Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

(2) "αμσιρύοναΝ"

βαλε ενα αστερι
στο χερι που τρεμει
δωσε του ενα ηχο
μουσικη να του φερει
κλεισε την πορτα
η ανοιξη να'ρθει

αθορυβα φυγε
παιδι ειναι κ ξερει
με κοκκινο χρωμα
θα ζωγραφισει
Ηλιο λαμπρο
να τον φωτισει.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

"αταμμάρΓ ςίρωΧ αμμάρΓ"

σου γραφω ενα γραμμα
ενα πρωτο
κ τελευταιο γραμμα
στο γραφω
κατω απο το φως του κεριου
οχι γιατι μου αρεσει το σκοταδι,
αλλά γιατι φοβαμαι το φως

στο γραφω
κ τα γραμματα χορευουν
καποια κλαινε
άλλα γελανε ειρωνικα

στο γραφω κ θυμαμαι
τη κουβεντα που μου ειχες πει:
"μα γιατι στις φωτογραφιες μας,
βγαινεις παντα θολός?"
ισως γιατι σε ποθησα
ισως γιατι δε στο εδειξα
ισως γιατι τα βηματα μου
ηταν αηχα

σου γραφω αυτο το γραμμα,
μαλλον, δε θα το τελειωσω ποτέ.
αν ομως το τελειωσω
θα το κρατησω για μενα.
θα γελαω κ θα κλαιω
παρεα με τις λεξεις,
παρεα με εμενα.

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

"ςολέΤ οΤ νίρΠ ρελτίΧ υοΤ ςιεψέκΣ ιΟ"

...με αγαπησαν πολλοι, με μισησαν πολλοι, ολοι ομως θα με θυμουνται...

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

(4) "οίερταιχυΨ οτΣ ηκίλΑ Η"

"ςώΦ ιελέΘ ηκίλΑ Η"
-------------------------

η Αλικη ηταν κλεισμενη στο θαλαμο της. ηταν βραδυ, ο ουρανος εξω ηταν συννεφιασμενος. το λιγοστο φως που εμπαινε απο το μικρο παραθυρο ψηλα στο τοιχο, ηταν αμυδρο. ανησυχη η Αλικη στριφογυρνουσε στο κρεβατι της.
"δε μπορω να κοιμηθω ετσι. θελω λιγο φως" ειπε.
σηκωθηκε απο το κρεβατι. πηγε μπροστα στους τοιχους. οι ζωγραφιες της ισα ισα φαινοταν.
τοτε, η Αλικη σκεφτηκε κατι. πηρε ενα χαρτονι, κ πανω του ζωγραφισε εναν Ηλιο. εναν κιτρινο κυκλο δηλαδη, με γραμμες γυρω του. τον εβαλε στο τοιχο. ομως, το σκοταδι δεν εφευγε. τον εβαλε κ στους υπολοιπους τοιχους μα ουτε τωρα εγινε το δωματιο της πιο φωτεινο. απογοητευμενη η Αλικη, ξαπλωσε στο πατωμα κοιτωντας το ταβανι.
ξαφνικα αρχισε να γελαει. "μα πως δεν το σκεφτηκα πιο πριν" ειπε.
πηρε το χαρτονι, εκοψε προσεκτικα (με ενα ψαλιδι που ειχε κρυμενο) τον Ηλιο. εκοψε πρωτα τις ακτινες, κ μετα τον κιτρινο κυκλο. υστερα, πηρε τις ακτινες με προσοχη, τρυπωντας το δερμα της, γεμισε το κορμι της με αυτες. το κιτρινο κυκλο, τον εβαλε στο στηθος της. αμεσως το δωματιο αρχισε να φωτιζεται. χαρουμενη η Αλικη για το κατορθωμα της, αρχισε να πεταει ελαφρα προς ολες τις μεριες του θαλαμου της. ηταν παγιδευμενη σε αυτο που εφτιαξε, μα δε την ενοιαζε. ειχε γινει Ηλιος. τωρα, φωτιζε η ιδια το θαλαμο της.


"ςηκίλΑ ςηΤ ότηγαΦ οΤ"
-----------------------------

η Αλικη ειχε κατσει γονατιστη μπροστα στο κρεβατι της. πανω του, ειχε βαλει ενα ασπρο πλαστικο πιατο. σημερα η Αλικη θα μαγειρευε μονη της το φαγητο της. θα εφτιαχνε μακαρονια με κοκκινη σαλτσα κ ελιες.
εβγαλε απο τη τσεπη της τα μακαρονια. τα απλωσε στο πιατο. απο την αλλη της τσεπη εβγαλε τις ελιες. τις εριξε κ αυτες στο πιατο. με το πλαστικο της πηρουνι, αρχισε να απλωνει το φαγητο της.
"ναι, τωρα δειχνει ομορφο" ειπε. καθισε λιγο κ το κοιτουσε. ελλειπε η σαλτσα. τοτε, η Αλικη εβαλε τα δαχτυλα της αναμεσα στα ποδια της. οταν τα εβγαλε, ηταν κοκκινα. πασαλειψε τα μακαρονια.
εφαγε την πρωτη μπουκια.
"πολυ ομορφο φαγητο! τελικα, ξερω να μαγειρευω" ειπε.
δεν ειχε προλαβει να τελειωσει το φαγητο της, οταν ξαφνικα ανοιξε η πορτα. δύο νοσοκομοι μπηκαν μεσα. η Αλικη, μολις τους ειδε, τους ρωτησε αν θελουν να δοκιμασουν το φαγητο της. αυτοι, χωρις να πουν κουβεντα, επεσαν πανω στην Αλικη απομακρυνοντας την απο το κρεβατι.

