Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

"υονόρΧ υοτ ςολέΤ οτ ιρχέΜ"

σηκωθηκα πρωι πρωι απο το κρεβατι μου, οπως συνηθιζω εδω κ μερες, ή μαλλον χρονια. δε ξερω γιατι μου συμβαινει να ξυπναω παντα χαραματα, αλλά δε νομιζω να με πειραζει. ισως ειναι μια ασχημη συνηθεια, ισως ομως κ οχι.
το καθημερινο μου δρομολογιο ιδιο, χωρις καμία αλλαγη.

μονος, κατευθυνθηκα στο αγαπημενο μου σημειο. αναψα το τελευταιο μου τσιγαρο, κ εκει, αρχισα να ζω αναμεσα στις ζωγραφιες μου, αναμεσα στις σκεψεις μου. μου αρεσε αυτο, ενιωθα μακρυα απο προβληματα, ενιωθα ελευθερος. ηταν βεβαια κ θεμα συνηθειας, αλλά πολλα στη ζωη μας ετσι καταληγουν, σα συνηθεια. απλά, σε εμενα, αυτη η συνηθεια ηταν πολυ ομορφη.
αρχισα να βλεπω τα αγαπημενα μου χρωματα, να ακουω τις αγαπημενες μου μουσικες, να ακουω το γελιο των παιδιων μου καθως επαιζαν στην αυλη. εβλεπα τη γυναικα μου να παιζει με τα παιδια μας! σε λιγο θα ημουν κ εγω μαζι τους! θα παιζαμε ολοι μαζι, σαν ευτυχισμενη οικογενεια!

ολα κυλουσαν ομορφα! ή μαλλον, σχεδον ολα. αν δεν ηταν αυτος ο θορυβος στο κεφαλι μου, που σπανια σταματουσε εστω κ για λιγο, τα πραγματα θα ηταν ομορφοτερα. δε παραπονιεμαι ομως. ο καλος Θεουλης, ειναι γενναιοδωρος μαζι μου. εχω οτι μπορει να ποθησει ενας ανθρωπος! ειμαι ευγνωμων για αυτο! οσο για το θορυβο στο κεφαλι μου, μπροστα στην ευτυχια που ζω, δεν ειναι παρα ενα πταισμα.

δεν ειχα αναψει καλα καλα το τσιγαρο μου, οταν μπροστα μου εφανιστηκε μια κοπελλα. θα ηταν εικοσι χρονων περιπου. με μαυρο, ισιο μακρυ  μαλλι. πολυ ομορφη κοπελλα πραγματι. δε μου εκανε εντυπωση η ομορφια της, οσο οτι μου χαμογελασε κ με χαιρετησε! κατι μου ειπε, αλλά δε μπορεσα να καταλαβω. κ οπως γρηγορα εμφανιστηκε μπροστα μου, τοσο γρηγορα εξαφανιστηκε!
απο την εικονα της, μου εμεινε (περα απο το χαιρετισμο) το βλεμμα της. ειχε κατι το θλιμμενο. το ειχε στα μάτια της. το προσεξα αυτο, το προσεξα σιγουρα. πως μπορει μια τοσο νεα κ ομορφη κοπελλα να εχει θλιψη στο βλεμμα της? τι μπορει να τη βασανιζει?

αρχισα να ζωγραφιζω. παντα ζωγραφιζα προσωπα, κ μαλιστα γυναικεια. σε καθε μου ζωγραφια, φυσουσα απαλα πανω της, κ εκεινη επαιρνε ζωη! αλλοτε χορευε στον αερα πριν χαθει μακρυα, αλλοτε περπατουσε ξυπολυτη πριν χαθει απο τα μάτια μου, αλλοτε γελουσε, ή εκλαιγε. παντα ομως, το τελος της ζωγραφιας μου ηταν μια κοπελλα! μια κοπελλα που χανοταν! ειτε στα συννεφα, ειτε στο τελος του δρομου, ειτε μεσα στη θαλασσα...

μου αρεσε που ζωντανευα τη καθε μου ζωγραφια, ηξερα, οτι μετα απο λιγο θα χαθει. μου αρκουσε παντως, που εστω κ για λιγο με την ανασα μου, της εδινα ζωη!
με το πινελο στο χερι, με τα χερια γεματα χρωματα, ετοιμαζα τωρα μια νεα ζωγραφια. κ, ενω παντα ελεγα να ζωγραφισω κατι νεο, στο τελος το αποτελεσμα ηταν το ιδιο!

πριν προλαβω ομως να σχηματισω το προσωπο που ηθελα, πριν φτασω το τσιγαρο στη μεση του, εμφανιστηκε παλι μια κοπελλα μπροστα μου!
εμοιαζε πολυ με τη κοπελλα που εμφανιστηκε λιγο πριν, μονο που τωρα εδειχνε τριαντα περιπου χρονων. αδερφη της θα ειναι, σκεφτηκα. εμοιαζαν πολυ! η μονη τους διαφορά ηταν στη θλιψη του βλεμματος! αυτη τωρα, ειχε περισσοτερη θλιψη, δε χαμογελουσε καθολου! τα μάτια της ηταν υγρα, ηταν ετοιμη να βαλει τα κλαμματα! την ακουσα κατι να μου λεει, αλλά οσο κ να προσπαθησα, δε καταλαβα τι μου ειπε. την ειδα να φευγει. σιγα σιγα, να φευγει! προσπαθησα να της μιλησω, αλλά δεν ειχα φωνη! προσπαθησα να τρεξω κοντα της, αλλά τα ποδια μου εμειναν ακινητα!

τωρα ημουν ακομα πιο προβληματισμενος! τι ηθελαν αυτες οι δύο (μαλλον αδερφες) απο εμενα? τι ηθελαν απο τη ζωη μου? τι μπορει να ειχε συμβει στη δικη τους ζωη που να εχει σχεση με εμενα?
επιασα παλι το πινελο. εσκισα τη προηγουμενη ζωγραφια, τη πεταξα στο τζακι. δεν ηθελα να τη τελιωσω. φοβηθηκα, χωρις να ξερω το λογο.

αρχισα τωρα να ζωγραφιζω κατι ασχετο, οχι καμια κοπελλα. ηθελα να καθαρισει το μυαλο μου, να σταματησει να κτυπαει τοσο εντονα η καρδια μου! ημουν κουρασμενος, ηθελα απλά να ηρεμισω!
με το τσιγαρο στο στομα, με το καπνο στα πνευμονια μου, εδωσα εντολη στο χερι μου για κατι νεο! κατι εντελως διαφορετικο! εβαλα άλλα χρωματα, πιο εντονα. κοκκινα, γαλαζια, κιτρινα. αφησα το μαυρο χρωμα στην ακρη. ηθελα να δημιουργησω κατι αλλο. το προσπαθησα, ομως παλι ζωγραφιζα με μαυρο χρωμα! παλι ζωγραφιζα γυναικεια μορφη! αμεσως πεταξα κ αυτη τη ζωγραφια στο αναμμενο τζακι. αρχισε να καιγεται, να βγαζει φλογες! δεν ηθελα να δω τις φλογες! μου ηταν δυσκολο! εστρεψα αμεσως το κεφαλι μου αλλου.
τραβηξα τη τελευταια τζουρα απο το τσιγαρο μου. ενιωσα τα χειλη μου να καιγονται.

κ τοτε, ειδα παλι μια γυναικα! ομορφη, σα τις προηγουμενες κ αυτη! μονο που ηταν περιπου σαραντα χρονων! τα μαλλια της ηταν γκριζα, αλλά τα ματια της ελαμπαν! χαμογελουσε! χαμογελουσε σε εμενα! με το χερι της, επιασε το δικο μου! ηταν ζεστή, πολυ ζεστή! μου μιλησε, μου μιλησε κ την ακουσα!

"καλε μου Κ, αγαπη μου, τωρα θα ειμαστε μαζι! μεχρι το τελος του χρονου θα ειμαστε μαζι" μου ειπε!

την αγκαλιασα! αρχισα να τη φιλω στο προσωπο! φυλουσα τα δακρυα της. φυλουσε τα δακρυα μου! καθισαμε αγκαλιασμενοι πολυ ωρα. χανομασταν ο ενας στα μάτια του αλλου. μετα, ανεβηκαμε σιγα σιγα προς τα αστερια...

ο Ν, πηγε στο γραφειο του χαραματα. ενας τυπος κοντα εξηντα χρονων ειναι, με ασπρα μαλλια, κ παιδικο προσωπο. δεν εχει ουτε μία ρυτιδα, πραγμα παραξενο για την ηλικια του, αλλά κ για το επαγγελμα του. πραγμα παραξενο ομως, γιατι ο Ν ειναι ενας ευαισθητος ανθρωπος. ειναι απο τα ατομα, που ξεπερνουν τη σχεση γιατρου-ασθενη, που συνηθως (ασχημο αυτο) τα βιωματα των ασθενων του, τα εχει κατα καποιο τροπο μεσα του. αυτο ομως, δε τον εμποδιζε να ειναι εξαιρετικος γιατρος. μολις μπηκε στο γραφειο του, ακουσε το θορυβο απο το Φαξ. του ειχε ερθει μηνυμα. εκατσε στη καρεκλα του, εβαλε τα γυαλια του κ το διαβασε. αμεσως χλωμιασε. το διαβασε παλι. το μηνυμα ηταν ιδιο βεβαια. εγειρε τη πλατη του στη καρεκλα.

