"υοτ ομΖοκ οτσ ςοτσακΕ"

-"εγω λεω να παρουμε αυτο δεξια" ειπε ο αντρας
-"μπα, δε μου αρεσει! αυτο στη γωνια, πως σου φαινεται?" ειπε η γυναικα
-"οχι, οχι, δε μου αρεσει καθολου! αυτο εδω μπροστα, σου αρεσει?"
-"δε νομιζω να ταιριαζει με το δωματιο" ειπε παλι η γυναικα
-"καλα, αποφασισε ομως, γτ το μαγαζι κλεινει, κ δε μπορουν να μας περιμενουν"
-"μισο λεπτο καλε! μη βιαζεσαι! δεν ειναι ευκολη αποφαση!"
-"παντα ετσι κάνεις! οταν ειναι να αποφασισεις, αργεις!" ειπε νευριασμενα ο αντρας
-"να! αυτο εδω αριστερα, πως σου φαινεται? βολικο δε δειχνει?"
-"δε ξερω, κανε οτι θες! εγω θελω την ησυχια μου!"
-"συγγνωμη, αυτο εδω, το εχετε σε αλλο μεγεθος? δειχνει πολυ μικρο"
  ρωτησε η γυναικα τη πωλητρια
 (εκεινη τη κοιταξε περιεργα, χωρις να τις απαντησει)
-"πω πω, δε μπορω να αποφασισω" ειπε παλι η γυναικα!
 (ο αντρας κ η πωλητρια, τη κοιταξαν νευριασμενα)
-"κοιτα" ειπε ο αντρας "ειναι το τελευταιο μαγαζι που ερχομαστε, αποφασισε επιτελους!"
-"αυτο εδω στη μεση, το εχετε σε πιο ανοικτο χρωμα?" ξανα ρωτησε η γυναικα τη πωλητρια
 (εκεινη δε τις απαντησε)
-"λοιπον ενταξει, θα παρουμε αυτο εδω, που βρισκεται στη μεση! πότε θα ειναι ετοιμο?" ειπε  
  η γυναικα
-"συμπληρωστε αυτα τα χαρτια, κ περαστε αυριο την ιδια ωρα" ειπε νευριασμενη η πωλητρια
 -"α! κ κατι τελευταιο, εγγυηση εχει?" ρωτησε η γυναικα
 (η πωλητρια με κοπο κρατησε τα νευρα της κ δε της απαντησε)
 το ζευγαρι υπεγραψε τα χαρτια, κ εφυγε ευτυχισμενο! υστερα απο τοσο κοπο, επιτελους,
 διαλεξαν ποιο μωρο θα υιοθετησουν!

 (μομφή, σε οσους δε θελουν να υιοθετησουν παιδια)

"ςετχάτΣ"

θα φυσηξω τις Σταχτες Μου
Συννεφα θα τις κανω
τον Ηλιο θα κρυψω
Σκοταδι να φερω
Νερο δε θα ριξω
Ζωη να μη Γεννησω

...Ειμαι ο γιος του Θεου Μου
   Ειμαι ο Πατερας Μου....

" ...ιαμίΕ ιτάΚ"

"καλημερα σας κυρία. το πρωινο σας ειναι ετοιμο. να σας το φερω στο σαλονι?"
"καλημερα Κέι Πί, αστο εδω, μπροστα στον υπολογιστη"
αφησα το πρωινο μπροστα στον υπολογιστη. σιγα σιγα πηγα στο δωματιο της μικρης. μολις μπηκα μεσα, εβαλα την αγαπημενη της μουσικη να τη ξυπνησει. αφου σηκωθηκε, πηγα να ετοιμασω το πρωινο της.

καθισαν να φανε ως συνηθως. η μητερα εμπρος στον υπολογιστη, η μικρη της κορη εμπρος στη τηλεοραση. ο πατερας, δεν ηταν σπιτι. ειχε φυγει πριν δύο χρονια για δουλειά, (οπως ειχε πει η μητερα στη κορη). τωρα, ηταν μονο η μητερα, το μικρο κοριτσι, κ ο Κέι Πί, εγω δηλαδη! 

εγω, ειμαι ρομποτ τελευταιας τεχνολογιας. σκοπος μου ειναι να υπηρετω τους ανθρωπους. εχω προγραμματιστει για τρεις βασικες εντολες. οχι, δεν εχω αισθηματα. δε ξερω τι ειναι αυτα που απασχολουν το ανθρωπινο ειδος.

βρισκομαι σε αυτη την οικογενεια εφτα μηνες τωρα. καθημερινα, μητερα κ κορη κανουν το ιδιο προγραμμα. το ιδιο κ εγω. μονο τα σαββατοκυριακα φευγουν το πρωι για τρεις περιπου ωρες. μετα τις βλεπω να γυριζουν με τα ματια τους κοκκινα. δε ξερω γιατι, αλλά καθε σαββατοκυριακο αυτο
συμβαινει. οπως σημερα που ειναι Κυριακη, σε λιγο θα φυγουν παλι για το ιδιο μερος. παρατηρω τη μητερα καθως κοιταει διάφορες φωτο στον υπολογιστη. καθε λιγο σκουπιζει τα ματια της. η μικρη βλεπει τηλεοραση. κ οι δύο τους, εχουν κατι παραξενο στο βλεμμα τους. υστερα απο λιγο, παιρνει τη κορη της αγκαλια κ φευγουν. θα γυρισουν σε τρεις ωρες, οπως παντα.