ηταν λιγο πριν, που ενας τροφιμος, τους ειχε πει οτι ειχε δει την Αλικη να μαζευει απο το κηπο σκουληκια. οτι την ειχε δει να βαζει στη τσεπη της σκοτωμενες μυγες. οτι οταν τη ρωτησε τι θα τα κανει, η Αλικη του ειπε: "αποψε θα μαγειρεψω!".


"ιτάβερΚ οτΣ ηκίλΑ Η"
---------------------------

η Αλικη ηταν τωρα στην απομονωση. οχι οτι ειχε μεγαλη διαφορά απο το θαλαμο της, κ εκει μονη ηταν. απλά, όποτε την εβαζαν στην απομονωση. την εδεναν χειροποδαρα στο κρεβατι.
την πονουσε το στομαχι της, ενιωθε παραξενα.
"παλι θα με  μου εκαναν καθαρισμό" σκεφτηκε.
δεν αντεχε να καθεται δεμενη, να μη μπορει να κουνηθει. αρχισε να κλαιει. να κλαιει με λυγμους. ξαφνικα, μια μορφη εμφανιστηκε μπροστα της. ηταν η μητερα της.
"μη κλαις καλο μου παιδι. εγω θα σε ελευθερωσω" της ειπε.
αμεσως οι ιμαντες λυθηκαν. η πορτα μισοανοιξε. η Αλικη χωρις να χασει χρονο, σηκωθηκε απο το κρεβατι της. βγηκε απο την απομονωση. περπατησε μεχρι την εισοδο του Ψυχιατρειου. κανείς δε την ειδε. ανοιξε τη μεγαλη πορτα, κ χαθηκε στο δασος.
τωρα, ακουγε μονο τα τραγουδια της, μυριζε μονο την ελευθερια της!
"επιτελους, τωρα ζω!!" ειπε.
ξαφνικα ανοιξε τα μάτια της. ηταν ακομα δεμενη στο κρεβατι της.
η Αλικη συνεχισε να κλαιει...


Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

"!άυρκαΜ οσόΠ"

γελασα
...εκλαψες
σε κοιταξα
...γυρισες το βλεμμα σου αλλού
σου μιλησα
...δεν ειπες τιποτα

εκλαψα
...γελασες
με κοιταξες
...γυρισα το βλεμμα μου αλλού
μιλησες
...δεν ειπα τιποτα

θα χορεψεις μαζι μου
ενα τελευταιο χορο?
ενα χορο
χωρις μουσικη?

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

"οβυρόΘ ςίρωΧ"

θα κανω σταση εδω
εξω απο αυτη
την ερημη καλυβα
μεσα σε ενα δασος
χωρις δεντρα.
θα βαλω στο προσκεφαλι μου
ενα ξυλινο σταυρο
ενα πανι
θα καλυψει το προσωπο μου
το χωμα
θα γινει η κουβερτα μου
θα μεινω για λιγο
μεχρι τα μάτια μου
να ανοιξω παλι.
μονος ηρθα
μονος φευγω
κουρασμενος απο τον δυνατο θορυβο
της ησυχιας.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

"ςήωΖ αταμγίτΣ αίατυελεΤ"

χορεψα γυρω απο τη φωτια
μεθυσμενος επινα τη ζωη μου
απο το μπουκαλι
οι σπιθες ανεβαιναν στον
χωρις αστρα ουρανο
τις εβλεπα
να σχηματιζουν τη ζωη μου.
μεθυσμενος πια,
ηπια τη τελευταια γουλια
πεταξα το μπουκαλι στη φωτια,
υστερα,
ξαπλωσα πανω της
καθως καιγομουν,
οι σπιθες σχηματισαν την εικονα
της ζωης που ηθελα να ζησω.
επιτελους,
εστω κ αργα
αφησα το στιγμα μου.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

"εΜ εξαλύΦ ,εΜ εσηλίΦ"

οταν
η καρδια μου σταματουσε
να κτυπα
οταν
το σωμα μου
αιωρουταν στον αερα
οταν
οι ηχοι
επαυαν να ακουγονται

τοτε,
μονο τοτε
ενιωθα αληθινος,
οταν
τα χειλη μου
καιγοταν στα δικα σου.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

"!υοΜ οράΧ... νοτΣ ςόιοΠ"

