παραξενα παιχνιδια παιζει η ζωη. πολλοι αδυνατουν να την καταλαβουν, καποιοι, πιο τυχεροι, προσαρμοζονται, κ ευκολα ή δυσκολα γευονται τη χαρα της. καποιοι αλλοι ωστοσο, ειναι διαφορετικοι. οπως ο Κ.
ο Κ, δεν θυμαται τιποτα απο τα επτα πρωτα χρονια της ζωης του. ουτε τους γονεις του, ουτε τα παιδικα του χρονια, ουτε καν το περιβαλλον που μεγαλωσε. ειναι σα να γεννηθηκε επτα χρονων. δεν ηξερε κατα ποσο τον πειραζε αυτο, ισως η συνηθεια μερικες φορες δεν επουλωνει μονο τα τραυματα, αλλά τα εξαφανιζει. οπως εγινε με τον Κ.
ολες οι αναμνησεις του, ολη του η ζωη ξεκινησε ...πιο αργα. παρολα αυτα, αν κ ορφανος, δεν ειχε παραπονο. τωρα, λιγο πριν κλεισει τα ματια του, αναπολουσε το παρελθον του. ηταν ομορφο, φυσιολογικο θα μπορουσε να πει κανείς. σπουδασε, εγινε ενας επιτυχημενος γιατρος. εκανε μια ευτυχισμενη οικογενεια. ακομα θυμοταν το πρωτο του φιλι με την γυναικα του, τη γεννηση του Γ κ της Ν που λατρευε οσο τιποτε αλλο. η αληθινη ευτυχια ολα αυτα τα χρονια, του ειχε φερθει απλοχερα.
πολλοι θα τον ζηλευαν. τι κ αν ειχε μια "μικρη" απωλεια μνημης των πρωτων επτα του χρονων? η συνεχεια του ηταν ιδανικη. παρολα αυτα, παρολες τις ομορφες αναμνησεις, αυτο που πληγωνε τον Κ, ηταν ενα μαχαιρι που του εκοβε λιγο λιγο την καρδια του, που κουβαλουσε πολλα χρονια. οχι, δεν ηταν η απωλεια μνημης των πρωτων επτα χρονων. τι σημασια θα ειχε αλλωστε? η πορεια που κανουμε στο χρονο μετραει, μονο αυτη.
αυτο που εκαιγε την ψυχη του Κ, ηταν οτι ...δεν ηξερε τι ηταν αυτο. ηταν ιδεα του? ηταν καποιος φοβος του ή τιποτα αλλο? τοσα χρονια δεν το ειχε εντοπισει, τοσα χρονια ομως ενιωθε σαν να πεθαινε καθε μερα. ισως αυτο να ειναι το τιμημα της ευτυχιας, ισως ετσι να του εδειχνε ο Θεος πως πρεπει να ειμαστε παντα ταπεινοι κ ευγνωμονες. ο Κ ηταν ταπεινος,.ολη του τη ζωη ηταν. αλλά ο Θεος ξερει καλυτερα. μπροστα του ολοι ειμαστε μικροι, ελαχιστοι, πιο ελαφριοι ακομα κ απο μια σκεψη. τωρα που ζυγωνε η ωρα να συναντησει τον Κυριο του, ο Κ δεν φοβοταν. δεν ειχε λογο. μονο την απορια που του ετρωγε καθημερινα τη ζωη ειχε. τι ηταν αυτο το μαχαιρι στην καρδια του, που σαν ισκιος τον ακολουθουσε παντα.
σιγα σιγα ενιωθε την ανασα του να λιγοστευει. λεπτο με λεπτο γινοταν ολο κ πιο αδυναμη. ηταν θεμα λιγων στιγμων μονο. σε λιγο θα ειχε φυγει. η μονη του σκεψη ηταν να του λυθει η απορια που ειχε τοσα χρονια. ισως ο Θεος να ειχε την λυση.
ο Κ, ενιωσε το σκοταδι να πυκνωνει, ενιωσε την τελευταια του ανασα να φευγει, τα μάτια του να κλεινουν για παντα. ενιωσε κ ενα τελευταιο χαμογελο στο προσωπο του.
αμεσως οι γονεις του αρχιζαν να κλαινε. τα αδερφια του το ιδιο. οι γιατροι εκαναν προσπαθειες να τον επαναφερουν στη ζωη, ομως ηταν ηδη αργα. ο Κ, ειχε φυγει για παντα πανω σε ενα κρεβατι νοσοκομειου. ηταν η δευτερη φορα που εφευγε. η πρωτη ηταν οταν απροσεκτα βγηκε στον δρομο με το ποδηλατο του κ χτυπηθηκε απο διερχομενο αυτοκινητο επτα μηνες πριν. η δευτερη ηταν τωρα.
οι γονεις του κ τα αδερφια του απαρηγορητοι εβλεπαν τον Κ να φευγει. υστερα απο επτα μηνες που περασε με το ποδηλατο του το δρομο, υστερα απο επτα μηνες σε κωμα, ο Κ εφυγε οριστικα.
