Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

"υοΜ αιδινχιαΠ ατσ ωναπ ηνοκΣ"

μαζεψα τα λιγοστα μου παιχνιδια
κατι αυτοκινητακια παλια
κατι στρατιωτακια
φυσηξα τη σκονη απο πανω τους
να παρουν την αρχικη τους μορφη
αυτη που με τα χρονια ειχαν χασει

στο κουτι τους μεσα,
ακομα περιμεναν να τα ανοιξω.
περιμεναν
τις ιστοριες που δεν εφτιαξα
τα ονειρα που δεν εκανα

πως γινεται ενα παιδι
να μην ειναι παιδι?

μια νεα ματιά,
διαφορετικη απο τις προηγουμενες.
λιγα νεα λογια,
διαφορετικα απο τα προηγουμενα,

λιγο πριν τα παρω
στην αγκαλια μου.
λιγο πριν κυλισω
τη καρεκλα μου στο τζακι.
λιγο πριν τα ριξω στη φωτια

κ η μορφη τους αλλαξει
κ η μορφη μου αλλαξει

στη φωτια
ζεσταθηκα
με τις φλογες
επαιξα
στη σταχτη
εδωσα τα χρωματα μου.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

"ιομσαπΣ ιοτσελάκΑ"

...λαμψεις...
...εκρηξεις...
...φωνες...
...πολλες φωνες...

δε θα σταματησει ποτέ
αυτος ο θορυβος?

ενος λεπτου ησυχια
παρακαλω.
κ μετα συνεχιστε
παλι.
δωστε μου
ενος λεπτου ησυχια
σας παρακαλω.

στη συνεχεια του θορυβου
περιεργα κουνιεμαι παλι.
...στις λαμψεις...
...στις εκρηξεις...
...στις φωνες...

το σωμα μου
η φυλακη μου
το αιμα μου,
η φωτια μου.

καθε μερα
ο ιδιος επιπονος χορός
καθε μερα


ξαπλωμενος
στο πατωμα,
πεταξα παλι μακρυα...

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

""υομ οπωσορΠ οτσ ολεγομαΧ οιατυελεΤ κ οτωρΠ ανΕ"

μια αποφαση.
ολα, μια αποφαση
σηκωθηκα απο τη καρεκλα μου
φιλη μου κ εχθρος μου
τοσα χρονια.

περπατησα
ετρεξα
κ μετα χορεψα!

ποσο πολυ χορεψα!
ποσο χαρουμενος ημουν
που για πρωτη φορα στη ζωη μου
χορευα!
τι ωραιες μουσικες!
τι ομορφα κοριτσια!

ενιωθα τον εαυτο μου να πεταει
ενιωθα το κορμι μου στον αερα!
τι ομορφη αισθηση!
τι ομορφη, πρωτογνωρη για εμενα
αισθηση!

"ευχομαι να μη τελιωσει ποτέ!
να μεινει για παντα
αυτη η αισθηση" ειπα.

η μουσικη ομως τελειωσε ξαφνικα,
τα κοριτσια εφυγαν, χαθηκαν για παντα.

την αλλη μερα
με βρηκα στην ιδια θεση,
παγωμενο, μα χαμογελαστό...

"νωεξεΛ νωμωρχυλοΠ νωτ ιρυγηναΠ οτΣ"


μεσα στα κλειστα βιβλια
οι λεξεις

αλλαζουν μορφη
αλλαζουν εννοιες

χορευουν το χορό τους.

αν προσεξεις,
μπορεις να ακουσεις τα τραγουδια τους.

"ςεμγιτΣ ςεινόρΧ ςερκιΜ"

η ευτυχια της
κρατησε οσο η φλογα
ενος σπιρτου.
το ηξερε,
ειχε ομως κ άλλα σπιρτα,
δεν εφταναν για πολυ
το ηξερε,
μα συνεχισε να τα αναβει...

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

¨αμεροΦ οιεδΑ"

μαζεψε ολη της τη ζωη
την υπαρξη της,
τα αισθηματα της
τα μακρυνα γελια
τα κοντινα δακρυα
τα εβαλε προσεκτικα
σε ενα παλιο τσαντακι
εκει που φυλουσε μια φραση
ξεθωριασμενη πλεον απο τα χρονια.
δεν ηταν παρά μια κακογραμμενη φραση
δεν ηταν, παρά η ζωη της.