περπατουσα αργα προς το σπιτι μου. ηταν μια δροσερη ανοιξιατικη βραδυά, ο ουρανος φωτιζοταν απο το φεγγαρι κ τα εκατομμυρια αστερια. για καποιο (παραξενο) λογο, ημουν ευδιαθετος (κατι που ναι, σπανια μου συμβαινει).
καθως εφτανα στο σπιτι, ειδα απο μακρυα μια σκια. καποιος τυπος στεκοταν στην ακρη του δρομου. μαλλον ηταν αστυνομικος υπεθεσα. αυτοματως αρχισα να φοβαμαι. "μηπως ηρθε να με συλλαβει? να με κλεισει στη μπουζού?" σκεφτηκα.
αλλά προς τι ο φοβος μου? δεν ειχα κανει τιποτα το ...μη ηθικο! καθως τον πλησιαζα, ειδα οτι ο τυπος ηταν ντυμενος στα μαυρα, μαλιστα κρατουσε ενα μεγαλο μπαστουνι με μια μεγαλη μεταλλικη λαβη. ευτυχως δεν ηταν αστυνομος! δυστυχως ομως, ηταν ο κυριος Χάρος! κλασσικα μου κοπηκε η ανασα, το αιμα μου παγωσε. δεν μπορουσα ομως να φυγω, ηδη ειχα φτασει αρκετα κοντα του. μη εχοντας αλλη λυση, συνεχισα να προχωρω δηθεν αδιαφορα, κρατωντας ενα ...νωχελικο υφος (αναθεμα κ αν ξερω τι σημαινει νωχελικο υφος, αλλά τετοια ωρα, τετοια λογια).
μολις εφτασα μπροστα του, ο ...τυπος(!) μου μιλησε:
-"ρε φιλάρακο, μηπως ξερεις που μενει ο Κ. Π.?"
ηδη ημουν κλινικα ...ζωντανος απο τον φοβο μου, ε, ακουσα κ το ονομα μου απο τον Χαρο, κ ποιος στη ...Χαρη μου λοιπον!
-"Κ. Π.???" τον ρωτησα
-"ναι, Κ. Π." μου απαντησε
-"εμμμ, μισο λεπτο να σκεφτω" του απαντησα.
αλλά ...τι να σκεφτω? ο μονος Κ. Π. που υπαρχει ειμαι εγω γαμωτο. επρεπε ομως να βρω μια λυση. δεν ηθελα να αποθανω απο τωρα ο καψερος! δεν ημουν ετοιμος για κατι τετοιο. συν τοις αλλοις, τι θα ελεγαν οι κορασιδες οταν μαθαιναν πως ...απεθανα? θα εκλαιγαν με μαυρο δακρυ! (ή μηπως ...θα εκαναν παρτυ? να κατι που πρεπει να εξετασω ενδελεχως με την πρωτη ευκαιρια γαμωτο!).
-"νομιζω εχει φυγει απο εδω" ειπα δηθεν ανετος
-"νομιζεις? δηλαδη δεν εισαι σιγουρος?" μου ειπε ο Χαρος. αμεσως εβγαλε ενα tablet κ κοιταξε τις σημειωσεις του (εμ τι, ολοι εχουν απο ενα tablet, ο Χαρος δεν θα εχει?)
μετα απο μερικα δεπτερολεπτα, μου ειπε οτι δεν ειχε καμιά ενημερωση πως ο Κ. Π. ειχε μετακομισει. συμφωνα με το τελευταιο ...update, η διευθυνση του ηταν εδω.
αρχισα πλεον να φοβαμαι πολυ. το αιμα μου ειχε παγωσει, δεν ενιωθα το σωμα μου.
ρε γαμωτο, μηπως μολις πεθανα? (σκεφτηκα). αποφασισα ομως να μην παραδοθω ετσι ευκολα! πως θα ξεγελουσα ομως τον ...κυριο Χαρο? ναι, ειμαι τρομερα ευφυης, αλλά να τα βαλω με τον ιδιο τον Χαρο? ενταξει, οι ανθρωποι δεν ειναι αρκετα εξυπνοι, ουτε καν υπολογισιμοι "αντιπαλοι". αλλά ο Χαρος δεν ηξερα αν (κ ποσο) ηταν ...τετραπερατος! τι ειχα να χασω ομως? τιποτα! οπότε συνεχισα το ...βιολί μου! απλά επρεπε να βρω (κ γρηγορα μαλιστα) μια ψευτικη ιστορια, για να την περασω σαν αληθινη! κρατωντας το ιδιο νωχελικο υφος αρχισα να κανω οτι σκεφτομαι. λογου χαρη, χάιδευα το μουσι μου, εστιαζοντας τη ματιά μου μακρυα (π.χ. στον Αλφα του Κενταυρου).
-"α ναι, θυμηθηκα" του ειπα. "ο Κ. Π. μετακομισε πριν λιγο καιρο, δεν μενει πια εδω" (τι μηδεν εξηγηση βρηκα ρε μπουστη μου!)
-"εισαι σιγουρος πως τον ξερεις?" με ρωτησε ο Χαρος
-"απολυτα σιγουρος! οπως με βλεπεις κ σε βλεπω" του ειπα
