"ήφορτσιπΕ"

στα νερα του χρονου
γυμνος κολυμπω
μια ανασα εχω,
μακρυς κ απιαστος
ο βυθος
μα συνεχιζω.
μια ανασα εχω
μεχρι να γινω ψαρι.

"ατνάΠ κ ςέροφ ςέκιρεΜ"

για τις στιγμες
που θελω να ανοιξω τη πορτα
που θελω
να φυγω, να χαθω μακρυα.
...για αυτες τις στιγμες ζω

για τις στιγμες
που μολις φτανω στη πορτα
φοβαμαι,
κ πισω γυριζω παλι
...σε αυτες τις στιγμες ζω.

γυμνος,
μεσα στο αδειο μου δωματιο
ζω.

"υοΣ άτσορπμ ιαμοκέτσ ςόνμυΓ"

καθε σου λεξη
μια φυγη μου
καθε σου ερωτηση
μια σιωπη μου.

βγαζω τα ρουχα μου,
το δερμα μου,
"πιστεψε με" σου φωναζω!

γελας, κ χανεσαι.
παλι χρωματισες τα κοκκαλα μου.
  

"αταμμύΚ άκιρετωσΕ"

κουλουριαζομαι,
γινομαι μπαλα.
στο διαστημα εκτοξευομαι.
χτυπω στα αστερια
γεννω εικονες,
γεννω μουσικη.
ανεβαινω κατω
κατεβαινω πανω
αλλαζω μορφες,
αλλαζω χρωματα.
χανομαι
...μα πισω δε γυριζω.

"ησηρώχανΑ"

Στεφανι
στο κεφαλι
Αιματα
στο προσωπο
το Σωμα
σε σχημα Σταυρου.

εκστασιασμενο το πληθος
ζητωγραυγαζει.

(τι ομορφο πανηγυρι!)

σε αυτη την
Ηττημενη Νικη,
σε αυτη τη
Νικημενη Ηττα,
η αρχη Μου
ειναι το τελος Τους.

Λυπαμαι,
μα δε θα επιστρεψω
Λυπαμαι,
μα δε σας συγχωρω.

"ςοτλάΒ"

ισως επειδη εγραψα
σε μαυρο χαρτι,
ισως το μολυβι
να ηταν μαυρο.

ισως δεν ειχα τιποτα
να γραψω.

μια πετρα
που πεφτει στο βαλτο
ο χρονος.

κ εγω,
δε προλαβα να γραψω
τη διαθηκη μου...

":επιε ονωφαγεΜ οΤ"

το Μεγαφωνο ειπε:
"Εγω ειμαι ο Κυριος.
 Εγω ειμαι ο Θεος σου"

ο ενας στα βηματα του αλλου
προχωρουσαν στη σειρα.
τα ιδια ρουχα φορουσαν,
λασπη ειχε ο δρομος τους.

το Μεγαφωνο ειπε:
"δε θα κατασκευασεις για σενα ειδωλα
 κ κανενος ειδους ομοιωμα"

χωρις ανασα, χωρις χρωμα,
συνεχισαν το δρομο τους.
ολοι μαζι,
με το καθενα στη μοναξια του.

το Μεγαφωνο ειπε:
"δε θα προφερεις καταχρηστικα
 το ονομα Μου"

ο φοβος, ηταν η σιωπη τους
ο φοβος, που ηταν γυρω τους,
ο φοβος, που ηταν μεσα τους.

το Μεγαφωνο ειπε:
"εφτα μερες θα εργαζεσαι,
 κ ολες, θα ειναι αφιερωμενες
 σε Εμενα"

εφτα μερες εργαζοταν,
εφτα μερες τον προσκηνουσαν.

το Μεγαφωνο ειπε:
"μη τιμας το πατερα σου,
 μη τιμας τη μητερα σου,
 φονευσε, μοιχευσε κ κλεψε"

καθε βραδυ,
εκαναν οργια προς τιμην Του.
καθε βραδυ,
η κολαση ηταν γυρω τους,
η κολαση ηταν μεσα τους.