εφυγε
περπατησε μεχρι την ακρη του δρομου.
φοβηθηκε ομως, κ σταματησε
δε συνεχισε,
αλλά κ πισω δε γυρισε.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

"οχΗ ςιρωΧ"

εμπλεξα παλι τις λεξεις,
τα γραμματα.
ποσοι συνδυασμοι μπορει να υπαρχουν?
μια φραση
θελω να σου γραψω,
αλλά φοβαμαι.
να στη πω
κοιτωντας τα ματια σου,
αλλά δισταζω.
ησυχια,
μεχρι την επομενη τρικυμια
σταματησε ο χρονος παλι...

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

"ησηννεΓ"

ενα λουλουδι γεννα
η ψυχη μου
ενα λουλουδι
που φυτρωνει
στα κοκκαλα μου
ενα λουλουδι
που περνα το χωμα
περνα το μαρμαρο
κ ανθιζει.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

"...νοέλΠ ςοιεδΑ"

μια ασπρη σελιδα χαρτι.
να πρεπει να τη γεμισω.
να γραψω
για τα σημαδια σου
στο σωμα μου.

να σου πω
οσα δε λεχθηκαν.
να γυρισω το χρονο πισω,
να σταματησω
τη φυγη σου.


σε μια ασπρη σελιδα.
σε αορατες λεξεις,
σε εικονες χωρις χρωματα,

...σε μια ασπρη σελιδα.


σταγονες αιμα στο χαρτι
σχηματιζουν τη μορφη σου,
σχηματιζουν το χρωμα σου,
τις λεξεις σου.

καιω τη σελιδα, τη κανω σταχτη,
με τον αερα στη στελνω
να μιλησει για μενα,
να πει οσα δεν ειπα...

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

"αρωΤ"

ενα μαχαιρι πανω στο τραπεζι
περιμενει
να σου κανει ερωτα,
περιμενει
να γευτει τη σαρκα σου,
να σε ακουσει
να φωναζεις δυνατα.
να μεινει μεσα σου
μεχρι το τελευταιο σου οργασμο.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

"ΣΟΝΕδημ ΥΟΤ ΑΤΤΗτυχατ Η"

μια στιγμη μονο.
να σταματησει η τρικυμια
για μια στιγμη μονο.
να πιασω τα κουπια πιο δυνατα,
με οση δυναμη εχω.
να παλεψω
με τα παγωμενα κυματα,
το δυνατο αερα.
να σκεφτομαι την ακτη,
να σκεφτομαι την ακτη
που ποτέ δε θα φανει...
μεσα στη μικρη μου βαρκα
κανω ονειρα.
μεσα στη μικρη μου βαρκα
βυθιζομαι...


Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

"υδαρΒ εθαΚ"

θα κοιμηθω μονος αποψε
χωρις εκεινη
διπλα μου
χωρις να βαλω το χερι μου
στα μαλλια της
δε θα την ονειρευτω παλι
ουτε τα χειλη της
θα ποθησω
στην ακρη του κρεβατιου
γυμνος θα κοιμηθω
κ ψεμματα θα πω
στον εαυτο μου...

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

"ςοφρομΟ ιενχιεΔ αΝ"

καθισε προσεκτικα κ χτενισε το μαλλι
αυτη η χωριστρα παντα τον κουραζε
υστερα απο αρκετη ωρα ομως την εφτιαξε
"επιτελους" αναφωνησε

καλυψε με μεγαλη τεχνη
το σημαδι στο κροταφο
κουραστηκε, αλλά τα καταφερε
κανεις δε θα μπορουσε να το προσεξει τωρα

πηρε ενα ψαλιδι
κ αρχισε να φτιαχνει το μουστακι
με αυτο δεν ειχε προβλημα
ξυρισμα δε χρειαστηκε
μια μερα πριν ειχε ξυριστει

η γραβατα λιγο τον δυσκολεψε
προχειρα την εδεσε
ισα ισα να δειχνει δεμενη
δε θα τη παρατηρουσε κανεις αλλωστε

ισιωσε τα ρουχα
να φαινονται ομορφα
σταυρωσε τα χερια στο στηθος
...κ τον εβαλε στο αυτοκινητο.