για καποιο λογο που δε μπορω να εξηγησω, πηγαινω μπροστα στον υπολογιστη της. θελω να δω τι κοιτουσε. θελω να δω γιατι τα ματια της ηταν υγρα. ανοιγω τον υπολογιστη, βλεπω αυτα που κοιταει καθε σαββατοκυριακο η μανα. φωτογραφιες! φωτογραφιες εκεινης, της κορης της, κ ενος μελαχρινου τυπου. υπαρχουν πολλες φωτο, σε ολες γελανε ανεμελα, σε ολες δειχνουν ευτυχισμενοι. σε γενεθλια, στην αυλη, στο παρκο, παντου! οπως τις κοιτω, ακουω τα κυκλωματα μου να βγαζουν
περιεργο ηχο. αρχιζω να νιωθω παραξενα, κ ας μη ξερω τι σημαινει να νιωθεις. οσο περισσοτερες φωτο βλεπω, τοσο ακουω παραξενους θορυβους μεσα μου. μερικες στιγμες, η οραση μου θολωνει, μερικες φορες κλεινει για λιγο. εξακολουθω να κοιτω τις φωτο, χωρις να ξερω το λογο. τι μπορει να καταλαβει κανείς μεσα απο φωτο? προφανως τιποτα, εγω ομως ειμαι ρομποτ, δε ξερω απο αυτα.

ξαφνικα σηκωνομαι ορθιος. νιωθω περιεργα! θελω να δω τη μητερα κ τη κορη! θελω πολυ να τις δω! πηγαινω προς τη πορτα περιμενω να ερθουν. παιρνω στα χερια μου τη μικρη κουκλα της κορης, κ τη τσαντα της μητερας. τα κραταω σφιχτα. μεσα μου αστραφτει, ακουω παραξενους ηχους. τα ματια μου θολωνουν, μερικες φορες χανω την εικονα. περιμενω να γυρισουν, θελω να τις δω!

υστερα απο ωρα, γυρισαν σπιτι. μολις μπηκαν μεσα, ειδαν το προσωπικο τους ρομποτ να στεκεται ακινητο με τα ματια ανοικτα. στα χερια του κρατουσε σφιχτα μια κουκλα της μικρης, κ τη τσαντα της μητερας.
πλησιασαν το ρομποτ. εκεινο, μυριζε καμμενα καλωδια.

"υοΜ ηκήθαιΔ Η"

μια τελεία αφηνω
μια τελεία,
πιο μικρη απο ενα γραμμα
πιο μικρη απο εναν αριθμο
μια κουκιδα,
χαμενη σε λαβυρινθο αφηνω
γραμμενη σε χαρτοπετσετες
γραμμενη σε παγωμενα πεζοδρομια.
μια τελεία,
που θα πατησετε ολοι πανω της
με τα λασπωμενα σας παπουτσια.
αυτη η τελεία,
ημουν καποτε Εγω.

"ςολκυκόραγγεΦ"

καθομουν στη παραλια μονος. σε λιγο θα βραδυαζε, κ εγω ηθελα να δω τη πανσεληνο, το γεματο φεγγαρι. ηθελα να το δω να καθρεπτιζεται στη θαλασσα. εχω ακουσει διάφορες ιστοριες για τη πανσεληνο. μερικοι τη λενε κ φεγγαροκυκλο. συνηθως η πανσεληνος επηρρεαζει τους ανθρωπους. υπαρχουν πολλες ιστοριες σχετικα με αυτη. βεβαια δε τις πιστευω, θεωρω πως ειναι για μικρα παιδια ή για τους αδαεις αυτες οι ιστοριες. εγω εξαλλου, ειμαι καθηγητης μαθηματικων, δε γινεται να παρασυρομαι με αυτα. η ηρεμια της παραλιας, ο απαλος ηχος των κυμματων, με εκανε να αισθανομαι ομορφα. να ξεχναω τη καθημερινοτητα, να ξεχναω το θορυβο που συχνα πυκνα ειχα στο κεφαλι μου. αποψε ομως, θα ειχα κατορθωσει να δω τη πανσεληνο απο το σημειο που ηθελα. αποψε θα τα καταφερνα. αυτο κ μονο, μου ηταν αρκετο. αναψα ενα τσιγαρο, μου αρεσει να καπνιζω οταν ειμαι μονος. δυστυχως, ειμαι καθε μερα μονος. ο μονος κοσμος που βλεπω ειναι στο σχολειο. οι μαθητες μου, οι φιλοι μου οι καθηγητες κ ...κανενας αλλος. πριν χρονια, συζουσα με μια κοπελλα, ειχαμε κανονισει να παντρευτουμε. ξαφνικα ομως, πριν δύο μηνες με παρατησε, εφυγε απο το σπιτι, κ δε την ειδα ποτέ. θυμαμαι ακομα το σημειωμα που μου ειχε αφησει. για την ακριβεια, το εχω παντα μαζι μου, στη μεσα τσεπη απο το σακακι μου, αυτη που βρισκεται στο υψος της καρδιας.

 "αγαπημενε μου Κ, δεν αντεχω αλλο μαζι σου. φευγω κ δε θα γυρισω παλι. πηγαινε σε παρακαλω σε ενα γιατρο, μη το αμελεις αλλο. σε φιλω, η Μ σου".

