Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

"ονόρΧ νοτΣ αιτνάνΕ αριενΟ"

παραξενα παιχνιδια παιζει η ζωη. πολλοι αδυνατουν να την καταλαβουν, καποιοι, πιο τυχεροι, προσαρμοζονται, κ ευκολα ή δυσκολα γευονται τη χαρα της. καποιοι αλλοι ωστοσο, ειναι διαφορετικοι. οπως ο Κ.

ο Κ, δεν θυμαται τιποτα απο τα επτα πρωτα χρονια της ζωης του. ουτε τους γονεις του, ουτε τα παιδικα του χρονια, ουτε καν το περιβαλλον που μεγαλωσε. ειναι σα να γεννηθηκε επτα χρονων. δεν ηξερε κατα ποσο τον πειραζε αυτο, ισως η συνηθεια μερικες φορες δεν επουλωνει μονο τα τραυματα, αλλά τα εξαφανιζει. οπως εγινε με τον Κ.

ολες οι αναμνησεις του, ολη του η ζωη ξεκινησε ...πιο αργα. παρολα αυτα, αν κ ορφανος, δεν ειχε παραπονο. τωρα, λιγο πριν κλεισει τα ματια του, αναπολουσε το παρελθον του. ηταν ομορφο, φυσιολογικο θα μπορουσε να πει κανείς. σπουδασε, εγινε ενας επιτυχημενος γιατρος. εκανε μια ευτυχισμενη οικογενεια. ακομα θυμοταν το πρωτο του φιλι με την γυναικα του, τη γεννηση του Γ κ της Ν που λατρευε οσο τιποτε αλλο. η αληθινη ευτυχια ολα αυτα τα χρονια, του ειχε φερθει απλοχερα.

πολλοι θα τον ζηλευαν. τι κ αν ειχε μια "μικρη" απωλεια μνημης των πρωτων επτα του χρονων? η συνεχεια του ηταν ιδανικη. παρολα αυτα, παρολες τις ομορφες αναμνησεις, αυτο που πληγωνε τον Κ, ηταν ενα μαχαιρι που του εκοβε λιγο λιγο την καρδια του, που κουβαλουσε πολλα χρονια. οχι, δεν ηταν η απωλεια μνημης των πρωτων επτα χρονων. τι σημασια θα ειχε αλλωστε? η πορεια που κανουμε στο χρονο μετραει, μονο αυτη.

αυτο που εκαιγε την ψυχη του Κ, ηταν οτι ...δεν ηξερε τι ηταν αυτο. ηταν ιδεα του? ηταν καποιος φοβος του ή τιποτα αλλο? τοσα χρονια δεν το ειχε εντοπισει, τοσα χρονια ομως ενιωθε σαν να πεθαινε καθε μερα. ισως αυτο να ειναι το τιμημα της ευτυχιας, ισως ετσι να του εδειχνε ο Θεος πως πρεπει να ειμαστε παντα ταπεινοι κ ευγνωμονες. ο Κ ηταν ταπεινος,.ολη του τη ζωη ηταν. αλλά ο Θεος ξερει καλυτερα. μπροστα του ολοι ειμαστε μικροι, ελαχιστοι, πιο ελαφριοι ακομα κ απο μια σκεψη. τωρα που ζυγωνε η ωρα να συναντησει τον Κυριο του, ο Κ δεν φοβοταν. δεν ειχε λογο. μονο την απορια που του ετρωγε καθημερινα τη ζωη ειχε. τι ηταν αυτο το μαχαιρι στην καρδια του, που σαν ισκιος τον ακολουθουσε παντα.

σιγα σιγα ενιωθε την ανασα του να λιγοστευει. λεπτο με λεπτο γινοταν ολο κ πιο αδυναμη. ηταν θεμα λιγων στιγμων μονο. σε λιγο θα ειχε φυγει. η μονη του σκεψη ηταν να του λυθει η απορια που ειχε τοσα χρονια. ισως ο Θεος να ειχε την λυση.

ο Κ, ενιωσε το σκοταδι να πυκνωνει, ενιωσε την τελευταια του ανασα να φευγει, τα μάτια του να κλεινουν για παντα. ενιωσε κ ενα τελευταιο χαμογελο στο προσωπο του.



αμεσως οι γονεις του αρχιζαν να κλαινε. τα αδερφια του το ιδιο. οι γιατροι εκαναν προσπαθειες να τον επαναφερουν στη ζωη, ομως ηταν ηδη αργα. ο Κ, ειχε φυγει για παντα πανω σε ενα κρεβατι νοσοκομειου. ηταν η δευτερη φορα που εφευγε. η πρωτη ηταν οταν απροσεκτα βγηκε στον δρομο με το ποδηλατο του κ χτυπηθηκε απο διερχομενο αυτοκινητο επτα μηνες πριν. η δευτερη ηταν τωρα.
 οι γονεις του κ τα αδερφια του απαρηγορητοι εβλεπαν τον Κ να φευγει. υστερα απο επτα μηνες που περασε με το ποδηλατο του το δρομο, υστερα απο επτα μηνες σε κωμα, ο Κ εφυγε οριστικα.

παραξενο ποσα πολλα μπορεις να ζησεις σε λιγους μηνες. μπορεις να ζησεις την ζωη σου, κ ακομα περισσοτερα....

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

".Κ υοτ ήωΖ Η"

μεσα στο μισοσκοτεινο δωματιο, κατω απο το φως ενος κεριου, ο Κ εκατσε στο γραφειο του. δεν ηξερε τι ακριβως ηθελε να κανει, μαλλον ηθελε απλά να παρει μια ανασα κ υστερα να ξεφυσηξει δυνατα. τοσο δυνατα, που να χαθει ο κοσμος γυρω του.

