Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

"ηλχίμΟ"

τα βηματα μου
στην ομιχλη
σε προσωπα θολα
σε σχηματα χωρις σχημα
σε αηχες φωνες

ενας καθρεπτης
μια σκια:
εγω!
ενα προσωπο
ενα δακρυ:
εγω!

η ομιχλη
γυρω παραμενει
μεσα της
κρυβει αληθεια.

μονος βαδιζω στο φωτεινο μου σκοταδι...

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

"υοτάναΘ άιληπΣ"

ηταν στοιβαγμενος αναμεσα σε ομοιους του. κλεισμενος σε μια φυλακη που δεν μπορουσε να δει τιποτα προς τα εξω.
αυτη ηταν η πρωτη του αναμνηση. δεν θυμοταν πως ή που γεννηθηκε, δεν ηξερε ποιος ο σκοπος της ζωης του. ηξερε μονο (ή τουλαχιστον πιστευε) οτι αυτος ηταν διαφορετικος.

τη πρωτη φορα που καταφερε να δει προς τα εξω, ειδε διάφορα σχηματα. ολα τους ειχαν χρωματα, γραμματα,  καποια ειχαν κ εικονες. πρωτη του φορα εβλεπε εικονες! δεν ειχε δει ποτέ του, κ καθως δεν ηξερε τι ειναι αυτες, τη καθε μία την ονομαζε οπως εκεινος ηθελε. ενα ασπρο πραγμα, με σγουρο μαλλι σε ενα πρασινο επιπεδο, το ονομασε ...το ασπρο πραγμα με σγουρο μαλλι σε ενα πρασινο επιπεδο.

αυτες τις εικονες, τις εβλεπε ανα διαστηματα. που κ που οταν φωτιζε για λιγο το μερος που ηταν, αυτα τα ελαχιστα δεπτερολεπτα.  ενιωθε ομως τη φυλακη του, τον διαφανο τοιχο που του στερουσε την ελευθερια. εβλεπε τους γυρω του λιγο λιγο να λιγοστευουν. καποιες φορες, ενας παραξενος ηχος,  επαιρνε τους φιλους του απο τη φυλακη του. ποτέ δεν εμαθε τι ηταν αυτο.
δεν μπορουσε να υπολογισει το χρονο, δεν ηξερε τι ειναι μερες, μηνες κλπ. πως θα μπορουσε αλλωστε? μεσα στη φυλακη, ο χρονος οχι μονο χανει το νοημα του, αλλά δυσκολα μπορεις να τον υπολογισεις.

παροτι τωρα ηταν καπως ανετος μιας κ οι φιλοι του ειχαν λιγοστεψει, εξακολουθουσε να μη μιλαει σε κανεναν. ισως δεν ηταν παραξενο αυτο, αφου ποτέ του δεν ακουσε καμια φωνη γυρω του. ηθελε ομως να μιλησει. να πει οσα ενιωθε. ισως να ηθελε να τραγουδησει ή να χορεψει. ισως ομως.

σημερα το πρωι, ξυπνησε καπως περιεργα. ειχε ενα ασχημο προαισθημα. ακουγε τη καρδια του να χτυπαει δυνατα. τοτε καταλαβε! καταλαβε οτι πλεον, ειχε ερθει η σειρα του. μπορει να μην ηξερε τι ηταν αυτο που φοβοταν, ομως το φοβοταν. ουτε μία στιγμη δε περασε απο το μυαλο του πως μπορει να ηταν κατι καλο. ισως ειχε μια εκτη αισθηση που τον προειδοποιουσε.
πραγματι, μετα απο αρκετες ωρες, απλετο φως εσβησε το σκοταδι γυρω του. τωρα η καρδια του χτυπουσε εντονα. παλι ο ιδιος ηχος οι ιδιες παραξενες κινησεις! ενιωσε τον εαυτο του να κυλαει, να πεφτει. δεν προλαβε να καταλαβει πολλα. βρεθηκε μαζι με τους λιγους φιλους του, μεσα σε ενα πλατυ μερος. το φως ηταν εντονο, αν κ πολλες φορες αναβοσβηνε. νομισε οτι θα πεθανει, φοβοταν πολυ.

