Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

"υοτάναΘ άιληπΣ"

ηταν στοιβαγμενος αναμεσα σε ομοιους του. κλεισμενος σε μια φυλακη που δεν μπορουσε να δει τιποτα προς τα εξω.
αυτη ηταν η πρωτη του αναμνηση. δεν θυμοταν πως ή που γεννηθηκε, δεν ηξερε ποιος ο σκοπος της ζωης του. ηξερε μονο (ή τουλαχιστον πιστευε) οτι αυτος ηταν διαφορετικος.

τη πρωτη φορα που καταφερε να δει προς τα εξω, ειδε διάφορα σχηματα. ολα τους ειχαν χρωματα, γραμματα,  καποια ειχαν κ εικονες. πρωτη του φορα εβλεπε εικονες! δεν ειχε δει ποτέ του, κ καθως δεν ηξερε τι ειναι αυτες, τη καθε μία την ονομαζε οπως εκεινος ηθελε. ενα ασπρο πραγμα, με σγουρο μαλλι σε ενα πρασινο επιπεδο, το ονομασε ...το ασπρο πραγμα με σγουρο μαλλι σε ενα πρασινο επιπεδο.

αυτες τις εικονες, τις εβλεπε ανα διαστηματα. που κ που οταν φωτιζε για λιγο το μερος που ηταν, αυτα τα ελαχιστα δεπτερολεπτα.  ενιωθε ομως τη φυλακη του, τον διαφανο τοιχο που του στερουσε την ελευθερια. εβλεπε τους γυρω του λιγο λιγο να λιγοστευουν. καποιες φορες, ενας παραξενος ηχος,  επαιρνε τους φιλους του απο τη φυλακη του. ποτέ δεν εμαθε τι ηταν αυτο.
δεν μπορουσε να υπολογισει το χρονο, δεν ηξερε τι ειναι μερες, μηνες κλπ. πως θα μπορουσε αλλωστε? μεσα στη φυλακη, ο χρονος οχι μονο χανει το νοημα του, αλλά δυσκολα μπορεις να τον υπολογισεις.

παροτι τωρα ηταν καπως ανετος μιας κ οι φιλοι του ειχαν λιγοστεψει, εξακολουθουσε να μη μιλαει σε κανεναν. ισως δεν ηταν παραξενο αυτο, αφου ποτέ του δεν ακουσε καμια φωνη γυρω του. ηθελε ομως να μιλησει. να πει οσα ενιωθε. ισως να ηθελε να τραγουδησει ή να χορεψει. ισως ομως.

σημερα το πρωι, ξυπνησε καπως περιεργα. ειχε ενα ασχημο προαισθημα. ακουγε τη καρδια του να χτυπαει δυνατα. τοτε καταλαβε! καταλαβε οτι πλεον, ειχε ερθει η σειρα του. μπορει να μην ηξερε τι ηταν αυτο που φοβοταν, ομως το φοβοταν. ουτε μία στιγμη δε περασε απο το μυαλο του πως μπορει να ηταν κατι καλο. ισως ειχε μια εκτη αισθηση που τον προειδοποιουσε.
πραγματι, μετα απο αρκετες ωρες, απλετο φως εσβησε το σκοταδι γυρω του. τωρα η καρδια του χτυπουσε εντονα. παλι ο ιδιος ηχος οι ιδιες παραξενες κινησεις! ενιωσε τον εαυτο του να κυλαει, να πεφτει. δεν προλαβε να καταλαβει πολλα. βρεθηκε μαζι με τους λιγους φιλους του, μεσα σε ενα πλατυ μερος. το φως ηταν εντονο, αν κ πολλες φορες αναβοσβηνε. νομισε οτι θα πεθανει, φοβοταν πολυ.

κ ναι, μετα απο λιγο, κατι παραξενα πλοκαμια τον πηραν. παροτι τον επιασαν απαλα, ενιωθε να τον πνιγουν. υστερα απο λιγο, μία σκοτεινη σπηλια ανοιξε. μεσα της ειδε ενα κοκκινο ερπετο να κολυμπαει. γυρω του, ειδες ασπρες πετρες που ελαμπαν.
καθως τα παραξενα πλοκαμια τον οδηγουσαν μεσα στη σπηλια με το κοκκινο ερπετο, ειδε απο ψηλα ορισμενους φιλους του. βασικα, ειδε μονο το δερμα τους. οσοι φιλοι του ειχαν μπει στη σπηλια, το κοκκινο ερπετο ετρωγε το εσωτερικο τους, κ αφηνε το κουφαρι τους σε ενα αλλο μερος, πιο μακρυα.

"αυτο ηταν, τωρα θα πεθανω" ψελλισε.

ομως ηταν αποφασισμενος. παροτι δεν ηξερε τιποτα για τον εαυτο του, ουτε για το περιβαλλον του, αλλά ουτε κ για το νοημα της ζωης του, αποφασισε να παλεψει. να αντισταθει με ολες του τις δυναμεις.
μολις μπηκε στη σπηλια, οι ασπρες πετρες τον αιχμαλωτισαν. περιεργο που το κοκκινο ερπετο δεν του επιτεθηκε αμεσως οπως φοβοταν. οι ασπρες πετρες αρχισαν να τον πιεζουν ολο κ πιο δυνατα. προσπαθησε στον ελαχιστο χρονο που ειχε να δραπετευσει. δεν τα καταφερε με την πρωτη, αλλά με τη δευτερη προσπαθεια του, γλιστρησε κ επεσε ακριβως μπροστα απο το κοκκινο ερπετο. δεν ηξερε τι να κανει. το κοιτουσε κ το αιμα του ειχε παγωσει. για καλη του τυχη, τα παραξενα πλοκαμια εφεραν ενα φιλο του στη σπηλια.
ειδε τις ασπρες πετρες να τον πιεζουν, να του σπανε το κορμι στα δύο, κ να τον κανουν κομματια! ειδε το κοκκινο ερπετο να παιρνει τα εντοσθια του νεκρου πλεον φιλου του, κ να τα σπρωχνει σε κατι που εμοιαζε με αβυσσο! ειδε το κουφαρι του φιλου του, να το παιρνουν τα παραξενα πλοκαμια μακρυα!

δεν προλαβε να δει το κοκκινο ερπετο να του επιτιθεται. ξαφνικα, βρεθηκε αναμεσα στις ασπρες πετρες. αρχισε να νιωθει πιεση, εντονη πιεση!
το κορμι του εσπασε στα δύο.  τα παραξενα πλοκαμια, πηραν το κομμενο στα δύο κουφαρι του στο μερος που ηταν κ τα υπολοιπα κουφαρια. οι ασπρες πετρες, εκαναν κομματια τα εντοσθια του. το κοκκινο ερπετο, τα πηρε κ τα εριξε στη σκοτεινη αβυσσο.
δεν τα καταφερε τελικα. οσο πολυ κ να ηθελε να ζησει (κ ας μην ηξερε τον λογο) τωρα ηταν νεκρος, κομμενος στα δύο αναμεσα στους φιλους του!

"ρε μπουστη μου, αυτοι οι πασατεμποι πολυ γαμανε τελικα!" ειπε ο Κ καθως εβλεπε ποδοσφαιρο.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

"ήγυαρΚ"

οσο δυνατα κ αν φωναξα
ηχος δε βγηκε
απο το στομα μου

οσο πολυ κ αν πληγωθηκα
αιμα δεν ετρεξε
απο το δερμα μου

τα χωρις δακρυα ματια μου
κοιτανε τον ουρανο

επιτελους.
τωρα ειμαι ελευθερος