απο τοτε, ο θορυβος στο κεφαλι μου ηταν ολο κ πιο συχνος, ολο κ πιο εντονος. φυσικα κ δε πηγα στο γιατρο, εξαλλου, ειμαι μια χαρα. ομως η φυγη της, ειναι κατι που δε μπορω να ξεχασω. κοιταω παντα γυρω μου μηπως τη δω πουθενα. στο δρομο, στο λεωφορειο, ακομα κ μεσα στη ταξη κοιταω, ευχομαι να τη δω. κ τωρα, εδω σε αυτη την ερημη παραλια, ευχομαι να τη δω. ευχομαι να μου χαμογελασει, να ερθει στην αγκαλια μου, να δουμε μαζι το φεγγαροκυκλο. ξαφνικα, οπως ημουν βυθισμενος στις σκεψεις μου, με το θορυβο στο κεφαλι μου να γινεται ολο κ πιο δυνατος, ειδα καποιον να κολυμπαει μεσα στη θαλασσα. κολυμπουσε καπως παραξενα, δεν ειχα δει ανθρωπο να κολυμπαει ετσι. τον κοιταξα καλυτερα, καταλαβα οτι δε κολυμπουσε. καταλαβα οτι πνιγοταν! αμεσως βουτηξα στη θαλασσα, μονο τα παπουτσια μου εβγαλα, κ αυτα απο ενστικτο, οχι απο σκεψη. κολυμπησα γρηγορα, επρεπε να τον φτασω πριν πνιγει. μολις τον πλησιασα, αρχισε να φωναζει πιο δυνατα. χτυπουσε με τα χερια του το νερο, χτυπουσε εμενα. δε μπορουσα να τον πιασω. πανω που τα καταφερνα, βυθιζοταν στη θαλασσα. προσπαθησα αρκετα, καταφερα να τον γυρισω, κ κρατωντας τον με το ενα χερι κολυμπουσα με το αλλο προς την ακτη. με δυσκολια τον εβγαλα στη παραλια. εκει, ειχε μαζευτει κοσμος. κοσμος που φωναζε. δε ξερω τι φωναζε, δε μπορουσα να τον ακουσω. δε ξερω γιατι η αστυνομια με συνελαβε. του εσωσα τη ζωη, δε τον επνιξα. ξερω μονο, οτι αυτος ο θορυβος στο κεφαλι μου, επιτελους ειχε σταματησει.

"ςειεθήνυΣ"

ζουσαν
με το φοβο του χειμωνα
το καλοκαιρι
ηταν ολη μερα εξω
οταν χειμωνιαζε
στις ηλιολουστες μερες
εβγαιναν παλι εξω
ετσι περνουσε ο καιρος
μονο που το καλοκαιρι ηρθε
κ εμεινε για παντα
κ αυτοι,
εξακολουθουσαν να φοβουνται το χειμωνα.

"ςίεναΚ ιενάθεΠ αν ίεροπΜ εδ υοτ αίχυσΗ νητ εμ ετύΟ"

βρισκομαι στο κρεβατι ξαπλωμενος. οχι ακριβως σε κρεβατι που θα ηθελα, αλλά σε κρεβατι νοσοκομειου! ειμαι σε θαλαμο, οχι ακριβως σε θαλαμο που θα ηθελα, αλλά σε θαλαμο εντατικης! η δεσποινις ατυχια μου, ηταν παλι εδω! ο λογος που βρεθηκα εδω, ειναι διοτι ειχα μια αψιμαχια με
καποιους...αστυνομικους! για την ακριβεια με πυροβολησαν στον ωμο κ στη κοιλια. να πω οτι δε ξερω το λογο? τον ξερω δυστυχως!

ο λογος λοιπον, ειναι οτι ειμαι ληστης τραπεζων! εδω κ πολλα χρονια, εχω βρει αυτο το τροπο να βγαζω τα προς το ...ευ ζειν! πρεπει να εχω κανει περιπου 20 ληστειες, κ ολες πηγαν μια χαρα! (εκτος απο τη τωρινη ...γμτ!). τα λεφτα που κερδιζα με τον ιδρωτα ...των υπαλληλων μπροστα
στη θέα του οπλου μου, τα εκανα επενδυσεις. τα επενδυα στα δύο "Μπου". (ητοι ..."Μπουρδελα" κ "Μπουζουκια"!). 

οχι, δεν ειχα ακριβο σπιτι, ουτε ακριβο αυτοκινητο. αρεσκομουν στα λιγα! παρολα αυτα, ειμαι καλος
ανθρωπος. μπορει να ληστευω τραπεζες, αλλά ειμαι εντιμος στη ζωη μου. ποτέ δεν εχω φερθει ασχημα σε συνανθρωπο μου, κ πολλες φορες βοηθουσα κοσμο (ειτε φανερα, ειτε κρυφα). αυτο διοτι δε μου αρεσει η όποια δημοσιοτητα,  επειδη ειμαι ταπεινος ανθρωπος. επισης, οσες φορες "ετυχε" να
βρεθω απεναντι σε αστυνομικους, πυροβολουσα πανω απο τα κεφαλια τους (εξαλλου, παντα εκεινοι ξεκινουσαν τους πυροβολισμους, ποτέ μου δεν ειχα ακουσει τη φραση: "σταματα αλλιως πυροβολω". ισως να φταιει κ το κρανος που φορουσα, αλλά η ουσια ειναι οτι δε την ειχα ακουσει!).
θεωρουσα τον εαυτο μου εντιμο ανθρωπο, που απλά, που κ που, ληστευε τραπεζες! σιγα το πραγμα! 

ηξερα οτι ειμαι καλος, ηξερα οτι βοηθουσα κοσμο, ηξερα οτι τους βοηθουσα γιατι ηθελα να ειναι καλα! οχι, ποτέ μου δε το εκανα για να παω στο ...Παραδεισο! δε πιστευα πως μετα θανατον υπαρχει ουτε Παραδεισος, ουτε Κολαση, (καλα το τραγουδησες δεσποινις Μοσχολιου!). ομως τωρα, βρισκομενος στην εντατικη, ακουγοντας το μηχανημα να κανει ηχο τους κτυπους της καρδιας μου,
ηξερα οτι θα πεθανω. δε σκεφτηκα ουτε τη μεχρι τωρα ζωη μου, ουτε τιποτα. εξαλλου, μονος μου ημουν παντα. δεν εκανα οικογενεια. παρολα αυτα, ειχα μια αγωνια για το τι θα συναντησω μολις πεθανω! Παραδεισο? Κολαση? ή τιποτα απο αυτα? δεν ειχα παρα να περιμενω λιγο, αφου ακουγα
το μηχανημα να κτυπαει ολο κ πιο αργα. σε λιγο θα ειχα φυγει. 