"ωστε αυτο ηταν? ωστε χαθηκε κ η τελευταια μου ελπιδα?" αναρρωτηθηκε. 

σηκωθηκε βιαστικα, κατευθυνθηκε στο δωματιο 30071969. βασικα, το δωματιο ειχε τον αριθμο 7, αλλά ο ασθενης που ηταν μεσα, προσθεσε με μαρκαδορο τους υπολοιπους αριθμους. ηταν η μονη πραξη, η μονη κινηση που ειχε κανει αυτος ο ασθενης τα εικοσι χρονια που βρισκοταν εκει! καμία αλλη! περνουσε ολη του τη μερα, ορθιος μπροστα σε ενα τοιχο. καθοταν σαν αγαλμα, δεν εκανε ουτε μία γκριματσα! ηταν ο μονος ασθενης που δεν ειχε καταφερει ο Ν να γιατρεψει! να τον κανει λιγο καλυτερα! εστω κ λιγο! κ τωρα, επρεπε να παει να του πει το ασχημο νεο! δεν ηξερε πως να του το πει, ηθελε ομως, εστω κ τωρα, να δει μια μικρη αντιδραση. ειχε δοκιμασει ολες τις μεθοδους, αλλά καμία δεν ειχε φερει αποτελεσμα.
επρεπε ομως να του πει τι εγινε! οσο δυσκολο κ να ηταν αυτο! επρεπε να τον ενημερωσει, πως η αγαπημενη του Μ, μολις ειχε πεθανει! η Μ, ηταν η γυναικα του Κ. αυτη που ξεκινησαν μαζι να φτιαξουν τη ζωη τους! αυτη με την οποία ο Κ, εκανε τοσα ονειρα! αυτη, που ενω ο Κ, για καποιο λογο εχασε το μυαλο του, ερχοταν καθε μερα κ τον εβλεπε! καθε μερα του μιλουσε, χωρις ο Κ να της δινει καμία σημασια! αυτη, που δε συνεχισε τη ζωη της, που οχι μονο του σταθηκε, αλλά που ζουσε κ αυτη το δικο της μαρτυριο. κ που τωρα, ειχε πεθανει, ειχε αφησει το Κ μονο του! μονο του σε αυτην εδω τη ψυχιατρικη κλινικη.  μονο του, να κοιταει ολη μερα το τοιχο!
ανοιξε βιαστικα τη πορτα του δωματιου. μπηκε γρηγορα μεσα κ ...κοντοσταθηκε! χλωμιασε, δεν ειπε κουβεντα! τα ματια του κοιτουσαν ψηλα. αρχισε να κλαιει! αρχισε να κλαιει σα μικρο παιδι! μεσα στο δωματιο, το σωμα του Κ, αιωρουταν απο το ταβανι...

ο Ν, εκανε μια ευχη. ευχηθηκε, αναμεσα στα αστερια να ειναι η μορφη του Κ κ της Μ. να ειναι οι μορφες τους παντα αγκαλιασμενες. να χαμογελανε, να χορευουν, σα να μην υπαρχει τελος στη ζωη...


(...αν καποιοι πιστευουν πως οι ευχες δε πραγματοποιουνται, δε πιστευουν στη καρδια τους...)




Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

"ήμμαρΓ αίεθυΕ νητ νιρΠ ογίΛ"

μια γραμμη
εισαι στη καρδια μου
τη χωριζεις στα δύο
τη κανεις ξενη, παγωμενη
αμυδρος ο κτυπος της
μα ζωντανη.
σε εβγαλα
με ματωμενα δακτυλα
σε πεταξα
σε πεινασμενα σκυλια
καινουρια ρουχα
θα αγορασω
να τη ντυσω
πιο ζεστα
να μη κρυωνει
μα αν η καρδια μου
ειναι παλι ξενη
αν χωρις ηχο σβηνει 
θα ικετευσω τα σκυλια
να μου τη δωσουν πισω
αυτη η γραμμη εισαι εσυ
χωρις αυτη τη γραμμη
η καρδια μου δε χτυπα...

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

"ησωρύατΣ"

προχωρουσα αναμεσα στο πληθος. σιγα σιγα, μα προχωρουσα. ο κοσμος με επευφημουσε. ολοι φωναζαν το ονομα μου. ημουν ο κεντρικος ηρωας, ο πρωταγωνιστης στη παρασταση που διαλεξα.
προχωρουσα για να παιξω τη τελευταια σκηνη της κωμωδιας. ολοι αυτο περιμεναν! το μεγαλο φιναλε! κ εγω, επρεπε να τους δικαιωσω! επρεπε να φανω ανταξιος των προσδοκιων τους! ημουν ο πρωταγωνιστης αλλωστε.

σε λιγο θα ανεβαινα στη σκηνη, κ το αγχος μου (παροτι ηξερα το αποτελεσμα) ηταν μεγαλο. η ενταση του κοσμου, γινοταν αφορητη πιεση για εμενα. προσπαθουσα να μην ακουω τις φωνες τους. να μη βλεπω οσους προσπαθουσαν να περασουν απο τους αστυνομους για να με αγγιξουν, για να με φιλησουν.

αναμεσα στο πληθος, διεκρινα ενα τυπο. κοντα σαραντα χρονων θα ηταν. ειχε πολυ κοντο μαλλι, κ μουσι. μου εκανε αμεσως εντυπωση. οχι τοσο για την εμφανιση του, απλά ηξερα (πιστευα) οτι αυτος δεν επρεπε να ειναι εδω. μια παραφωνια μεσα στο περιβαλλον ηταν. για καποιο λογο που δε μπορουσα να εξηγησω ομως, ηταν εδω! μαζι με το πληθος! μονο που στα μάτια του δεν εβλεπα αγαπη, μονο που στη φωνη του, δεν ακουγα τα λογια που ελεγαν οι αλλοι. με κοιτουσε, αλλά η ματιά του, μου ελεγε πολλα. παρα πολλα! κ ομως, ηταν εδω! μαζι με το πληθος! καποιο λαθος πρεπει να ειχα κανει για να ειναι αυτος ο αγνωστος εδω. καποιο λαθος.

τον παρακολουθουσα καθως σε λιγο θα ανεβαινα στη σκηνη. προχωρουσε απο αποσταση μαζι με εμενα. εγω, που κ που, σταματουσα για λιγο απο τη συγκινηση που εβλεπα το κοσμο να φωναζει το ονομα μου, οχι για πολυ, αφου ολοι με προετρεπαν να συνεχισω! αυτο μου εδινε δυναμη, ασχετα αν δε με χαροποιουσε καθολου. αλλά δε μπορουσα να μη κανω εστω αυτες τις ελαχιστες στασεις. περα απο τη συγκινηση που ο κοσμος με λατρευε, κ ηθελε να με αγγιξει, ειχα να αντιμετωπισω ενα πονο στο δεξι μου ωμο. αυτα τα ελαχιστα δεπτερολεπτα ξεκουρασης, τα ειχα μεγαλη αναγκη. ειδικα τωρα.

η μεγαλη ωρα εφτασε! επιτελους, ημουν πανω στη σκηνη!

το πληθος φωναζε! ο οχλος, εκστασιασμενος φωναζε! τους εβλεπα απο ψηλα, εβλεπα την αγαπη στα μάτια τους, τη καλοσυνη τους! πως μπορει ο ανθρωπος να ειναι τοσο καλος? ποσο ευκολο ειναι? ποιο λαθος εχω κανει κ δε το καταλαβα?
αναμεσα στο πληθος, διεκρινα παλι το αυτο το τυπο! παλι σιωπηλος με κοιτουσε, με αυτο το παραξενο βλεμμα! γιατι ειναι αυτος εδω? τι θελει απο εμενα? σκεφτομουν.
προσπαθησα να μη τον κοιτω, να μη με αγχωνει η παρουσια του. ασυναισθητα, προσεξα αναμεσα στο πληθος, τους λιγοστους φιλους που ειχα. χαρηκα! χαρηκα πολυ! η παρουσια τους μου εδωσε κουραγιο! αισθανθηκα οικεία βλεπωντας τους απο κατω. αισθανθηκα βεβαια κ μια θλιψη. εβλεπα στα μάτια τους, πως τους ειχα προδωσει κατα καποιο τροπο. αλλά τη συνειδηση μου την ειχα ησυχη.

