ςηκίλΑ ςηΤ ςοτανάΘ Ο
-----------------------------
Η Αλικη το τελευταιο μηνα* δεν ενιωθε καλα. Ολα της φαινονταν ιδια, η καθε μερα* της ηταν ιδια με τη προηγουμενη. Τα χρωματα ηταν ολα ιδια, οι ηχοι ηταν ολοι ιδιοι.
Οι βολτες που συνηθιζε να κανει στο ασυλο, οι μικρες "αποδρασεις" της, πλεον δεν ειχαν νοημα.
σκεφτοταν πλεον με τροπο που δεν ειχε συνηθισει, σκεφτοταν χωρις νοημα διαλογους, ανθρωπους διχως προσωπα, κ καπως ετσι περνουσε τις μερες της.
Παλι ομως εκανε βολτες γυρω γυρω απο το ιδρυμα. Τι αλλη ασχολια μπορουσε να εχει?
Καθως περπατουσε εφθασε δίπλα απο το χωρο που υπηρχαν οι καδοι απορριματων. Εκει η Αλικη ειδε κατι να γυαλιζει. Πηγε γρηγορα να δει τι ειναι, κ προς μεγαλη της χαρα ηταν ενα walkman! Μεσα του μαλιστα ειχε μία κασσετα.
Ποσο καιρο ειχε να δει η Αλικη walkman! Απο οταν ηταν μικρη, λιγο πριν τη φερουν στο ασυλο.
Το πηρε προσεκτικα στα χερια της, με τελετουργικες κινησεις φορεσε τα ακουστικα.
"να παιζει αραγε?" αναρρωτηθηκε.
Με καποιο δισταγμο πατησε το play.
Για μερικα δεπτερολεπτα* δεν ακουστηκε ηχος. Πανω που απογοητευμενη πηγε να βγαλει τα ακουστικα ακουσε τις πρωτες νοτες! Κ τις επομενες! Κ ολες τις νοτες!
Η κασσετα ηταν γραμμενη με τη πιο ομορφη μουσικη που ειχε ακουσει ποτέ η Αλικη! Η χαρα της ηταν ανειπωτη! Τωρα, ολα ειχαν νοημα, ολα εμοιαζαν φωτιεινα.
Η Αλικη δεν εβγαζε απο τα αυτια της τα ακουστικα ακομα, κ οταν κοιμοταν ακουγε την κασσετα. Μονο οταν την επαιρνε ο υπνος τα δακτυλα της αρχισαν να χαλαρωνουν κ να αφηνουν το walkman.
Τα πρωινα που ξυπνουσε, η πρωτη της δουλεια ηταν να πατησει τοι play κ να χαθει στις απιστευτες μελωδιες της κασσετας.
Αυτη η χαρα της δυστυχως κρατησε μονο δύο μηνες.*
Ενα πρωι*, η Αλικη δε σηκωθηκε απο το κρεβατι της. Οι νοσοκομοι του ασυλου τη βρηκαν νεκρη κ παγωμενη. Στα χερια της κρατουσε σφιχτα το walkman, στα αυτια της φορουσε τα ακουστικα.
Η κηδεια της Αλικης εγινε με λιγα ατομα. Μονο η διευθυντρια του ασυλου, κ δύο νοσοκομοι παρευρεθηκαν.
Η Αλικη δεν ειχε κανενα στο κοσμο, δεν ειχε γνωρισει ποτέ της οικογενεια, ειχε μεγαλωσει μονη, κ στο ασυλο οταν ηρθε, ηταν παλι μονη.
Λιγο πριν κλεισουν το φερετρο, η διευθυντρια εβαλε στο χερι της Αλικης το walkman που ειχε βρει η Αλικη τη προηγουμενη εβδομαδα* για να τη συντροφευει στον αλλο κοσμο. Το walkman που ηταν η μονη χαρα που βρηκε απο οταν ηρθε στο Ψυχιατρειο. Μολις το εβαλε, ενιωσε τα δακτυλα της Αλικης να ανοιγουν, κ μετα να κλεινουν με δυναμη.