προς στιγμην αγχωθηκα, σκεφτηκα μηπως εχω αφησει ανοικτο το ...θερμοσιφωνα!
ευτυχως οχι! μετα απο λιγα δεπτερολεπτα, ακουσα ενα μονοτονο ηχο! αυτο
ηταν! εφευγα! ενιωσα το κορμι μου να αιωρειται, να ειναι παναλαφρο! ενιωσα να ανεβαινω στα συννεφα, να περναω αναμεσα τους, κ να κανω το ιδιο σε οσα συννεφα βρηκα μπροστα μου. (παραξενο, λογικα θα επρεπε να εχω βγει στο ...διαστημα, αλλά τι να πω! πρωτη μου φορα πεθαινω, δεν ηξερα!). μετα απο αρκετη ωρα, εφτασα σε ενα φωτεινο μερος. το μονο που με ενοιαζε, ηταν ποιο ηταν αυτο το μερος. κ ουτε στιγμη δε μου περασε απο το μυαλο μου η σκεψη περι Παραδεισου ή Κολασεως. κ ομως! μπροστα μου ειδα μια ταμπελα σε σχημα βελους να δειχνει δεξια. πανω της εγραφε: "Παραδεισος στα 100μετρα"! τι χαρα! τι μεγαλη χαρα! ημουν στο Παραδεισο! παρολι τη
γκαντεμια που ειχα στη ζωη μου (το θεμα των ληστειων το αποδιδω στην ...εξυπναδα μου, κ ουχι στη δεσποινις Τυχη), ο καλος Θεουλης (μεταξυ μας, δεν ειμαι θρησκος αλλά ...δε προκειται να του το πω) ειχε καταλαβει οτι ειμαι ...αδαμάντινος χαρακτηρας! εξαλλου δουλειά του ειναι! να ξεχωριζει τους καλους απο τους κακους! 

καθως εφτασα στη πυλη του Παραδεισου, ειδα πολυ κοσμο συγκεντρωμενο απο εξω. ισως επειδη
μισω να περιμενω στις ουρες, ισως λογω ...συνηθειας, πηγα να φωναξω την αγαπημενη μου φραση: "ακινητοι, ληστεια"!! ευτυχως δε την ειπα!
αφου εκατσα κ περιμενα αρκετη ωρα, σκεπτομενος οτι εν ετει 2012 ο Παραδεισος πως γινεται να μην εχει μηχανοργανωση κ υπολογιστες, παρα να κανει ολη τη δουλειά στο χερι, εφτασε η σειρα μου! εκατσα μπροστα στυ πυλη, απεναντι απο ενα τυπο με ασπρα ρουχα, ασπρα μουσια κ μαλλια. "ο Αγιος Πετρος θα ειναι" σκεφτηκα, αλλά δε τον ρωτησα. εκεινος, αφου με κοιταξε, με ρωτησε το ονομα μου.

-"Κ.Π. με λενε" του απαντησα
-"Κ.Π." ειπε εκεινος κ κοιτουσε τα χαρτια του.
-"Κ.Π" συνεχισε να μουρμουραει.
 αφου κοιταξε δύο φορες τα χαρτια του, μου λεει: "λυπαμαι, αλλά δε σας βλεπω στο καταλογο"
-"πως ειπατε???" τον ρωτησα
-"λεω, δεν ειστε στο καταλογο" μου ειπε με ακομα πιο σοβαρο υφος!
-"μα πως ειναι δυνατον? αφου εδω ηρθα, πως μπορει να εγινε λαθος?
  κοιταχτε καλυτερα σας παρακαλω" του ειπα οσο πιο ευγενικα μπορουσα.

αρχισε παλι να κοιταει τα χαρτια του. υστερα απο λιγο με ρωτησε πως λενε τους γονεις μου. του ειπα κ συνεχισε να ψαχνει. να μη πολυλογω νεκρος ανθρωπος, δε με εβρισκε στο καταλογο! εγω τοτε, σα κλασσικος (νεο)Ελληνας αρχισα να φωναζω! προσπαθησε μιλωντας μου ευγενικα να με ηρεμησει! αλλά, εγω παλι σα κλασσικος (νεο)Ελληνας, ζητουσα να δω τον υπευθυνο! ηθελα να μου φωναξει το αφεντικο του! (...τρομαρα μου!!).

εκεινος τοτε, σηκωσε το ακουστικο απο ενα πολυ παλιο τηλεφωνο, κ πηρε το Θεο! δε καταλαβα τι ελεγαν, μαλλον του φωναζε ο Θεος επειδη τον ξυπνησε μεσημεριατικα! μολις εκλεισε το τηλεφωνο, μου ειπε να περιμενω. πραγματι, υστερα απο λιγο ηρθε ο Θεος! δε θα χαρακτηρισω τι φορουσε, γιατι τοτε θα παω σιγουρα στη Κολαση! (φαντασια εχετε, βαλτε την να Λουλεψει!). αρχισε λοιπον  ο Θεος να κοιταει το καταλογο, να με ρωταει πότε γεννηθηκα κ άλλα. αφου απαντησα σε ολες τις ερωτησεις, προσπαθωντας να μεινω ψυχραιμος, κ να μη νιωθω σα νεοσυλλεκτος φανταρος παλι, κ ο Θεος μου ειπε οτι δεν ειμαι στο καταλογο! αρχισα να φωναζω (οχι, δεν εβρισα, εξαλλου ποτέ μου δε βριζω), μεχρι που ακουσα το Θεο να μου λεει: "ρε δε πας στο Διαολο??". δε καταλαβα αν  τσατιστηκε, ή αν το εννοουσε. ομως, αρχισα να νιωθω το κορμι μου (ή τη ψυχη μου? δε μπορουσα να διακρινω) να ιπταται. πετουσα παλι, οπως πριν! ημουν στον αερα οπως πριν, μονο που τωρα η πορεια μου ηταν
...καθοδικη! βεβαια, πανω που πιστεψα οτι δεν ειμαι πια ατυχος, διαψευτηκα! μετα απο αρκετη ωρα ...πτησης, το περιβαλλον γινοταν ολο κ πιο σκουρο, μεχρι που εγινε μαυρο!