ειναι παραξενο ποσο γρηγορα περνα ο χρονος. πολλες φορες, πιστευεις οτι τρεχει απιστευτα, ενω αλλες φορες νιωθεις σα να εχει σταματησει. αυτη την αισθηση ειχα απο τη τελευταια μου παρασταση. οτι ο χρονος, σταματημενος τρεχει...

δε θυμαμαι πολλα απο τη συναυλια. ελαχιστα πραγματα ερχονται στο μυαλό μου.
οπως, το πληθος να φωναζει! να βρισκεται σε εκσταση! εγω, πανω στη σκηνη, με τα χερια απλωμενα κ το κεφαλι ελαφρα κατεβασμενο να τους κοιτω. μονο μια φορα, λιγο πριν το τελος, σηκωσα το κεφαλι μου ψηλα, κ κατι ψιθυρισα.
θυμαμαι εντονα πως φωναζαν το ονομα μου! τα λουλουδια που μου πετουσαν! το κοκκινο ιδρωτα στο προσωπο μου, να κυλαει σε ολο μου το κορμι!
θυμαμαι επισης, εκεινο το τυπο, αμιλητος να με κοιτα. αυτος, που οταν ολοι μου πετουσαν λουλουδια, δεν εκανε τη παραμικρη κινηση! που καθοταν σαν αγαλμα! που η ματιά του, εφτανε μεχρι τα κοκκαλα μου!

μετα το τελος της παραστασης, το εξαντλημενο πληθος αρχισε να αποχωρει, ευχαριστημενο απο το θεαμα που τους εδωσα. πηγαιναν να συνεχισουν τη ζωη τους. τετοια διαλλειματα, σπανε τη ρουτινα της καθημερινοτητας, τους κανουν -εστω κ για λιγο- να νιωθουν ζωντανοι! να νιωθουν ανθρωποι! 
μονο οι λιγοστοι μου φιλοι εμειναν. ηταν εδω, μαζι μου, στο τελευταιο μου ταξιδι! αυτοι, κ ο αγνωστος τυπος, που ποτέ δεν εμαθα ποιος ηταν.


 


Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

"υοΜ ασέΜ αδίρασταΚ Η"

περπαταει αργα
στο αιμα μου,
τη νιωθω
στα κοκκαλα μου,
το δωρο του Θεου
στη γεννηση μου νιωθω.
απο τη μερα "ενα",
μεχρι τη μερα "τωρα".
να μου θυμιζει,
να μου θυμιζει
πως τα υγρα μάτια,
ειναι το δωρο Του.

ξεθωριασμενες φωτογραφιες
ο χρονος.
στις γραμμες των χεριων μου
υπαρχει.
στο κενο
της πρωτης λεξης
με τη τελευταια
υπαρχει.
διαρκει,
οσο κανει ενα βλεφαρο
να ανοιγοκλεισει.

με το μαχαιρι
στο σωμα μου
ζωγραφιζω ελπιδα.
μια κατσαριδα
εχω μεσα μου
παγιδευμενη.
μια κατσαριδα
εχω μεσα μου,
που ματαια ψαχνει την εξοδο...

παγιδευμενος στο σωμα μου,
ψαχνω να βρω την εξοδο... 

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

"!!μυουουουοζΒ"

περιστρεφομαι γυρω απο εμενα
τα μαλλια μου αλλαζουν
η ματιά μου αλλαζει

-γυριζω ολο κ πιο γρηγορα-
σκορπιζονται τα ρουχα μου

-γυριζω ολο κ πιο γρηγορα-
το δερμα μου ζεσταινει τους τοιχους

-γυριζω ολο κ πιο γρηγορα-
πεταω ψηλα κ χανομαι στα αστερια

τα κοκκαλα μου αφηνω
σχηματα να φτιαξουν στο χωμα.

αποψε η καρεκλα μου θα μεινει αδεια.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

"ιετφάτνοκΣ ιατεζάιΒ ςοιοπΟ"

ξαπλωσαμε αγκαλιασμενοι στο κρεβατι. ειχε προηγηθει ενας εντονος ερωτας, γεματος παθος.
(παντα σε αυτο το τομεα, ειμαι αψογος! κ να σκεφτειτε, πως ειμαι αυτοδιδακτος!)
λιγο πριν κοιμηθω, ακουσα βηματα στην εξωπορτα.
αμεσως φοβηθηκα. με επιασε πανικος! ηταν ο αντρας της!

σηκωθηκα γρηγορα τρομαγμενος. το τελευταιο πραγμα που θα ηθελα ποτέ να συμβει ηταν αυτο!
χωρις δευτερη σκεψη βγηκα στο μπαλκονι. ευτυχως, το διαμερισμα ηταν ισογειο, κ πηδηξα στο χορταρι. νομισα οτι σωθηκα, οτι τιποτα δε θα συνεβαινε.
πως διακριτικα, χωρις να γινω αντιληπτος, θα εφευγα.
αλλά βεβαια εκανα ...λαθος!
εκανα λαθος, διοτι απο εξω, ηταν ... τηλεοπτικα συνεργεια! μετεδιδαν ζωντανα καποιο γεγονος που προφανως ειχε συμβει, κ παραδοξως, δε τους ειχα αντιληφθει!

ολοι γυρισαν προς το μερος μου! ακομα κ οι καμερες! τι διαολο? συνενοημενοι ειναι? καθως με τυφλωνε το φως απο τους προβολεις, μπορουσα να διακρινω τους δημοσιογραφους να με κοιτανε παραξενα, χωρις να λενε τιποτα.
αν πω οτι ενιωσα αβολα, θα ειναι μεγαλη αληθεια!
αλλά η δεσποινις Ατυχια, μου ειχε κ συνεχεια!
πανω στη βιασυνη μου, πεταχτηκα εξω ...γυμνος! ολογυμνος! ισως για αυτο να με κοιτουσαν ολοι παραξενα!

το κακο ομως, δεν ειχε σταματησει εκει! διοτι εξω ...εβρεχε! εριχνε χιονονερο! πραγμα φυσικο αφου ηταν χειμωνας, αλλά αφυσικο να σκεφτω πανω στη φοβια μου μη με βρει ο αντρας της στο κρεβατι.
διπλωμενος απο το κρυο, ειχα βαλει τα χερια μου μπροστα, προσπαθωντας ετσι να γινω λιγοτερο ρεζιλι, κρατωντας μαλιστα νωχελικη σταση! ματαια ομως!
δεν ειχαν περασει μερικα δεπτερολεπτα, οταν ακουστηκε μια φωνη.
μια αντρικη φωνη ηταν, αν κ δεν εδειχνε κ τοσο ...ανδρισμο!

"να πας στο διαολο! σε βαρεθηκα! μη σε ξαναδω! θα βρω αλλον γκομενο"

ηταν το ζευγαρι του πανω οροφου. δυο ομοφυλοφιλοι αντρες, που συχνα πυκνα τσακωνονταν, κ που παντα μονο ο ενας φωναζε! ο αλλος δεν ελεγε τιποτα! βεβαια, στη περιπτωση μου, με ολο το κοσμο να με κοιτα, ηταν το λιγοτερο που μπορουσα να τους εξηγησω! ολοι πιστεψαν, οτι τα λογια του τυπου, ηταν για μενα!
ηθελα να τους εξηγησω οτι δε το ειπε για μενα, οτι δε ξερω καν το κυριο που μιλησε. ηθελα να τους πω, οτι ειμαι καθηγητης Θεολογιας, πραγμα το οποίο ειναι αληθεια. πως ειμαι πραγματι ηθικος ανθρωπος, πως δεν εχω καμια σχεση με τετοιου ειδους συμπεριφορες, πως ειχα σκοπο, στις ερχομενες εκλογες μαλιστα, να κατεβω υποψηφιος βουλευτης! (...οχι με το κομμα της Ηθικης, αν υπαρχει τετοιο κομμα. ειδικα τωρα!). παλι δε θα εσωζα τη κατασταση μου! η σιωπη ειναι χρυσος λενε, κ αυτο εκανα. δεν ειπα τιποτα!


φυσικα, ενιωσα ...αφυσικα! πραγματι, ειχα ντραπει! ειχα κοκκινησει ολοκληρος, αν κ αυτο μπορει να ηταν λογω κρυου! ποσώς με απασχολουσε ομως! ζουσα σε μία κατασταση απο το πουθενα, που ποτέ μου δε θα ηθελα να ζησω!
δειλα δειλα, εκανα ενα βημα πισω. δε ξερω το λογο, εξαλλου, τι καλυτερο μπορουσα να κανω? αυθορμητη αντιδραση ηταν! οσο κ αν ημουν ...ολογυμνος μεσα στο κρυο, με το χιονονερο να με χτυπα με μανια στο κορμι μου, οσο κ αν ημουν σε ζωντανη μεταδοση! ψιλοπραγματα δηλαδη! αυτο θα μπορουσε να συμβει στο καθενα!

