"...T ...I ...M"

-φυγε σε παρακαλω
-γιατι θες να φυγω?
-διοτι απλα δεν σε αντεχω αλλο
-τι ακριβως δεν αντεχεις αγαπημενε μου Κ?
-εσενα, εσενα δεν αντεχω αλλο
-τοτε γιατι μου μιλας? γιατι καθε λιγο με σκεφτεσαι?
-δε ξερω, αληθεια δε ξερω. ομως θελω να φυγεις δε μπορω να σε βλεπω αλλο
-μα αγαπημενε μου Κ, δεν με εχεις δει καθολου!
-κ ουτε θελω να σε δω! φυγε σε παρακαλω
-σιγουρα δε θες να με δεις?
-σιγουρα! εξαλλου, πως μπορω να σε δω?
-ειναι απλο αγαπημενε μου Κ, κλεισε τα ματια σου κ θα με δεις
-δε θελω να σε δω, καταλαβαινεις?
-ηρεμησε, ειμαι σιγουρη πως θες να με δεις! οσο τιποτα θες να με δεις! ομως φοβασαι, φοβασαι           υπερβολικα!
-φοβαμαι? τι ειναι αυτα που λες?
-φοβασαι εσενα, αυτο λεω
-δεν με φοβαμαι, ενταξει? δεν με φοβαμαι!
-κλεισε τα ματια σου λοιπον! κλειστα!
-οχι, δεν θελω. σε παρακαλω, αφησε με ησυχο
-θα σε αφησω αγαπημενε μου Κ, μολις κλεισεις τα ματια σου. μολις με δεις, θα φυγω.
-αφου δεν εισαι αληθινη, πως θα σε δω?
-κλεισε τα ματια σου. κλειστα τωρα!
-τα εκλεισα. δε βλεπω τιποτα. μονο σκοταδι βλεπω
-αυτο το σκοταδι ειμαι ΕΓΩ αγαπημενε μου Κ, αυτο το σκοταδι εισαι ΕΣΥ!

"ορετυλαΚ οτσ οκαΚ οτ οπΑ"

δε λεω, μερικες φορες τα φαινομενα απατουν. αλλες φορες ομως οχι. σπανια μπορεις να προβλεψεις το μελλον, κ οσο κ να κοιτας το παρελθον, τα λαθη εξακολουθουν να συνεχιζονται. η ουσια ειναι να μαθαινεις απο τα λαθη σου, κατι που εγω δε καταφερα τελικα.

ολα αρχισαν με τη πρωτη κοπελα που αγαπησα. ειμασταν κ οι δυο τοτε δεκαεπτα χρονων. δε ξερω αν
ηταν κεραυνοβολος ερωτας, ξερω μονο πως την αγαπησα, την αγαπησα πολυ. απο τη πρωτη μερα ετυχε(?) να μεινουμε μαζι. προσωπικα δε με χαλασε καθολου αυτο, οπως δε χαλασε κ την αγαπημενη μου. μονο τα πρωινα που δουλευα δε την εβλεπα. ολη την υπολοιπη μερα, για εναν ολοκληρο χρονο
που κρατησε η σχεση μας, ειμασταν μαζι.

υστερα ομως απο τους επτα πρωτους μηνες, η σχεση μας κλονιστηκε. δυστυχως, δε καταλαβα ποτε μου το λογο. ξεκινησαν καποιες (ανοητες απο τη μερια μου) ανασφαλειες της, οι οποιες δυναμωναν ολο κ πιο πολυ. φτασαμε σε σημειο να τσακωνομαστε, χωρις να ξερω το λογο. παντα ημουν συζητησιμος ανθρωπος, αν κ οπως απεδειχθη, αυτο δε με βοηθησε. οτιδηποτε της ελεγα, με οσο καλο τροπο της το ελεγα, την ενοχλουσε. εξηγηση σοβαρη απο τη μερια της, δε μου εδινε ομως. μονο φωναζε. φωναζε οτι δε με αντεχει αλλο, οτι ειμαι ανυποφορος κ διαφορα συναφη. παντα απο τη μερια μου προσπαθουσα να της εξηγησω το λογο, ζητωντας της παραλληλα να μου αιτιολογησει τους δικους της λογους. φευ ομως, ουτε μια φορα δε μου απαντησε σοβαρα. μονο πως δε με αντεχει ελεγε, πως η ζωη της διπλα μου ηταν μαρτυριο. εγω, εξακολουθουσα να μη καταλαβαινω το λογο, εκεινη εξακολουθουσε να μη μου τον λεει.