τον οδηγησε στην εκκλησια
εκει που σε λιγο
θα ερχοταν κοσμος
να του πει ενα τελευταιο "αντιο"

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

"ιαμυονρΑ"

προχωρουσα στο πεζοδρομιο.
αναμεσα στους περαστικους, αναμεσα στα σταθμευμενα αυτοκινητα.
πολλες φορες αναγκαζομουν να κατεβω στο δρομο για να συνεχισω.
τοσα χρονια στο αναπηρικο καροτσακι, ειχα μαθει, αλλά δεν ειχα συνηθισει. προσαρμογη το λενε καποιοι, αναγκαιο κακο το αποκαλω εγω.
παρολα αυτα, συνεχιζα να ζω, οχι οπως θα ηθελα, αλλά οπως αναγκαστηκα.

δεν εκανα οικογενεια, μετα το θανατο των γονιων μου, εμεινα ολομοναχος. δεν αγαπησα  ποτέ, ισως γιατι κατα βαθος δεν αγαπησα πολυ τον εαυτο μου, τη κατασταση μου.
ειχα καταφερει να εχω μία δουλεια σε μια δημοσια υπηρεσια, μπορουσα παρολες τις δυσκολιες να ζω σχεδον φυσιολογικα.

ειμαι κοντα σαραντα χρονων, αλλά στην οψη δειχνω πολυ μεγαλυτερος.
δε με ενοχλει αυτο.
 "ο καθενας μας εχει τα βασανα του" συνηθιζω να λεω.

καθως προχωρουσα, εμφανιστηκε μπροστα μου ενα φως. ενα δυνατο φως. διεκρινα μία μορφη, τη μορφη ενος γεροντα.
σαστισα για λιγο, αναρωτηθηκα αν ηταν απλά η φαντασια μου, ή αν ηταν πραγματικοτητα.
ακουσα μία φωνη να μου μιλα, μία παραξενη φωνη, που ομοια της δεν ειχα ξανακουσει. ειχε μια ζέστη αυτη η φωνη, ειχε κατι που με εκανε να νιωσω αμεσως ομορφα.

"θα σου πραγματοποιησω μία σου επιθυμια, οποια επιθυμια εσυ θελεις" μου ειπε.

για μερικα δεπτερολεπτα δεν ηξερα τι να πω, καθομουν βουβος στο αναπηρικο μου καροτσακι.
η μορφη του γεροντα, μου χαμογελασε.
εγω, εξακολουθουσα να καθομαι βουβος.

εκλεισα τα ματια μου, κ γυρισα το χρονο πισω, πολυ πισω.
τοτε που ημουν επτα χρονων.
βρεθηκα εξω απο την αυλη του σπιτιου μου, ειδα τους γονεις μου να συζητανε μεταξυ τους,  να καμαρωνουν εμενα που εκανα ποδηλατο.
ειδα τον εαυτο μου να κανει βολτες στην αυλη κ να γελα ευτυχισμενος. μολις ειχα παρει δωρο απο τους γονεις μου το πρωτο μου ποδηλατο.
ενιωθα ελευθερος, ανεξαρτητος. ενιωθα τον αερα να με κτυπα στο προσωπο καθως εκανα βολτες.
ενιωθα ευτυχισμενος.

κοιτουσα τους γονεις μου, κοιτουσα τον εαυτο μου. δε πιστευα οτι υπηρχε τοση ευτυχια τοτε.
ηξερα οτι αυτη η ευτυχια, θα σταματουσε αποτομα. ηξερα οτι πανω στη χαρα μου θα περνουσα το δρομο. οτι δε θα εβλεπα το αυτοκινητο που ερχοταν.
οτι απο τοτε, θα εμενα για παντα στο αναπηρικο καροτσακι.

κ τωρα, μπορουσα να το σταματησω αυτο. να μη γινει ποτέ. να σβησω ολες τις μετεπειτα λυπες. να ζησω φυσιολογικα.
να αποφυγω τους γιατρους, τα νοσοκομεια. να αποφυγω τα χειρουργεια, κ πιο πολυ, να αποφυγω τη φραση του γιατρου που με στοιχειωνε απο τοτε:
"λυπαμαι, ο γιος σας, δε προκειται να περπατησει ποτέ"

δεν ειχα, παρά να κανω μία ευχη, να μη στριψω αποτομα κ βγω στο δρομο. κ ολα θα κυλουσαν φυσιολογικα.

ποσο κοστιζει μία ευχη? οσο τιποτα, κ οσο τα παντα. το ηξερα, κ τωρα μπορουσα να τη πραγματοποιησω.
μπορουσα, μου ηταν ευκολο, πολυ ευκολο, το ηθελα. το ηθελα τοσο πολυ!
μια φραση θα ψιθυριζα, μια φραση μονο!
μια φραση με χωριζε απο αυτο που ηθελα παντα!