καθως εκανα το βημα προς τα πισω, με ολο το κοσμο να με κοιτα παραξενα, εβγαλα μια κραυγη!
δυστυχως, δε προσεξα πισω μου ...το κακτο! τα αγκαθια του με τρυπησαν στο σωμα!
ρε γαμωτο, ποσο χειροτερα θα μπορουσαν να πανε τα πραγματα?
γυρισα να ανοιξω την εξωπορτα, να μπω μεσα, να αποφυγω τις καμερες προτιστως, κ λιγοτερο το χιονονερο.
ομως η εξωπορτα ηταν κλειδωμενη! φυσικο κ επομενο! σχεδον σε ολες τις πολυκατοικιες, κλειδωνουν την εξωπορτα μετα τις εννια το βραδυ!
εγω ομως ημουν εκει, μπροστα στη πορτα, με γυρισμενη τη πλατη στο κοσμο, κ με αγκαθια στο κωλο!
οχι κ το καλυτερο θεαμα, κ σιγουρα, οχι μια κατασταση που θα επιθυμουσα ποτέ να βρεθω! ομως, ημουν εκει! εγω!

γυρισα μηχανικα προς το μερος του κοσμου. δε ξερω για ποιο λογο, αλλά σηκωσα το ενα μου χερι ψηλα, ισως για να αποφυγω τους προβολεις. το αλλο μου χερι δε το κουνησα απο το σημειο που το ειχα, για λογους ...ηθικης! (τρομαρα μου!).
φανηκε σα να τους χαιρετω, αλλά αυτοι αταραχοι, συνεχισαν να με κοιτουν. δε ξερω, ισως να μην ειχαν συνελθει απο την εκπληξη του γυμνου αντρα, που εμφανιστηκε ξαφνικα μπροστα τους μεσα στο κρυο, απο το πουθενα! ή ισως, κ απο τη φραση που ειπε ο τυπος του πανω οροφου. μαλλον, κ τα δύο τους ειχαν παραξενεψει.

εκανα δυο βηματα στο πλάι, κ ...οποία εκπληξις! πατησα σκατα σκυλου! βεβαια, ως κ αυτο επαθα! (κ μην ακουσω κανεναν να πει πως ειναι γουρι κ πως θα παρω λεφτα, γιατι θα του σπασω τα μουτρα!).
ολα τα ασχημα μαζεμενα ηρθαν!
οπως κ να ειναι, ηθελα να ανοιξει η δεσποινις Γη να με καταπιει! αλλά κ αυτη δε μου εκανε τη χαρη!
με αφησε να ειμαι σε ζωντανη μεταδοση! ποσο χειροτερα θα μπορουσαν να πανε τα πραγματα? καθολου! πηγαν οσο χειροτερα μπορουσαν!

με μια μικρη λεπτομερεια βεβαια.
ποια ειναι αυτη? σε ολα αυτα, δε θα μπορουσε να λειπει η ...δεσποινις Ειρωνια! βεβαια! κ αυτη εδω, μαζι μου! ποιος ο λογος να μην ειναι αλλωστε?

γιατι το λεω αυτο?
διοτι η γυναικα που ηταν μαζι μου, δεν ηταν απλά μια παντρεμενη που πηγα να γαμησω, αλλά ημουν κ εγω παντρεμενος!

σιγα το πραγμα, θα πειτε, δε διαφωνω. αλλά η δεσποινις Ειρωνια ειναι, οτι αυτη η γυναικα, ειναι παντρεμενη με ...εμενα!! ειναι η γυναικα μου!!

για καποιο ανεξηγητο λογο (για να μη πω οτι φταιει η δεσποινις Ατυχια μου), τα βηματα που ακουσα δεν ειχαν καμια σημασια. καποιος που πηγαινε προφανως στο διαμερισμα του ηταν. αν δεν με ειχε πιασει πανικος, αν ειχα εστω κ λιγα δεπτερολεπτα να σκεφτω, τα πραγματα θα ηταν αλλιως.
αλλά ...τετοια ωρα, τετοια λογια!

χαιρετησα διακριτικα το κοσμο κουνωντας ελαφρα προς τα κατω το κεφαλι μου σαν ...Ηγγλεζος Αριστοκρατης.
με ανεμελο βηματισμο, ανεβηκα στο μπαλκονι.  μπηκα σπιτι μου σα να μην ειχε συμβει τιποτα!
σκεφτηκα οτι θα ηταν καλυτερα να ειχα κρυφτει στη ντουλαπα. όλο κ καποια καλη δικαιολογια θα εβρισκα να πω στη γυναικα μου, σιγουρα παντως, θα ηταν καλυτερα απο αυτο που περασα.

(ολα αυτα, σας παρακαλω να μεινουν μεταξυ μας. δε θελω να τα μαθει κανενας, κ ειδικοτερα η γυναικα μου! στο κατω κατω, δεν εγινε κ τιποτα σπουδαιο, σε ολους μπορει να συμβει...)


"ησητήζανΑ(νΑ) ήνιρεμηθαΚ"

με τα ακριβα μου κουρελια
στο δρομο τριγυρνω
αναμεσας ειμαι,
αορατα ορατος

ψαχνω
στις φωνες σας,
στο γελιο σας,
στο βαδισμα σας.

δανεικες στιγμες
να ζησω τη ζωη μου
ψαχνω.

να κρατησω τις ομορφες
να ραψω με αυτες
τα ακριβα μου κουρελια.
να πεταξω τις ασχημες στη φωτια,
να γινουν αερας, να χαθουν.

στο δρομο τριγυρνω
αναμεσα σας ειμαι,
αναμεσα σας...

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

"όροΧ οίατυελεΤ οτ υομ εσώΔ"

μεσα στα ματια σου
το προσωπο μου.
χαμογελας
...σε ποθω πιο πολυ...
τραγουδας
...στη φωνη σου χανομαι...
καυτη η ανασα σου
στα χειλη μου

Θεά κ δούλα εισαι
σε παραξενο χορό

ενας δυνατος οργασμος
μας φερνει στο τελος

απαλα αφηνω
το ζεστο σου λαιμο
στο κρεβατι.

τα παγωμενα ματια σου,
κοιτανε το ταβανι.
τα υγρα μου ματια,
κοιτανε το πατωμα...


Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

"ατνΟ ατάνυσοτσηρχΑ"

με μια μικρη καθυστερηση, το τρενο εφτασε.
διαλεξα να μπω σε ενα βαγονι με οσο το δυνατον λιγοτερο κοσμο. ισως επειδη μου αρεσει η μοναξια ισως επειδη φοβαμαι το κοσμο. ακομα κ τωρα, τον φοβαμαι.
εκατσα λοιπον μονος μου στο καθισμα. μονη μου παρεα, οι σκεψεις μου. ακομα κ τωρα, συντροφια ειχα μονο τις σκεψεις μου.
η διαδρομη ηταν σχετικα μεγαλη, ειχε μία σταση για επιβιβαση, κ δύο στο τελος για αποβιβαση.
αφου ξεκινησε το τρενο, κ πριν προλαβω καλα καλα να βολευτω, ερχεται κ καθεται διπλα μου ενας τυπος. κοντα στην ηλικια μου ηταν. σα να μου φανηκε γνωστος, αλλά δεν εδωσα βαση.
μολις εκατσε, απλωσε τα ποδια του σα μεξικανος σε μεσημεριανη σιεστα. ή μαλλον, σα τους τυπους που καθονται στις καφετεριες με το φραπογαλα, σκοτωνοντας την ηδη νεκρη ζωη τους.
εκλεισα τα ματια, οχι για να κοιμηθω, πιο πολυ το εκανα για να τον αποφυγω. τετοια ατομα, σχεδον παντα με νευριαζουν, κ το μονο μου οπλο ειναι η εξ'αρχης αδιαφορια. ομως τωρα, η δεσποινις τυχη (οπως παντα) δεν ηταν με το μερος μου.
δεν ειχε περασει ουτε ενα λεπτο, οταν ο νεαρος διπλα μου γυρισε προς το μερος μου (ναι, παροτι ειχα κλειστα τα ματια μου, το καταλαβα) κ μου μιλησε. η εκπληξη δεν ειναι οτι μου μιλησε, αλλά το οτι με φωναξε με το ονομα μου!