το Μεγαφωνο ειπε:
"μπορεις να ψευδομαρτηρησεις
 τον πλησιον σου.
 οτι επιθυμεις,
 ειναι δικο σου"

η φωτια,
τους εκαιγε,
μα το παθος τους
ατελειωτο.
η γευση του αιματος
ηταν η ηδονη τους.

το Μεγαφωνο ειπε:
"Υπακουστε! Υπακουστε! Υπακουστε!"

κ ολοι, σα καλοι Χριστιανοι,
εκαναν το σταυρο τους.
εκαναν το σταυρο τους,
προς τιμην Του......

"arepsA reP artsA dA"

στα αστερια
απλωσαμε τα χερια μας
σφιχτα τα κρατησαμε

μας αρκουσε
που ειμασταν μακρυα,
που για λιγο,
ειχαμε φυγει απο αυτο το τοπο.
 

"οςλεΤ ανΕ ,ηχρΑ αιΜ"

πεντε:
το φως της μεσα στο σκοταδι μου
η ζέστη της ματιάς της
με παγωνει

τεσσερα:
τα χειλη μας μπλεκονται
οι ανασες μας
καυτα διασταυρωνονται

τρια:
τα δαχτυλα της
φευγουν απ'τα δικα μου
ενα πικρο χαμογελο στα χειλη μας

δύο:
η εικονα της καθως φευγει
τα χρωματα που την ακολουθουν
ξημερωνει...

ενα:
το σκοταδι της τωρα
μεσα στο φως μου.
η κρυα της ματιά με ζεστανε.

"υομσιταμρεΤ κ ςησηνικκΕ οιεμηΣ"

μη με περιμενετε,
συνεχιστε το δρομο σας!
εγω θα μεινω εδω,
παρεα με τα χαλασματα.

το χωμα να πλασσω,
κ ονειρα να κτισω.
ονειρα,
που θα περασουν τα συννεφα,
τον ουρανο θα φτασουν.
σκια να κανουν
να με κρυψει απο τον Ηλιο.

μα εσεις, συνεχιστε το δρομο σας,
μη με περιμενετε.

...στα χαλασματα, ονειρευομαι παλι...

"υοΜ αταμηΒ ατ ασηρτεΜ"

απο το μηδεν, στο ενα.
το δύο μακρυνο,
το τρια απλησιαστο.
οι φοβοι πολλοι,
χορταριασαν τα ποδια μου.

ξαναγυριζω στο μηδεν,
συνεχιζω στο μειον
ειναι πιο ζεστα εδω,
απο μακρυα σας κοιτω,
σκλαβωμενος,
μα κ ελευθερος.

"ηξαλλατεΜ"

θελω
να με ρουφηξει η οθονη.
να δω,
ποιος ειναι ειναι αυτος
που ματωμενες λεξεις
γραφει.
να δω,
αν εχει προσωπο
ή αν μια σκια μονο ειναι.
θελω
μια αδεια καρεκλα
να δω.
θελω
να με ρουφηξει η οθονη
...κ μεσα εκει να ζησω.
 

"ωζ-ιθνΑ"

ποτισα ολα μου τα λουλουδια
ανθισε μονο το λουλουδι
"ενοχος"

"αμωπυτοπΑ"

απλωνω τα χερια
με τα δακτυλα μου
μαζευω τις λεξεις
σε ενα λευκο χαρτι
βαζω τη ζωη μου

βαζω τονους στις λεξεις
να δειχνουν πιο ομορφες

...δε μπορω να με δω...

κουνω το χαρτι δυνατα,
κ οι τονοι χορευουν
αγκαλιαζονται κ πεφτουν
στις απο κατω φρασεις
πεφτουν στο κενο
κ χανονται

...δε μπορω να με δω...