προσεξα μια ταμπελα σε σχημα βελους να δειχνει αριστερα. πανω ηταν γραμμενα με νεον φωτιζομενα γραμματα που αναβοσβηναν η φραση: "Κολαση 100μετρα". αυτο ηταν τελικα! τζαμπα η χαρα μου, τζαμπα κ η ταλαιπωρια ανεβα κατεβα! κ βεβαια, ειχε κοσμο, κ μαλιστα περισσοτερο απο οτι στο Παραδεισο! εδω ομως, τα πραγματα ηταν πιο ...συγχρονα! πηρα απο το ειδικο μηχανημα τον αριθμο μου, κ περιμενα τη σειρα μου! οπως κανουν στις τραπεζες δλδ, αν κ εγω ποτέ δε το ειχα κανει ως τωρα! καλλιο αργα λοιπον! μετα απο ωρα, εφτασα στην εισοδο. εβλεπα στο βαθος ενα εντονο κοκκινο φως! κ δυστυχως, δεν ηταν φως απο ...μπουρδελο, ουτε φως απο ...μπουζουκια! ηταν η Κολαση! με σταματησε λοιπον ενας τυπος (ας μη πω στο κοπο να τον περιγραψω, βαλτε τη φαντασια σας να Λουδεψει), με ρωτησε το ονομα μου. του το ειπα, κ κοιταξε το ...μενου! (οοκ, το καταλογο κοιταξε!!)
ομως, κ αυτος, δε μπορουσε να με βρει!! αρχισα να του λεω που γεννηθηκα, τον αριθμο ταυτοτητας κλπ, αλλά παλι δε με εβρισκε! αρχισα να νευριαζω, αυτοι που περιμεναν τη σειρα τους αρχισαν να φωναζουν! οοκ, δε βιαζομουν να μπω, αλλά αφου με εδιωξαν (ακομψα μπορω να πω) απο το Παραδεισο, που αλλου θα μπορουσα να παω?? ειχα μια μεγαλη απορια! ο νταβατζης λοιπον, εμμμ ...ο πορτιερης ηθελα να πω ....γμτ!!!!! ο υπευθυνος της Κολασεως εν τελει,  αρχισε να με ψαχνει στον υπολογιστη! ουτε εκει με βρηκε (κ ας λενε οτι η τεχνολογια βοηθαει! ...τρομαρα τους!). αρχισα παλι να φωναζω, κ τελικα ηρθε ο ...υπευθυνος!  (δε χρειαζεται να τον περιγραψω, αλλά ειναι γαμω τα παιδια!). αφου ρευτηκε δυνατα, κ αφου εβρισε τη τυχη του που τον σηκωσαμε απο ...κατι σαν οργιο αν ακουσα καλα, αρχισε να ψαχνει κ αυτος στον υπολογιστη. τιποτα ομως! το ονομα μου δεν ηταν πουθενα!
σηκωθηκε, "ευγενικα" μου ειπε πως δεν εχουν το ονομα μου, κ πως μπορω να παω στο ...Διαολο! μετα βλαστημωντας κ ξυνοντας συγκεκριμμενο σημειο του ...σωματος του (μη με ρωτησετε ποιο, φαντασια εχετε, βαλτε την να Λουδεψει!), αρχισε να χανεται στο βαθος της Κολασης! μονο αυτο προλαβα να δω, οπως κ τη πυλη να κλεινει με δυναμη στα μουτρα μου!

"κ τωρα? τι θα κανω τωρα? τι θα ...απογινω ο καψερος?" σκεφτηκα. αρχισα παλι να πεταω, μεχρι που εφτασα σε ενα σημειο κ ...σταματησα! ενα σημειο στο πουθενα! ενα σημειο, που ημουν μονο εγω! μπορουσα μονο να βλεπω απο πολυ μακρυα, ανθρωπους να ανεβαινουν προς τα πανω, κ αλλους να κατεβαινουν προς τα κατω. κ εγω εκει! σε ενα σημειο! μονος! εντελως μονος! η δεσποινις ατυχια μου ειχε ξεπερασει τα ορια της! ρε γμτ, ετσι θα μεινω για μια ...ζωη? ή για ...πολλες? χωρις να το σκεφτω, πηρα μια βαθια ανασα. μαζεψα οσο πιο πολυ αερα μπορουσα, κ μετα ξεφυσηξα δυνατα! αφου δεν ειχα θεση ουτε στο Παραδεισο, αλλά ουτε κ στη Κολαση, αποφασισα να ...ζησω για παντα! καθολου δε με χαλουσε αυτο! κ πραγματι, μετα απο λιγο, ακουσα το μηχανημα της καρδιας μου να χτυπα! τι ομορφος ηχος! τι ομορφος! κ οχι μονο αυτο, αλλά επιτελους, ειχα νικησει την ατυχια μου! ημουν τρισευτυχισμενος! αλλά ...οχι για πολυ! (γμτ, κ ξανα γμτ!!). οχι για πολυ, διοτι ακουσα το γιατρο να φωναζει: "τον χανουμε! τον χανουμε" !! κ πραγματι, με ...εχασαν!