-"Κ? εσυ εδω???"
θελωντας κ μη, γυρισα προς το μερος του καπως αδιαφορα, προσπαθωντας να κρυψω την εκπληξη μου.
-"ναι, κ εγω εδω" του ειπα.
-"ελα ρε, δε με θυμασαι?" μου ειπε
 η αληθεια ειναι πως μου φαινοταν γνωστος, καποιον μου θυμιζε.
-"κ βεβαια σε θυμαμαι, κ βεβαια! ...ποιος εισαι? δεν εχω ιδεα ποιος εισαι" του ειπα!
αυτος γελωντας ειπε:
-"παντα με το εξυπνο χιουμορ σου! δε το εχασες βλεπω!"
-"αληθεια, ποιος εισαι? μου φαινεσαι γνωστος, αλλά δε μπορω να σε θυμηθω" του απαντησα
-" ο Α. ειμαι ρε συ! ο Α! μονο που εδω κ χρονια, με φωναζουν Τ. δε με θυμασαι?"
εξεπλαγην! ειχα να τον δω πανω απο εικοσι χρονια. για ενα διαστημα, οταν εκεινος ηταν εννια ετων, κ εγω δεκα, καναμε παρεα. ειμασταν φιλοι, πριν χωρισουν οι δρομοι μας. κ τον συναντησα τωρα! εδω, σε αυτο το τρενο.
-"τι εγινε ρε? πως απο ...εδω?" τον ρωτησα.

πιασαμε τη κουβεντα, αν κ δεν ειχα καθολου ορεξη, κ (μεταξυ μας) απορω πως ειχε εκεινος ορεξη.
θυμηθηκαμε τα παλια, τοτε που ειμασταν παιδια κ καναμε ονειρα για το μελλον. οχι τιποτα σπουδαια ονειρα, τα κλασσικα: ποσα αυτοκινητα θα εχουμε, κ ποσες γκομενες θα γαμησουμε.
εκεινος, απο μικρος ηταν ωραιο παιδι. φαινοταν οτι μεγαλωνοντας, σιγουρα θα ειχε πολλα ...γκομενακια, (οπως με μια δοση σατυρας αποκαλουσαμε τις κορασιδες!)
ομως, η δεσπονις Ζωη, ειναι πουτανα, κ οσα ονειρα κ να κανουμε, εκεινη εχει τα δικα της σχεδια.

η δικη μου ζωη, κυλησε με περισσοτερα προβληματα απο τη δικη του. αυτος ομως, ειχε ενα μεγαλο μυστικο. ενα μυστικο, που μονο οι γονεις του ηξεραν, κ που, ισως κατα τυχη, ενα βραδυ μου το ειχε πει κ εμενα.
οταν λοιπον ο Α, ή μαλλον, ο Τ, οταν ηταν οκτω χρονων, καποιος απο τη γειτονια του τον βίασε. αυτος ηταν ο σταυρος που κουβαλουσε στη πλατη του, συν τα ...παρεμφερη. δηλαδη, να μη το μαθει ο κοσμος, η κοινωνία! αυτη ηταν κ η αιτια που οι δικοι του ειχαν μετακομισει στη περιοχη που εμενα κ εγω. η κατακραυγη, του αμορφωτου κοσμου! ποσο αξιολυπητος μπορει να εισαι οταν φοβασαι το ...κοσμο? οπως παντα συνηθιζα να λεω:"ποιος το γαμαει το μαλακα το κοσμο?"
δυστυχως, πολλοι εξαρτωνται απο το ...περιγυρο! δυστυχως!
σιγα σιγα με τη κουβεντα, αρχισα να βαριεμαι λιγοτερο. αυτα που εκουγα απο εκεινον, ειχαν μεγαλο ενδιαφερον, αλλά κ (κατ'εμε) πολυ πικρα.

πως ειχε μεγαλωσει λοιπον ο Τ? πως περασε τη μεχρι τωρα ζωη του?
με το χειροτερο τροπο! κ δε λεω που ειχε χασει τους γονεις του στα εικοσιτρια του (απο οτι μου ειπε στη κουβεντα), αλλά εξακολουθουσε ακομα να εχει το μυστικο του να τον καιει. να του λιωνει τα κοκκαλα μερα με τη μερα. να τον κανει να νιωθει ενα αδυναμο ανθρωπακι, οπως ισως ηταν κ στη πραγματικοτητα. κ τι κανουν αυτα τα αδυναμα ανθρωπακια συνηθως? εχουν φυσικα δύο ζωες! μία η "βραδυνη" οπου συνηθως πηγαινουν με ατομα του ιδίου φυλλου, κ μία "καθημερινη", εκει που ειναι κ καλα ...αρεστοι ανθρωποι!
πολλοι πιστευουν οτι οσοι μεσογειακοι τυποι εχουν σαρκωδη χειλη, ειναι ομοφυλοφιλοι. ισως εχουν δικιο, αλλά στη συγκεκριμενη περιπτωση, τα χειλη του Τ, δεν ηταν.
συνηθως, τετοια ατομα τα λυπαμαι. δε τα περιφρονω, αλλά τα λυπαμαι!
τον Τ ομως, παροτι τον ειχα συμπαθησει απο οταν ειμασταν παιδια, ακουγωντας τον να μου λεει για τη μετεπειτα ζωη του, μπορω να πω οτι ...επληξα! αν δε του ειχα εστω αυτη τη μικρη συμπαθεια, θα πηδουσα εξω απο το τρενο! ακουγωντας τον να μιλαει κ να περιγραφει τη ζωη του, σκεφτηκα οτι ειναι πιο ενδιαφερον να κοιτας φρεσκοβαμμενο τοιχο να ...στεγνωνει, (οπως εχει πει πιο παλια ο κυριος Πανουτσος.)

κοιτουσα το φως πανω στο βαγονι, ακουγα το μονοτονο ηχο του τρενου καθως διεσχιζε το μεγαλο οσο κ ατελιωτο τουνελ, ακουγα κ τον Τ να μου μιλαει, να μου μιλαει... 
αυτο στην αρχη, γιατι μετα, αρχισα να νευριαζω! αντιπροσωπευε, οσα εγω αντιπαθω μια ζωη! για την ακριβεια, οσα εγω σιχαινομαι, κ κατ'επεκτασην κ αυτους που τα κανουν! ακομα κ αν ειναι ο Τ που τον ηξερα για ενα μονο χρονο, κ που κατα βαθος πιστευα οτι ηταν καλο παιδι.
αλλά οι ανθρωποι αλλάζουν, ετσι λενε. αποψη μου ειναι οτι δεν αλλαζουν, απλά, εξελισσονται. κρατανε στη πορεια αυτα που εκεινοι πραγματικα θελουν, οσο κ αν το περιβαλλον τους εχει μεγαλη σημασια στις αποφασεις τους. με δυο λογια, αρχισα να απεχθανομαι τον Τ.

ο Τ λοιπον, ειχε χτισει το προφιλ ...του ερωτύλου!! του τυπου που γουσταρουν οι γκομενες, μονο κ μονο επειδη ειναι ωραιος! (ενταξει, σημαντικο "προτερημα", δε λεω, αλλά ας μην υπερβαλουμε!).
αλλαζε συχνα τις γκομενες, κ δε τον ενοιαζε καθολου! μαλλον ετσι εβγαζε τη πικρα του, επειδη ηταν ομοφυλοφυλος. τι κριμα! αντι να το παραδεχοταν, οπως ειναι το σωστο, επαιζε με τις ζωες των ...κορασιδων! πρεπει να ειναι καποιος τρομερα κακος ανθρωπος για να το κανει αυτο! τρομερα ηττοπαθης! αλλά, τα γκομενακια δεν ειχαν προβλημα. να γαμηθουν ηθελαν, κ αυτο εκαναν. κ, αν τυχαινε καμία να τον αγαπησει? κακο του κεφαλιου της! εξαλλου, κανεις δεν ηξερε οτι αυτα που εκανε, τα εκανε γιατι ντρεποταν αυτο που ηταν πραγματικα!

 τον ακουγα να μου μιλαει, να μου λεει οτι το τελευταιο διαστημα, το επαιζε ...φωτογραφος!

-"ευκολο ειναι ρε! βαζεις ασπρομαυρο φιλμ, τραβας ορισμενες παραξενες ποζες, κ το (χαζο)γκομενακι ψαρωνει! ε, μετα δε θελει πολυ να τη ριξεις στο κρεβατι κ να τη γαμησεις!"

ξερω, ετσι δουλευει το "συστημα". ολες θελουν να πηδηχτουν, κ οσο για ερωτες, εχουν χρονο μεχρι τα τριαντα τους! γιατι, οσο πλησιαζουν σε αυτη την ηλικια, τοσο αγχωνονται οι κορασιδες μηπως μεινουν στο ραφι! ενταξει, καμια δε περιμενει το Βασιλοπουλο πανω στο ασπρο αλογο, ειναι γνωστο αυτο!