κ ναι, μετα απο λιγο, κατι παραξενα πλοκαμια τον πηραν. παροτι τον επιασαν απαλα, ενιωθε να τον πνιγουν. υστερα απο λιγο, μία σκοτεινη σπηλια ανοιξε. μεσα της ειδε ενα κοκκινο ερπετο να κολυμπαει. γυρω του, ειδες ασπρες πετρες που ελαμπαν.
καθως τα παραξενα πλοκαμια τον οδηγουσαν μεσα στη σπηλια με το κοκκινο ερπετο, ειδε απο ψηλα ορισμενους φιλους του. βασικα, ειδε μονο το δερμα τους. οσοι φιλοι του ειχαν μπει στη σπηλια, το κοκκινο ερπετο ετρωγε το εσωτερικο τους, κ αφηνε το κουφαρι τους σε ενα αλλο μερος, πιο μακρυα.

"αυτο ηταν, τωρα θα πεθανω" ψελλισε.

ομως ηταν αποφασισμενος. παροτι δεν ηξερε τιποτα για τον εαυτο του, ουτε για το περιβαλλον του, αλλά ουτε κ για το νοημα της ζωης του, αποφασισε να παλεψει. να αντισταθει με ολες του τις δυναμεις.
μολις μπηκε στη σπηλια, οι ασπρες πετρες τον αιχμαλωτισαν. περιεργο που το κοκκινο ερπετο δεν του επιτεθηκε αμεσως οπως φοβοταν. οι ασπρες πετρες αρχισαν να τον πιεζουν ολο κ πιο δυνατα. προσπαθησε στον ελαχιστο χρονο που ειχε να δραπετευσει. δεν τα καταφερε με την πρωτη, αλλά με τη δευτερη προσπαθεια του, γλιστρησε κ επεσε ακριβως μπροστα απο το κοκκινο ερπετο. δεν ηξερε τι να κανει. το κοιτουσε κ το αιμα του ειχε παγωσει. για καλη του τυχη, τα παραξενα πλοκαμια εφεραν ενα φιλο του στη σπηλια.
ειδε τις ασπρες πετρες να τον πιεζουν, να του σπανε το κορμι στα δύο, κ να τον κανουν κομματια! ειδε το κοκκινο ερπετο να παιρνει τα εντοσθια του νεκρου πλεον φιλου του, κ να τα σπρωχνει σε κατι που εμοιαζε με αβυσσο! ειδε το κουφαρι του φιλου του, να το παιρνουν τα παραξενα πλοκαμια μακρυα!

δεν προλαβε να δει το κοκκινο ερπετο να του επιτιθεται. ξαφνικα, βρεθηκε αναμεσα στις ασπρες πετρες. αρχισε να νιωθει πιεση, εντονη πιεση!
το κορμι του εσπασε στα δύο.  τα παραξενα πλοκαμια, πηραν το κομμενο στα δύο κουφαρι του στο μερος που ηταν κ τα υπολοιπα κουφαρια. οι ασπρες πετρες, εκαναν κομματια τα εντοσθια του. το κοκκινο ερπετο, τα πηρε κ τα εριξε στη σκοτεινη αβυσσο.
δεν τα καταφερε τελικα. οσο πολυ κ να ηθελε να ζησει (κ ας μην ηξερε τον λογο) τωρα ηταν νεκρος, κομμενος στα δύο αναμεσα στους φιλους του!

"ρε μπουστη μου, αυτοι οι πασατεμποι πολυ γαμανε τελικα!" ειπε ο Κ καθως εβλεπε ποδοσφαιρο.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

"ήγυαρΚ"

οσο δυνατα κ αν φωναξα
ηχος δε βγηκε
απο το στομα μου

οσο πολυ κ αν πληγωθηκα
αιμα δεν ετρεξε
απο το δερμα μου

τα χωρις δακρυα ματια μου
κοιτανε τον ουρανο

επιτελους.
τωρα ειμαι ελευθερος


Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

"ανεμόνιαΦ άκιριαΚ αίαρκΑ"

...η καρδια μου
πιο ζεστη απο τον Ηλιο
ο Ηλιος
πιο κρυος απο τον παγο
ο παγος
πιο ζεστος απο την καρδια μου

η βροχη
θα με σβησει
ο αερας
θα με σκορπισει

θα με σκορπισει
ο αερας
θα με σβησει
η βροχη

πιο ζεστος απο την καρδια μου
ο παγος
πιο κρυος απο τον παγο
ο Ηλιος
πιο ζεστη απο τον Ηλιο
η καρδια μου...


Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

"ησαλκάνατνΑ"

κ τωρα η βροχη
θολωνει τα ονειρα μου
σβηνει τα βηματα σου
τωρα που εισαι μακρυα μου

θα ζω παντα στη βροχη
οχι στα ονειρα μου
σου χαρισα τον Ηλιο
να εχεις συντροφια σου

στους βρεγμενους δρομους
στις σταλες των φυλλων
που ειναι ετοιμες να πεσουν
η μορφη σου
σταματησε ο χρονος μας
κρατησα τη στιγμη σου

θα σε βλεπω στα δακρυα μου
κ οποτε ο Ηλιος βγαινει
θα χανομαι στη συννεφια μου
μεσα στη βροχη
το χαμογελο σου

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

"ςησητίαραΠ ησωλήΔ"

-...μεραααα
-α, καλημερα σας κυριε Κ! τι κανετε? να σας κερασω τιποτα? ενα καφε ή μηπως ενα αφεψημα?
-οχι, ευχαριστω
-ποιος ο λογος που μας τιματε με την παρουσιας σας?
-ηρθα να δηλωσω παραιτηση
-τι? να δηλωσετε παραιτηση?
-ναι, ακριβως
-μα αυτο δεν γινεται!
-γινεται κ παραγινεται!
-μα κυριε Κ, εχετε υπογραψει συμβολαιο!
-ποσώς με απασχολει. ξερετε, το συμβολαιο εγραφε οτι εχω ελευθερια επιλογων αν θυμαστε καλα
-ναι, θυμαμαι, αλλά δεν εννοουσε κ παραιτηση!
-τες πα, εννοουσε ή οχι, εγω παραιτουμαι
-μα γιατι κυριε Κ? τι σας συνεβη?
-ε, δεν εχει γιατι. απλά, δεν ειμαι ο καταλληλος για την θεση
-μη το λετε αυτο, πολλοι (ή μαλλον ελαχιστοι) θα ζηλευαν τη θεση σας ξερετε
-ε, ας την παρουν τωρα που φευγω λοιπον
-μα κυριε Κ, σκεφτειτε το λιγο. δεν μπορειτε να μας αφησετε ξεκρεμαστους
-σοβαρα? θα βγω κ ζημιωμενος απο πανω?
-ειμαστε σοβαρη εταιρεια εδω, κ σαν προεδρος κ ιδρυτης της, σας προειδοποιω οτι αν φυγετε θα  υποστειτε  κυρωσεις!
-χα!! χα λεγω!! δηλαδη ...θα μου κανετε μηνυση?
-σας παρακαλω κυριε Κ, μη φυγετε. δεν γινεται ανα διαστηματα οποιος θελει να παραιτειται!
-λυπαμαι, σας ειπα κ πριν, δεν ειμαι ο καταλληλος για την θεση που μου δωσατε
-μα υπαρχει το συμβολαιο που ειναι σε εξελιξη, ουτε αυτο δεν σεβεστε?
-καντε μου μηνυση σας ξαναλεω
-τι να σας πω, δεν ξερω. αν μου επιτρεπετε ομως, με τι τροπο θα φυγετε?
-με τον κλασσικο τροπο του ταβανιου
-του ταβανιου? ομολογω οτι ελαχιστοι πλεον τον επιλεγουν
-το ξερω, αλλά ειναι τυπαδικος τροπος
-εσεις ξερετε κυριε Κ, οπως ειπατε, εχετε ελευθερια επιλογης
-τες πα, μη σας κουραζω αλλο κυριε Θ. χαρηκα για την θεση που μου δωσατε. ελπιζω ο επομενος να μην  παραιτηθει
-καλη τυχη κυριε Κ, καλη τυχη...

υστερα ο Θ εκατσε στη πολυθρονα του. αναψε ενα πουρο, κ πινοντας απο το εκλεκτης ποιοτητας κοκκινο κρασι του, μονολογησε: μα δεν φταιει κανείς αλλος εκτός απο εμενα! αντι να ακουσω κ ενα ευχαριστω, μου την λενε κ απο πανω! ισως βεβαια, να εχω κ εγω την ευθυνη μου. γεμισα τον κοσμο με εαυτουληδες που με καθε τροπο κοιτανε την παρτη τους εις βαρος τριτων, κ που δυστυχως τους πανε ολα καλα! θα κοιταξω να αλλαξω το λειτουργικο συστημα του υπολογιστη μηπως περιορισω τις παραιτησεις. αργοτερα ομως, οχι τωρα. αυριο ισως, ή μαλλον μεθαυριο. τες πα, αυτο τον μηνα στη τελικη. μπα, δε γαμιεται, οποτε μου θυμηθει θα φωναξω ενα τεχνικο να το φτιαξει. χμμμ, θα πρεπει να τον πληρωσω ομως! γαμωτο, δε παει στο διαολο, το αφηνω ετσι κ σε οποιον αρεσει! Θεός ειμαι στο κατω κατω!


Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

"αμσιρύοναΝ"

α, β, γ, δ.
εκλεισα τον ισκιο μου
στη ντουλαπα μεσα

ε, ζ, η, θ.
φορεσα τα μαυρα μου
κ για βολτα βγηκα

ι, κ, λ, μ.
του σπαθιου μου θα γνωρισετε
τη ζεστη οργη

ν, ξ, ο, π.
σε ολους σας χρωσταω
νεκρικη σιγη

ρ, σ, τ, υ.
κοκκινα τα χερια μου
εκπληρωσαν καθηκον

φ, χ, ψ, ω.
ηταν πενθιμα τα λογια
που τραγουδησα για μενα.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

"ώτεριαχοπΑ Κ ωζάλλΑ"

λασπες παλι
στα παπουτσια μου
αιμα στα σκισμενα
μου ρουχα
το πληγιασμενο μου κορμι
φωναζει:

  "σταματα! μεχρι πότε θα προχωρας?
   δεν εχει τελος! δεν ειχε ουτε αρχη!
   ποτέ δεν ειχε κ ποτέ δεν θα εχει!"

μονο τα Συννεφα ειχα
τα Συννεφα
που εκρυβαν τον Ηλιο
μονο αυτα!

γυμνος
πεφτω στη θαλασσα
να κολυμπησω στα Αστερια
το μαυρο της Νυχτας να σπασω

...μια βαθια ανασα ηταν η ζωη μου...


Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

"ςαρέτηΜ ςηΤ ήχυΕ Η"

"πολεμησε, μη φοβηθεις!
σε καθε μαχη να πολεμας!"

κ πολεμησα.
δακρυσα κ πονεσα
στο ταπεινο μου σπιτι
δεν εκατσα.
σε ολα μου τα θελω
για ολα μου τα ονειρα
πολεμησα.

τωρα,
λυπαμαι Μητερα,
μα δεν τα καταφερα.
πληγες γεμισε
το κορμι μου ολο.

κουραστηκα,
δεν ημουν παρά μια αδεια πανοπλια...

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

"υονόρΧ ςολέΤ"

παγιδευμενος
σε ενα σωμα φθαρτο,
ψαχνω
τη ψυχη μου να βρω
ο χρονος λιγος,
οι πληγες ανοιχτες.
θα προλαβω?

θα προλαβω
να δαμασω τη ψυχη μου
κ υστερα ελευθερος
να φυγω?
θα προλαβω?

ο χρονος δεν περιμενει κανεναν...

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

"ωνέμ-σορΠ"

μια αστραπη ο χρονος
ενας ηχος
ενα φως
σε μια αστραπη μεσα
ανεπνευσα
σε μια αστραπη μεσα
δεν προλαβα...
τωρα
ιπταμαι στο κενο
περιμενοντας μια δευτερη ευκαιρια...


Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

"ςυολέΤ ςοβόΦ"

ναι,
δακρυσα που ενιωσα ευτυχισμενος
ναι,
καηκα απο την φωτια του κορμιου της
ναι,
ηξερα οτι μεσα της υπηρξα.

ναι,
πρωτος εγω αφησα το χερι της
τις αναμνησεις μας μονο κρατησα
πισω απο τα υγρα μου μάτια.

"τετοια ευτυχια δεν ειναι για μενα" ειπα.

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

"ςέκιτπΟ(ορΠ)"

...ας ειχα εναν δρομο
ας μπορουσα να εφευγα
απο το σημειο που στεκομαι
να παω μακρυα
τιποτα
να μην θυμαμαι
νεες ανασες να αναπνευσω
εικονες νεες να δω
εικονες νεες να δω
νεες ανασες να αναπνευσω
να μην θυμαμαι
τιποτα
να παω μακρυα
απο το σημειο που στεκομαι
ας μπορουσα να εφευγα
ας ειχα εναν δρομο...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

"αριενΟ"

τα βραδυα, τα με ονειρα βραδυα,
οι φοβοι μου
γλυκα με εκδικουνται.

εκει,
που μονος κ αδυναμος
χορευουν μπροστα μου
γελωντας δυνατα,
ξεγελωντας τις
ημερησιες ηττες τους.

αποψε,
ελπιζω να μην ονειρευτω.
...αποψε θελω μονο σκοταδι γυρω μου...

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

"ωύετσιΠ"

πιστευω εις ενα Θεο, Πατερα Κλειδοκρατορα
που δεν γνωριζει την Αληθεια κ το Ονειρο
κ εις μίαν Δυναμη
που απο μεσα μου πηγαζει.

μίαν Δυναμη
που απ'το Σκοταδι παει στο Σκοταδι
που μεχρι τωρα
το Φως δεν εχει βρει.