λιγες μερες λοιπον πριν συμπληρωσουμε ενα χρονο μαζι (για την ακριβεια επτα χαρουμενους μηνες, κ σχεδον πεντε ανυποφορους μηνες) της ειχα παρει ενα δωρο για την επετειο μας. ειχα φτασει νωριτερα σπιτι, για να το κρυψω κ να της κανω εκπληξη σε λιγες μερες, οταν θα κλειναμε χρονο. καθως εφτασα σπιτι, εκεινη ελειπε βεβαια, εκρυψα το δωρο της στο σαλονι. φανταστηκα οτι το δωρο θα την ηρεμουσε καπως, αν κ οφειλω να ομολογησω οτι δεν ειμαι τυπος που κανει δωρα. θεωρω οτι τετοιες πραξεις, σε τετοιες καταστασεις, καλυπτουν το υπαρκτο προβλημα. αφου λοιπον εκρυψα καλα το δωρο της, πηγα στο υπνοδωματιο.

δυστυχως, μολις ανοιξα τη πορτα ειδα την αγαπημενη μου ...κρεμασμενη απο το ταβανι! το σοκ μου ηταν μεγαλο, ο λιγος χρονος που περασε μεχρι να συνειδειτοποιησω τι ειχε γινει, φανηκε αιωνας. ομως η αγαπημενη μου αιωρουταν κρεμασμενη απο το ταβανι.

δε προκειται να το ξεχασω αυτο οσο ζω, οπως δε προκειται να ξεχασω το σημειωμα που μου ειχε αφησει στο κομοδινο: "φευγω γιατι δε σε αντεχω αλλο". ναι, αυτη ακριβως τη φραση ειχε γραψει! δε μου εξηγησε ποτε το λογο, ποτε! ακομα κ τωρα, ενα αοριστο οσο κ ασαφες σημειωμα αφησε! δε ξερω τι μπορει να ειχα κανει λαθος. την αγαπουσα υπερβολικα, δεν ημουν απαιτητικος τυπος, το αντιθετο. παντα ηθελα να λεμε οτιδηποτε μας απασχολει. τωρα, τι εγινε κ τους τελευταιους πεντε
μηνες δεν με αντεχε, δεν εχω καταλαβει, κ δε προκειται να καταλαβω. ευτυχως που η αγαπημενη μου ηταν ορφανη. αν ειχε συγγενεις, κ ειδικα αν μαθαιναν για το "γραμμα" που μου αφησε, θα ειχα μεγαλα μπλεξιματα. η ουσια ομως, ειναι πως εκεινη ειχε αυτοκτονησει, ενω εγω ημουν ζωντανος, να με τρωνε οι τυψεις κ η μη κατανοηση της αιτιας. μετα το γεγονος αυτο, αποφασισα να μην ερωτευθω παλι. να μεινω μονος μου για παντα. ναι, δεν ηθελα πλεον αγαπες, ετσι κ αλλιως, αυτη που αγαπησα
αποφασισε να "φυγει" με αυτο τον ασχημο τροπο. ουτε καν να με χωρισει δε μπορουσε, κατι που οσο να με πειραζε, θα το δεχομουν. να αυτοκτονησει ομως? ποιος νους μπορει να το δεχθει? κ μαλιστα χωρις να ξερει το λογο? εγω παντως, δε μπορουσα κ δε μπορω να το καταλαβω. ετσι λοιπον, αποφασισα να πορευτω μονος στη ζωη μου.