-"περιεργο!" μουρμουρισε. ανοιξε παλι το tablet, μπηκε στο προφιλ μου. αφου το κοιταξε λιγο, μου λεει:
-"μα κοιτα! σου μοιαζει! ειναι το ιδιο ομορφος με εσενα, ειναι στην ηλικια σου, εχει πολυ κοντο μαλλι με μυτες που πεφτουν στο μετωπο του, οπως το δικο σου! επισης, εχετε το ιδιο μουσι!"
κοιταξα λοιπον (μπορουσα να κανω αλλιως?) τον ...εαυτο μου! επρεπε να τα μπαλωσω ρε μπουστη μου! το καλο(?) νεο ηταν οτι ο Χαρος, μαλλον ...εχανε λιγο (στο ...μυαλο φυσικα!).
-"μη το λες, ειναι συνηθες αυτο το στυλ, εχει γινει μοδα!" ειπα αδιάφορα. δε πιστευα ομως οτι θα επιανε το επιχειρημα μου, χωρια δε, που μονο συνηθες δεν ειναι.
-"αληθεια?" με ρωτησε ο Χαρος
-"βεεεεεεβαια!!" ειπα με στομφο!
-"κ που μενει τωρα?" με ξαναρωτησε.
γαμωτο, τι απαντανε τωρα? ποια απαντηση θα εδινα ωστε να ξεφυγω? δεν εχασα ομως το θαρρος μου, συνεχισα λοιπον στο ιδιο ανετο στυλ να του απαντω.
-"που λες κυριε Χαρε μου, οχι μονο εχει μετακομισει, αλλά εχει αλλαξει κ το ονομα του!"
-"σοβαρα?" ειπε με απορια!
-"σοβαρα! τωρα τον λενε...."
κερατο μου, πως να τον λενε? επρεπε να βρω ενα υπαρκτο προσωπο, να βρω εναν να τον δωσω στεγνά. αλλά ποιον να εβρισκα? εχθρους δεν εχω, αρα μηδεν! ειναι καποια ατομα που (ας πουμε) αντιπαθω, αλλά παραειναι χοντρο να τους στειλω στον αλλο κοσμο για ...χαρη μου. δε γαμιεται ομως, ο σωζων εαυτον σωθητω, σκεφτηκα.
κ ετσι λοιπον, εδωσα στεγνά εναν τυπο στην ηλικια μου, ο οποίος μου ηταν ανεκαθεν αντιπαθης. ονομα, διεθυνση κλπ! (μονο αριθμο μητρωου δεν ειπα).
-"σε ευχαριστω πολυ ρε φιλε, εισαι παιδι σπαθι" μου ειπε ...χαρουμενος ο Χαρος. εφυγε βιαστικα, να παει να τον βρει, να τον παει στον αλλο κοσμο. ναι, δε λεω, ενιωσα λιγο ασχημα, αλλά στο κατω προβλημα του αλλου ειναι πλεον, οχι δικο μου! ηθελα βεβαια να ημουν απο μια μεριά να εβλεπα τι δικαιολογιες θα ελεγε. φανταζομαι θα του εδειχνε ταυτοτητα, θα του ορκιζοταν κλπ κλπ! πονταρα ομως οτι ο Χαρος ηταν λιγο ...αχαρος (οσο νάναι, θα εχει κ μια πολυ μεγαλη ηλικια) κ στο οτι βιαζοταν να κανει την παραλαβη κ την παραδοση!
μπηκα στο σπιτι μου χαρουμενος (για να μη πω ...τρισευτυχισμενος!). ομως, οσο περνουσε η ωρα αρχισα να αγχωνομαι. κ αν ο Χαρος πιστεψει τον αλλον, τι γινεται? θα ερθει να με παρει στον υπνο μου! θα με βρει απροετοιμαστο γαμωτο.
ναι, δεν κοιμηθηκα ολο το βραδυ, κοιτουσα μηπως δω καμιά ...υποπτη σκια εξω απο το σπιτι μου. τελικα, δεν ειδα τιποτα. την αλλη μερα εφυγα πρωι πρωι για δουλειες (εχοντας στο μυαλο μου ποσο εαυτουλικα επραξα) με ενα σχετικα μεγαλο αγχος μη σκασει ξαφνικα μπροστα μου.
ομως, το απογευμα ολοι οι φοβοι μου τελειωσαν. με μεγαλη μου χαρα, ειδα στο κορμο ενος δεντρου το κηδειοσημο με το ονομα του "γνωστου" μου. η ανακουφιση μου ηταν μεγαλη, κ ό,τι κ να λετε, καμια ενοχή δεν νιωθω! ας προσεχε ο αλλος, ή καλυτερα ας μην ειχε πεσει για υπνο τοσο νωρις! ισως καταφερνε να του εξηγησει οτι καποιος τον εδωσε για να σωσει το (ομορφο κ τυπαδικο) τομαρι του!
κ τωρα που βρηκα το κολπο, όποτε ξαναρθει ο κυριος Χαρος να με παρει, θα κανω το ιδιο! ηδη εχω δύο ονοματα να δωσω, κ ...όποιος μου κολλησει ποτέ στο μελλον, του υποσχομαι οτι θα τον δωσω πρωτο κ καλυτερο!


Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

".Γ νοΤ εΜ ησητήζυΣ"

-"μπαμπα, γιατι οταν κλεινουμε τα ματια, εχει σκοταδι?"
-"για να δουμε τον εαυτο μας καλυτερα γιε μου"
-"κ αν δεν τον δουμε?"
-"τοτε γιε μου, εχουμε το σκοταδι μεσα μας"
-"μπαμπα, φοβαμαι το σκοταδι"
-"κ εγω παιδι μου το φοβαμαι, μα το πολεμω"
-"εσυ εισαι μεγαλος, μπορεις να το νικησεις"
-"λαθος γιε μου, εσυ που εισαι μικρος μπορεις..."

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

"ανώιΑ νανΕ εΣ ,ότπεΛ ανΕ εΣ ήγυΦ"

αφησε μονο το αρωμα της
(δεν θα ξαναστρωσω
το κρεβατι μου...)

αφησε μια πικρη γευση
στα χειλη μου
(αλατι στο κρασι μου...)

πηρε μαζι της
την σκια της
(μια πορτα μισανοιχτη
οι επιθυμιες μου...)

ισως να, ισως οχι...

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

"ςοσαίΘ Ο"

ειχε αρχισει να βραδιαζει. το πληθος περιμενε με ανυπομονησια τον θιασο που θα ανεβαινε στη σκηνη. τι κ αν ειχαν δει το εργο πολλες φορες ως τωρα? αυτη τη φορα πιστευαν οτι ολα θα ηταν διαφορετικα.
κ πραγματι, μετα απο λιγο ανεβηκε ολος ο θιασος στη σκηνη. ο Βασιλιας, οι συμβουλοι του, ακομα κ ο γελωτοποιος που δε σταματησε στιγμη να κανει αστειες γκριματσες. το πληθος αρχισε να χειροκροτα.

το λογο πηρε ο Βασιλιας: "εμεις" ειπε, "δεν ειμαστε σαν τους αλλους! εμεις, ειμαστε καλυτεροι!".
το χειροκροτημα αρχισε να γινεται πιο δυνατο.
"εμεις" προσθεσε ο Βασιλιας, "ειμαστε σαν εσας!"
το πληθος αρχισε να χειροκροτα πιο δυνατα. επιδοκιμαζε το νεο βασιλια κ τους συμβουλους του. ακομα κ τον γελωτοποιο πανω στη σκηνη.
κανείς τους δε καταλαβε τι σημαινε η φραση "εμεις ειμαστε σαν εσας". ουτε το πληθος, ουτε ο Βασιλιας ή οι συμβουλοι του.
πραγματι, εδειχναν διαφορετικοι. ειχαν προσεκτικα χτενισμενο το μαλλι, τα δοντια τους ηταν ασπρα. μονο τα χερια τους κ τα νυχια τους μαρτυρουσαν την "αληθεια" τους. ολο το βραδυ το πληθος χορευε εκστασιασμενο, το πανηγυρι κρατησε μεχρι το πρωι, μεχρι που ο ηλιος φωτισε τη σκηνη.

τοτε μονο προσεξε το πληθος καλυτερα τους ηθοποιους. τωρα εδειχναν διαφορετικοι. το φως του ηλιου τους βοηθησε να δουν μεχρι τα κοκκαλα του Βασιλια κ των συμβουλων του. κ ηταν κοκκαλα σαπισμενα. ολος ο θιασος ειχε σαπισμενα κοκκαλα.
το πληθος αρχισε να διαμαρτυρεται. ο Βασιλιας, σε μια απεγνωσμενη προσπαθεια τους ειπε παλι: "εμεις δεν ειμαστε σαν τους αλλους! εμεις ειμαστε καλυτεροι!".
το πληθος αρχισε να φωναζει, να γινεται επιθετικο. ολος ο θιασος τρομοκρατηθηκε. ο Βασιλιας ξαναπηρε το λογο.
"εμεις ειμαστε σαν εσας" τους ειπε.
το πληθος εξαγριωθηκε. αρχισε να πετα πραγματα στο Βασιλια κ στους συμβουλους του. αρχισε να τους βριζει, ακομα κ τον γελωτοποιο που συνεχισε να κανει αστειες γκριματσες.

τρομαγμενοι οι ηθοποιοι, ετρεξαν να κρυφτουν στα καμαρινια. μπηκαν σε οσες πορτες βρηκαν. πολλοι στριμωχθηκαν στο πανικο τους να σωθουν. θα εμεναν κλεισμενοι μεχρι να ηρεμησει το πληθος. υστερα θα εβγαιναν, ο καθενας τους με τη ταμπελα που ειχε το καμαρινι που ειχε κλειστει.  θα ανεβαξαν το ιδιο εργο ξανα.

αρχισε παλι να βραδιαζει. το πληθος περιμενε τον επομενο θιασο να ανεβει στη σκηνη. πραγματι, μετα απο λιγο, ανεβηκε στη σκηνη ο νεος Βασιλιας, με τους νεους συμβουλους, κ το νεο γελωτοποιο που εκανε ολη την ωρα αστειες γκριματσες. το πληθος αρχισε να χειροκροτα.

ο νεος Βασιλιας πηρε το λογο:
"εμεις, δεν ειμαστε σαν τους αλλους! εμεις ειμαστε καλυτεροι" ειπε. το πληθος αρχισε παλι να χειροκροτα.
ο νεος Βασιλιας συνεχισε: "εμεις, ειμαστε σαν εσας" τους ειπε.

