για αυτο μαζευτηκαμε εδω"
εγω ομως επεμενα.
"δε φευγω" ειπα με ακομα πιο σοβαρη φωνη!
το πληθος τωρα αρχισε να μουρμουραει. αρχισε να επικρατει καποιου ειδους ενταση. δε περιμεναν να ακουσουν απο εμενα αυτα τα λογια. καποιοι προσπαθησαν να μου αλλαξουν γνωμη, ματαια ομως. εγω επεμενα. τα πραγματα αρχισαν να αγριευουν, το πληθος αρχισε να φωναζει. ολοι ηθελαν να με διωξουν! εγω, ακλονητος σα βραχος, επεμενα στη θεληση μου. ορισμενοι τοτε, κινηθηκαν προς το μερος μου. γαντζωθηκα αμεσως απο τη πορτα. με επιασαν απο τα ποδια, προσπαθωντας να με βγαλουν στο μπαλκονι. επικρατουσε αναστατωση, το πληθος φωναζε. εγω, γαντζωμενος απο τη πορτα, τους φωναζα:
"σταματηστε! ειμαι πρωην καθηγητης Φιλολογιας! σταματηστε!!" (παντα ηθελα να πω αυτη τη φραση, αν κ οπως φανηκε, δεν ειχε κανενα αποτελεσμα.)
αφου με σηκωσαν στον αερα, με πεταξαν απο το μπαλκονι!
"ουστ απο εδω βρωμογερε" ηταν η τελευταια φραση που ακουσα!
η χοντρη γυναικα, μολις ειχε συνελθει. οταν ειδε πως με πεταξαν απο το μπαλκονι, δεν αντεξε κ ξαναλιποθυμησε! παλι δε της εδωσαν σημασια! ολοι ειχαν το νου τους στο να με ξεφορτωθουν! καθως επεφτα στο κενο, η ατμοσφαιρα στη μεγαλη αιθουσα του ουρανοξυστη αλλαξε. αρχισε να παιζει μουσικη η ορχηστρα (που μεχρι τωρα δεν ειχε παιξει κανενα τραγουδι) κ το πληθος αρχισε να τραγουδα. μονο ο Ιερεας εξακολουθουσε να κοιταει το τοιχο κ να μιλαει ακαταπαυστα στον εαυτο του. το πληθος ομως ηταν χαρουμενο! ολοι μαζι τραγουδουσαν:
"γερε Χρονε φυγε τωρα, παει η δικη σου η σειρα, ηρθε ο νεος....ηρθε ο νεος..."
ολοι σταματησαν αποτομα! καποιος φωναξε οτι ο νεος Χρονος δεν ειχε ερθει! εκπληκτοι ολοι κοιτουσαν ο ενας τον αλλον! "μα πως ειναι δυνατον?" σκεφτηκαν! η χοντρη γυναικα, που μολις ειχε συνελθει απο τη δευτερη λιποθυμια της ...λιποθυμισε για τριτη φορα! παλι χωρις να της δωσει κανεις σημασια! ολοι τωρα ανησυχουσαν! που ειναι ο νεος Χρονος? γιατι δεν ηρθε? καποιοι, αρχισαν να ψαχνουν τις τσεπες τους! αλλοι, πιο εξυπνοι, εψαχναν πισω απο τις κουρτινες, αλλοι κοιτουσαν κατω απο τα τραπεζια! μα ο νεος Χρονος, δεν ηταν πουθενα! βγηκαν ολοι μαζι στο μπαλκονι (εκτος απο τη χοντρη γυναικα που ειχε λιποθυμησει παλι, κ τον Ιερεα που εξακολουθουσε να μιλαει στο τοιχο). αρχισαν να κοιτανε τον ουρανο. αλλοι κοιτουσαν πανω, αλλοι κατω, αλλοι δεξια κ αριστερα!
εγω, καθως επεφτα ημουν χαρουμενος! πολυ χαρουμενος! εξ'αρχης δεν ηθελα να ερθω, αλλα δε μπορουσα να παρακαμψω το ...καταστατικο! ετσι επρεπε να κανω, κ αυτο εκανα! ομως ακομα γελουσα με τις εκφρασεις του πληθους οταν τους ειπα οτι δε θελω να φυγω! ποσο αστειοι ηταν! ποσο εξυπνο χΟΥμορ εχω! σα μανιακοι εκαναν στη προσπαθεια τους να με διωξουν! πραγματι, το βρηκα εξαιρετικα αστειο! τωρα ειχαν βγει ολοι στο μπαλκονι, ψαχνωντας το νεο Χρονο που δεν ειχε ερθει! στη πορεια μου προς τα κατω, τον συναντησα καθως ανεβαινε γρηγορα προς τα πανω!
"καλησπερα" του ειπα
"καλησπερα σας" μου απαντησε
ηταν ενα νεο παιδι, που χαρουμενο πηγαινε να παρει τη σειρα μου, οπως εγω καποτε ειχα παρει τη σειρα του προηγουμενου!
"κακομοιρη μου, δε ξερεις που πας! σε μια εβδομαδα θα σε εχουν ξεχασει. οι ευχες τους κ η χαρα τους, δε θα διαρκεσουν πολυ! παντα ετσι ηταν, παντα ετσι θα ειναι" ειπα απο μεσα μου.
το συνωστισμενο πληθος στο μπαλκονι εξακολουθουσε να ψαχνει το νεο Χρονο. καποιος φωναξε δυνατα:
"εκει! εκει δεξια! αυτος που ερχεται ειναι ο νεος Χρονος!"
ολοι μαζι τοτε, συνοδεια της ορχηστρας αρχισαν χαρουμενοι να τραγουδουν:
"γερε Χρονε φυγε τωρα, παει η δικη σου η σειρα, ηρθε ο νεος με τα δωρα με τραγουδια κ χαρα! καλη χρονια, χρονια πολλα"!!