η δεσποινις ατυχια, με ειχε κερδισει παλι! κ μαλιστα ...πανηγυρικα! για την ακριβεια, για ολη την αιωνιοτητα, κ ακομα παραπανω! βρεθηκα λοιπον ξανα στο σημειο που ημουν πριν απο λιγο! στο τιποτα! στη κουκιδα μου! μονος! να κοιταω απο πολυ μακρυα ανθρωπους να ανεβαινουν, κ  ανθρωπους να κατεβαινουν!

παλι καλα που δε φορουσα ρολόι, θα μου εσπαγε τα νευρα να κοιταω το χρονο!

(αν πω οτι αυτη η ιστορια ειναι αληθινη, δε θα με πιστεψει κανεις, οπότε ...δε το λεω!!)

"ώγΕ"

ηταν βραδυ, εβρεχε δυνατα. ετρεχα, οχι για να μη βραχω,
αλλά επειδη καποιος με κυνηγουσε. εφτασα στο παλιο σπιτι, εκει οπου
ειχα γεννηθει. μπηκα γρηγορα μεσα, ανεβηκα στο πανω οροφο. κρυφτηκα

σε ενα δωματιο. στα χερια μου κρατουσα σφιχτα το μαχαιρι. ακουσα την
εξωπορτα να ανοιγει. ειχε ερθει! ακουσα τα βηματα του στη σκαλα. τον
ειδα αμυδρα καθως ανοιξα λιγο τη πορτα. ειδα τη λαμψη της αστραπης
πανω στο μαχαιρι που κρατουσε. τον ακουσα να ανοιγει τη πρωτη πορτα,
μετα τη δευτερη. σε λιγο θα εφτανε σε μενα. ειδα το πομολο να γυριζει,
ειδα τη πορτα να ανοιγει. χωρις να το σκεφτω, καρφωσα αμεσως το
μαχαιρι μου στη κοιλια του. επεσε κατω, στο φως της αστραπης ειδα το
προσωπο του. ημουν εγω! κοιταξα το πουκαμισο μου, ηταν γεματο αιματα.
ξαπλωμενος στο πατωμα, ειδα ενα τον εαυτο μου να κραταει ενα κοκκινο μαχαιρι,
να με κοιτα! μου χαμογελασα, κ εκλεισα τα ματια μου.

"ςομόρΔ οράγισΤ ανΕ"

στο αναμμα του τσιγαρου
γεννηθηκα
στη πρωτη τζουρα
φυσηξα με καπνο
τα παιχνιδια μου
στη δευτερη
τις φωτογραφιες μου
με τη τριτη τζουρα
φυσηξα το καπνο
στους φιλους μου
στη τεταρτη
στα ονειρα μου
στη πεμπτη
αφιερωσα το καπνο
στη πίστη μου
στην εκτη
φυσηξα το καπνο
στη κοπελα που αγαπησα
στην εβδομη
εσβησα το τσιγαρο
μαζι του
εσβησα κ εγω

"μπαμπα, εγω οταν μεγαλωσω θα καπνιζω?" 

"νόνιθηλΑ οτ ςώΦ οΤ"

επιτελους ξημερωσε!
υστερα απο μια αγχωτικη νυκτα, ηρθε επιτελους η μεγαλη στιγμη! ομολογω οτι ημουν αγχωμενος, βλεπετε ...ηταν η πρωτη μου! η πρωτη μου φορα ...εννοω! καταλαβαινετε πιστευω, δε χρειαζεται να γινω πιο συγκεκριμμενος! αλλά ...για το φοβο των Ιουδαιων, ας γινω πιο σαφης. σημερα εφτα η ωρα το πρωι, θα εκανα τη πρωτη μου κ προγραμματισμενη (εδω κ καιρο) ...εγχειρηση!
βεβαια, τι αλλο θα μπορουσε να ηταν? καμια ...χοτ κορασιδα να με Μεριμενει? οχι γμτ! εξαλλου, ειμαι Μαντρεμενος εδω κ ...δύο μερες! (ασχετα αν συζουμε μαζι κοντα δεκα χρονια).

παρολα αυτα, δεν ηθελα να απογοητευσω κανεναν, ειδικοτερα το γιατρο μου, που ειναι τυπάς με ολη τη σημασια της εννοιας! οπως επισης ουτε τις νοσοκομες (παροτι καμια δεν ηταν ιδιαιτερα ...χοτ!). επισης, να μη ξεχασω να πω, οτι δεν ηθελα να απογοητευσω τη γιουναικα μου (παλι καλα που τη θυμηθηκα, δε θα αντεχα τη γκρινια της, ειδικα τωρα!).

αφου φορεσα αυτο το μηδεν φορεμα, φορεσα κ ...πάνα, σε περιπτωση που αποθανω ο καψερος, να μην εχει πολυ Λουδεια το συνεργειο ...καθαρισμου! (χμμμ!! τωρα που το σκεφτομαι, τα "περι πανας" να θυμηθω να τα σβησω στο τελος! ειναι μια μικρη λεπτομερεια, που δεν ενδιαφερει κανεναν, κ που χαλαει την ...εικονα μου!). ξαπλωμενος στο κρεβατι, με οδηγησαν στο τμημα ...χειρουργικης! ενταξει, θα προτιμουσα να με οδηγουσαν σε κανενα μερος με καλη μουΖικη, κ χοτ κορασιδες, αλλά τετοια ωρα, τετοια λογια!

με σταθμευσαν εξω απο τα χειρουργεια, κ μεριμενα τη σειρα μου! σα να μεριμενεις το φαναρι να γινει πρασινο! πολυ μηδεν να εισαι εξω στο χωρο υποδοχης μεριμενοντας να χειρουργηθεις! παλι καλα που δεν αρχισε κανείς να ...κορναρει! οχι, αυτο δεν εγινε!

