¨αρέΜ αίατυελεΤ ιχΟ Η"
-----------------------------
εδω κ πολες μερες η Αλικη δε βγαινει απο το θαλαμο της οταν ειναι μερα. για καποιο περιεργο λογο, φοβαται το φως. καθεται κλεισμενη μεσα χωρις να κανει τιποτα. μερικες φορες μιλαει στον εαυτο της, μια "συνηθεια" που ακομα κουβαλαει.
η μονη παρεμβαση που εχει κανει στο χωρο της, ειναι οτι εχει καλυψει με χαρτι το μικρο παραθυρο κρατωντας την ετσι στο σκοταδι.
εχουν περασει πολλες μερες που η Αλικη βγαινει μονο οταν βραδυαζει.
σημερα ομως, αποφασισε να πολεμησει τον αγνωστο φοβο της για το φως. τον αγνωστο φοβο της για τον Ηλιο.
καθισμενη στην ακρη του κρεβατιου της, περιμενει τη στιγμη που θα αποφασισει να βγει στο προαυλιο. ειναι ακομα νωρις, ο Ηλιος θα μεινει αρκετη ωρα να φωτιζει το Ψυχιατρειο. παρολα αυτα, φοβαται. μερικες φορες κανει να σηκωθει, αλλά αμεσως σταματαει.
εχει περασει αρκετη ωρα, κ η Αλικη ακομα δεν εχει βγει στο φως.
"πρεπει να βγω. πρεπει ολα αυτα να σταματησουν! πρεπει να σταματησω να φοβαμαι" ειπε.
αργα αργα σηκωθηκε. αφου βγηκε απο το θαλαμο της, κατευθυνθηκε προς το προαυλιο. ευτυχως, ο διαδρομος δεν ηταν φωτεινος, αυτο τη βοηθουσε να πολεμησει τη φοβια της.
λιγα μετρα πιο μακρυα, η Αλικη ειδε στη στροφη του διαδρομου να πεφτει ο Ηλιος. ενα σημειο στο τοιχο ηταν πολυ φωτισμενο. η Αλικη κοντοσταθηκε φοβισμενη. ηθελε να γυρισει τρεχοντας πισω στο θαλαμο της.
"πρεπει να βγω. πρεπει ολα αυτα να σταματησουν! πρεπει να σταματησω να φοβαμαι" ξαναειπε.
συνεχισε σιγα σιγα να περπαταει. πλεον το φως ηταν σχεδον δίπλα της, η Αλικη αρχισε να μη νιωθει καλα. ηταν ετοιμη να λιποθυμησει.
συνεχισε ομως να περπαταει μεχρι το προαυλιο. το φως γινοταν ολο κ ποιο καυτο. της εκαιγε το δερμα, της εκαιγε τη ψυχη. η Αλικη ομως δε σταματησε. συνεχισε μεχρι να βγει στο προαυλιο. συνεχισε μεχρι που ενιωσε τον ανεμο να τη τραβαει μακρυα.
κανείς τελικα δεν την ειδε. η Αλικη χαθηκε ξαφνικα. δεν την βρηκαν ουτε στο θαλαμο της, ουτε στο προαυλιο, ουτε σε κανενα χωρο στο Ψυχιατρειο. τι κ αν εγιναν τοσες ερευνες? τι κ αν τιμωρηθηκαν οι υπευθυνοι? η φυγη της Αλικης ηταν ενα μυστηριο που ποτέ δεν ελυσαν!
η ιστορια της ηταν ενα θεμα που ποτέ δε σταματησε να απασχολει τους υπευθυνους. ετσι ξαφνικα, χαθηκε η Αλικη! ενα αλυτο μυστηριο για ολους, για ολους ομως οσους δε προσεξαν οτι οταν χαθηκε η Αλικη, την ιδια στιγμη φυτρωσε μια ανεμωνη σε μια γωνια του κηπου!
ξαφνικα η Αλικη ανοιξε τα ματια! ηταν ξαπλωμενη στο κρεβατι της. το μικρο παραθυρο της ηταν καλυμμενο με χαρτι μην αφηνοντας το φως να περσαει μεσα. ο φοβος της Αλικης για το φως υπηρχε ακομα. τι κ αν μολις ξυπνησε απο μία ομορφη πραγματικοτητα? το ονειρο της συνεχιζοταν, ο φοβος της το ιδιο.