φυσω δυνατα τα γραμματα,
τα φωνηεντα
σα καπνος ανεβαινουν ψηλα
κ χανονται

τα συμφωνα
καρφωμενα στο χαρτι
μου φωναζουν:

"Εμεις Ειμαστε η Ζωη Σου"

"ςετνορεφ αρωδ κ ΣΥΟΑΝΑΔ ςυοτ υοβοφ"

Χαμενη τριγυριζει στο μικρο της δωματιο, οι τοιχοι την πλακωνουν
Ανημπορη να βγει, φοβαται να δει το σκαμμενο της προσωπο
Ζητα ελεημοσυνη απο τους αντρες που περασαν απο πανω της
Ηταν πολλοι, αλλά κανεναν δε σημαδεψε η παρουσια της

Δεν ειναι γρια, ο καθρεπτης λεει ψεμματα, δεν ειναι γρια!
Αφηνει ομορφα ιχνη, κλεμμενα απο τους βραδυνους εραστες, μα δεν ειναι δικα της
Να μπορουσε να χορεψει ηθελε, μα η μουσικη δε φτανει στα αυτια της
Αιμα ηθελε να πιει, μα ηπιε, μονο το δικο της
Ηττημενη παλι, οπως παντα θα ειναι, τριγυριζει στο μικρο της δωματιο...

¨ωχερΤ ςοτηνικΑ"

οι μερες αλλαζουν
οι ωρες αλλαζουν
μονο τα ονειρα μενουν ιδια,
μακρυνα κ απλησιαστα,
καλλυμενα με σκονη.

χωρις μουσικη
πως να ταξιδεψεις?

"άιμονορηλΚ"

πως χαθηκαν τα ονειρα μου?
πως τα πηρε ο αερας
μεσα απο τη σφιχτη μου γροθια?

πως μπορεσε να γκρεμισει
το πυργο μου
να αφησει πισω του
συντριμια?

τα τρεμαμενα δαχτυλα μου
βαζω στα σημαδια του προσωπου μου

περιμενω...

περιμενω να μεγαλωσει
ο Γιος μου
να συνεχισει οσα δε καταφερα.

να φτιαξει απο τη σταχτη
φωτια.
να φτιαξει
ψηλοτερο πυργο

μεσα στα ματια του Γιου μου
θα καθρεπτιστω.

"ησερυενυΣ ηκιτωρΕ"

ακουμπω τα δαχτυλα μου
στο προσωπο σου
απαλά,
να μη σε ξυπνησω

στα χειλη σου,
στο λαιμο σου,
στο ομορφο στηθος σου
οπως ανασαινεις.

ολο σου το κορμι.
κοκκινο,
ολο σου το κορμι
με το αιμα μου
ζωγραφιζω.

σε φιλω τρυφερα στα χειλη
απαλά,
να μη σε ξυπνησω.

αυτο το βραδυ
ειμαι διπλα σου,
το πρωι,
θα ειμαι μακρυα σου.

"υοΜ ηνεμηπαγΑ νητΣ"

ας ειμαι μια αναμνηση σου
ας διαρκεσει ελαχιστα
αυτη η αναμνηση,
ας διαρκεσει
οσο χρονο κανει το αιμα
να βγει απο το δερμα
καθως το χαραζει το μαχαιρι

"ητπήλαραΠ ςιρωΧ αμμάρΓ"

"Αγαπημενε μου Κ.

τωρα Εισαι στο υπνοδωματιο κ κοιμασαι, κ εγω καθομαι να σου γραψω
ορισμενα Αισθηματα.
Συγχωρεσε με που δε μπορω να στα πω κατ'ιδιαν.
μου ειναι Δυσκολο, πολυ Δυσκολο.

ξερεις οτι σε Αγαπησα, κ οτι δε θα σταματησω ποτέ να σε Αγαπω. η Σχεση
μας, υστερα απο τοσα πολλα Χρονια, υστερα απο τοσες Τρικυμιες, πιστευω
οτι εφτασε στο Τελος της. δεν εχω πλεον τη Δυναμη να συνεχισω.
λυπαμαι για τη Δειλια μου, αλλά πιστεψε με, δεν Αντεχω αλλο.

προφανως σου Αξιζει κατι πολυ καλυτερο απο Εμενα. ισως η Δυναμη μου, να μην
ηταν αυτη που φανταζομουν. ισως να ειμαι πολυ πιο Αδυναμος απο Εσενα.
προσπαθησα ομως, προσπαθησα πολυ! δε ξερω αν το ειδες αυτο τοσα χρονια
που ειμαστε Μαζι, αλλά σου το εδειχνα, σου το εδειχνα καθε στιγμη!