καθως ημουν μονος, περασε απο δίπλα μου ενας νοσοκομος που εσπρωχνε ενα κρεβατι. σταματησε για λιγο δίπλα μου, μεχρι να ρωτησει εναν αλλο νοσοκομο, σε ποιο θαλαμο θα μπει ο ασθενης που ειχε πανω.
κ ...οποία εκπληξις! ο ασθενης αυτος, ηταν ενας συμμαθητης μου! ειχα να τον δω Μεριπου δεκαπεντε χρονια!
ακολουθησε ο εξης Λιαδογος:

-"ρε Ν, εσυ???" του ειπα
-"επ!! Κ, εσυ??"
-"ναι ρε, εγω!"
-"τι εγινε? που χαθηκες? εχω να σε δω πολλα χρονια" μου ειπε
-"ελα μωρε, λουδειες τωρα, καταλαβαινεις. εξαλλου, ζω στη δεσποινις Κερκυρα εδω κ χρονια, δε  
  μενω πια στη Βαγδατη!"
-"Βαγδατη!!" ειπε κ γελασε! "γιατι ρε Κ, μια χαρα ειναι η Αθήνα" μου ειπε
-"μια χαρα αν ερχεσαι για λιγο, για πολυ δε λεει" του απαντησα
-"τες πα" ολα καλα? κανενα νεο?"  μου ειπε
-"τιποτα ρε συ, οπως τα ξερεις! εσυ κανενα νεο?"
-"κ εγω τα ιδια ρε Κ, κανενα νεο"
-"αντε ρε Ν, χαρηκα που σε ειδα" του ειπα
-"κ εγω ρε Κ, χαρηκα που τα ειπαμε" μου ειπε λιγο πριν τον οδηγησουν κ αυτον στο χειρουργειο.

αμεσως μετα ηρθε η σειρα μου. δε θυμαμαι τον αριθμο της αιθουσας, αν κ φανταζομαι δεν ενδιαφερει κανεναν! απλά να πω οτι ο τυχερος μου αριθμος ειναι ...το εψιλον!
με εβαλαν πανω στο κρεβατι, κ εμεινα μονος (για λιγο) με τις βοηθους. (...που καμια δεν ητουνε χοτ, δυστυχως, οπότε ας μη βαλετε τη φαντασια σας να λουδεψει!). μια νοσοκομα μονο με ρωτησε, τι μουΖικη θα ηθελα να ακουω κατα τη διαρκεια που θα ημουν σε ναρκωση! ισως μου εκανε πλακα, αλλά τη ρωτησα αν υπαρχει περιπτωση να ακουω(?) Industrial.
"πολλα θες" μου απαντησε!
δε ξερω αν ηξερε το ειδος, απλά της ειπα, οτι τα μπουζουκοκαψουροτραγουδα, με ενοχλουν λιγο στο ...στομαχι!

μετα, ηρθε η μεγαλη στιγμη! μου ειπαν οτι θα με ναρκωσουν (μολις ειχαν ερθει κ οι γιατροι) βαζωντας μου στο προσωπο κατι σα μασκα. η οποία μασκα ειχε μια τρομερα ασχημη μυρωδια, ισως κ αυτο να ηταν η αιτια της ναρκωσης: η μυρωδια της μασκας!

αμεσως αρχισα να ζαλιζομαι ελαφρα, κ πριν ναρκωθω, ενιωσα να πνιγομαι! δε μπορουσα να αναπνευσω! φοβηθηκα αρκετα ειναι η αληθεια. κ οχι, δεν ειμαι ...σφίχτης! εχω κ εγω τις ευαισθησιες μου!
αντι να πω ευγενικα με σοβαρο υφος, οτι δε μπορω να αναπνευσω, ή οτι αντιμετωπιζω μια ...δυσκολια στην αναπνοη, αντι τελος παντων να πω κατι αντρικιο εστω, ξαφνικα σηκωνομαι κ λεω: "πεθαινω"!!
τι μηδεν ατακα ρε μπουστη μου! ρεζιλι θα εγινα! κ στους γιατρους, κ στις νοσοκομες! (παροτι οπως προειπα καμια δεν ητουνε ...χοτ!)

μετα, δε θυμαμαι τι εγινε! για την ακριβεια, πρεπει να πεθανα! δε ξερω αν πνιγηκα, ή αν εγινε τιποτα λαθος στην εγχειρηση, ξερω ομως αυτο που ...εζησα! κ αυτο που εζησα, δε μου αρεΖε καθολου! τριςτυχως!
οσο λοιπον ημουν ...μεθαμενος, ειδα αυτο που ολοι λενε! το τουνελ! το τουνελ που στο τερμα του εχει φως! ναι, το ειδα αυτο! ημουν σε ενα σκοτεινο μερος, δεν εβλεπα τοιχους ή τιποτα αλλο, μαλλον αιωρουμουν, δεν ενιωθα να περπαταω, κ καπου μακρυα, ειδα το φως! αυτο που πολλοι ισχυριζονται οτι εχουν δει!
εβλεπα σιγα σιγα το φως να δυναμωνει. μαλλον πλησιαζα κοντα του, ή αυτο ερχοταν κατα μενα. το παραξενο ειναι, πως δεν ενιωθα απολυτως τιποτα! καμια αισθηση! παροτι ειχα ακουσει καποιους να λενε πως ενιωθαν μια ζεστη, το μονο που ενιωσα ηταν ...τρομερο κρυο! ημουν γυμνος, κ εκανε τρομερο κρυο! ετρεμα απο το κρυο! μονο αυτο θυμαμαι. ουτε φοβο, ουτε λυπη που πεθανα, ουτε τιποτα!

βασικα, θα ηθελα ο Θανατος μου να ειναι ...γενναιος! ας πουμε να εσωνα κοΖμο απο φωτια, ή να επεφτα στο πεδιο της μαχης των πιστευω μου! αλλά μηδεν! θα ημουν η κλασσικη απαντηση που θα εδινε καποιος οταν μαθαινε οτι πεθανα εν ωρα ...χειρουργειου: "α, κριμα!" αυτη η ατακα θα ημουν!

