Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

"ςόνατνωΖ άκινιλΚ"

μια φωνη
βγαινει απο τα κοκκαλα μου
μια φωνη
ταξιδευει στο αιμα μου
χτυπαει στο κορμι μου
απελπισμενα ψαχνει να ελευθερωθει
μια φωνη
ακουω δυνατα
μια φωνη
που μου φωναζει "Φυγε..."


Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

"!ςίατφ ύσΕ !ιχο- !ςίατφ ύσΕ-"

η ατμοσφαιρα μεσα στην αιθουσα αρχισε να βαραινει. καποιοι αρχισαν να δυσανασχετουν. ενας τυπος με δασυτριχο στηθος κ παχυ μουστακι κουνουσε νευρικα το ποδι του. ενας Ιερεας, σηκωθηκε κ πηγε στον πισω τοιχο. σχεδον κολλησε το προσωπο του πανω, κ αρχισε να μουρμουραει. μια χοντρη κυρια (κοντα εξηντα χρονων) εκανε αερα στο προσωπο της με την βενταλια. αλλος, κοιτουσε το ρολοι του, καποιοι, ελυναν τις γραβατες τους. ολοι ηταν ανησυχοι. ηταν θεμα λεπτων να γινει η εκρηξη, να ξεσηκωθουν ολοι κ να αρχισουν να φωναζουν.
πραγματι, ξαφνικα σηκωθηκε καποιος κ αρχισε να φωναζει:

"σταματηστε επιτελους!! σταματηστε!!! σας βαρεθηκα! το ακουτε??? σας βαρεθηκα, δεν αντεχω αλλο!! νομιζετε οτι ηθελα να γινω αυτο που εγινα? ε? αυτο νομιζετε??? λαθος!! η ζωη τα εφερε ετσι κ καταντησα αυτο που καταντησα!! εγω ηθελα να ημουν στο χωριο μου, να σπαιρνω τα χωραφια μου!! το ακουτε??? ε??? δεν ηθελα να ειμαι εδω, να ασχολουμαι με τυπους σαν κ εσας!! δεν αντεχω αλλο, δεν αντεχω αλλοοοο" ειπε κ ετρεξε προς την πορτα.

μαζι του αρχισε να τρεχει κ ο υπολοιπος κοσμος. οσοι εβγαιναν, ετρεχαν σαν τρελοι να φυγουν μακρυα! ασχετα που θα πηγαιναν, δεν τους ενοιαζε, αρκει να φυγουν μακρυα!! καποιοι τραυματιστηκαν στον συνωστισμο, ομως δεν τα παρατησαν. αλλοι, πηδουσαν επανω απο το πληθος, μηπως βγουν εξω πιο γρηγορα. καποιος, προσπαθουσε να βγει εξω με την πλατη (αγνωστο γιατι). ο Ιερεας εξακολουθουσε να μουρμουραει στον τοιχο, ολο κ πιο γρηγορα, ολο κ πιο γρηγορα!
μεσα σε λιγα δεπτερολεπτα, η αιθουσα αδειασε! την αρχη ειχε κανει ο προεδρος του Δικαστηριου, που εσπασε πρωτος, κ τους φωναξε να σταματησουν πριν το σκασει (πιθανως για να παει να σπειρει τα χωραφια του) απο την πορτα.
τωρα, στην αιθουσα του Δικαστηριου ειχε μεινει το ζευγαρι, που εκδικαζοταν η αιτηση διαζυγιου τους λογω ασυμφωνιας χαρακτηρων, κ ο Ιερεας που μουρμουρουσε στον τοιχο, ολο κ πιο γρηγορα!

το ζευγαρι, κατορθωσε μεσα σε μιση ωρα, να προκαλεσει πανικο! μονο οταν ολοι ξεσηκωθηκαν σταματησε να μιλαει! αφου εφυγαν ολοι, κ ειχαν μεινει μονοι τους (μαζι με τον Ιερεα που μουρμουρουσε στον τοιχο) συνεχισαν...