παλι κανείς απο το πληθος δεν καταλαβε τι σημαινε αυτη η φραση. ουτε καν ο νεος Βασιλιας, ουτε οι συμβουλοι του, ουτε ο γελωτοποιος που εξακολουθουσε να κανει αστειες γκριματσες.
το πληθος θα πανηγυριζε ολο το βραδυ. μεχρι το επομενο πρωι, που θα εβλεπε παλι τα σαπισμενα κοκκαλα του νεου Βασιλια κ των συμβουλων του.
αυτο θα γινοταν κ αυριο, κ καθε αυριο...

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

"νιεύοκαναπΕ οΤ ςιΕ"

σαν ενας δισκος
σε μουσικη χωρις νοτες
βουβα φωνητικα
μαχονται το θορυβο
η βελονα
κολλαει στις χαρακιες
στις χαρακιες...
στις χαρακιες...

τραγουδια ηταν,
για μοναχικους χορους
για ονειρα
που εσβησαν στη γεννηση τους
στη γεννηση τους...
στη γεννηση τους...

το ξεθωριασμενο πια εξωφυλλο
ματαια φωναζει οτι υπηρξε
σβηστοι οι τιτλοι
παγερα χαμογελανε

αυτο το δισκο
κανείς δε θελησε να ακουσει
αυτος ο δισκος, αυτη η ζωη μου
αυτη η ζωη μου...
αυτη η ζωη μου...

ο βραχιονας
κολλησε στο τελος του δισκου
αυτοματη επαναφορα δεν εχει
ωρα να φυγω
η μουσικη μου
τελειωσε
κ εγω, μια αναμνηση θολη
μια αναμνηση θολη...
μια αναμνηση θολη...

εταιρεια: κλειστη.
αριθμος αντιτυπων: ενα.
αξια: μηδαμινη...
μηδαμινη...
μηδαμινη...

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

"ίομσιταμυΚ"

θελω να πατησω
πανω στα πιο αγρια κυματα
να παλεψω μαζι τους
να φτασω ψηλα
να φτασω μεχρι το Θεο.
φοβαμαι,
μα θα τα καταφερω.

την ηρεμη θαλασσα
που μεσα στη γαληνη της
θελει να με παρει μαζι της
πολεμω.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

(3) "οίερταιχυΨ οτΣ ηκίλΑ Η"

"υομόρδαιΔ υοΤ ηρκΑ νητΣ"
----------------------------

σημερα η Αλικη βγηκε απο το θαλαμο της υστερα απο πολλες μερες. δεν κατευθυνθηκε εξω μαζι με τους υπολοιπους, οχι γιατι φοβηθηκε παλι, αλλά γιατι εδω κ καιρο ηθελε να παει καπου αλλου. στην αλλη ακρη του μεγαλου διαδρομου, εκει που συχνα ακουγε κραυγες. ετσι, χωρις να την προσεξει κανείς, προχωρησε προς τα πισω. το φως ολο κ λιγοστευε, ο διαδρομος γινοταν ολο κ πιο στενος. δεξια κ αριστερα υπηρχαν κλειστες πορτες, σα τη δικη της. φοβοταν γιατι υπηρχε μεγαλη ησυχια.
ξαφνικα, ακουσε μια γυναικεια φωνη να της λεει:
 "γεια σου κοριτσι"
η Αλικη κοντοσταθηκε. γυρισε το βλεμμα της δεξια, κ απο το μικρο παραθυρο πανω στη πορτα ειδε μια γυναικα.
"γεια" ειπε αμηχανα
"να σε ρωτησω κατι?" της ειπε η γυναικα πισω απο το μικρο παραθυρο της πορτας
"εμμμ, ναι" ειπε η Αλικη
"μηπως εχεις δει το γιο μου?" την ρωτησε η παραξενη γυναικα, που ο χρονος ηταν σα να ειχε στροβιλιστει στο προσωπο της
"τον γιο σας? ποιον γιο σας?" ρωτησε η Αλικη
"τον γιο μου, τον μικρο Κ. μου τον πηραν μεσα απο την αγκαλια μου, οταν ηταν επτα χρονων" της απαντησε η γυναικα
"δεν ξερω κανεναν Κ, βασικα δεν ξερω κανεναν εδω μεσα" απαντησε η Αλικη
"θα τον εχεις προσεξει" ειπε η γυναικα. κ συνεχισε λεγοντας της πως ηταν ενα πολυ αδυνατο παιδι, με σγουρα μαλλια κ μελαγχολικο βλεμμα.
"οχι, λυπαμαι" απαντησε η Αλικη
τοτε, η παραξενη γυναικα αρχισε να ουρλιαζει. οι κραυγες της, τρυπουσαν το κεφαλι της Αλικης, μα κ την κρατουσαν ακινητη. δεν μπορουσε να φυγει.