αλλά, ποσο ηττοπαθης πρεπει να ειναι αυτος που εχει τετοιες ιδεες? ποσο πικραμενος απο τη μιζερη ζωουλα του? (ρητορικη ερωτηξις ειναι. ητοι: δε χρηζει απαντησεως!).
ο Τ λοιπον, αυτος ο εντυπωσιακος "νεανιας", αυτος ο κατ'εξακολουθησιν ψευτης, επαιζε με ολες! κ να ηταν μονο αυτο? οχι δυστυχως! εκανε κ χειροτερα! "υποχρεωνε" τις κορασιδες, να τις βγαλει γυμνες φωτο. ενταξει, πανω κατω ολες το θελουν αυτο! ομως, κομπλεξικος καθως ειναι, δε σταματουσε εκει! οταν τις ...γαμουσε, τις τραβουσε σε βιντεο! καποιες, τις ρωτουσε πριν αν ηθελαν, κ, αν η απαντηση ηταν αρνητικη, εκεινος ειχε τη καμερα κ τις τραβουσε κρυφα! βεβαια, δε σταματουσε μονο εκει! διοχετευε τα ντιβιντι σε φιλους του, κ περηφανευοταν ποσο ...γαμιας ειναι! ποιος? ο Τ! αυτος που σχεδον καθε βραδυ πηγαινε με αντρες, κ, που αν ειχε τον ανδρισμο, οχι μονο θα παραδεχοταν οτι ηταν ομοφυλοφιλος (ασχετα αν κανεναν δεν ενδιαφερει) αλλά δε θα επεφτε τοσο χαμηλα  ωστε να ριχνει την (να το πω κοσμια) ανασφαλεια του σε τριτους!

αλλά δυστυχως, υπαρχει κ συνεχεια! όποτε του θυμοταν, επαιρνε τηλεφωνο καμια πρωην του, κ κανονιζε να βρεθουνε παλι! δε θα υπηρχε προβλημα αν η κορασιδα ηθελε, προβλημα υπηρχε οταν εκεινη δεν ηθελε! την απειλουσε οτι θα ανεβασει στο διαδικτυο το βιντεο, κ φυσικα η κορασιδα ενεδιδε στη ...μαλακία του! αν δε, ηταν κ παντρεμενη?  οχι μονο εκανε το ιδιο, αλλά ζητουσε κ λεφτα! ποιος? ο Τ! ο κατ'επιφασην αντρας!
ηθελε ανταλλαγμα σε αυτο που εκανε, κ τα λεφτα ηταν οτι πιο βολικο του ερχοταν στο μυαλο του (εστω στο ...ιχνος μυαλου που διεθετε!)

τις σκεψεις μου, ή μαλλον την οργη μου, διεκοψε η φωνη του.

-"με ακους τι σου λεω?" με ρωτησε
κουνησα καταφατικα το κεφαλι, κ εκεινος συνεχισε τον ...αγροτικο του μονολογο!
-"οπου λες Κ, αν μεσα σε ολα, βαλεις κ λιγη κουλτουρα, παει, τελειωσε! ολα τα γκομενακια χυνουν για παρτυ σου! ολες οι δηθεν εξυπνες, οι εχουσες ανεπτυγμενη κουλτουρα, δεν ειναι τιποτα αλλο παρα αγαμητες!"
με ξαφνιασε ποσο πεζα τα ελεγε, αν κ ειναι γνωστο, πως δεν εχει αδικο!
-"με λιγη κουλτουρα, γαμας τη καθε κουλτουριαρα, ε?" τον ρωτησα
-"ακριβως! κ αν συναντησεις καμια πιο εξυπνη απο σενα, απλως συμφωνεις μαζι της, κ αλλαζεις διακριτικα τη κουβεντα" μου ειπε
-"να σε ρωτησω ρε Τ, γιατι δε τη πεφτεις σε καθημερινες, λαικές κορασιδες? δεν ειναι πιο ευκολες αυτες?" τον ρωτησα
-"λαθος φιλε, λαθος! οι περισσοτερες απο τις λαικές, ειναι αληθινες. δεν ειναι δηθεν! κ με αυτες εγω, δε μπορω να τα βαλω!"

παρολα αυτα, μια σχετικη μορφωση την ειχε. οχι επειδη πραγματι σπουδασε, μαλλον την ειχε απο ..λαθος! δε γινεται να ξερεις καποια πραγματα κ να μη καλυτερευεις σαν ανθρωπος! δε γινεται! αλλά τα κομπλεξ του καθενος, δεν εχουν ορια! ακομα κ τα βιβλια, οτι κ να σου πουν, αν δε το ζησεις, δε ξερεις καν τι λενε. υποθεσεις εκ του ασφαλους μπορεις να κανεις! τιποτα αλλο. 

συνεχισε να μιλα, να κουνα τα χερια του παραστατικα (αυτο σιγουρα το ειχε κολλησει απο τις δηθεν εξυπνες, ειμαι σιγουρος!) κ εγω συνεχισα να διακοπτω τις σκεψεις μου κ να του απαντω.
ποσο ηθοποιος μπορει να γινει κανεις? ποσο ευκολα μπορει να ξεγελασει τους γυρω του? μπορει να τους ξεγελασει πιο ευκολα απο οτι τον εαυτο του?

εβλεπα μεσα απο τη κουβεντα μας, ποσο διαφορετικοι ειμασταν! πως, αυτος ο δηθενιστης (παροτι ειχε ενα σταυρο στη πλατη του) ειχε ζησει καλυτερα(?) απο εμενα. κ οχι μονο αυτο, αλλά οταν του ελεγα πως περνουσα εγω, ποσο πιστευα τις ιδεες μου γιατι τις ειχα ζησει απο μικρος κ τις ειχα καταλαβει, τις ειχα βιωσει, κ πως δεν ημουν καποιος που φορουσε μασκα, αυτος γελουσε κ με χτυπουσε ελαφρα στη πλατη!

-"να σε ρωτησω, το γαμο, το σκεφτεσαι? σε ενδιαφερει?" τον ρωτησα χωρις να ξερω γιατι. κ εγω ειμαι κατα του γαμου, αλλά μαλλον ηθελα να σιγουρευτω για το ποσο πολυ μαλακας ειναι.
-"κοιτα, ειχα σκοπο να παντρευτω οταν θα πλησιαζα τα σαραντα μου. ξερεις, θα εβρισκα μια πλουσια κορασιδα, κ θα περνουσα ανετα τη ζωη μου, αυτος ηταν ο στοχος μου" μου ειπε
-"κ απο αγαπη? πιστευεις στην αγαπη?' τον ρωτησα δηθεν απορημενος
-"αυτα ειναι για τους ηττοπαθεις! ποια αγαπη κ μαλακίες? εχεις λεφτα? ολα ειναι ενταξει! δεν εχεις? ε τοτε, δε κανεις τιποτα στη ζωη σου!" μου απαντησε με μια δοση σοφίας!
αυτα μου ελεγε λοιπον ο Τ, αυτα μου ελεγε κ με εξοργιζε ολο κ πιο πολυ. δε διεφερε πουθενα απο μια κλασσικη μανα, απο μια κλασσικη κορασιδα! τα ιδια σκατα ειναι!

ανυπομονουσα να ερθει η σταση μου να κατεβω (για την ακριβεια, δεν ηθελα να κατεβω, αλλά οπως προειπα, η δεσποινις Ζωη ειναι μεγαλη πουτανα). ηθελα αποψε να ειμαι μονος, κ αντι να γινει αυτο, περασα την ωρα μου με ενα (πρωην) φιλο μου, κ ειδικοτερα με τη νοοτροπια που παντα απεχθανομουν! ας ειναι, τουλαχιστον δε παμε στον ιδιο προορισμο, κατι ειναι κ αυτο!
 
το τρενο εφτασε στη προτελευταια σταση. κατευθυνθηκα προς την εξοδο.
ο Τ, με κοιταξε εκπληκτος!

-"εδω κατεβαινεις?" με ρωτησε με μεγαλη απορια!
-"ναι, εδω, στη προτελευταια σταση! εδω πολυ λεει "Κολαση".

με τρεμαμενη φωνη μου ειπε:
-"εγω γιατι κατεβαινω στο "Παραδεισο" κ εσυ οχι?"

τον κοιταξα με ενα ειρωνικο χαμογελο κ του ειπα:

-"διοτι, καλε μου Τ, ο Σατανας ειναι τοσο πονηρος, που μας εχει κανει να πιστεψουμε οτι ειναι ο Θεος!"



Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

"νήχυΕ-ςορΠ"

περιμενω μια καταιγιδα
μια δυνατη βροχη
να καθαρισει τη ζωη μου
να διωξει τους κακομοιρους
που ζουν απο το αιμα των αλλων.
περιμενω να τους δω να πεθαινουν
μεσα στην ιδια τους τη σκια.
κ εγω, καπνιζοντας,
να τραγουδω οσα αυτοι δεν αντεχουν.
καλε Θεουλη, (εσυ που δεν υπαρχεις)
ακουσε κ τη δικη μου προσευχη.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

"ςείεροΠ ςετυλά-ραΠ"

πηγαινω στο Αλφα,
πηγαινεις στο Βητα
ανεβαινω Πανω,
κατεβαινεις Κατω

ειμαι στο Σκοταδι,
οταν εισαι στο Φως
εχω Τρικυμια
οταν εχεις Γαληνη

Αγαλμα γινομαι
αν φτασω τα χειλη σου
θα εξαφανιστεις.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

"όμθατσ οσεμάιδνε ςίρωχ ,ςολέΤ οτσ ησηννέΓ ητ οπΑ"

παραξενα τα παιχνιδια του Χρονου
σαν Ανεμος
γυρισε τις σελιδες της Ζωης μου
κ η Μνημη,
πιστή του υπηρετρια

εχτες εκανα ποδηλατο για πρωτη φορα,
χαρουμενος χαιρετησα ενα παππου
στον απεναντι δρομο.
σημερα με χαιρετησε ενα παιδι
απο τον απεναντι δρομο,
χαρουμενο που εκανε ποδηλατο
για πρωτη φορα.

