περπατουσα αργα προς το σπιτι μου. ηταν μια δροσερη ανοιξιατικη βραδυά, ο ουρανος φωτιζοταν απο το φεγγαρι κ τα εκατομμυρια αστερια. για καποιο (παραξενο) λογο, ημουν ευδιαθετος (κατι που ναι, σπανια μου συμβαινει).
καθως εφτανα στο σπιτι, ειδα απο μακρυα μια σκια. καποιος τυπος στεκοταν στην ακρη του δρομου. μαλλον ηταν αστυνομικος υπεθεσα. αυτοματως αρχισα να φοβαμαι. "μηπως ηρθε να με συλλαβει? να με κλεισει στη μπουζού?" σκεφτηκα.
αλλά προς τι ο φοβος μου? δεν ειχα κανει τιποτα το ...μη ηθικο! καθως τον πλησιαζα, ειδα οτι ο τυπος ηταν ντυμενος στα μαυρα, μαλιστα κρατουσε ενα μεγαλο μπαστουνι με μια μεγαλη μεταλλικη λαβη. ευτυχως δεν ηταν αστυνομος! δυστυχως ομως, ηταν ο κυριος Χάρος! κλασσικα μου κοπηκε η ανασα, το αιμα μου παγωσε. δεν μπορουσα ομως να φυγω, ηδη ειχα φτασει αρκετα κοντα του. μη εχοντας αλλη λυση, συνεχισα να προχωρω δηθεν αδιαφορα, κρατωντας ενα ...νωχελικο υφος (αναθεμα κ αν ξερω τι σημαινει νωχελικο υφος, αλλά τετοια ωρα, τετοια λογια).
μολις εφτασα μπροστα του, ο ...τυπος(!) μου μιλησε:
-"ρε φιλάρακο, μηπως ξερεις που μενει ο Κ. Π.?"
ηδη ημουν κλινικα ...ζωντανος απο τον φοβο μου, ε, ακουσα κ το ονομα μου απο τον Χαρο, κ ποιος στη ...Χαρη μου λοιπον!
-"Κ. Π.???" τον ρωτησα
-"ναι, Κ. Π." μου απαντησε
-"εμμμ, μισο λεπτο να σκεφτω" του απαντησα.
αλλά ...τι να σκεφτω? ο μονος Κ. Π. που υπαρχει ειμαι εγω γαμωτο. επρεπε ομως να βρω μια λυση. δεν ηθελα να αποθανω απο τωρα ο καψερος! δεν ημουν ετοιμος για κατι τετοιο. συν τοις αλλοις, τι θα ελεγαν οι κορασιδες οταν μαθαιναν πως ...απεθανα? θα εκλαιγαν με μαυρο δακρυ! (ή μηπως ...θα εκαναν παρτυ? να κατι που πρεπει να εξετασω ενδελεχως με την πρωτη ευκαιρια γαμωτο!).
-"νομιζω εχει φυγει απο εδω" ειπα δηθεν ανετος
-"νομιζεις? δηλαδη δεν εισαι σιγουρος?" μου ειπε ο Χαρος. αμεσως εβγαλε ενα tablet κ κοιταξε τις σημειωσεις του (εμ τι, ολοι εχουν απο ενα tablet, ο Χαρος δεν θα εχει?)
μετα απο μερικα δεπτερολεπτα, μου ειπε οτι δεν ειχε καμιά ενημερωση πως ο Κ. Π. ειχε μετακομισει. συμφωνα με το τελευταιο ...update, η διευθυνση του ηταν εδω.
αρχισα πλεον να φοβαμαι πολυ. το αιμα μου ειχε παγωσει, δεν ενιωθα το σωμα μου.
ρε γαμωτο, μηπως μολις πεθανα? (σκεφτηκα). αποφασισα ομως να μην παραδοθω ετσι ευκολα! πως θα ξεγελουσα ομως τον ...κυριο Χαρο? ναι, ειμαι τρομερα ευφυης, αλλά να τα βαλω με τον ιδιο τον Χαρο? ενταξει, οι ανθρωποι δεν ειναι αρκετα εξυπνοι, ουτε καν υπολογισιμοι "αντιπαλοι". αλλά ο Χαρος δεν ηξερα αν (κ ποσο) ηταν ...τετραπερατος! τι ειχα να χασω ομως? τιποτα! οπότε συνεχισα το ...βιολί μου! απλά επρεπε να βρω (κ γρηγορα μαλιστα) μια ψευτικη ιστορια, για να την περασω σαν αληθινη! κρατωντας το ιδιο νωχελικο υφος αρχισα να κανω οτι σκεφτομαι. λογου χαρη, χάιδευα το μουσι μου, εστιαζοντας τη ματιά μου μακρυα (π.χ. στον Αλφα του Κενταυρου).
-"α ναι, θυμηθηκα" του ειπα. "ο Κ. Π. μετακομισε πριν λιγο καιρο, δεν μενει πια εδω" (τι μηδεν εξηγηση βρηκα ρε μπουστη μου!)
