"ιαμυοριαιΔ"

χωριζει η ψυχη
απο το σωμα
αντιστροφης πορειας
δρομοι τωρα.

μια αηχη κραυγη
μοναχα βγαζω:

"δεξου Κυριε
τον υπερηφανο Αφεντη διπλα Σου"

σκοτεινιαζει...
ολο κ πιο πολυ σκοτεινιαζει...
ντυνομαι νυχτα
χανομαι...