που χαθηκαν τοσες πολλες σελιδες?
ειχαν εικονες? χρωματα?
ή ηταν σκορπιες λεξεις
σε βιβλιο χωρις νοημα?

η Μνημη ηττηθηκε απο το Χρονο...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

"ίεΑ ιακ νύΝ"

ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα 
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα
ολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμεναολοιεκτοςαποεμενα

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

http://www.onestory.gr/post/32111433667

_”ΗΧΡΑ ΑΕΝ”

του Κωνσταντινου Παμφιλη *
.
τελειωσα αργα τη δουλεια σημερα.
ειναι περασμενες εξι, κ πηγαινω με τα ποδια στο σπιτι. δουλευω σε μια απροσωπη εταιρεια, κανω μια απροσωπη δουλεια,
μεσα σε ενα απροσωπο γραφειο. τους συναδελφους μου δε τους ξερω. σπανια μιλαμε, δε ξερω ουτε τα μικρα τους
ονοματα. οπως κ εκεινοι αλλωστε, δε ξερουν το ονομα μου.
δεν εχω προβλημα με αυτο, απλά, δε θελω να με ζαλιζει κανεις. προτιμω την “ανωνυμια” μου.
σημερα ομως, ο Μακης, ή Τακης, ή οπως αλλιως τον λενε, μου ζητησε μια χαρη. ειχε γνωρισει ενα “γκομενακι” οπως
συνηθιζει να αποκαλει τις κορασιδες, κ μου ζητησε να κανω τη δουλεια του, ωστε να φυγει πιο νωρις.
φυσικα, δεν αρνηθηκα. το εχω αυτο, κατα βαθος ειμαι καλος ανθρωπος!
αφου διεσχισα το κεντρο της Βαγδατης (ετσι λεω χαιδευτικα τη δεσποινις …Αθήνα) εφτασα στο ημιυπογειο καταφυγιο
μου. μια γκαρσονιερα ειναι, μη φανταστειτε τιποτα σπουδαιο. ουτε πισινα, ουτε γηπεδο τεννις, ουτε καυτες κορασιδες να
με περιμενουν. ειχε ομως οσα χρειαζομαι: ενα κρεβατι, ενα ψυγειο, κ φυσικα …τον υπολογιστη μου!
τον αγορασα πριν τρια χρονια, κ μου αρεσε να παιζω παιχνιδια. οχι αυτα που παιζουν οι περισσοτεροι, με οπλα κ
σκοτωμους. τα σιχαινομαι αυτα. απορω, πως τη βρισκουν με αυτου του ειδους τα παιχνιδια.
τι ανασφαλειες μπορει να τους βασανιζουν, ωστε να εχουν τοση βια μεσα τους?
εμενα, μου αρεσε να παιζω ποδοσφαιρο, μπασκετ, κ γενικα αθλητικα παιχνιδια. οσο νά’ναι, εχω τον αθλητισμο στο …αιμα μου!
μερικες φορες, πηγαινα σε διαδικτυακα καφε, κ που κ που, εβρισκα καποιον να παιξουμε αντιπαλοι.
οχι να το παινευτω, αλλά ειμαι ασσος σε αυτα τα παιχνιδια!
ετσι λοιπον, κυλουσε η ζωη μου. δουλεια-υπολογιστης, κ τανάπαλιν. (που κ που, πηγαινω κ σε οικους ανοχης, αλλά …καλυτερα
να μη το γραψω αυτο, θα μου χαλασει την εικονα!!)
ολα αυτα, μεχρι περυσι ομως.
γιατι μεχρι περυσι?
διοτι περυσι, ανακαλυψα οτι εχω ταλεντο στους υπολογιστες (…περα απο το αθλητικο μου ταλεντο βεβαια!)
αρχισα να ασχολουμαι με προγραμματα. αρχισα να φτιαχνω δικα μου προγραμματα, κ ορισμενα μαλιστα, τα πουλησα
σε εταιρειες. ενιωσα καπως χαρουμενος ειναι η αληθεια, αλλά δε μου εφτανε αυτο. ηθελα κατι παραπανω, κατι που μεχρι
να το βρω, δεν ηξερα τι μπορει να ειναι. ηξερα ομως, οτι μεσα απο αυτο το κατι, θα εκανα γνωστη τη παρουσια μου, την
υπαρξη μου! οτι δε θα ημουν ενας απροσωπος ανθρωπος, σε μια απροσωπη δουλεια. οτι θα ημουν, κατι περισσοτερο!
κ αυτο το κατι ηρθε τελικα!
καταφερα πριν λιγο καιρο, να μπω στον υπολογιστη ενος ταμειου ασφαλισης, κ να προκαλεσω ενα μικρο …πανικο!
αφησα μαλιστα κ το ψευδωνυμο μου, ετσι, για να με θυμουνται! βεβαια, δε με επιασαν, κ ουτε προκειται! απλά, δεν εχουν
την εξυπναδα μου, κ, αν κ λυπαμαι που το λεω, αυτη ειναι η αληθεια!
ετσι λοιπον, με την ανασφαλεια της υπαρξης μου, εβαλα πλωρη για μεγαλα λιμανια!
τι εννοω?
εδω κ δύο μηνες, προσπαθω να σπασω τα “αρχεια” μιας υπηρεσιας που εδρευει στη δεσποινις …Αμερικη!
κ οχι σε μια τυχαια υπηρεσια, αλλά στο Πενταγωνο!
κ οχι απλά για να πω μια …καλησπερα, αλλά για να τους κανω να χασουν τον υπνο τους!
καθε βραδυ λοιπον, αναμεσα σε αλγοριθμους, αναμεσα σε προγραμματα κ κωδικους, ζω τη ζωη μου!
καθε βραδυ, ειναι σα να κανω ερωτα δια μεσου του υπολογιστη, αλλά δυστυχως, χωρις οργασμο!
ετσι λοιπον κ αποψε, αφου ανοιξα το ψυγειο, κ ειδα οτι παλι ξεχασα να αγορασω κατι φαγωσιμο, εφτιαξα το καφε μου,
κ πηρα θεση μπροστα στην οθονη!
εκει οπου συνηθως χανομαι. εκει οπου συνηθως ζω, αποφευγωντας να ζησω την αληθινη
ζωη. εξαλλου, δε μου αρεσει η πραγματικοτητα, για αυτο, φτιαχνω τη δικη μου!
με τσιγαρα κ καφε, με καφε κ τσιγαρα, περναω τα βραδυα μου, μπροστα στον υπολογιστη.
αποψε ομως, δε ξερω, εχω ενα παραξενο προαισθημα. ξερω πως κατι θα συμβει, χωρις να ξερω ομως τι.
χανομαι λοιπον στο μικρο μου κοσμο, εκει που προσπαθω να γινω βασιλιας, εκει, που δεν εχω ελαττωματα.
εκει, που δεν ειμαι ενας απροσωπος θνητος!
η ωρα χανει το νοημα της, ο χρονος δεν υπαρχει οταν ειμαι μπροστα στην οθονη! γινονται ολα τοσο γρηγορα, τοσο ρυθμικα, ο ηχος των πληκτρων
αποκτα μαγεια, τα πληκτρα αποκτουν υποσταση!
μεσα στο “μεθυσι” μου λοιπον για να σπασω το προγραμμα, μεσα στη δικη μου πραγματικοτητα, μεσα στον αγωνα μου για οργασμο,
μεσα στο κυνηγι της ματαιοδοξιας μου, εμφανιστηκε μποστα στην οθονη μου, με μεγαλα γραμματα, η φραση:
 ” Missile Launch”
 κ με μικροτερα γραμματα απο κατω:
 ”Yes - No”
παγωσα! το αιμα μου σταματησε! οι κτυποι της καρδιας μου, ακουγονταν σε ολο το τετραγωνο! μπορουσα με μια κινηση, πατωντας απλά το
κουμπι, να σταματησω αυτο το χαος! αυτη τη βρωμια που βλεπω γυρω μου! μπορουσα, εγω, ενας αχρωμος κ απροσωπος ανθρωπος, να
αλλαξω τα παντα! να τα αλλαξω για παντα! στο μικρο μου ημιυπογειο, κατω απο το δακτυλο μου, κρατουσα ολο το κοσμο! ολη την ανθρωποτητα!
ετρεμα! ειχα ιδρωσει, κ ειχα παγωσει ταυτοχρονα! αισθανομουν Θεος, αισθανομουν κ Διαολος ταυτοχρονα! το κουμπι κατω απο το δαχτυλο μου
με ικετευε να το πατησω! ηθελα να το πατησω! μπορουσα! μια απλη κινηση ηταν! μια κινηση, που θα εφερνε μια νεα αρχη!
χάιδεψα απαλα το κουμπι! το πιεσα ελαφρα, ισα ισα για να νιωσω δυνατος! ισα ισα, για να ρισκαρω, πριν αποφασισω!
κ μετα, εκανα τη κινηση που ηθελα να κανω! ή …μπορει κ να μη την εκανα τελικα!
εξω ξημερωνε. καπου, ενα παιδι γεννιοταν, καπου, καποιος πεθαινε!
επεσα για υπνο. αυριο ξημερωνε μια νεα μερα για μενα, κ ισως για ολοκληρο το κοσμο!
αυριο ολα θα ηταν διαφορετικα, αλλά μπορει κ να εμεναν ιδια…
.
ο Κωνσταντινος Παμφιληςς γεννηθηκε* το καλοκαιρι του ‘69. δε προσαρμοστηκε ποτέ, κ οπως λενε οι γιατροι, δε προκειται να! ζει συνηθως, στη γωνία του καθε δρομου.
*(πολλοι ισχυριζονται οτι ο Κωνσταντινος Παμφιληςς, δεν ειναι υπαρκτο προσωπο)
[ blog ] [ facebook ] [ e-mail ]