ομως οπως πολυ σοφα λενε, η ζωη  ειναι πουτανα. στη δικη μου περιπτωση υστερα απο ενα χρονο, στα δεκαεννια μου για την ακριβεια, εφερε(!) μπροστα μου μια αλλη κοπελα. οχι, δεν ειχα ξεπερασει τη πρωτη μου αγαπη, οχι, δεν ηθελα να ερωτευθω. κ ομως! την ερωτευθηκα! κ μαλιστα πολυ! το ιδιο κ εκεινη. χωρις να καταλαβω πως κ τι, μειναμε μαζι απο τις πρωτες μερες. η σχεση μας πηγαινε απο το καλο στο καλυτερο. εγω, παρολη τη φοβια που ειχα απο τη προηγουμενη σχεση, προσπαθουσα κ ημουν αψογος. ημουν ο εαυτος μου, το ιδιο ηταν κ εκεινη. ειμασταν ευτυχισμενοι λοιπον!

 ...σχεδον δηλαδη. σχεδον, διοτι κ αυτη η σχεση μου κρατησε κοντα ενα χρονο. ενω ημουν οσο πιο προσεκτικος μπορουσα (λογω του παρελθοντος) ενω ημουν παλι ειλικρινης, τους τελευταιους μηνες η σχεση μας πηγαινε πολυ ασχημα. παλι δε μπορουσα να καταλαβω το λογο, παλι εκεινη δε μου εξηγουσε το γιατι. κ δυστυχως, παλι ακουγα τα ιδια λογια, οτι δε με αντεχει, οτι θελει να φυγει κλπ. περα απο το φοβο μου μη συμβουν τα ιδια πραγματα, προσπαθουσα (ματαια ομως) να μου εξηγησει τι ακριβως εννοει. κανενα αποτελεσμα, καμια σαφη απαντηση εκ μερους της. τουλαχιστον (αν μπορω να χρησιμοποιησω αυτη τη λεξη) εκεινη δεν αυτοκτονησε. κατι ειναι κ αυτο. δυστυχως ομως, οι διαμαχες(?) μας την εκαναν να ...τρελαθει! ακριβως! η δευτερη κοπελα που αγαπησα, τρελαθηκε! ειναι ακομα σε ψυχιατρειο κλεισμενη. αν με τη πρωτη μου αγαπη σταθηκα τυχερος(?) που ηταν ορφανη, με τη δευτερη δεν ειχα την ιδια "τυχη"! αντιμετωπισα πολλα προβληματα απο την οικογενεια
της. οχι μονο δε καταφερα να τη δω στο ψυχιατρειο, αλλα κ μονο που της ελεγαν το ονομα μου την επιαναν δυνατες κρισεις. δε μιλω για τις μηνυσεις απο τους δικους της, ετσι κ αλλιως δε μπορουσαν να τις τεκμηριωσουν κ αθωωθηκα στο Δικαστηριο. ομως τι να το κανεις? η δευτερη κοπελα που αγαπησα, βρισκεται κλεισμενη στο ψυχιατρειο! παλι χωρις να ξερω που φταιω, αν φταιω η, οτιδηποτε αλλο. ηξερα(?) ομως οτι εγω ημουν η αιτια, τουλαχιστον στο δικο της μυαλο. προσωπικα, αφου αντεξα κ αυτο το πληγμα, θα μπορουσα να αντεξω οτιδηποτε.

το μονο που ειπα στον εαυτο μου ειναι πως αν θελω να γαμησω, θα πρεπει να παω στις πουτανες. τις πουτανες τις συμπαθω κ τις σιχαινομαι ταυτοχρονα. δε ξερω ακριβως το λογο. απο τη μια κανουν κατι ευκολο για να βγαλουν χρηματα, απο την αλλη ποιος ξερει ποσο χαλια μπορει να ειναι η ψυχη τους? δικο τους προβλημα δε λεω, απλως με κανει να αισθανομαι αβολα με τη ψυχοσυνθεση τους. ναι, ειναι μια επαγγελματικη συμφωνια, κανενα προβλημα. μα ρε γαμωτο, δε μπορει να αγαπησει κανενας πια? ολοι στην ευκολη λυση του πηδηματος ειναι?

αποφασισα λοιπον, να μη παω στις πουτανες, η τουλαχιστον να το καθυστερησω οσο μπορω. εξαλλου, τα περι αγαπης πλεον τα ακουω βερεσε. καθολου δε με ενδιαφερουν.
οτι, κ οσες αγαπησα η αυτοκτονησαν η τρελαθηκαν! αυτο ξερω.