-εσυ φταις!
-οχι, εσυ φταις!
-σταματα!! εσυ φταις!!
-μπα? τι μας λες μωρε? εσυ φταις!!

...κ ο Ιερεας μουρμουρουσε ακαταπαυστα στον τοιχο!


Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

"ατίραγραΜ"

-ελα, μην παραπονιεσαι, παρε αυτη την μαργαριτα
-να την κανω τι?
-να την θαυμασεις, κ αν μπορεις να νιωσεις το αρωμα της
-μα οι μαργαριτες δεν εχουν αρωμα, ειναι απλά λουλουδια
-εχουν αρωμα, απλά εσυ δεν μπορεις να το νιωσεις
-δεν μπορω, διοτι δεν εχουν!
-κ ομως καλε μου, παροτι γεννηθηκαμε μαζι, παροτι θα φυγουμε μαζι, παροτι ζουμε στο ιδιο σωμα,  παντα θα ειμαστε ξενοι. διοτι εσυ εισαι το Μυαλο, ενω εγω ειμαι η Καρδια.


Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

"ίεασΕ"

το μυρμηγκι
εξακολουθουσε
να πολεμαει το λιονταρι.
οχι για να νικησει
ουτε για να ηττηθει
πολεμουσε μονο
για να δειξει
οτι ειναι ζωντανο


Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

"υομόρΤ ςανώγΑ"

λιγα μέτρα τον χωριζαν απο τον τερματισμο. για πρωτη φορα στη ζωη του θα τερματιζε πρωτος. η ασπρη κορδελα τον περιμενε να νιωσει το ιδρωμενο του κορμι για λιγα δεπτερολεπτα. την εβλεπε καθαρα, καθως τον περιμενε. ακουγε τις επευφημιες του κοσμου, τα χειροκροτηματα. χαρουμενα προσωπα του φωναζαν "κουραγιο". η ασπρη κορδελα ερχοταν ολο κ πιο κοντα, ολο κ πιο κοντα. λιγα μέτρα ηθελε. ειχε ακομα δυναμεις, λιγοστες μεν, αλλά αρκετες για να τερματησει πρωτος. το βαρυτιμο τροπαιο τον περιμενε, ηταν ο νικητης!

κανείς δεν καταλαβε γιατι σταματησε. γιατι αφησε να τον περασουν οι υπολοιποι. κανείς δεν καταλαβε γιατι γυρισε, κ αρχισε να τρεχει με οσες δυναμεις ειχε προς την αφετηρια.


Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

(2) "οίερταιχυΨ οτσ ηκίλΑ Η"

"ςηκίλΑ ςητ ηλίΦ Η"
-------------------

η Αλικη σηκωθηκε πρωι απο το κρεβατι της. αλλη μια βαρετη μερα την περιμενε. σημερα, δεν θα εβγαινε απο το θαλαμο της, οι γιατροι της το ειχαν απαγορεψει. δεν την ενοιαζε κ τοσο, οσο οτι θα εμενε μεσα παρά τη θεληση της. καθως σηκωθηκε, προχωρησε προς την πορτα. θα εκανε παλι την συνηθισμενη της διαδρομη: τοιχος-πορτα κ το αντιστροφο.
δεν προλαβε να φτασει στη πορτα του θαλαμου της, οταν ειδε δεξια της μια κοπελα. την κοιταξε για λιγο απορημενη, κ υστερα τη ρωτησε ποια ειναι.