-"εισαι σιγουρος πως τον ξερεις?" με ρωτησε ο Χαρος
-"απολυτα σιγουρος! οπως με βλεπεις κ σε βλεπω" του ειπα
-"περιεργο!" μουρμουρισε. ανοιξε παλι το tablet, μπηκε στο προφιλ μου. αφου το κοιταξε λιγο, μου λεει:
-"μα κοιτα! σου μοιαζει! ειναι το ιδιο ομορφος με εσενα, ειναι στην ηλικια σου, εχει πολυ κοντο μαλλι με μυτες που πεφτουν στο μετωπο του, οπως το δικο σου! επισης, εχετε το ιδιο μουσι!"
κοιταξα λοιπον (μπορουσα να κανω αλλιως?) τον ...εαυτο μου! επρεπε να τα μπαλωσω ρε μπουστη μου! το καλο(?) νεο ηταν οτι ο Χαρος, μαλλον ...εχανε λιγο (στο ...μυαλο φυσικα!).
-"μη το λες, ειναι συνηθες αυτο το στυλ, εχει γινει μοδα!" ειπα αδιάφορα. δε πιστευα ομως οτι θα επιανε το επιχειρημα μου, χωρια δε, που μονο συνηθες δεν ειναι.
-"αληθεια?" με ρωτησε ο Χαρος
-"βεεεεεεβαια!!" ειπα με στομφο!
-"κ που μενει τωρα?" με ξαναρωτησε.
γαμωτο, τι απαντανε τωρα? ποια απαντηση θα εδινα ωστε να ξεφυγω? δεν εχασα ομως το θαρρος μου, συνεχισα λοιπον στο ιδιο ανετο στυλ να του απαντω.
-"που λες κυριε Χαρε μου, οχι μονο εχει μετακομισει, αλλά εχει αλλαξει κ το ονομα του!"
-"σοβαρα?" ειπε με απορια!
-"σοβαρα! τωρα τον λενε...."
κερατο μου, πως να τον λενε? επρεπε να βρω ενα υπαρκτο προσωπο, να βρω εναν να τον δωσω στεγνά. αλλά ποιον να εβρισκα? εχθρους δεν εχω, αρα μηδεν! ειναι καποια ατομα που (ας πουμε) αντιπαθω, αλλά παραειναι χοντρο να τους στειλω στον αλλο κοσμο για ...χαρη μου. δε γαμιεται ομως, ο σωζων εαυτον σωθητω, σκεφτηκα.
κ ετσι λοιπον, εδωσα στεγνά εναν τυπο στην ηλικια μου, ο οποίος μου ηταν ανεκαθεν αντιπαθης. ονομα, διεθυνση κλπ! (μονο αριθμο μητρωου δεν ειπα).
-"σε ευχαριστω πολυ ρε φιλε, εισαι παιδι σπαθι" μου ειπε ...χαρουμενος ο Χαρος. εφυγε βιαστικα, να παει να τον βρει, να τον παει στον αλλο κοσμο. ναι, δε λεω, ενιωσα λιγο ασχημα, αλλά στο κατω προβλημα του αλλου ειναι πλεον, οχι δικο μου! ηθελα βεβαια να ημουν απο μια μεριά να εβλεπα τι δικαιολογιες θα ελεγε. φανταζομαι θα του εδειχνε ταυτοτητα, θα του ορκιζοταν κλπ κλπ! πονταρα ομως οτι ο Χαρος ηταν λιγο ...αχαρος (οσο νάναι, θα εχει κ μια πολυ μεγαλη ηλικια) κ στο οτι βιαζοταν να κανει την παραλαβη κ την παραδοση!
μπηκα στο σπιτι μου χαρουμενος (για να μη πω ...τρισευτυχισμενος!). ομως, οσο περνουσε η ωρα αρχισα να αγχωνομαι. κ αν ο Χαρος πιστεψει τον αλλον, τι γινεται? θα ερθει να με παρει στον υπνο μου! θα με βρει απροετοιμαστο γαμωτο.
ναι, δεν κοιμηθηκα ολο το βραδυ, κοιτουσα μηπως δω καμιά ...υποπτη σκια εξω απο το σπιτι μου. τελικα, δεν ειδα τιποτα. την αλλη μερα εφυγα πρωι πρωι για δουλειες (εχοντας στο μυαλο μου ποσο εαυτουλικα επραξα) με ενα σχετικα μεγαλο αγχος μη σκασει ξαφνικα μπροστα μου.
ομως, το απογευμα ολοι οι φοβοι μου τελειωσαν. με μεγαλη μου χαρα, ειδα στο κορμο ενος δεντρου το κηδειοσημο με το ονομα του "γνωστου" μου. η ανακουφιση μου ηταν μεγαλη, κ ό,τι κ να λετε, καμια ενοχή δεν νιωθω! ας προσεχε ο αλλος, ή καλυτερα ας μην ειχε πεσει για υπνο τοσο νωρις! ισως καταφερνε να του εξηγησει οτι καποιος τον εδωσε για να σωσει το (ομορφο κ τυπαδικο) τομαρι του!
κ τωρα που βρηκα το κολπο, όποτε ξαναρθει ο κυριος Χαρος να με παρει, θα κανω το ιδιο! ηδη εχω δύο ονοματα να δωσω, κ ...όποιος μου κολλησει ποτέ στο μελλον, του υποσχομαι οτι θα τον δωσω πρωτο κ καλυτερο!