ανοιξα παλι τα ματια μου. η μορφη του γεροντα ηταν μπροστα μου.
τον κοιταξα για λιγο, κ του απαντησα:

"δε θελω τιποτα! δε θελω τιποτα!"

αυτη τη φραση ξεστομισα.

η μορφη του γεροντα χαθηκε ξαφνικα, οπως ξαφνικα ειχε εμφανιστει μπροστα μου.
εγω, συνεχισα να προχωρω με το αναπηρικο μου καροτσι αναμεσα στους περαστικους, αναμεσα στα αυτοκινητα...

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

"ατπελόρετπεΔ"

ηταν βραδυ, κοντα μεσανυκτα.
σε καποιο σημειο της Αθηνας ο κυριος Κ. περπατουσε προς το σπιτι του.
μολις ειχε φυγει απο το καφενειο, που μία φορα το μηνα συναντουσε τους παλιους του φιλους.
εκει συνηθιζαν να συναντιουνται καποιες φορες, κ να θυμουνται ιστοριες απο τα παλια, απο οταν ηταν νεοι.

τωρα, πολλα τα χρονια  στη πλατη του, οι αναμνησεις ηταν η μονη του καθημερινη παρεα. το καφενειο, η μονη του διεξοδος, εστω κ μία φορα το μηνα.

φορουσε ενα γκρι κοστουμι, κ καπελο. στο πετο του, ειχε παντα ενα λουλουδι, που εκοβε καθημερινα απο τις γλαστρες στο μπαλκονι του. ηταν παντα καλοντυμενος, οπως τον ηθελε η γυναικα του, που πριν λιγα χρονια εφυγε, κ τον αφησε μονο.

περπατουσε αργα, αλλά το βημα του ειχε κατι το αρχοντικο, κατι, που η ζωη, οσο κ αν σταθηκε σκληρη απεναντι του, δε το εχασε ποτέ.
θα πηγαινε παλι στο μικρο του διαμερισμα, να κοιμηθει μονος, κατι που ποτέ του δε συνηθισε.
τα λουλουδια στις γλαστρες, οι ξεθωριασμενες φωτο, η μονη του συντροφια.
σε αυτη τη συντροφια, προστεθηκε εδω κ καιρο κ αλλη μία.

μία συντροφια, που ποτέ δε ζητησε, το ονομα της ειναι ...φοβος!
φοβοταν πολυ, το κεντρο της Αθηνας ειχε γινει πολυ επικινδυνο, ειδικα για καποιον ηλικειωμενο, οπως ο κυριος Κ.

αποψε ομως αργησε, κ δεν υπηρχαν μεσα μαζικης μεταφορας. επρεπε να περπατησει.

καθως προχωρουσε, σταθηκε εξω απο μία βιτρινα. ηταν ενα παλιο μαγαζι, που καποτε ηταν χρυσοχωειο.
εκει, που πριν πολλα χρονια ειχε αγορασει τις βερες του.
οπως κοιτουσε τη βιτρινα, το μαγαζι ξαφνικα φωτιστηκε, γεμισε φως!
ειδε ενα νεαρο ανδρα, με μία ομορφη κοπελλα να κοιταζουν κατι βερες. ειδε την ευτυχια στα προσωπα τους! ακουσε το χαμογελο τους! ξαναενιωσε τα χειλη της στα δικα του, οταν αγορασαν τις βερες!
ακουσε παλι τα λογια που του ειχε ψυθιρισει στο αυτι του!
η καρδια του αρχισε να κτυπαει δυνατα, προσπαθησε να μη δακρυσει, αλλά δε τα καταφερε...

ξαφνικα, το βλεμμα του πηγε διπλα, ειδε εναν νεαρο με κουκουλα να κοιταει μία βιτρινα, μία σκοτεινη βιτρινα.
η ματιά τους συναντηθηκε για λιγο, κ αμεσως φοβηθηκε. εστρεψε το βλεμμα του αλλου.

ξεκινησε να προχωρα, ο δρομος ηταν ερημος, κ εκεινος φοβισμενος. πολυ φοβισμενος.
ο νεαρος αντρας, αρχισε να τον ακολουθει.
δε μπορεσε να διακρινει τα χαρακτηριστικα του νεαρου ανδρα, μονο οτι φορουσε μαυρα ρουχα, κουκουλα στο κεφαλι, κ ειχε τα χερια του στις τσεπες.