-"δεν εχω ονομα" της απαντησε η αλλη χαμογελωντας. "εσενα πως σε λενε?" τη ρωτησε.
η Αλικη ξαφνιαστηκε, δεν την ειχαν ρωτησει ποτέ πως την λενε, ή τουλαχιστον δεν το θυμοταν. παντως, δεν θελησε να της πει πως το ονομα της.
-"ουτε εγω εχω ονομα" της ειπε.
-"θελεις να παιξουμε?" τη ρωτησε. η Αλικη διστασε να απαντησει. πως εφεραν μια κοπελα στο θαλαμο της χωρις να τη ρωτησουν? με ποιο δικαιωμα? αυτος ηταν ο δικος της θαλαμος, κανενος αλλου! τελικα, αφου το σκεφτηκε λιγο, της απαντησε -"ναι, γιατι οχι? αν κ ξερεις, δεν εχω παιχνιδια εδω"
-"μα δεν πειραζει, θα φτιαξουμε μονες μας" της απαντησε η αλλη.
-"ωραια, ελα προς τη μερια μου, ο Ηλιος φωτιζει καλυτερα εκει"
-"θα το ηθελα, αλλά δεν μπορω να φυγω απο εδω"
-"γιατι δεν μπορεις? απο ο,τι βλεπω, δεν εισαι δεμενη στο κρεβατι"
-"δεν γινεται να φυγω απο εδω. μονο εδω υπαρχω. αν θες, ελα να παιξουμε στη μερια μου, κ ας μην ειναι τοσο φωτεινη" της απαντησε χαμογελωντας η κοπελα.

η Αλικη λοιπον, εκατσε μαζι με τη νεα της φιλη κ αρχισαν να ζωγραφιζουν αορατες ζωγραφιες στον αερα. τους φανηκε τοσο αστειο αυτο που εκαναν, που γελουσαν δυνατα. γελουσαν τοσο δυνατα, που ενας γιατρος που ακουσε τα γελια τους, ανοιξε το μικρο παραθυρο της πορτας απορημενος. δεν ξαφνιαστηκε ομως. δεν ξαφνιαστηκε που ειδε την Αλικη μπροστα στο καθρεπτη να κουναει τα χερια της κ να γελαει...


"ςηκίλΑ ςητ ησαρδόπΑ Η"
-------------------------

την Αλικη την κλειδωσαν στο θαλαμο της. υστερα απο λιγα λεπτα εσβησαν τα φωτα. μονο το λιγοστο φως του φεγγαριου εμπαινε στο θαλαμο της, κ αυτο δειλα, καθως τα συννεφα το εκρυβαν. χαρουμενη η Αλικη, σηκωθηκε γρηγορα. πηγε στη γωνια του δωματιου της, εσκυψε κ εβγαλε ενα κομματι απο το τοιχο. τις τελευταιες μερες το εκανε παντα αυτο. εβγαζε το κομματι, κ εμπαινε μεσα στο τοιχο. εκει την περιμεναν καθε βραδυ οι φιλες της. επαιζαν μαζι, γελουσαν, τραγουδουσαν...


"ςηκίλΑ ςητ ησητνάνυΣ Η"
--------------------------

η Αλικη, υστερα απο πολυ καιρο, βρισκοταν εξω στο προαυλιο. δεν μιλουσε με καμία αλλη τροφιμο οσες φορες ηταν εξω. συνηθιζε να κοιταει τα λουλουδια ωρες ολοκληρες, να εισπνεει δυνατα τον αερα, να νιωθει τον Ηλιο να της καιει το κορμι. καθως κοιτουσε προσεχτικα τα λουλουδια, ακουσε πισω της μία φωνη. καποια την φωναζε με το ονομα της. γυρισε κ ειδε μια γρια γυναικα. μια γυναικα που εμοιαζε πολυ στη μητερα της οταν ηταν νεα. μονο που αυτη η γρια, ειχε κατι το απαισιο πανω της, κατι το αποκρουστικο. μαλλον ηταν η ματιά της γριας τοσο σκληρη, που η Αλικη δεν αντεχε να κοιτα. οχι, αποκλειεται να ειναι η μητερα μου σκεφτηκε. μα κ αν ηταν? η μητερα της ειχε αυτοκτονησει οταν ηταν σαραντα χρονων, αλλά για την Αλικη ηταν παντα ζωντανη, κ ας μην την ειχε δει ποτέ αφοτου πεθανε.