(συγχωρεσε με για τα σκορπια αισθηματα που σου γραφω. δεν ειμαι καλα, δεν ειμαι
καθολου καλα πλεον)

προσπαθησα να ειμαι Διπλα σου παντα, σε ολες τις Ασχημιες αυτης της Ζωης. ισως
να μη μπορουσες να το δεις αμεσα, ισως να μη μπορουσα να στο δειξω εγω αμεσα.

ξερω, οτι δε καταφεραμε να δουμε τη Πραγματικοτητα, οτι τα Ονειρα μας, εγιναν οι
Εφιαλτες μας.
κουραστηκα καλε μου Κ να προσπαθω. κουραστηκα.

δε ξερω ποση Δυναμη εχεις εσυ να συνεχισεις ακομα να Πολεμας Ανεμομυλους. μακαρι
να καταφερεις να τους Νικησεις.
ισως, χωρις Εμενα διπλα σου, να εχεις πιο πολλες πιθανοτητες. ισως Εγω, να ημουν το Βαρος σου τοσα χρονια που εχανες τη μία Μαχη μετα την αλλη.
ισως, η καθημερινη Παρηγορια που σου εδινα, η Αγκαλια που σε επερνα καθε βραδυ
οταν ειμασταν Μονοι, να μην ηταν Αρκετη.
ισως τα Δακρυα μου, να γινοταν Θηλια στο λαιμο σου.
Δε μπορουσα να κανω τιποτα αλλο, πιστεψε με, Δε μπορουσα!

παντα σε θαυμαζα για τη Δυναμη σου, παντα σε θαυμαζα για το πως αντιμετωπιζες τις
Δυσκολιες. αλλά παντα ημουν στη Σκια σου. ενας μικρος, Ταπεινος σου υπηρετης.
δεν ειχα προβλημα με αυτο, ηξερα οτι δε μπορω να σταθω στο Υψος σου.
η Σκια σου, ηταν για μενα ο Ηλιος μου.

ομως, μετα απο τοσα χρονια, νιωθω, κ πιστευω, οτι η καθημερινη μου παρουσια διπλα σου,
σε εφερνε πιο κοντα στο Βυθο μου. πιο κοντα στη Λασπη μου.
οτι τα Αστερια, εφευγαν ολο κ πιο Μακρυα,
κ οτι Εγω σε εμποδιζα να τα Φτασεις.

(το ξερω, επαναλαμβανομαι, συγχωρεσε καλε μου Κ, κ αυτο μου το Μειονεκτημα σε παρακαλω)

ακομα θυμαμαι το Πρωτο μας Δακρυ, το Πρωτο μας Γελιο! δε θα τα ξεχασω Ποτέ αυτα! Ποτέ!
τη Πρωτη μας Γνωριμια, το Πρωτο Λουλουδι που κοψαμε, το Πρωτο μας Φιλι!
δε θα τα ξεχασω Ποτέ αυτα! Ποτέ!
θα ειναι οι Αναμνησεις μας τοσα χρονια που ειμασταν Μαζι.
οι καλες κ οι κακες Αναμνησεις μας, ειναι ο Θησαυρος που θα κρατησω απο Εσενα! κ πιστεψε με,
ειμαι Υπερηφανος που σε γνωρισα! πολυ Υπερηφανος!

τωρα Φευγω καλε μου Κ.
δε θα γυρισω πισω Ποτέ. θα εισαι Μονος απο εδω κ στο εξης, κ εγω απο εκει που θα ειμαι,
θα χαιρομαι βλεποντας σε, Χαρουμενο! θα γευομαι την Ευτυχια σου με ολο μου το Σωμα!
με ολη μου τη Ψυχη! θα ειναι, σα να ειμαστε μαζι! σα να ειμαστε παλι Ενα!

σου αφηνω αυτο το γραμμα, εδω, πανω στο τραπεζι. να το δεις το πρωι, οταν θα πας να φτιαξεις
το καφε σου.
θα ερθω κρυφα διπλα σου τωρα που κοιμασαι, θα σε σκεπασω απαλα, οπως η Μανα σκεπαζει το Παιδι.
θα σε Φιλησω απαλά στα Χειλη.
να κρατησω τη γευση των Χειλιων σου Αιωνια μαζι μου!
θα σε Κοιταξω για Τελευταια φορα, ετσι Ηρεμα που κοιμασαι.
να κρατησω την Εικονα σου, Αιωνια μαζι μου!