"αμμαργόρπ οτ ςατνώθυολοκΑ"

-καλημερα!
-καλη σας μερα κυριε!
-ξερετε, περνουσα εχτες εξω απο το μαγαζι σας, κ ειδα στη βιτρινα αυτο το μαυρο που εχετε, θα
 μπορουσα να το δω απο κοντα?
-μα βεβαια, το ρωτατε? περαστε απο εδω. οριστε, αυτο ειναι. πως σας φαινεται?
-ομορφο ειναι, πολυ ομορφο! μπορω να το δοκιμασω?
-κ φυσικα μπορειτε, μισο λεπτο να σας φερω ενα καθρεπτη.
 λοιπον, πως σας φαινετε?
-ειναι πραγματι πολυ ομορφο, μου αρεσει πολυ! με στενευει λιγο στη πλατη ομως, μηπως εχετε
 κανενα μεγαλυτερο?
-αυτα συνηθως, βγαινουν σε ενα νουμερο, αλλά επειδη σεβομαστε τους πελατες μας, εχουμε
 ποικιλια επιλογων! ελατε μαζι μου. για δοκιμαστε αυτο, ειναι πιο ανετο, δεν ειναι?
-πραγματι, ειναι πιο ανετο. αισθανομαι καλυτερα σε αυτο.
-αυτο το μαυρο ξερετε, το προτιμα πολυς κοσμος. εχουμε πουλησει αρκετα κομματια.
-κ μενα μου αρεσει πολυ, θελω παντα να δειχνω ομορφος!
-για κοιταχτε ομως κ αυτο εδω. ειναι σε σκουρο βυσσινι, κ οπως κ το μαυρο, δειχνει κ αυτο
 επισημο αλλά εχει μια αριστοκρατικοτητα! επισης εξαιρετικο κομματι!
-πραγματι, πολυ ομορφο δειχνει, κ να σκεφτειτε πως δε το ειχα προσεξει καθολου!
-ταιριαζει με ολα τα ρουχα, φανταζομαι θα φορεσετε κατι επισημο ετσι?
-ε ναι, οπως ειπα κ πριν, θελω να δειχνω ομορφος! μπορω να το δοκιμασω?
-το ρωτατε? ειναι στις ιδιες διαστασεις με αυτο που μολις ειδατε. κοιταχτειτε στο καθρεπτη.
 λοιπον? δεν ειναι ακομα πιο ομορφο? πιστευω σας ταιριαζει πιο καλα! δειτε ποσο ομορφα γυαλιζει
 το χρωμα του! δειτε τη σημασια που εχουμε δωσει στη παραμικρη λεπτομερεια! πραγματικο εργο
 τεχνης κατα τη ταπεινη μου γνωμη!
-δικιο εχετε! αυτο θα παρω, αυτο! ειναι βεβαια πιο ακριβο, αλλά χαλαλι του!
-η ποιοτητα μετραει, ξερετε! κ εμεις τη ποιοτητα τη προσεχουμε πολυ! ο παππους μου ξεκινησε
 την επιχειρηση, μετα ο πατερας μου, κ τωρα εγω. σε λιγα χρονια θα ακολουθησει κ ο γιος μου.
 αν κατι μας εχει φερει στη κορυφη, ειναι ο σεβασμος στο πελατη, κ η ποιοτητα των προιοντων μας.
 να σκεφτειτε, τοσα χρονια ουτε ενα παραπονεμενο πελατη δεν ειχαμε! ουτε εναν! πιστευω, πως κ
 εσεις θα μεινετε ευχαριστημενος! εξαλλου, ξερουμε οτι αυτο θα το εχετε για παντα μαζι σας!
-δικιο εχετε! λοιπον, το κλεινω! οριστε τα λεφτα, μονο που ...θα ηθελα μια χαρη.
-πειτε μου οτι θελετε, για αυτο ειμαστε εδω. για εσας!
-βασικα, το θελω αυριο, τι ωρα μπορειτε να το φερετε?
-ε, κατα το απογευματακι ειναι καλα?
-δε γινεται πιο νωρις? εχω σχεδιασει να φυγω αποψε τα μεσανυχτα, αυριο κατα τις δωδεκα το
 μεσημερι, μπορειτε?
-μην ανησυχειτε! σας ειπα, ο πελατης πανω απο ολα!
-αυτη ειναι η διευθυνση μου, αυριο κατα τις δωδεκα λοιπον?
-ενταξει, αυριο δωδεκα το μεσημερι σε αυτη τη διευθυνση. σε τι ονομα να το φερω?
-κοιταχτε, θα δειτε λιγο κοσμο μαζεμενο απο εξω. το ονομα δεν εχει μεγαλη σημασια.
-ενταξει λοιπον, αυριο το μεσημερι θα ειμαστε εκει!
-ευχαριστω πολυ!
-κ εμεις σας ευχαριστουμε που μας προτιμησατε! θυμηθειτε οτι ειναι κατι που θα το εχετε μαζι σας
 για παντα! εγγυημενα πραγματα!
-σας πιστευω! καλο σας μεσημερι.
-καλο μεσημερι κ σε εσας αγαπητε μου!

 χαρουμενος, βγηκα εξω απο το μαγαζι, κοντοσταθηκα για λιγο, διαβασα τη λιστα με τα πραγματα 
 που ειχα σημειωσει. ολα τα ειχα τελιωσει συμφωνα με το προγραμμα. ακομα κ το τελευταιο, που 
 με ειχε αγχωσει για λιγο. αλλά τελικα τα καταφερα. ο προγραμματισμος μου δε ξεφυγε των οριων
 που ειχα θεσει. ολα στην ωρα τους! με το στυλο στο χερι, εσβησα κ τη τελευταια υποχρεωση, την 
 αγορα φερετρου!





  

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

"...αρώΤ ςωΕ"

ειμαι νερο,
δεν ειμαι πηγη Ζωης
δε ξεδιψω ανθρωπους
δε ποτιζω λουλουδια
ο Ηλιος δε με εξατμιζει.
ειμαι νερο,
που μαζι με το Χωμα
λασπωνω
τα καθαρα σας παπουτσια
ειμαι νερο,
στον Υπονομο πεφτω
αναζητωντας τη Θαλασσα...



Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

"ωΖ-ίνπαΚ"

σημερα
καπνισα το κορμι μου
το ειδα σιγα σιγα
να καιγεται.
ειδα τη ψυχη μου
να ανεβαινει ψηλα,
χορευοντας να χανεται στον αερα.
αυριο,
θα καπνισω παλι το κορμι μου.
κ μεθαυριο,
κ καθε μία απο τις υπολοιπες μερες...

"ιδάτοκΣ οτσ ασεμ ιδάτοκΣ οΤ"

σαπισμενα τα κοκκαλα μου
σιδερα ειναι στο σωμα μου,
καλυμμενη με δερμα
ειναι η φυλακη μου.
σα το αιμα
διακλαδιζομαι στις φλεβες μου
χωρις αρχη, χωρις τελος.
η ματιά μου
σταματα στους τοιχους,
τα απλωμενα μου χερια
σταματανε στους τοιχους
η ψυχη μου
σταματα στους τοιχους.
μια εκρηξη
να σπασει τη φυλακη μου
μια εκρηξη
να λιωσει τα κοκκαλα μου
μια εκρηξη...
μια εκρηξη...