Κοιτουσα τη φουστα της καθως ανεμιζε από τον αερα. Το ανεμελο βαδισμα της. Τα μακρυα μαυρα της μαλλια καλλυπταν το μικρο της στηθος. Τι ομορφα ηταν όταν τα εσπρωχνε προς τα πισω!Το χαμογελο της ηταν τοσο αθωο, μια αμαρτια για τα ματια των ανθρωπων. Πιο πολύ ομως κοιτουσα τα ποδια της. Το απαλο τους δερμα οδηγουσε στον Παραδεισο. Δε τολμησα ποτέ να της μιλησω, ή να την κοιταξω στα ματια. Φοβομουν ότι δε θα αντεχα ουτε να της χαμογελασω. Κάθε βραδυ όμως ηταν δικη μου. Μονο δικη μου! Καποια μερα εμαθα ότι βλεπει αλλον. Καταλαβα ότι δεν θα ειμαστε ποτέ μαζι. Την επομενη φορα που την ειδα, την πλησιασα. Δε της μιλησα καθολου. Από τοτε, θα ηταν παντοτινα δικη μου