παλι καλα βεβαια, διοτι παντα πιστευα οτι ο θανατος μου, οχι μονο δε θα ηταν γενναιος, αλλά θα ηταν ...γελοίος! (τουλαχιστον στα δύο πρωτα γραμματα θα ειχα δικιο!).
ας πουμε, το κλασσικο, οτι πηγα να ρυθμισω τη κεραια, επαθα ηλεκτροπληξια, γλιστρησα κ επεσα στην αποθηκη που ηταν υπογεια, κ κατρακυλωντας εφτασα ενα χιλιοστό πριν η τσουγκρανα μου καρφωθει στο κεφαλι, κ απο τη χαρα μου που σωθηκα, σηκωθηκα γρηγορα αλλά σκονταψα κ επεσα κατω, κουνωντας ελαφρυα τα ραφια με τα εργαλεια, ριχνωντας το μοναδικο εργαλειο που ηταν πανω, ενα μεγαλο σφυρι, στο ...κεφαλι μου! παλι καλα λοιπον!

ομως, οσο το φως δυναμωνε, οσο με πλησιαζε, τοσο αρχισα να φοβαμαι. ο λογος ηταν, οτι ακουγα μια φωνη να μου μιλαει! δε μπορουσα να καταλαβω τι μου ελεγε, μα μου μιλουσε! μην ειναι οι Αγγελοι που με υποδεχονται? (αν κ οι Αγγελοι δεν εχουν φυλλο εξ'οσων γνωριζω). μην ειναι ο πορτιερης της Κολασης? κ αν εχει εισοδο? τι θα εκανα που ημουν γυμνος? (αλλά ας μη παει ο νους μου στο πονηρο!). δε μπορουσα να καταλαβω! μετα απο λιγο ομως, καταλαβα τι φωνη ηταν! ηταν φωνη ...αντρα!

"γμτ, μηπως ειμαι στο στρατο? μηπως εχω βγει αναφορά? μηπως παλι πρεπει να πω: "στρατιωτης πεζικου Κ.Π. ευπειθως αναφερω..." ??? δε θα το αντεχα αυτο! οχι, δεν!!

οσο περνουσαν τα δεπτερολεπτα, η εκπληξη μου εγινε μεγαλυτερη! η φωνη του αντρα, ακουγοταν κανονικα! μπορουσα να καταλαβω τι μου ελεγε! η εκπληξη μου ηταν απιστευτη! κρατησα μια λεξη του μονο! τη λεξη που με αποκαλεσε ..."αγαπη μου"!!!

ρε μπουστη μου, τι εγινε? μηπως πεθαινοντας αλλαζουμε φυλλο?? αφου ξερω οτι ειμαι αντρας (κ μαλιστα τυπάς!) τι μου λεει αυτος τωρα? ανησυχησα. δεν ηξερα τι ειμαι! κ ...αν αυτος ο τυπος εχει δικιο? αν ειμαι η ..."αγαπη του"??  κ καλα αυτο, ας παει στο διαολο, αλλά ...αυτος τι τυπος ηταν? ηταν ομορφος? ειχε (το πιο βασικο) λεφτα??? κ ...αν ηταν δασυτριχος νταλικιερης που μιλαει, κλανει, κ καθαριζει τη μυτη του ταυτοχρονα?? τι θα εκανα τοτε?  αν εγω ημουν μια κοντη με μεγαλους κωλους, λαικό ονομα κ (πολυ) φθηνη κουλτουρα? αν ημουν ...Κατινα?? "mon dieu" αναφωνησα στα ...Ιταλικα!
το γεγονος ειναι οτι ειχα αγχωθει! τι μαλακίες λενε οτι οταν πεθαινεις δε νιωθεις τιποτα? καλυτερα να ...ζουσα απο το να περναω αυτα που περνουσα!

μετα απο λιγο, τριστυχως διεκρινα το τυπο που μου μιλουσε! καθοταν δίπλα μου, με το κεφαλι σκυμμενο.ηταν χοντρος, καραφλος, με σγουρο μαλλι στο πλάι, κ δασυτριχος!! (ενταξει, καλα να ειναι το παλλικαρι, αλλά ηταν αναγκη να ειναι αντρας? κ μαλιστα τετοιος?). ισως βεβαια να ηταν καλυτερος απο τους ομορφους με δηθεν κουλτουρα κομπλεξικους, αλλά κ παλι, δεν ενιωθα καλυτερα! 
σκεφτηκα να τον ρωτησω: "συγγνωμΑ κυριε, σε εμενα μιλατε?" αλλά διστασα! ευτυχως που διστασα, γτ η εκπληξη μου τελικα ηταν πιο μεγαλη! κ μαλιστα ...πολυ ομορφη!!

διοτι συνειδειτοποιησα, οτι το φως στο τουνελ, ηταν ...το φως του ταβανιου! οτι ο τυπος δίπλα μου, μιλουσε στη γυναικα του (που ηταν στο αλλο κρεβατι). οτι ημουν στο θαλαμο που σε βαζουν μετα το χειρουργειο! κ βεβαια, οτι ...ημουν ζωντανος! κ οχι μονο αυτο, αλλά ειμαι κ ομορφος τυπάς! με χαρα ειδα τη γιουναικα μου να μπαινει στο θαλαμο! την αγκαλιασα αμεσως κ τη φιλησα! χαρηκα, οχι τοσο που ημουν ζωντανος, ουτε τοσο επειδη η γιουναικα μου η Μ, ειναι χοτ, οσο επειδη δεν ημουν η γιουναικα του τυπου δίπλα!

(τριστυχως, παρα τη φαντασια που διαθετει το ιχνος μυαλου που εχω, θελω να πω πως αυτη η ιστορια ειναι πραγματικη)