οπως προειπα ομως (μια κ η κουβεντα το εφερε) η ζωη ειναι πουτανα! ετσι στα εικοσιενα μου χρονια, κ ενω ειχα μεινει πιστος στις ιδεες μου περι σχεσεων (αν κ ειχα κανει σχεσεις της μιας βραδυας, τις οποιες λογω φοβου δε συνεχισα) η ...δεσποινις ζωη εφερε στο δρομο μου αλλη μια κορασιδα! αλλη μια χοτ τυπισσα βρεθηκε στο ...διαβα μου! τι τα θες? οσο κ να μην ηθελα να κανω τιποτα μαζι της, οσο κ αν το προσπαθησα, δε καταφερα να μη τη συγκινησω απο την ομορφια μου! ετσι λοιπον, επεσα στα διχτυα της (ενταξει, ισως επεσε εκεινη στα δικα μου, ομως ας μη το κανουμε θεμα). για τριτη φορα στη ζωη μου, παρολες τις δυο μεγαλες πικρες που περασα, ερωτευθηκα παλι! το σεναριο σχεδον ιδιο. απο τις πρωτες μερες μειναμε μαζι. ο ερωτας μας ηταν αληθινος (ετσι πιστευα τουλαχιστον). ολα κυλουσαν ομορφα, ισως κ να ειχα ξεχασει τις προηγουμενες πικρες μου, κ αυτο ηταν σημαντικο. χαιρομουν να ειμαι μαζι της, χαιροταν που ηταν μαζι μου. επιτελους, τριτη κ καλυτερη που λενε! ειχα αφησει πισω μου το παρελθον, ειχα μια νεα ζωη μπροστα μου να περασω με την αγαπημενη μου! ημουν ευτυχισμενος, ισως για πρωτη φορα τοσο συνειδητα.

ολα αυτα μεχρι τον εβδομο μηνα δυστυχως! (να θυμηθω να διαγραψω το "επτα" απο τυχερο μου αριθμο. περα οτι μονο τυχερος δεν απεδειχθη, ειναι τυχερος αριθμος για πολλα ατομα, κ δε μου αρεσει να ειμαι σαν ολους τους αλλους). να τα ξαναπω δεν εχω κουραγιο. παλι ημουν ο εαυτος
μου, παλι προσπαθουσα σε ολα να ειμαι διπλα στην αγαπημενη μου, κ παλι χωρις να καταλαβω αρχισαν οι διαφωνιες, αρχισαν τα "δε σε αντεχω αλλο" κλπ! δε μπορω να πω οτι ειχα συνηθισει να τα ακουω, εξακολουθουσαν δυστυχως να με πειραζουν. οχι τοσο για μενα, οσο για την (εκαστοτε)
αγαπημενη μου. ετσι λοιπον, για τριτη φορα σε λιγα χρονια, η σχεση μου κρατησε κοντα ενα χρονο. η αγαπημενη μου με παρατησε λιγο πριν συμπληρωσουμε δωδεκα μηνες μαζι. οχι, δεν εχω ιδεα γιατι το εκανε, κ ισως δε θα μαθω ποτε. ξερω ομως οτι εκεινη, παροτι με παρατησε, ειχε καλυτερη τυχη απο τις δυο πρωτες αγαπημενες μου. οχι, δεν αυτοκτονησε, οχι δε τρελαθηκε. απλως, παλι λογω εμου δυστυχως, αφου με παρατησε, εγινε ...λεσβια! κατι ειναι κ αυτο! δε χαιρομαι βεβαια, αλλα δε
στεναχωριεμαι κιολας!

δε ξερω τι μπορει να εχω κανει λαθος. ειμαι ομορφος τυπος αληθεια, κ εξυπνος επισης. δε ξερω γιατι οι κοπελες που αγαπησα πηραν τετοιο "δρομο". ομως τωρα ειμαι ελευθερος (εδω κ κατι μηνες απο τη τριτη κοπελα που αγαπησα), κ οσες χοτ κορασιδες ενδιαφερονται, ξερουν που θα με βρουν. (παρακαλω να εχουν κ ολοσωμη φωτο στο φακελο κ πιστοποιητικο καλης ψυχικης υγειας).

