ηταν καθισμενος στο τραπεζι στο μικρο του δωματιο. εδω κ αρκετη ωρα
κοιτουσε μια θηκη. δισταζε να την ανοιξει. δισταζε, διοτι μεσα στη θηκη
ηταν ολη του η ζωη, ολα του ονειρα.
η ωρα περνουσε, ο Κ ηξερε οτι δεν ειχε αρκετη. με προσοχη επιασε τη θηκη στα χερια του. τελικα πηρε μια βαθια ανασα κ την ανοιξε.
μεσα στη θηκη ηταν ενα βιολι. ναι, ενα απλο βιολι ηταν. κ ομως, τι αναμνησεις του ξυπνησε! θυμηθηκε τις συναυλιες που εδινε οταν ηταν νεος. τον κοσμο απο κατω που τον κοιτουσε εκστασιασμενος. τον ηχο που τον ταξιδευε μακρυα! αυτη ηταν η ζωη του, αυτο μονο τον ενοιαζε! ουτε η φημη, ουτε τα λεφτα. μονο να παιζει μπροστα σε κοινο, να ταξιδευει σε αλλους κοσμους μεσω της μουσικης του! ηθελε παλι να ζησει αυτη τη στιγμες, εστω κ τωρα στα γεραματα του, εστω κ τωρα, με κοινο αντι για ανθρωπους μονο τον ηχο του βιολιου.
θα μπορουσε να νιωσει οπως παλια? οι εικονες θα ηταν ιδιες? δεν ηξερε, αλλά συντομα θα το μαθαινε.
σηκωθηκε ορθιος, κρατουσε το βιολι στα περιεργα πλεον δακτυλα του. εκανε μια υποκλιση σα να ηταν κοινο απο κατω.
ξεκινησε να παιζει, το βιολι ομως ειχε αλλο ηχο. τα περιεργα πλεον δακτυλα του δε μπορουσαν να παιξουν. οι εκονες δεν ηταν πλεον ιδιες. ουτε ενιωσε οπως παλια. δε σταματησε ομως. συνεχιζε να παιζει βιολι βγαζοντας αντι για μουσικη περιεργους ηχους. του εφτανε αυτο, του εδινε δυναμη. λιγο λιγο το χαμογελο στο προσωπο του μεγαλωνε. σταματησε, οταν επαιξε τη τελευταια νοτα.
ο Κ βρεθηκε μετα απο αρκετες μερες. ηταν πεσμενος στο πατωμα, στο χερι του κρατουσε το αγαπημενο του βιολι.
η ωρα περνουσε, ο Κ ηξερε οτι δεν ειχε αρκετη. με προσοχη επιασε τη θηκη στα χερια του. τελικα πηρε μια βαθια ανασα κ την ανοιξε.
μεσα στη θηκη ηταν ενα βιολι. ναι, ενα απλο βιολι ηταν. κ ομως, τι αναμνησεις του ξυπνησε! θυμηθηκε τις συναυλιες που εδινε οταν ηταν νεος. τον κοσμο απο κατω που τον κοιτουσε εκστασιασμενος. τον ηχο που τον ταξιδευε μακρυα! αυτη ηταν η ζωη του, αυτο μονο τον ενοιαζε! ουτε η φημη, ουτε τα λεφτα. μονο να παιζει μπροστα σε κοινο, να ταξιδευει σε αλλους κοσμους μεσω της μουσικης του! ηθελε παλι να ζησει αυτη τη στιγμες, εστω κ τωρα στα γεραματα του, εστω κ τωρα, με κοινο αντι για ανθρωπους μονο τον ηχο του βιολιου.
θα μπορουσε να νιωσει οπως παλια? οι εικονες θα ηταν ιδιες? δεν ηξερε, αλλά συντομα θα το μαθαινε.
σηκωθηκε ορθιος, κρατουσε το βιολι στα περιεργα πλεον δακτυλα του. εκανε μια υποκλιση σα να ηταν κοινο απο κατω.
ξεκινησε να παιζει, το βιολι ομως ειχε αλλο ηχο. τα περιεργα πλεον δακτυλα του δε μπορουσαν να παιξουν. οι εκονες δεν ηταν πλεον ιδιες. ουτε ενιωσε οπως παλια. δε σταματησε ομως. συνεχιζε να παιζει βιολι βγαζοντας αντι για μουσικη περιεργους ηχους. του εφτανε αυτο, του εδινε δυναμη. λιγο λιγο το χαμογελο στο προσωπο του μεγαλωνε. σταματησε, οταν επαιξε τη τελευταια νοτα.
ο Κ βρεθηκε μετα απο αρκετες μερες. ηταν πεσμενος στο πατωμα, στο χερι του κρατουσε το αγαπημενο του βιολι.