μετα απο λιγο ηρθαν οι ανθρωποι με τις ασπρες στολες κ απομακρυναν την Αλικη απο εκει. την πηγαν πισω στο θαλαμο της.
"δεν σου εχουμε πει να μην πας ποτέ εκει?" την ρωτησε ο ενας σχεδον φωναζοντας.
η Αλικη δεν απαντησε.  στο μυαλο της κρατησε τα λογια που μουρμουρισε ο ενας απο τους δύο καθως την απομακρυναν¨
"δεν φτανει που η τρελη σκοτωσε το παιδι της, καθε λιγο ουρλιαζει οτι της το πηραν κιολας"


"ςηκίλΑ ςηΤ άραΧ Η"
------------------------

η Αλικη βαδιζε εξω στην αυλη. ο καιρος ηταν καλος, καθως τωρα πια ειχε βγει ο Ηλιος. οχι οτι χαιροταν, απλά προτιμουσε πιο πολυ τα συννεφα. καθως βαδιζε, προσεξε στην ακρη του κηπου ενα παραξενο λουλουδι. ηταν πολυ μικρο, ειχε ασπρα φυλλα, κ στο κεντρο του ηταν κιτρινο.
εκατσε λιγη ωρα κοιτωντας το εκθαμβη. της φαινοταν τοσο ομορφο! ηταν μια μαργαριτα, αλλά η Αλικη δεν το ηξερε. του εδωσε ενα δικο της ονομα, ετσι οπως το φανταστηκε. το ονομασε "το παραξενο λουλουδι με τους δρομους που οδηγουν στη φωτια".
αμεσως ανεβηκε πανω στα φυλλα. αρχισε να κανει τσουληθρα μεχρι το κεντρο, μεχρι τη φωτια. καθε λιγο καιγοταν ολο κ πιο πολυ, μα συνεχισε να κανει τσουληθρα μεχρι να καει εντελως.


"ςηκίλΑ ςηΤ ιβύλοΜ οΤ"
---------------------------

αποψε η Αλικη δεν μπορουσε να κοιμηθει. στριφογυριζε στο κρεβατι της αγχωμενη. δεν ηθελε να μπει παλι μεσα στο τοιχο να βρει τις φιλες της να παιξει.
σηκωθηκε απο το κρεβατι, αρχισε να βηματιζει νευρικα πανω κατω. βαριοταν, ουτε αυτο της αρεσε. αποφασισε να ζωγραφισει κατι. "πολυ καλα εκανα που εκρυψα το μολυβι" σκεφτηκε.
πότε με αργες, πότε με γρηγορες κινησεις καταφερε να τελειωσει τη ζωγραφια της. οταν εκατσε να την δει, προσεξε οτι ειχε ζωγραφισει εναν ανθρωπο ντυμενο στα ασπρα, με το ενα του ματι βγαλμενο. η ζωγραφια της ηταν πολυ ομορφη, ειχες αρκετες λεπτομερειες, μπορουσες να ακουσεις τον τυπο να ουρλιαζει απο τον πονο.
ομως η Αλικη φοβηθηκε πολυ. αρχισε εκεινη να ουρλιαζει. την ακουσε ενας νοσοκομος. τρεχοντας μπηκε στο θαλαμο της. ειδε την Αλικη στο πατωμα να ουρλιαζει. ειδε τη ζωγραφια με τον τυπο ντυμενο στα ασπρα να ουρλιαζει καθως του ειχε βγει το ματι.
δεν ειδε ομως την Αλικη, καθως ξαφνικα, του καρφωσε με δυναμη το μολυβι στο ματι.



"ιεζίφαργωΖ ηκίλΑ Η"
-----------------------

η Αλικη ετρεξε γρηγορα στο θαλαμο της. ηταν χαρουμενη, γιατι σημερα, κ για λιγες μερες θα μπορουσε να ζωγραφιζει με το αγαπημενο της χρωμα: το κοκκινο!
παροτι πονουσε η κοιλια της, ξαπλωσε γρηγορα στο κρεβατι της. εβαλε το χερι της αναμεσα στα ποδια της. οταν το εβγαλε ηταν κατακοκκινο. γεματη χαρα αρχισε να φτιαχνει διάφορα σχεδια στο κορμι της. τα κοιτουσε κ χαιροταν τοσο πολυ! μετα, πλενοταν, κ συνεχιζε να κανει κ άλλα σχεδια, οσο πιο πολλα μπορουσε.
ηταν λιγες οι μερες που η Αλικη ηταν χαρουμενη. ηταν οι μερες που η Αλικη εβγαζε κοκκινο χρωμα αναμεσα στα ποδια της.


Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

"οβόΦ νοΤ ναξελάιΔ ςυοσΟ εΣ"

δεν ηταν η φουσκωμενη θαλασσα
που με μανια χτυπουσε τα βραχια
δεν ηταν ο βυθος
που θα τους καταπινε.
ηταν απλά μια σταγονα νερο.

δεν ηταν ο γκρεμος
που θα επεφταν μεσα
δεν ηταν το χασμα
που εστεκε μπροστα τους.
μια μικρη χαραμαδα
στο πατωμα ηταν
κ ομως φοβηθηκαν.

επλυναν τα προσωπα τους
με βρωμικο νερο,
πιστεψαν οτι τωρα ηταν καθαροι, αγνοι.
εκαναν λαθος, το ηξεραν.
κ σα να μη συνεβη τιποτα
συνεχισαν να ζουν
στο ψευτικο κοσμο τους.


Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

"ςέροΦ ούΔ ιδύογαρΤ ανΕ"

εδω κ πολλα χρονια με απασχολουσε το ερωτημα τι ειναι πιο σημαντικο στη μουσικη. ο ρυθμος, οι στιχοι, ή μηπως η φωνη? πιστευα πως πρεπει να ηταν η φωνη, κ πιο ειδικα η ερμηνεια που σε ταξιδευει σε αγνωστους κοσμους.
ελεγα πως μονο η μουσικη σου δινει αυτη τη δυνατοτητα. ολα αυτα ανεκαθεν τα πιστευα, μεχρι που πριν αρκετα χρονια ενα γεγονος αλλαξε την οπτικη μου. ειχα συναντησει ενα παιδι, θα ηταν περιπου επτα χρονων, πολυ ομορφο, με εκφραστικη (οσο κ θλιμμενη) ματιά. αυτο το παιδι λοιπον, τραγουδησε ενα τραγουδι μονο για μενα. οσο το ερμηνευε χανομουν στη φωνη του. τετοιο βαθος ψυχης σε φωνη δεν ειχα συναντησει. κ ξαφνικα, μολις σταματησε, μου χαμογελασε κ εφυγε. ποιος ξερει τι να απεγινε αυτο το παιδι? ποτέ δεν εμαθα νεα του, ποτέ.
τωρα, υστερα απο τοσο καιρο, τον συναντησα ξαφνικα μπροστα μου. ηταν βραδυ, προχωρουσα μονος προς το σπιτι μου. θυμαμαι οτι ειχε αρχισει να βρεχει, οταν τον ειδα να μου χαμογελα. το προσωπο του ειχε αλλαξει, ο (λιγος?) χρονος που ειχε περασει, φαινοταν πανω του. ομως τωρα ειχε μια παραξενη γοητεια, ηταν ακομα πιο ομορφος.
δεν προλαβα να τον χαιρετησω, κ αμεσως αρχισε να μου τραγουδα. ειπε παλι το ιδιο τραγουδι που μου ειχε τραγουδησει τοτε. με την ιδια φωνη, την ιδια ερμηνεια.
ομως το τραγουδι, παροτι ηταν ομορφο, παροτι το τραγουδησε πολυ καλα, δεν μου αρεσε. κατι ειχε που το εκανε διαφορετικο. μολις σταματησε, τον ρωτησα για ποιο λογο δεν μου αρεσε το τραγουδι που παλια με ειχε συγκινησει τοσο πολυ. 
"το τραγουδι ειναι το ιδιο, εσυ αλλαξες" μου απαντησε καθως εφευγε. τον ρωτησα ποιος ειναι, αφου ουτε το ονομα του ηξερα.
"ειμαι ο Γ, ο γιος σου" μου απαντησε χαμογελωντας. 

εμεινα μονος, μεσα στο σκοταδι μου, να τον βλεπω να χανεται στο φως. ετρεξα γρηγορα σπιτι, μπηκα στο δωματιο του γιου μου. του ζητησα να μου τραγουδησει, τον παρακαλεσα, τον ικετεψα να μου τραγουδησει παλι. το ηθελα τοσο πολυ!
εμεινα δίπλα του αρκετη ωρα κλαιγοντας... περιμενοντας...

οσες πληγες κ αν εχει η ψυχη μου, το παγωμενο μαρμαρο με τον Σταυρό να το χτυπαει η βροχη νιωθω. τα δακρυα μου παλι δεν ζεσταναν τον φοβο μου. εδω, που δεν υπαρχει πια ρυθμος, δεν υπαρχουν πια στιχοι, μα ουτε κ φωνη...


Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

"άιξανοΜ Η αίξΑ ηνόΜ"

στο δωματιο μου μεσα
φιλη μου η υγρασια
να ξεβαφει τοσα χρονια
την παλια ταπετσαρια
σκονη πανω στα παιχνιδια
μια αναμνηση κ εκεινα
ετρεξα να σε προλαβω
δύο λεξεις να σου πω
ομως νιωθω να σε χανω
μονος ειμαι στον Σταυρό
κ αν πεφτω
αν δακρυζω
ειναι γιατι τωρα
επαψα πια να ελπιζω
το πατωμα
θα γινει το κρεβατι μου
την εικονα σου
να μου χαμογελα
θα βλεπω στο ταβανι μου

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

"ιαμοζίθνιρυβαΛ"

κρατω στα χερια μου ενα λαβυρινθο. μεσα του, ενα παιδι προσπαθει να βρει την εξοδο κρατωντας ενα κερι. με τα αδυνατα χερια του, προστατευει το φως του. αν σβησει, θα μεινει αιωνια παγιδευμενος.
κοιτω απο ψηλα τη προσπαθεια του. το κερι τρεμοσβηνει καθως ο αερας της εξοδου πεφτει πανω του. βλεπω το παιδι χαρουμενο να τρεχει προς την εξοδο.
απο ψηλα καθως ειμαι, φυσαω κ με την τελευταια μου ανασα σβηνω το κερι.
επελεξα να μη βρω την εξοδο, να ζησω στο σκοταδι. εδω ειναι πιο ζεστα...