"ωγΕ ιαμιΕ νεΔ"

Κοιταξε τον αλλο στα ματια. Μεσα στα μαυρα του ματια, μπορουσε να δει μεχρι τη ψυχη του. Παραξενο ποσα λενε τα ματια. Παραξενο ποσα λεει εστω κ μια κινηση, εστω κ μια λεξη.

Τον κοιταξε για λιγα δεπτερολεπτα. Υστερα, με το αριστερο του χερι, του ανοιξε το στομα.
Επιασε τη γλωσσα του, κ τη τραβηξε εξω. Στο δεξι του χερι, κρατουσε σφιχτα ενα κοφτερο λεπιδι, με μια γρηγορη κινηση, του εκοψε τη γλωσσα. Αμεσως τον ειδε να βογγα, να χτυπιεται.
Ειδε το στομα του γεματο αιματα, τα ειδε να του κοκκινιζουν το προσωπο.

Αταραχος, πηρε το λεπιδι κ το εβαλε στο αριστερο του ματι, διπλα ακριβως απο τη μυτη.
Με μια γρηγορη κινηση, εβαλε το λεπιδι μεσα κ το εστριψε.
Του εκοψε το βολβο, τον ειδε να πεταγεται, να πεφτει στο πατωμα.
Ειδε το κενο στο ματι του, το ειδε να κοκκινιζει, ειδε τα αιματα να τρεχουν στο προσωπο του.
Δε σταματησε. το ιδιο εκανε κ στο δεξι του ματι, μονο που το εκανε πιο γρηγορα, πιο δυνατα.
Το θυμα βογγουσε, χτυπιοταν, μα δε μπορουσε να κανει τιποτα.
Υστερα, πηρε το κοφτερο λεπιδι, το εβαλε κοντα στο αριστερο αυτι.
Με μια γρηγορη κινηση, του το καρφωσε βαθια μεσα. Το θυμα επεσε κατω. εκανε μερικες σπασμωδικες κινησεις, πριν σταματησει για παντα.

"μα μπαμπα, αυτο δεν ειναι σαν τα παραμυθια που μου λεει η μαμα" ειπε το μικρο αγορι.

"το ξερω, το ξερω" του απαντησε ο πατερας του "κοιμησου τωρα, αυριο το πρωι θα ερθει να σε παρει η μητερα σου" του ειπε.

Τον σκεπασε καλα, δινοντας του ενα φιλι στο μετωπο.
Λιγο πριν βγει απο το δωματιο, κοιταξε το γιο του. Ειχε ηδη αποκοιμηθει.

Προχωρησε παλι προς το μερος του, σιγα, μηπως κ ξυπνησει. Κοιταξε ποσο αθωα κοιμοταν. Στο χερι του κρατουσε σφιχτα ενα κοφτερο λεπιδι.

Υστερα, πηγε στο μπανιο. σταθηκε μπροστα στο καθρεπτη.

Κοιταξε τον αλλο στα ματια.
Μεσα στα μαυρα του ματια, μπορουσε να δει μεχρι τη ψυχη του.
Παραξενο ποσα λενε τα ματια, παραξενο ποσα λεει εστω κ μια κινηση, εστω κ μια λεξη.

Στο δεξι του χερι, κρατουσε σφιχτα, ενα κοφτερο λεπιδι...

"νιεβαΛ κ ιανυοΔ"

βρισκομαι εξω απο το χειρουργειο, διπλα στο παραθυρο. καπνιζοντας το ενα τσιγαρο μετα το αλλο. μερικες φορες αναβω τσιγαρο, ενω στο χερι μου εχω ακομα το προηγουμενο αναμμενο. μεσα στο χειρουργειο, αναμεσα απο γιατρους κ χειρουργικα εργαλεια, κοιμαται η αγαπημενη μου. ειναι οι
στιγμες που γινονται ωρες, ειναι οι ωρες που γινονται αιωνες. ενα καλο νεο του γιατρου, θα ειναι η ανασταση μου. ενα καλο νεο, αυτο θελω. ενα καλο νεο, κ ας πεθανω μετα.
ξαφνικα ανοιγει η πορτα. ειναι ο γιατρος. εχει μια λυπη στο προσωπο του. μια λυπη, που παγωνει το αιμα μου.