-----------------------------
εδω κ πολες μερες η Αλικη δε βγαινει απο το θαλαμο της οταν ειναι μερα. για καποιο περιεργο λογο, φοβαται το φως. καθεται κλεισμενη μεσα χωρις να κανει τιποτα. μερικες φορες μιλαει στον εαυτο της, μια "συνηθεια" που ακομα κουβαλαει.
η μονη παρεμβαση που εχει κανει στο χωρο της, ειναι οτι εχει καλυψει με χαρτι το μικρο παραθυρο κρατωντας την ετσι στο σκοταδι.
εχουν περασει πολλες μερες που η Αλικη βγαινει μονο οταν βραδυαζει.
σημερα ομως, αποφασισε να πολεμησει τον αγνωστο φοβο της για το φως. τον αγνωστο φοβο της για τον Ηλιο.
καθισμενη στην ακρη του κρεβατιου της, περιμενει τη στιγμη που θα αποφασισει να βγει στο προαυλιο. ειναι ακομα νωρις, ο Ηλιος θα μεινει αρκετη ωρα να φωτιζει το Ψυχιατρειο. παρολα αυτα, φοβαται. μερικες φορες κανει να σηκωθει, αλλά αμεσως σταματαει.
εχει περασει αρκετη ωρα, κ η Αλικη ακομα δεν εχει βγει στο φως.
"πρεπει να βγω. πρεπει ολα αυτα να σταματησουν! πρεπει να σταματησω να φοβαμαι" ειπε.
αργα αργα σηκωθηκε. αφου βγηκε απο το θαλαμο της, κατευθυνθηκε προς το προαυλιο. ευτυχως, ο διαδρομος δεν ηταν φωτεινος, αυτο τη βοηθουσε να πολεμησει τη φοβια της.
λιγα μετρα πιο μακρυα, η Αλικη ειδε στη στροφη του διαδρομου να πεφτει ο Ηλιος. ενα σημειο στο τοιχο ηταν πολυ φωτισμενο. η Αλικη κοντοσταθηκε φοβισμενη. ηθελε να γυρισει τρεχοντας πισω στο θαλαμο της.
"πρεπει να βγω. πρεπει ολα αυτα να σταματησουν! πρεπει να σταματησω να φοβαμαι" ξαναειπε.
συνεχισε σιγα σιγα να περπαταει. πλεον το φως ηταν σχεδον δίπλα της, η Αλικη αρχισε να μη νιωθει καλα. ηταν ετοιμη να λιποθυμησει.
συνεχισε ομως να περπαταει μεχρι το προαυλιο. το φως γινοταν ολο κ ποιο καυτο. της εκαιγε το δερμα, της εκαιγε τη ψυχη. η Αλικη ομως δε σταματησε. συνεχισε μεχρι να βγει στο προαυλιο. συνεχισε μεχρι που ενιωσε τον ανεμο να τη τραβαει μακρυα.
κανείς τελικα δεν την ειδε. η Αλικη χαθηκε ξαφνικα. δεν την βρηκαν ουτε στο θαλαμο της, ουτε στο προαυλιο, ουτε σε κανενα χωρο στο Ψυχιατρειο. τι κ αν εγιναν τοσες ερευνες? τι κ αν τιμωρηθηκαν οι υπευθυνοι? η φυγη της Αλικης ηταν ενα μυστηριο που ποτέ δεν ελυσαν!
η ιστορια της ηταν ενα θεμα που ποτέ δε σταματησε να απασχολει τους υπευθυνους. ετσι ξαφνικα, χαθηκε η Αλικη! ενα αλυτο μυστηριο για ολους, για ολους ομως οσους δε προσεξαν οτι οταν χαθηκε η Αλικη, την ιδια στιγμη φυτρωσε μια ανεμωνη σε μια γωνια του κηπου!
ξαφνικα η Αλικη ανοιξε τα ματια! ηταν ξαπλωμενη στο κρεβατι της. το μικρο παραθυρο της ηταν καλυμμενο με χαρτι μην αφηνοντας το φως να περσαει μεσα. ο φοβος της Αλικης για το φως υπηρχε ακομα. τι κ αν μολις ξυπνησε απο μία ομορφη πραγματικοτητα? το ονειρο της συνεχιζοταν, ο φοβος της το ιδιο.