ο φοβος του, εγινε πιο εντονος, ηθελε να τρεξει, ηθελε να ξεφυγει. αλλά τα χρονια, πολλά στη πλατη του  ...δε μπορουσε.

συνεχισε να περπατα, κ ο νεαρος συνεχισε να τον ακολουθει.
η καρδια του χτυπουσε δυνατα, μπορουσε να την ακουσει! ηταν μονοι τους εκεινη τη στιγμη, ο δρομος ερημος, κ ο νεαρος με τη κουκουλα, εξακολουθουσε να τον ακολουθει.

δεν ηθελε παρα περιπου πεντακοσια μετρα να φτασει σπιτι του, να μπει μεσα, κ να κλειδωθει. να αφησει εξω τους φοβους του, να μεινει μονος.

η καρδια του χτυπουσε δυνατα, πολυ δυνατα!
σκεφτηκε να φωναξει βοηθεια, αλλά αμεσως θυμηθηκε οτι σε τετοιες περιπτωσεις, κανεις δε θα σε βοηθησει.
σκεφτηκε να φωναξει "φωτια" μηπως κ βγει κανενας ανθρωπος στο μπαλκονι. προσπαθησε, αλλά δεν ειχε φωνη. ειχε μονο τον ηχο της καρδιας του εντονα στα αυτια του.

περπατουσε οσο πιο γρηγορα μπορουσε, μα ο νεαρος με τη κουκουλα τον εφτανε. ηξερε πως δε μπορουσε να κανει τιποτα, πως δε μπορουσε ουτε να φωναξει.
ειχε ιδρωσει, κ η καρδια του εξακολουθουσε να κτυπαει δυνατα, πολυ δυνατα!

ξαφνικα, ενιωσε ενα δυνατο πονο στο κορμι του.
σωριαστηκε στο παγωμενο πεζοδρομιο, με τα ματια του ανοικτα, κ ...νεκρος!

δε προλαβε να δει το νεαρο που τον ακολουθουσε.
δε προλαβε να δει, πως λιγο πριν, ο νεαρος ειχε περασει στο απεναντι πεζοδρομιο.

 






 





Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

"ςητπερθαΚ"


Μεσα στα ματια της
Λουλουδια ανθισμενα
Μεσα στα ματια μου
Η μοναξια της...

"ηχρΑ - ςολεΤ"


Ειμαι ο Ηλιος που φωτιζει τις Νυχτες,

το Φεγγαρι που φεγγει τις Μερες...
 
Ειμαι ο γεματος Σκονη Θρονος
 
Ειμαι η Αρνηση της Σιωπης στην Ηττα
 
Ειμαι ο Ανθρωπος που περιμενει να Γεννηθει
 
Ειμαι η Σηψη που γελαει παλι...
 
...ενα Παιδι πεφτει απο το ποδηλατο του, κ βαζει τα Κλαμματα...
Ειμαι η Ανασα του καθενος σας
τα Ονειρα σας, οι Ερημοι Δρομοι σας
Ειμαι η Βροχη που ποτιζει το Χωμα
η Λασπη στα καθαρα σας παπουτσια
Ειμαι Ενα σπασμενο Μπαστουνι
Ενα αδυναμο Φως
πανω στη λεξη "τοιχος" ζωγραφιζω Λουλουδια...

"ςηνυχσιΑ ςητ ατπυρΚ ατ"


Αργα το Βραδυ γυρισαν Σπιτι
οι δυνατες Φωνες κ τα Γελια,
εδωσαν τη θεση τους στην Παγωμενη Ησυχια.
Βουβοι προχωρησαν στο υπνοδωματιο
Γδυθηκαν...
εβαλαν τα Δοντια τους
-Κοκκινα απο το Αιμα-
πανω στο τραπεζι.
διπλα, εβαλαν τα Ματια τους
-Κοκκινα απο την Απληστια-
πανω στις Καρεκλες τοποθετησαν με Προσοχη
τις Σαρκες τους
-Βρωμικες κ αυτες απο την Ηδονη-
Ξαπλωσαν τα Σαπισμενα τους Κοκκαλα στο κρεβατι
Ξημερωνε...
σε λιγο τους περιμενε Νεο Φαγοποτι...