σε Αγαπω καλε μου Κ! σε Αγαπω!"


αφησα πισω μου, ενα γραμμα που εγραψα σε Εμενα.
αφησα πισω μου, ολα οσα δεν καταφερα να κανω.

σηκωθηκα, κ σιγα σιγα προχωρησα στο παλιο σπιτι που ειχα γεννηθει.
αναμεσα στους ερημους τοιχους, αναμεσα στην υγρασια τους, με περιμενε μια θηλια.
σε λιγο, θα ξημερωνε, κ εγω, θα ημουν μονος,
να αιωρουμαι απο το ταβανι....................




 http://www.youtube.com/watch?v=eWy6gL2Q8N0

"...ιδιαΠ νυομΗ ετοπάΚ"

το ειδωλο μου
στο καθρεπτη
θολό
κατι λειπει
ή κατι ειχε προστεθει.
δε μπορω να διακρινω

ειναι ενας ξενος μπροστα μου
ενας αγνωστος
δεν ειμαι εγω.

φοραει τα ρουχα μου
δεν ειμαι εγω
δε μπορει να ειμαι εγω!

τι εχει αλλαξει?
που εχω χαθει?
πουθενα δεν εφτασα
την αρχη φοβηθηκα
κ στασιμος εμεινα
αλλά δεν ειμαι εγω!
δε πρεπει να ειμαι εγω!

εριξα λιγο νερο στο προσωπο μου
παλι η ιδια εικονα μπροστα μου
δεν ειμαι εγω!
δεν μπορει να ειμαι εγω!

χαμογελασα ειρωνικα
στη παγωμενη μου εικονα

εβαλα το οπλο στο κροταφο
κ αμεσως τελειωσαν ολα

"ςεμγιτΣ ςενιρεμηθαΚ ςεκιρεΜ"

η σιωπη σου
στο δερμα μου

αφηνεις κρυο παλι
αφηνεις την απουσια σου

τη θολη σου εικονα
καθως φευγεις

στα αγκαθινα μαλλια σου
ματωσα παλι τα δαχτυλα μου.

"...ατχυΝ εθαΚ"

η Μ. μπηκε μεσα στο διαμερισμα της γρηγορα.
ειχε παει η ωρα 6 το απογευμα, ειχε αγχωθει. επρεπε να μαγειρεψει, να φτιαξει
το σπιτι, κ να ετοιμαστει.
αποψε, ηταν η μεγαλη στιγμη! η στιγμη, που θα της αλλαζε ευχαριστα τη ζωη της!
μπηκε κατ'ευθειαν στη κουζινα, κ αρχισε τη προετοιμασια για το φαγητο.
ειχε μολις 3 ωρες στη διαθεση της.
επρεπε, κ ηθελε, να ειναι ολα τέλεια!
προσπαθουσε να συγκεντρωθει, να μην αφησει το αγχος που ειχε για το βραδυ, να
την επηρρεασει. δεν ηταν καλη μαγειρισα, το ηξερε, αλλά σημερα θα ηταν!
το πιστευε αυτο πολυ! ηθελε να εντυπωσιασει το καλεσμενο της, το μελλοντικο της συζυγο, τον Κ!

τον ειχε γνωρισει πριν μερικους μηνες, ο ερωτας τους ηταν κεραυνοβολος!
αυτος (ο Κ. δηλαδη) ηταν 40 χρονων, μελαχροινος, με λιγα γκριζα μαλλια, ειχε ιδιαιτερη ευφυια, κ τρομερα καλο χιουμορ, ηταν ιδιαιτερα γοητευτικος σαν ανδρας, αλλά κ σα προσωπικοτητα! την εκανε παντα να γελαει, κ αυτο της αρεσε πολυ.