πιστευω εις ενα Θεο
που κραταει μπαστουνι
που στεκεται στην γωνια καθε δρομου

πιστευω εις ενα Θεο
που ζητησε την Αγαπη μου
κ που εγω δεν ακουσα.

πιστευω εις ενα Θεο
που ποτέ δεν γεννηθηκε
κ ποτέ δεν θα αναστηθει

πιστευω εις ενα Θεο
που δεν κρυβω μεσα μου
πιστευω εις ενα Θεο
που δεν αφηνει τα ονειρα μου
να ανθισουν.

πιστευω εις ενα Θεο
που χωρις να με συγχωρεσει
θα με καταλαβει
που χωρις να γελασει
θα κλαψει μαζι μου.

πιστευω εις ενα Θεο
ισως κ σε δύο
ισως κ σε κανεναν.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

"ςηΤ νώιταΜ νωΤ ορπσΑ οΤ"

...κ υστερα κοιταξε τον εαυτο της στα μάτια. δεν προσεξε το καλοχτενισμενο της μαλλι, ουτε τα ομορφα βαμμενα χειλη της. για πρωτη φορα το βλεμμα της εστιασε στα μάτια της, στο ασπρο των ματιων της! κ εκει, ειδε εναν αλλον κοσμο! εκει, στο ασπρο των ματιων της, ειδε ομιχλη, ειδε πολλα σκουρα χρωματα.

δεν ειδε φωτα, δεν ειδε χαμογελαστα προσωπα, τα δοντια οσων της χαμογελουσαν, ηταν μαυρα! τα μάτια τους, πετουσαν σπιθες! τα λογια τους δεν ειχαν φωνηεντα, ακουγονταν σαν μουγκρητα!
πως γινεται να κοιτας τον εαυτο σου που τοσο αγαπουσες, κ που την πρωτη φορα που κοιτας μεσα στα μάτια σου, κ πισω απο αυτα, να υπαρχει τοση πίκρα?

τωρα, ειχε δύο επιλογες. η μία ηταν να συνεχισει να ζει μεσα στην ομιχλη της. μεσα στην ζεστή, μα ψευτικη ομιχλη της.
η αλλη της επιλογη, ηταν να παει στο φως. να ζεσταθει απο την αληθεια του, κ ας εμενε μονη.

"η αγνη ψυχη, βλεπει παντα το ωραιο" ψελλισε.

δεν σκεφτηκε πολυ, εβαλε ενα μαχαιρι μεσα στα μάτια της. τυφλωθηκε. απο τοτε ζουσε μεσα στο απολυτο σκοταδι. μεσα σε ενα σκοταδι, γεματο φωτα, γεματο χρωματα κ ομορφες μουσικες!


Τρίτη 22 Απριλίου 2014

"νώρπεΛ ιορόφορυατΣ"

ηρθαν απο μακρυα
μεσα σε ενα συννεφο σκονης
στην αρχη
ακουσαμε μονο τα τυμπανα τους

οταν εφτασαν
ειδαμε τις μασκες
που καλυπταν τα προσωπα τους

μας βρηκαν εξω απο τα χαμηλα
μας σπιτια
εξω απο τις μικρες μας αυλες

σταματησαν για λιγο μπροστα μας
πεταξαν στα ποδια μας τις ευχες τους
κ υστερα χαθηκαν

αυτες τις ευχες
εχω στην ψυχη μου
που με κραταν αιχμαλωτο
στο σωμα μου μεσα
τις ευχες που δεν ζητησα

την επομενη φορα
θα παω μαζι τους
στην πρωτη σταση
θα πεταξω τις ευχες μου
στα ποδια των εχθρων μου

...θα δουν μονο τις μασκες
που καλυπτουν τα προσωπα μας
θα ακουσουν μονο τα τυμπανα μας
θα μας δουν να χανομαστε
σε ενα συννεφο σκονης

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

"ΗΣΑΤΣίτνΑΝΑ"

γεμισα
με το αιμα μου
ποτηρια σκονισμενα
κερασα
τις πιο καλες μου Σκιες

στο σκοτεινο δωματιο
τσουγκρισαμε τα ποτηρια
χαρουμενοι μα δακρυσμενοι
ευχηθηκαμε ο ενας στον αλλον:
   
     "Χριστός Ανέστη"

σαν σημερα δεν γεννηθηκα
σαν σημερα δεν πεθανα

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

"ήνομσορΠ"

περιμενω,
να φυγει η τελευταια μου
πνοη.