παραξενο ποσα πολλα μπορεις να ζησεις σε λιγους μηνες. μπορεις να ζησεις την ζωη σου, κ ακομα περισσοτερα....
ο Κ, δεν θυμαται τιποτα απο τα επτα πρωτα χρονια της ζωης του. ουτε τους γονεις του, ουτε τα παιδικα του χρονια, ουτε καν το περιβαλλον που μεγαλωσε. ειναι σα να γεννηθηκε επτα χρονων. δεν ηξερε κατα ποσο τον πειραζε αυτο, ισως η συνηθεια μερικες φορες δεν επουλωνει μονο τα τραυματα, αλλά τα εξαφανιζει. οπως εγινε με τον Κ.
ολες οι αναμνησεις του, ολη του η ζωη ξεκινησε ...πιο αργα. παρολα αυτα, αν κ ορφανος, δεν ειχε παραπονο. τωρα, λιγο πριν κλεισει τα ματια του, αναπολουσε το παρελθον του. ηταν ομορφο, φυσιολογικο θα μπορουσε να πει κανείς. σπουδασε, εγινε ενας επιτυχημενος γιατρος. εκανε μια ευτυχισμενη οικογενεια. ακομα θυμοταν το πρωτο του φιλι με την γυναικα του, τη γεννηση του Γ κ της Ν που λατρευε οσο τιποτε αλλο. η αληθινη ευτυχια ολα αυτα τα χρονια, του ειχε φερθει απλοχερα.
πολλοι θα τον ζηλευαν. τι κ αν ειχε μια "μικρη" απωλεια μνημης των πρωτων επτα του χρονων? η συνεχεια του ηταν ιδανικη. παρολα αυτα, παρολες τις ομορφες αναμνησεις, αυτο που πληγωνε τον Κ, ηταν ενα μαχαιρι που του εκοβε λιγο λιγο την καρδια του, που κουβαλουσε πολλα χρονια. οχι, δεν ηταν η απωλεια μνημης των πρωτων επτα χρονων. τι σημασια θα ειχε αλλωστε? η πορεια που κανουμε στο χρονο μετραει, μονο αυτη.
αυτο που εκαιγε την ψυχη του Κ, ηταν οτι ...δεν ηξερε τι ηταν αυτο. ηταν ιδεα του? ηταν καποιος φοβος του ή τιποτα αλλο? τοσα χρονια δεν το ειχε εντοπισει, τοσα χρονια ομως ενιωθε σαν να πεθαινε καθε μερα. ισως αυτο να ειναι το τιμημα της ευτυχιας, ισως ετσι να του εδειχνε ο Θεος πως πρεπει να ειμαστε παντα ταπεινοι κ ευγνωμονες. ο Κ ηταν ταπεινος,.ολη του τη ζωη ηταν. αλλά ο Θεος ξερει καλυτερα. μπροστα του ολοι ειμαστε μικροι, ελαχιστοι, πιο ελαφριοι ακομα κ απο μια σκεψη. τωρα που ζυγωνε η ωρα να συναντησει τον Κυριο του, ο Κ δεν φοβοταν. δεν ειχε λογο. μονο την απορια που του ετρωγε καθημερινα τη ζωη ειχε. τι ηταν αυτο το μαχαιρι στην καρδια του, που σαν ισκιος τον ακολουθουσε παντα.
σιγα σιγα ενιωθε την ανασα του να λιγοστευει. λεπτο με λεπτο γινοταν ολο κ πιο αδυναμη. ηταν θεμα λιγων στιγμων μονο. σε λιγο θα ειχε φυγει. η μονη του σκεψη ηταν να του λυθει η απορια που ειχε τοσα χρονια. ισως ο Θεος να ειχε την λυση.
ο Κ, ενιωσε το σκοταδι να πυκνωνει, ενιωσε την τελευταια του ανασα να φευγει, τα μάτια του να κλεινουν για παντα. ενιωσε κ ενα τελευταιο χαμογελο στο προσωπο του.
αμεσως οι γονεις του αρχιζαν να κλαινε. τα αδερφια του το ιδιο. οι γιατροι εκαναν προσπαθειες να τον επαναφερουν στη ζωη, ομως ηταν ηδη αργα. ο Κ, ειχε φυγει για παντα πανω σε ενα κρεβατι νοσοκομειου. ηταν η δευτερη φορα που εφευγε. η πρωτη ηταν οταν απροσεκτα βγηκε στον δρομο με το ποδηλατο του κ χτυπηθηκε απο διερχομενο αυτοκινητο επτα μηνες πριν. η δευτερη ηταν τωρα.
οι γονεις του κ τα αδερφια του απαρηγορητοι εβλεπαν τον Κ να φευγει. υστερα απο επτα μηνες που περασε με το ποδηλατο του το δρομο, υστερα απο επτα μηνες σε κωμα, ο Κ εφυγε οριστικα.
παραξενο ποσα πολλα μπορεις να ζησεις σε λιγους μηνες. μπορεις να ζησεις την ζωη σου, κ ακομα περισσοτερα....
