εδω κ πολλα χρονια με απασχολουσε το ερωτημα τι ειναι πιο σημαντικο στη μουσικη. ο ρυθμος, οι στιχοι, ή μηπως η φωνη? πιστευα πως πρεπει να ηταν η φωνη, κ πιο ειδικα η ερμηνεια που σε ταξιδευει σε αγνωστους κοσμους.
ελεγα πως μονο η μουσικη σου δινει αυτη τη δυνατοτητα. ολα αυτα ανεκαθεν τα πιστευα, μεχρι που πριν αρκετα χρονια ενα γεγονος αλλαξε την οπτικη μου. ειχα συναντησει ενα παιδι, θα ηταν περιπου επτα χρονων, πολυ ομορφο, με εκφραστικη (οσο κ θλιμμενη) ματιά. αυτο το παιδι λοιπον, τραγουδησε ενα τραγουδι μονο για μενα. οσο το ερμηνευε χανομουν στη φωνη του. τετοιο βαθος ψυχης σε φωνη δεν ειχα συναντησει. κ ξαφνικα, μολις σταματησε, μου χαμογελασε κ εφυγε. ποιος ξερει τι να απεγινε αυτο το παιδι? ποτέ δεν εμαθα νεα του, ποτέ.
τωρα, υστερα απο τοσο καιρο, τον συναντησα ξαφνικα μπροστα μου. ηταν βραδυ, προχωρουσα μονος προς το σπιτι μου. θυμαμαι οτι ειχε αρχισει να βρεχει, οταν τον ειδα να μου χαμογελα. το προσωπο του ειχε αλλαξει, ο (λιγος?) χρονος που ειχε περασει, φαινοταν πανω του. ομως τωρα ειχε μια παραξενη γοητεια, ηταν ακομα πιο ομορφος.
ελεγα πως μονο η μουσικη σου δινει αυτη τη δυνατοτητα. ολα αυτα ανεκαθεν τα πιστευα, μεχρι που πριν αρκετα χρονια ενα γεγονος αλλαξε την οπτικη μου. ειχα συναντησει ενα παιδι, θα ηταν περιπου επτα χρονων, πολυ ομορφο, με εκφραστικη (οσο κ θλιμμενη) ματιά. αυτο το παιδι λοιπον, τραγουδησε ενα τραγουδι μονο για μενα. οσο το ερμηνευε χανομουν στη φωνη του. τετοιο βαθος ψυχης σε φωνη δεν ειχα συναντησει. κ ξαφνικα, μολις σταματησε, μου χαμογελασε κ εφυγε. ποιος ξερει τι να απεγινε αυτο το παιδι? ποτέ δεν εμαθα νεα του, ποτέ.
τωρα, υστερα απο τοσο καιρο, τον συναντησα ξαφνικα μπροστα μου. ηταν βραδυ, προχωρουσα μονος προς το σπιτι μου. θυμαμαι οτι ειχε αρχισει να βρεχει, οταν τον ειδα να μου χαμογελα. το προσωπο του ειχε αλλαξει, ο (λιγος?) χρονος που ειχε περασει, φαινοταν πανω του. ομως τωρα ειχε μια παραξενη γοητεια, ηταν ακομα πιο ομορφος.
δεν προλαβα να τον χαιρετησω, κ αμεσως αρχισε να μου τραγουδα. ειπε παλι το ιδιο τραγουδι που μου ειχε τραγουδησει τοτε. με την ιδια φωνη, την ιδια ερμηνεια.
ομως το τραγουδι, παροτι ηταν ομορφο, παροτι το τραγουδησε πολυ καλα, δεν μου αρεσε. κατι ειχε που το εκανε διαφορετικο. μολις σταματησε, τον ρωτησα για ποιο λογο δεν μου αρεσε το τραγουδι που παλια με ειχε συγκινησει τοσο πολυ.
"το τραγουδι ειναι το ιδιο, εσυ αλλαξες" μου απαντησε καθως εφευγε. τον ρωτησα ποιος ειναι, αφου ουτε το ονομα του ηξερα.
"ειμαι ο Γ, ο γιος σου" μου απαντησε χαμογελωντας.
εμεινα μονος, μεσα στο σκοταδι μου, να τον βλεπω να χανεται στο φως. ετρεξα γρηγορα σπιτι, μπηκα στο δωματιο του γιου μου. του ζητησα να μου τραγουδησει, τον παρακαλεσα, τον ικετεψα να μου τραγουδησει παλι. το ηθελα τοσο πολυ!
εμεινα δίπλα του αρκετη ωρα κλαιγοντας... περιμενοντας...
εμεινα δίπλα του αρκετη ωρα κλαιγοντας... περιμενοντας...
οσες πληγες κ αν εχει η ψυχη μου, το παγωμενο μαρμαρο με τον Σταυρό να το χτυπαει η βροχη νιωθω. τα δακρυα μου παλι δεν ζεσταναν τον φοβο μου. εδω, που δεν υπαρχει πια ρυθμος, δεν υπαρχουν πια στιχοι, μα ουτε κ φωνη...