αιωνια μετα,
ελευθερος
να αναπνεω.

...μεσα στα ρουχα μου μικραινω παλι...

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

"ςαικάχυΨ"

-ωχ! τι ειναι αυτο?
-ρε συ, ειναι...
-ναι ρε, αυτο ειναι!
-τι κανουμε τωρα?
-δεν ξερω ρε. εσυ τι λες?
-κ που ξερω εγω? παντως δεν μας εμποδιζει
-λες να το αφησουμε εδω?
-γιατι οχι?
-μηπως να το μετακινησουμε λιγο?
-ε, μετακινησε το εσυ.
-γιατι εγω? ολα εγω θα τα κανω?
-ποια εκανες εσυ ρε?
-την αλλη φορα που ειχαμε βρει ενα ιδιο, εγω δεν το μετακινησα? ε?
-κ τι θες τωρα δηλαδη? μονος σου ηθελες.
-απλά σκεφτομαι μηπως φωναξουμε κανεναν να μας βοηθησει.
-τετοια ωρα? σε λιγο ξημερωνει, ποιον θα βρεις?
-δεν ξερω ρε, δεν μου καθεται καλα η ολη φαση.
-ωχου! σε επιασαν οι καλοσυνες σου τωρα?
-βοηθησε με λιγο ρε, δειχνει πιο βαρυ απο το αλλο που ειχαμε βρει
-οχι ρε, στο ειπα. δεν σε βοηθαω, ενταξει?
-γιατι αρπαζεσαι? δεν θα κουραστεις κιολας
-ρε δεν θελω σου λεω! καταλαβαινεις?
-καλα, αρχισες παλι τα ιδια? τι σόι ανθρωπος εισαι?
-ρε κανε μας τη χαρη κ εσυ! ωχου!
-λες να καλεσουμε εναν γερανό?
-γερανό? πας καλα ρε? τι μαλακίες λες?
-ε, τι να καλεσουμε τοτε?
-καλεσε όποιον θες. εγω φευγω, βγαλτα περα μονος σου
-στασου ρε, μην φευγεις
-φευγω ρε, κ αντε γαμησου! αν ειναι καθε φορά που βρισκουμε πτωματα στο δρομο να τα μαζευουμε,  να μου λειπει.
-καλα λες, προβλημα του. Θεος σχωρεστον ομως! τσιγαρο παιζει?
-παλι τρακα ρε συ? παρε το τελευταιο που μου εμεινε
-φωτια παιζει?
-ωχου ρε συ, μου εσπασες τα νευρα γαμω την μπουτανα μου! αντε, παρε κ φωτια
-γιατι αρπαχτηκες παλι ρε συ?
-ρε σκασε κ προχωρα...

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

"!άτνοΚ ύλοΠ οσόΤ"

σε μια παλια μονοκατοικια, με την αυλη της γεματη χορτα, μεσα σε ενα μισοσκοτεινο δωματιο καθεται ο Κ. τα επιπλα ειναι καλυμενα με σεντονια, η σκονη εχει απλωθει στο πατωμα. τα καδρα κατεβασμενα κ αυτα, εχουν αφησει το αποτυπωμα τους στους τοιχους.
καποτε εδω ακουγονταν γελια, καποτε υπηρχε κοσμος, καποτε εδω, ο Κ ηταν μικρο παιδι που μεγαλωνε ευτυχισμενος. καποτε ομως, οχι τωρα. καποτε, στο πολυ μακρυνο παρελθον.

πως τα φαιρνει ετσι η ζωη. πως μπορει να ξερει καποιος το μελλον τι θα φερει? την αποσταση του γελιου απο το δακρυ? ποσος ηταν ο χρονος, του τοτε με το τωρα, που βρισκει τον Κ καθισμενο σε μια πολυθρονα? ισως ο χρονος να μετριεται με το ανοιγοκλεισιμο του βλεφαρου, ισως να μετριεται με τα χρονια, κανείς τελικα δεν μπορει να υπολογισει.

ο λογος που ο Κ ηρθε στο πατρικο του σπιτι, ειναι απλος. ηρθε εδω, για να δωσει ενα τελος (ή μια νεα αρχη οπως συνηθιζε να λεει). ενα τελος απο οσα βαρη εχει στην πλατη του.
περασαν υπουλα τα χρονια, ο Κ δεν καταφερε να δαμασει τον χρονο, του εφυγε απο τα δαχτυλα σαν αμμος.