-"ποια εισαι?" τη ρωτησε σχεδον βουρκωμενη.
-"δεν με γνωριζεις? δεν ξερεις ποια ειμαι?" της απαντησε η γρια.
-"μηπως εισαι η μητερα μου?" της ειπε η Αλικη σχεδον κλαιγοντας
 -"οχι μικρη μου Αλικη, δεν ειμαι η μητερα σου"
-"κ τότε, ποια εισαι?" την ρωτησε γεματη απορια
-"ειμαι καποια που ξερεις πολυ καλα, αλλά που δεν θα δεις ποτέ" της απαντησε
-"δεν σε καταλαβαινω, ποια εισαι? κ γιατι δεν θα σε δω ποτέ, αφου ηδη σε βλεπω τωρα?" ρωτησε η Αλικη
-"δεν θα με δεις ποτέ, γιατι δεν θα φτασεις στην ηλικια μου" της απαντησε η γρια
-"ποια εισαι? πες μου σε παρακαλω" της ειπε η Αλικη. η γρια γελασε δυνατα, δειχνοντας το χωρις δοντια στομα της.
-"ειμαι εσυ Αλικη!! ειμαι ΕΣΥ!!" της ειπε...


"ςηκίλΑ ςητ αμώρΧ οΤ"
-----------------------

 η Αλικη εδω κ δεκα μερες, βγαινει καθε μερα στο προαύλιο. ο καιρος ειναι καλος, κ η Αλικη θελει να απολαύσει τη βολτα της. ομως, εδω κ τρεις μερες. ειναι καποια που την ακολουθει οπου παει. όποτε βγαινει εξω, η αλλη βρισκεται δίπλα της, πισω της ή κ μπροστα της. την ενοχλει καθως περπαταει, δεν την αφηνει να παει πουθενα μονη της. στην αρχη η Αλικη δεν της ειχε πει τιποτα, ομως τωρα ηταν η τέταρτη μερα, κ αυτη, που ουτε καν ηξερε ποια ειναι, συνεχιζε να περπαταει μαζι της.

"μπορεις να σταματησεις να με ακολουθεις? μπορεις να πας να κατσεις με τις αλλες σε παρακαλω? θελω να μεινω μονη μου" της ειπε η Αλικη.

η αλλη δεν ειπε κουβεντα. στεκοταν ακινητη, χωρις να της μιλησει. καθως συνεχισε τη βολτα της η Αλικη, η αλλη παλι συνεχισε να την ακολουθει. η Αλικη νευριασε, ηθελε να την αποφυγει. μα οσο κ να αλλαζε το βηματισμο της, οπου κ να πηγαινε, η αλλη την ακολουθουσε.

"σε παρακαλω σταματα!! με ακους?? σταματα!! φυγε, χασου απο τα μάτια μου επιτελους!! δεν σε θελω δίπλα μου" της ειπε η Αλικη φωναζοντας. η αλλη τοτε, αρχισε να κουναει παραξενα τα χερια κ τα ποδια της χωρις να της πει κουβεντα.

ενας νοσοκομος που ηταν στο προαύλιο, κοιταξε την Αλικη. ηταν η πρωτη του μερα που δουλευε, κ του εκανε αμεσως εντυπωση η Αλικη. ρωτησε εναν συναδελφο του, τι γινεται με αυτην την κοπελα. ο αλλος του γελασε ειρωνικα κ του ειπε πως ηταν η Αλικη. χρονια ασθενης, χωρις καμια βελτιωση. οταν τον ρωτησε τι κανει τωρα η Αλικη κ σε ποιον φωναζει, ο αλλος του απαντησε πως η Αλικη, τωρα μαλλον τσακωνεται με τη σκια της...