-λυπαμαι, δε μπορουμε να κανουμε τιποτα πλεον. πρεπει να βρεθει δοτης αμεσα, εντος ολιγων ωρων, αλλιως.... αλλιως μονο ο Θεος μπορει να τη βοηθησει.

ολα σκοτεινιασαν. ο κοσμος μου σταματησε να υπαρχει. ο Θεος! ο Θεος, σκεφτηκα. ποιος? αυτος που δε τη βοηθησε? αυτος που δεν εκτιμησε καθολου ποσο καλος ανθρωπος ειναι η αγαπημενη μου? αυτος που τη βλεπει με απαθεια να αργοσβηνει? αυτος που υπηρετησα τοσα χρονια? ετσι μου ανταποδιδει το καλο που κανω στους συνανθρωπους μου? ετσι? με αυτο το τροπο? ε λοιπον αυτο το Θεο, δε τον θελω. τον αρνουμαι!

βιαστικα εφυγα απο το νοσοκομειο. προχωρουσα σα χαμενος στους ερημους δρομους. φιλος μου ηταν μονο το σκοταδι. ειχα οργη μεσα μου, κ ισως να ειχα μισος. για πρωτη φορα ενιωσα μισος, κ μαλιστα για το Θεο που υπηρετουσα συνειδητα τοσα χρονια. δεν ηθελα να παρει απο κοντα μου την
αγαπημενη μου. δε μπορουσα να το αντεξω. ας επαιρνε εμενα. ναι, αυτο θα το δεχομουν, αρκει η αγαπημενη μου να ζησει. μονο αυτο ηθελα, να ζησει, τιποτα αλλο.

σταματησα να προχωρω, σταθηκα ακινητος. σηκωσα το κεφαλι στο ουρανο. προσευχηθηκα, πιο εντονα απο καθε αλλη φορα. βοηθησε με Θεε μου! τον παρακαλεσα, τον ικετεψα. δεν ειχα χρονο. η αγαπημενη μου δεν ειχε χρονο. σε λιγο θα την εχανα. μα ο Θεος δε μου απαντησε. δε φανηκε
μπροστα μου. δε με ακουσε.

με βουρκωμενα ματια, κατευθυνθηκα πισω στο νοσοκομειο. θα καθομουν μαζι της μεχρι το τελος. κ αμεσως μετα, θα εφευγα μαζι της.

καθως προχωρουσα, μια παραξενη μουσικη εφτασε στα αυτια μου. παραξενη οσο κ ομορφη. την ακολουθησα, εφτασα στο τερμα ενος μικρου δρομου. εκει, αναμεσα στα σκουπιδια στεκοταν μια μορφη. ηταν ενας μαυρος αγγελος, με προσωπο χωρις δερμα, παραμορφωμενο. επαιζε ενα παραξενο
φλαουτο, φτιαγμενο απο ανθρωπινο κοκκαλο. μπροστα του, ειχε μια καρδια σε ενα πιατο. μια καρδια που χτυπουσε εντονα. ηταν η δικη μου καρδια!

δε του ειπα τιποτα. απλως κουνησα συγκαταβατικα το κεφαλι μου. εκεινος αρχισε να προχωραει, συνεχιζοντας να παιζει τη παραξενη αυτη μουσικη. χαρουμενος τον ακολουθησα. ηξερα οτι αυτη η ανταλλαγη, ηταν προτιμοτερη. ηξερα, οτι η αγαπημενη μου θα ζουσε...

"οιταμωΔ οκιδιαΠ οιεδΑ"

αυτο ηταν το δωματιο
των Γονεων μου.

τωρα,
ειναι το δωματιο του Πατερα μου.

διπλα,
ηταν το δωματιο Μου.

...χρονια υπομονης για λιγες μερες ευτυχιας...

τωρα,
αυτο ειναι το δωματιο της Μητερας μου.

ενας τοιχος χωριζει τα Δακρυα τους...