εκεινη, ηταν 35 χρονων.
μελαχροινη κ εκεινη, με ισιο μακρυ μαλλι.
γυναικα, που εκανε εντυπωση με την εμφανιση της, κ, παρότι ειχε γνωρισει αρκετους αντρες στη ζωη της, στο τελος εμενε παντα μονη.
αλλά τα αισθηματα που ενιωθε για τον Κ. δε τα ειχε ξαναζησει, κ οπως της ελεγε κ
εκεινος, ουτε αυτος ειχε νιωσει ποτέ του ετσι.

καθως μαγειρευε, μπηκε στη κουζινα η μητερα της. μια κλασσικη γυναικα, μαυροφορεμενη
απο το θανατο του ανδρα της, εδω κ πολλά χρονια.

"κορη μου γυρισες?" της ειπε

"ναι μητερα, μολις ηρθα, ετοιμαζω το φαγητο για το βραδυ" της απαντησε.

η μανα της πηγε κοντα της την αγκαλιασε. τη κρατησε στην αγκαλια της για λιγο, υστερα
της ειπε:
"αχ κορουλα μου, δε ξερεις ποσο ευτυχισμενη ειμαι! επιτελους, υστερα απο τοσο
καιρο, βρεθηκε ο ανθρωπος σου! αυτος που σε αγαπα, κ αποψε θα σε ζητησει επισημα, για
να σε κανει γυναικα του"
"ναι μητερα, κ εγω ειμαι ευτυχισμενη! τον αγαπω τον Κ. οσο τιποτα στο κοσμο, θελω πολυ
να τον παντρευτω! να κανω μαζι του οικογενεια, να δεις κ εσυ ενα εγγονακι! να χαρεις κ εσυ
μητερα!" της απαντησε.

η μητερα της εκατσε στη καρεκλα. αρχισε να κλαιει, κατι που κανουν συνηθως ολες οι μητερες
σε τετοιες καταστασεις.
η Μ. πηγε διπλα της, της κρατησε το χερι, της ειπε να μη κλαιει, διοτι ολα ηταν μια χαρα, κ πως δεν υπηρχε κανενας λογος.
"το ξερω κορουλα μου, το ξερω! απο χαρα κλαιω! απο χαρα! τι κριμα να μη ζει ο πατερας σου να σε
καμαρωσει κ εκεινος" της ειπε.
"ειμαι σιγουρη μητερα, πως θα μας βλεπει απο τον ουρανο, πως θα ειναι πολυ χαρουμενος" της απαντησε.
"πηγαινε τωρα να ξαπλωσεις, να εισαι ετοιμη για το βραδυ" της ειπε.

η μητερα της σηκωθηκε σιγα σιγα, κ πηγε στο υπνοδωματιο της να ξεκουραστει.
καθε μερα, το να μη μπορεις να κανεις τιποτα, ειναι πολυ κουραστικο. οταν μαλιστα, εχεις κ το αγχος
για τη μονακριβη σου κορη, τοτε ο πονος ειναι αβασταχτος.
αλλά ολα αυτα μεχρι σημερα το βραδυ.
γιατι μετα, ολα θα αλλαζαν. ο καλος Θεουλης, ειχε ακουσει τις προσευχες της για τη κορη της, κ, αν κ αργησε λιγο, δε τη ξεχασε.

η Μ. συνεχισε να μαγειρευει, απο τη χαρα της, τραγουδουσε κιολας! σπανια τραγουδουσε, μονο οταν ηταν ευτυχισμενη, κατι που δε συνεβαινε συχνα ειναι η αληθεια.
τραγουδουσε κ σκεφτοταν τον Κ. σκεφτοταν την ζωη που τη περιμενε μαζι του! ηταν τοσο χαρουμενη, που εβαλε τα κλαμματα. καθισε λιγο κ αρχισε να κλαιει. οπως η μητερα της εκλαιγε πριν απο λιγο. μονο που εκλαιγε σιγα, δεν ηθελε να την ακουσει κ να στεναχωρηθει. ηξερε οτι εκλαιγε κ εκεινη απο τη χαρα της.

μετα σηκωθηκε, συνεχισε να τραγουδα, ετοιμαζοντας συγχρονως  το φαγητο. μεσα στη χαρα της, ξεχαστηκε ομως! η ωρα ηταν 8 κ μιση, ισα ισα που προλαβαινε να ετοιμαστει.