ο Κ, ηταν παντρεμενος εδω κ χρονια, ειχε μια καλη επαγγελματικη πορεια, κ ομως. τιποτα απο ολα αυτα δεν εχει αξια. ουτε τωρα ξερει τι μπορει να εχει αξια. πιστευε οτι το πιο σημαντικο ειναι να αγαπησεις κ να αγαπηθεις. κ μετα να κάνεις οικογενεια. το δευτερο δεν το κατορθωσε. το πρωτο, αν κ το ειχε, δεν ηταν τελικα παρα ενα μεγαλο ψεμα, μια οπτασια των ματιων του. ποιος ο λογος πλεον, αφου εζησε σε ενα ψεμα, να προσπαθησει για την συνεχεια? να προσπαθησει να ξαναφτιαξει την ζωη του? η λυπη πολλες φορες ειναι ο καλυτερος συμβουλος. τις λιγες που δεν ειναι, γινεται ο χειροτερος εχθρος. παρουσιαζει τα χρωματα που θελει, με την ενταση που θελει, στην προσπαθεια της να μας αποπροσανατολισει.

τωρα, στο μισοσκοτεινο δωματιο, που το λουζει το φως του φεγγαριου, φωτιζει η σκια του Κ, φωτιζει η θηλια που κρεμεται απο το ταβανι. δεν εχει παρα να ανεβει στην καρεκλα, κ μετα να κανει ενα απλο βημα.

πριν σηκωθει ομως, χτυπαει το κινητο του τηλεφωνο. χωρις να κοιταξει ποιος τον καλει, απανταει:

"παρακαλω"
"καλησπερα σας κυριε Κ, ειμαι ο Ο, ο γιατρος σας. πηρα να σας πω τα αποτελεσματα των εξετασεων που κανατε πριν ενα μηνα. λυπαμαι, αλλά εχετε μονο τρεις μηνες ζωης. αληθεια λυπαμαι"

ο Κ εκλεισε το τηλεφωνο. εκατσε παλι στην πολυθρονα του.
"μα να εχω μονο τρεις μηνες ζωης?" σκεφτηκε. αμεσως εβαλε τα κλαμματα, εκλαιγε σαν μικρο παιδι. ναι, ο Κ που αν δεν χτυπουσε το τηλεφωνο τωρα θα ειχε "φυγει", καθοταν στην πολυθρονα κλαιγοντας.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

"ίομσιθΕ ιονέμσιθηνυΣ"

καθε βραδυ
στην αγκαλια σου
γεννιεμαι
καθε πρωι
στα πόδια σου
πεθαινω

το χτες,
το σημερα
με βρισκει δίπλα σου

το αυριο,
το παντα
θα με βρει μακρυα σου

θα θυμαμαι
το γελιο σου
τα μακρυα σου μαλλια
θα θυμασαι τα δακρυα μου?



Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

"'αμόκΑ ιτάΚ νύΣ ςόμσιγολαραΠ"

λυπαμαι
για τα λουλουδια
που δεν μυρισα,
για τον Ηλιο
που δεν εσβησε τη νυχτα,
λυπαμαι
που δεν ειδα το χαμογελο της
που δεν αγγιξα τα δαχτυλα της
λυπαμαι
που ειδα χαμογελα
με σφιγμενα δοντια,
ματια κοκκινα
λυπαμαι
για τα μακρυνα γελια
που ακουσα.

δεν ηρθα να μεινω,
για να νιωσω τη φυγη ηρθα.

τωρα,
με το κολιε γυρω απο το λαιμο μου
το δωματιο φαινεται διαφορετικο.
αραγε,
θα προλαβω να ακουσω
τον ηχο της καρεκλας στο πατωμα?


Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

"υοΣ ιρέΧ οΤ υοΜ ςώΔ"

θελω με παθος
να σε πιασω απο το χερι
να περπατησουμε σε δρομους
που κανενας δεν μας ξερει
να νιωσω την ανασα σου
πανω στο προσωπο μου
τα χειλη σου να αγγιξω
να γινεις ο Θεος μου
θελω με παθος
να σε πιασω απο το χερι
θελω με παθος
κ ας ειναι λαθος...

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

"ολκύΚ νανΕ εΣ αίεθυΕ αίΜ"

να κλεισω τα ματια
...σαν να ειναι η τελευταια φορα.

κ αν τυχει να τα ανοιξω παλι
να τα ανοιξω
...σαν να ειναι η πρωτη φορα.


Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

(!!φύο) ςοινώθαραΜ"

εδω λοιπον, αναμεσα σε αλλους αθλητες, βρισκομαι κ ...εγω! ναι, εγω! δεν ειμαι αθλητης (αυτη ειναι η μαυρη αληθεια) το μονο κοινο που εχω με αυτους ειναι οτι ειμαι αδυνατος! παρολα αυτα, ειμαι ετοιμος να τρεξω (για πρωτη φορα) στον μαραθωνιο των ...εικοσι χιλιομετρων!!
το ξερω οτι καπνιζω σαν μπουστης, οτι η φυσικη μου κατασταση μαλλον(?) δεν ειναι η ...δέουσα! ομως, σημερα θα τρεξω. σημασια εχει η προσπαθεια λενε, η συμμετοχη, κ οχι η νικη. αυτο ειναι που με εφερε τωρα εδω, ετοιμο να ακουσω τον εφετη να δινει την εναρξη του μαραθωνιου των εικοσι χιλιομετρων! αυτο, καθως κ η ...πίστη μου! ειχε πει την μεγαλη κουταμαρα ο Κοέλιο(ς), πως οταν θες κατι πολυ, ολο το συμπαν συνομοτει ωστε να το καταφερεις. προσωπικα, δεν το πιστευω. αλλη δουλεια δεν ειχε το συμπαν ωστε να κανει συνομοσιες υπερ καποιου ατομου. οπότε, προτιμω το "συν Αθηνά κ χειρα κινει". πιο τυπαδικο μου ακουγεται αυτο.
ολα ειναι ετοιμα, πολλοι αθλητες ειναι ετοιμοι να τρεξουν μολις ο εφετης δωσει το συνθημα. πραγματι, μετα απο λιγα δεπτερολεπτα, ακουγεται ο κροτος απο το ...εξασφαιρο του εφετη. ολοι ξεκινησαμε να τρεχουμε. λενε επισης, πως στον μαραθωνιο καλο ειναι να εχεις στρατηγικη. η οποία στρατηγικη ειναι να κρατησεις τις δυναμεις σου για το τελος, να μην φυγεις αμεσως μπροστα. αυτο θα εκανα κ εγω! αφησα τους αλλους να φυγουν μπροστα, κ ακολουθουσα. στα πρωτα πεντε, ημουν αναμεσα στο δευτερο γκρουπ αθλητων, αυτων που προς το τελος θα τα εδιναν ολα. εικοσι χιλιομετρα ειναι αυτα, δεν ειναι κ λιγα! κατορθωσα να τρεξω σχετικα ανετα μεχρι τα πρωτα ...δεκα! μετα κουραστηκα, οι δυναμεις μου με εγκατελειψαν. δεν ξερω πως, με την πίστη στην προσπαθεια μου? με την βοηθεια του Θεου? κατορθωσα να φτασω μεχρι τα ...δεκαπεντε! ουτε εγω το πιστευα οτι θα αντεχα τοσο πολυ, σε εναν μαραθωνιο των εικοσι χιλιομετρων! καπου εκει ομως, κατερρευσα. δεν ειχα καθολου δυναμεις, η ανασα μου ειχε κοπει, η καρδια μου χτυπουσε πολυ δυνατα, κ ...εγκατελειψα! ας ειναι, η προσπαθεια μετραει, αυτο ξερω. ετρεξα στον μαραθωνιο των εικοσι χιλιομετρων, κ ας μην τερματισα. κατορθωσα με χίλια ζορια, με την υπερβαση των δυναμεων μου να τρεξω τουλαχιστον δεκαπεντε ...μετρα! κατι ειναι κ αυτο!


Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

"αυδάρΒ αφεννύΣ ςίρωΧ αΤ"

πριν το ξημερωμα ερθει, αφησε το κρεβατι της. προχωρησε στον ερημο δρομο. μαζι της πηρε μονο το σωμα της, μαζι της πηρε τις πληγες του.
τωρα η κρυα θαλασσα δειχνει μακρυνη κατω απο τα ποδια της, τα κυματα που πεφτουν με δυναμη πανω στα βραχια, ισα που ακουγονται. ο αερας, της ζηταει πισω τις ανασες που της εδωσε. σε λιγο θα βγει ο Ηλιος, να ζεστανει το κορμι της, να ζεστανει τη θαλασσα.
ανοιξε διαπλατα τα χερια, παιρνοντας την τελευταια της ανασα.
το κορμι της χαθηκε στα κυματα, ενω η ψυχη της, ελευθερη χαθηκε στον ουρανο.
ενα ερημο σπιτι, μια αυλη γεματη χορτα, μια μισανοιχτη πορτα ειναι οσα αφησε πισω της.
τα βραδυα, τα χωρις συννεφα βραδυα, εκεινη ζει σε ενα απο τα αστερια. ειναι το νεο της σπιτι, γεματο φως κ ζέστη.