αντ'αυτου ομως, πηρε το μολυβι του κ αρχισε να γραφει. σαν μηχανη το χερι του εγραφε, σαν καποια αγνωστη δυναμη να εβγαζε τις πληγες της ψυχης του πανω στο χαρτι.
εγραψε για αρκετη ωρα, μεχρι που χαθηκε ο χρονος, μεχρι που κουραστηκε. υστερα δειλά αποφασισε να δει τι ειχαν τα φυλλα απο χαρτι επανω, τι ειχε γραψει τοσην ωρα το χερι του. τα εριξε ολα στο πατωμα, σαν ενα χαλί ηταν τωρα. σκεφτηκε να του βαλει φωτια, να το καψει να μην μεινει τιποτα. ομως δειλιασε, δειλιασε αρκετα. κοιταξε τα χαρτια αλλά δεν μπορεσε να διαβασει τα γραμματα, ουτε νοημα να βγαλει.

σταθηκε ορθιος, με μια βουτια επεσε μεσα τους. κολυμπησε αρκετα, παλεψε με τα δαιμονισμενα κυματα, πολλες φορες κοντεψε να πνιγει. ενιωσε τα ρουχα του να καιγονται, τα κοκκαλα του να παγωνουν, ακουσε γελια, ακουσε φωνες να κραυγαζουν σε βοηθεια. ειδε προσωπα αγνωστα σε αυτον, μα κ συναμα γνωστα, να τον κοιτανε μεσα στα μάτια. ειδε πολλα χρωματα που ποτέ του δεν ειχε δει. υστερα απο ωρα, κουρασμενος μα κ γυμνος, στεκοταν ορθιος. παραξενο, μα μια φωτια μεσα του ενιωθε να σβηνει. ηταν η ιδια φωτια που τοσα χρονια τον εκαιγε.

ξαπλωσε στο πατωμα πανω στις σελιδες, σαν νεογεννητο μωρο διπλωθηκε, κ αρχισε να κλαιει...


Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

"άτπεΛ ούΔ"

η μουσικη μεσα στο club επαιζε δυνατα. σχεδον οσοι ηταν μεσα χορευαν ακαταπαυστα. ορισμενοι, (αναμεσα τους κ εγω) απλά κοιτουσαν τους υπολοιπους.
ειναι η εβδομη φορα που ερχομαι σε αυτο το μερος. δεν ερχομαι για την μουσικη που παιζει, την θεωρω αποκρουστικη. ουτε για τα ατομα που βρισκονται μεσα, τα θεωρω κ αυτα αποκρουστικα. αλλος ειναι ο λογος που εδω κ λιγο καιρο με φερνει σε ενα μερος τοσο αποκρουστικο.

ο λογος βρισκεται στην πιστα τωρα, κ χορευει. χορευει τοσο ομορφα, που ολοι θελοντας κ μη, την κοιτανε. εκεινη το ξερει αυτο, προφανως της αρεσει. η κοπελα θα πρεπει να ειναι περιπου δεκαεπτα χρονων, μελαχρινη με ισιο μαλλι. δεν μπορω να σταματησω να την κοιτω. ειναι τοσο πολυ ομορφη, που ειναι εγκλημα για τους γυρω της. θελω πολυ να την γνωρισω, οχι ομως να της μιλησω. θελω να την γνωρισω με τον τροπο μου. εγω, δεν ειμαι σαν τους αλλους, ειμαι διαφορετικος. ακομα κ μεσα σε τοσα ατομα, αμφιβαλλω αν με εχει προσεξει ποτέ κανείς. αυτο ειναι το πλεονεκτημα μου. καθως η μουσικη παιζει δυνατα, καθως τα φωτα με τυφλωνουν, οι κτυποι της καρδιας μου γινονται ολο κ πιο γρηγοροι. περιμενω την καταλληλη στιγμη. ελπιζω αποψε να ειμαι τυχερος.

πραγματι, μετα απο λιγο η κοπελα κατευθυνεται προς τις τουαλετες. διακριτικα την ακολουθω. προσεξα μονο μηπως με εβλεπε κανείς, γιατι τοτε θα σταματουσα. ομως, οσοι την κοιτουσαν ολη την ωρα καθως χορευε, τωρα απλά την περιμενουν να επιστρεψει στον χορο της.
φτανω εξω απο τις τουαλετες. η κοπελα ειναι μεσα μονη της. ανοιγω την πορτα, κ την κοιτω καθως φτιαχνει τα καταμαυρα μαλλια της.

"τι κάνεις εσυ εδω? αυτες ειναι οι γυναικειες" μου ειπε.

εκλεισα την πορτα χωρις να πω κουβεντα. περασα αναμεσα απο το ιδρωμενο πληθος, απαρατηρητος οπως ειχα μπει. βγηκα εξω στο παγωμενο αερα. περιεργο ποσο εντονα χτυπουσε ακομα η καρδια μου. περιεργο που εστω κ για λιγο, η κοπελα που με ειχε τρελλανει μου μιλησε. καθολου περιεργο που στα δύο λεπτα που εμεινα μαζι της δεν ειπε κουβεντα. καθολου περιεργο που σε λιγο καποιοι θα την εβρισκαν στραγγαλισμενη.

ο αερας εξακολουθουσε να ειναι παγωμενος, η καρδια μου ομως μεσα μου με εκαιγε.