πηγε κ εκανε ενα μπανιο γρηγορα. πιστευε οτι το νερο, καθαριζε  τη μεχρι τωρα ζωη της. οτι την εκανε πιο δυνατη, οτι της καθαριζε τη ψυχη.

υστερα εκατσε μπροστα στο καθρεπτη, κ αρχισε να βαφεται. ειδε το ειδωλο της, ειδε μια μικρη κοπελλα να βαφεται πριν το πρωτο της ραντεβου! ειδε τη χαρα της κοπελλας, στα ματια της. ειδε τον εαυτο της χαρουμενο!
χτενισε με προσοχη τα μακρυα της μαυρα μαλλια, μετα διαλεξε απο τη ντουλαπα της ενα φορεμα. οχι ενα συνηθισμενο φορεμα. αλλά ενα φορεμα που ειχε αγορασει χρονια πριν, που πιστευε οτι θα το φορουσε μονο σε μια τετοια περισταση. κ να που τωρα, ηταν η πρωτη φορα που θα το φορουσε!
ευτυχως, ηταν παντα αδυνατη, το φορεμα, της ταιριαζε απολυτα!
κοιταχτηκε στο καθρεπτη παλι.
ηταν ομορφη! πολυ ομορφη! ανυπομονουσε να τη δει ο αγαπημενος της με αυτο το φορεμα!   

κοιταξε το ρολόι. 9 παρά 10!
ετρεξε γρηγορα στη κουζινα, ευτυχως το φαγητο ηταν ετοιμο. σε λιγο θα το σερβιριζε.

πηγε στο υπνοδωματιο της μητερας της, ανοιξε λιγο τη πορτα. την ειδε να κοιμαται.
κάποτε κ εκεινη ενιωθε ετσι για το πατερα της! ειχε την ιδια χαρα, το ιδιο αγχος τη μερα που θα ερχοταν να τη ζητησει απο τους δικους της!
δε θελησε να τη ξυπνησει. θα την αφηνε να κοιμηθει λιγο ακομα.

πηγε στο σαλονι, κ περιμενε τον Κ.
τα χερια της ετρεμαν λιγο, φοβηθηκε οτι μολις τη δει να τρεμει, θα την πειραξει λεγοντας της κατι απο το εξυπνο χιουμορ που ειχε.

ξανακοιταξε το ρολόι, 9 κ 10!
συνηθως δεν αργει, συνηθως ερχεται παντα στην ωρα του σκεφτηκε.

χωρις να το καταλαβει, η ωρα πηγε 11!

σιγα σιγα, βγηκε στο μπλακονι. εριξε πανω της κατι, διοτι χειμωνιαζε, κ εκανε κρυο.
εκατσε κ κοιτουσε το δρομο.
περιμενε να φανει ο Κ. ο αγαπημενος της Κ!

στην απεναντι πολυκατοικια, καθοταν 2 ηλικιωμενες γυναικες στο μπαλκονι.

"την βλεπεις αυτην? ειναι αυτη που σου ελεγα" ειπε η μία.
"ναι, τη βλεπω. καθεται κ κοιταει το δρομο" της απαντησε η αλλη
"καθε βραδυ γινεται αυτο, καθε βραδυ! τη βλεπω να μαγειρευει, να ετοιμαζεται, να μιλαει στον εαυτο της. μετα βγαινει κ καθεται στο μπαλκονι.
χρονια τωρα, το ιδιο πραγμα! κ δεν ειναι κ μικρη, πρεπει να κοντευει τα 70 της χρονια!"
"γιατι ειπες το κανει αυτο?" τη ρωτησε.
"δε ξερω ακριβως. λενε οτι περιμενει τον αγαπημενο της! τοσα χρονια, τον περιμενει!
αλλοι λενε οτι εχει χαμενα τα λογικα της. ισως απο το θανατο της μητερας της πριν πολλά χρονια, ισως ομως, κ απο το γαμο της που ποτέ δεν εγινε!
αλλά, ας παμε μεσα τωρα, εχει βαλει ψυχρα, κ ειναι ηδη αργα"  της απαντησε.

η Μ. καθισμενη στο μπαλκονι, συνεχισε να κοιταει τον ερημο δρομο...