(* Η εννοια του χρονου, δεν υπηρξε ποτέ για την Αλικη)
-----------------------------
Η Αλικη το τελευταιο μηνα* δεν ενιωθε καλα. Ολα της φαινονταν ιδια, η καθε μερα* της ηταν ιδια με τη προηγουμενη. Τα χρωματα ηταν ολα ιδια, οι ηχοι ηταν ολοι ιδιοι.
Οι βολτες που συνηθιζε να κανει στο ασυλο, οι μικρες "αποδρασεις" της, πλεον δεν ειχαν νοημα.
σκεφτοταν πλεον με τροπο που δεν ειχε συνηθισει, σκεφτοταν χωρις νοημα διαλογους, ανθρωπους διχως προσωπα, κ καπως ετσι περνουσε τις μερες της.
Παλι ομως εκανε βολτες γυρω γυρω απο το ιδρυμα. Τι αλλη ασχολια μπορουσε να εχει?
Καθως περπατουσε εφθασε δίπλα απο το χωρο που υπηρχαν οι καδοι απορριματων. Εκει η Αλικη ειδε κατι να γυαλιζει. Πηγε γρηγορα να δει τι ειναι, κ προς μεγαλη της χαρα ηταν ενα walkman! Μεσα του μαλιστα ειχε μία κασσετα.
Ποσο καιρο ειχε να δει η Αλικη walkman! Απο οταν ηταν μικρη, λιγο πριν τη φερουν στο ασυλο.
Το πηρε προσεκτικα στα χερια της, με τελετουργικες κινησεις φορεσε τα ακουστικα.
"να παιζει αραγε?" αναρρωτηθηκε.
Με καποιο δισταγμο πατησε το play.
Για μερικα δεπτερολεπτα* δεν ακουστηκε ηχος. Πανω που απογοητευμενη πηγε να βγαλει τα ακουστικα ακουσε τις πρωτες νοτες! Κ τις επομενες! Κ ολες τις νοτες!
Η κασσετα ηταν γραμμενη με τη πιο ομορφη μουσικη που ειχε ακουσει ποτέ η Αλικη! Η χαρα της ηταν ανειπωτη! Τωρα, ολα ειχαν νοημα, ολα εμοιαζαν φωτιεινα.
Η Αλικη δεν εβγαζε απο τα αυτια της τα ακουστικα ακομα, κ οταν κοιμοταν ακουγε την κασσετα. Μονο οταν την επαιρνε ο υπνος τα δακτυλα της αρχισαν να χαλαρωνουν κ να αφηνουν το walkman.
Τα πρωινα που ξυπνουσε, η πρωτη της δουλεια ηταν να πατησει τοι play κ να χαθει στις απιστευτες μελωδιες της κασσετας.
Αυτη η χαρα της δυστυχως κρατησε μονο δύο μηνες.*
Ενα πρωι*, η Αλικη δε σηκωθηκε απο το κρεβατι της. Οι νοσοκομοι του ασυλου τη βρηκαν νεκρη κ παγωμενη. Στα χερια της κρατουσε σφιχτα το walkman, στα αυτια της φορουσε τα ακουστικα.
Η κηδεια της Αλικης εγινε με λιγα ατομα. Μονο η διευθυντρια του ασυλου, κ δύο νοσοκομοι παρευρεθηκαν.
Η Αλικη δεν ειχε κανενα στο κοσμο, δεν ειχε γνωρισει ποτέ της οικογενεια, ειχε μεγαλωσει μονη, κ στο ασυλο οταν ηρθε, ηταν παλι μονη.
Λιγο πριν κλεισουν το φερετρο, η διευθυντρια εβαλε στο χερι της Αλικης το walkman που ειχε βρει η Αλικη τη προηγουμενη εβδομαδα* για να τη συντροφευει στον αλλο κοσμο. Το walkman που ηταν η μονη χαρα που βρηκε απο οταν ηρθε στο Ψυχιατρειο. Μολις το εβαλε, ενιωσε τα δακτυλα της Αλικης να ανοιγουν, κ μετα να κλεινουν με δυναμη.
(* Η εννοια του χρονου, δεν υπηρξε ποτέ για την Αλικη)