"αρεταΠ υοΤ ηχυΕ Η"




----------



----------



----------



----------

"ηνυσορφαραΠ αρυκρεΚ"


Ζωγραφισμενα Χαμογελα
σε Προσωπα χωρις Ρυτιδες,
μεσα απο τα Σφιγμενα τους Δοντια
Χαμογελουν.
με Ρωτουν "τι κανεις?"
Δεν τους Κοιτω στα Ματια,
Δεν Απαντω,
Ολοι το ιδιο Βλεμμα εχουν.
μια Πλατεια η Ζωη τους Ολη,
με τα Γελια τους,
με τα Καθαρα τους Χερια,
με τα Καθαρα τους Παπουτσια...
μια Πλατεια τα Ονειρα τους.
Δεν αλλαζω τα Κουρελια μου με τα Σιδερωμενα τους Ρουχα,
Δεν τα αλλαζω!
Ειναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ!
σε αυτον τον Τοπο που πολλοι Ζηλεψαν,
---θα Ανεβω στον Παντοκρατορα---
σε Αυτον τον Τοπο που Κανεις δεν κατεκτησε.
---θα Κοιταξω κατω, θα τους Περιφρονησω---
με αυτην την Υγρη Φυλακη γυρω μου,
μονιμως Φορτουνιασμενη, να με κραταει Αιχμαλωτο.
---θα κοιταξω τα Συννεφα, κ θα Χαθω Αναμεσα τους---
η Σκια μου το Μονο που σας Αφηνω...

"ησηρτεΜ ηφορτσιτνΑ"


Θα βαλω τη Ζωη Μου ολη σε Ενα Κουτι
ενα Μικρο Κουτι
θα τοποθετησω Προσεχτικα τις Επιθυμιες Μου
(Μηδαμινες...)
την αγαπη μου
(που Κανεις δεν Ζητησε...)
θα γινω το Αντιβαρο τους
να πεταξουν Ψηλα,
να περασουν τα Συννεφα.
θα γινω το Αντιβαρο τους
κ Χαμογελωντας...
θα Χαθω στο βρεγμενο Χωμα

"ησωτΠ αιλθενεΓ"


Εδω το Τελευταιο μου Σπιτι
Εδω στο Υγρο Χωμα
με ενα Σπασμενο Ξυλινο Κρεβατι να με περιμενει
Εδω κ το Σκοταδι μου
η Λασπη στο Προσωπο μου

δε Μετανιωνω
για τα Ονειρα
...που χαθηκαν στον Αερα
για τα Χειλη
...που δεν Γελασαν
δε Μετανιωνω
για τα Αγκαθια Της
...που με Τρυπουσαν σε ολο μου το Σωμα

μονο μια Κραυγη βγαζω
"Σεβαστειτε το ΚΟΥΦΑΡΙ μου!!!
ηταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ καποτε!!!
ΑΓΑΠΗΣΕ...
ΠΟΝΕΣΕ...
Σεβαστειτε το!!!"
...τα Φθαρμενα μου Κοκκαλα
η Κληρονομια που σας Αφηνω...

"ςυοσηΙ ςοτυλαραΠ"


στη Γωνια του Δρομου Στεκομαι
σε καθε Γωνια
καθε Δρομου.
Χτυπω το Μπαστουνι Μου...
Σε τοσο Θορυβο
Σε τοση Ησυχια
Ακουει Κανεις τον Χτυπο του;

Δε σταθηκα Μπροστα σας
Δε σταθηκα Διπλα σας,
Τρεμαμενος σας Ακολουθω...
Στα Δακρυα σας
Στα Γελια σας...

Χτυπω παλι το Μπαστουνι Μου
πιο Δυνατα...
Ακουει Κανεις τον Χτυπο του;

Σηκωνω το Βλεμμα ψηλα
Περα απο τα Συννεφα
Μακρυτερα απο τον Ηλιο

"ΠΑΤΕΡΑ...ΠΑΤΕΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!!" ...φωναζω!

Ειμαι το Φως
Ειμαι η Ελπιδα
Ειμαι η Φωνη που δεν Ακουστηκε
Ειμαι το Τελευταιο Ανθισμενο Φυλλο
Ειμαι Ενας Ανθρωπος στη Γωνια του Δρομου

ο Ηχος απο το Μπαστουνι Μου Γινεται πιο Δυνατος
ο Αερας Διακλαδιζεται στο Ρυτιδιασμενο μου Προσωπο
Χαμηλωνω το Βλεμμα...
Στα Λασπωμενα μου Παπουτσια
Βλεπω παλι την Ελπιδα
Εκει, να με Περιμενει...

"ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΑΤΕΡΑ!
ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ..." σιγοψιθυριζω...