"ςίεναΚ ιενάθεΠ αν ίεροπΜ εδ υοτ αίχυσΗ νητ εμ ετύΟ"

βρισκομαι στο κρεβατι ξαπλωμενος. οχι ακριβως σε κρεβατι που θα ηθελα, αλλά σε κρεβατι νοσοκομειου! ειμαι σε θαλαμο, οχι ακριβως σε θαλαμο που θα ηθελα, αλλά σε θαλαμο εντατικης! η δεσποινις ατυχια μου, ηταν παλι εδω! ο λογος που βρεθηκα εδω, ειναι διοτι ειχα μια αψιμαχια με
καποιους...αστυνομικους! για την ακριβεια με πυροβολησαν στον ωμο κ στη κοιλια. να πω οτι δε ξερω το λογο? τον ξερω δυστυχως!

ο λογος λοιπον, ειναι οτι ειμαι ληστης τραπεζων! εδω κ πολλα χρονια, εχω βρει αυτο το τροπο να βγαζω τα προς το ...ευ ζειν! πρεπει να εχω κανει περιπου 20 ληστειες, κ ολες πηγαν μια χαρα! (εκτος απο τη τωρινη ...γμτ!). τα λεφτα που κερδιζα με τον ιδρωτα ...των υπαλληλων μπροστα
στη θέα του οπλου μου, τα εκανα επενδυσεις. τα επενδυα στα δύο "Μπου". (ητοι ..."Μπουρδελα" κ "Μπουζουκια"!). 

οχι, δεν ειχα ακριβο σπιτι, ουτε ακριβο αυτοκινητο. αρεσκομουν στα λιγα! παρολα αυτα, ειμαι καλος
ανθρωπος. μπορει να ληστευω τραπεζες, αλλά ειμαι εντιμος στη ζωη μου. ποτέ δεν εχω φερθει ασχημα σε συνανθρωπο μου, κ πολλες φορες βοηθουσα κοσμο (ειτε φανερα, ειτε κρυφα). αυτο διοτι δε μου αρεσει η όποια δημοσιοτητα,  επειδη ειμαι ταπεινος ανθρωπος. επισης, οσες φορες "ετυχε" να
βρεθω απεναντι σε αστυνομικους, πυροβολουσα πανω απο τα κεφαλια τους (εξαλλου, παντα εκεινοι ξεκινουσαν τους πυροβολισμους, ποτέ μου δεν ειχα ακουσει τη φραση: "σταματα αλλιως πυροβολω". ισως να φταιει κ το κρανος που φορουσα, αλλά η ουσια ειναι οτι δε την ειχα ακουσει!).
θεωρουσα τον εαυτο μου εντιμο ανθρωπο, που απλά, που κ που, ληστευε τραπεζες! σιγα το πραγμα! 

ηξερα οτι ειμαι καλος, ηξερα οτι βοηθουσα κοσμο, ηξερα οτι τους βοηθουσα γιατι ηθελα να ειναι καλα! οχι, ποτέ μου δε το εκανα για να παω στο ...Παραδεισο! δε πιστευα πως μετα θανατον υπαρχει ουτε Παραδεισος, ουτε Κολαση, (καλα το τραγουδησες δεσποινις Μοσχολιου!). ομως τωρα, βρισκομενος στην εντατικη, ακουγοντας το μηχανημα να κανει ηχο τους κτυπους της καρδιας μου,
ηξερα οτι θα πεθανω. δε σκεφτηκα ουτε τη μεχρι τωρα ζωη μου, ουτε τιποτα. εξαλλου, μονος μου ημουν παντα. δεν εκανα οικογενεια. παρολα αυτα, ειχα μια αγωνια για το τι θα συναντησω μολις πεθανω! Παραδεισο? Κολαση? ή τιποτα απο αυτα? δεν ειχα παρα να περιμενω λιγο, αφου ακουγα
το μηχανημα να κτυπαει ολο κ πιο αργα. σε λιγο θα ειχα φυγει. 

προς στιγμην αγχωθηκα, σκεφτηκα μηπως εχω αφησει ανοικτο το ...θερμοσιφωνα!
ευτυχως οχι! μετα απο λιγα δεπτερολεπτα, ακουσα ενα μονοτονο ηχο! αυτο
ηταν! εφευγα! ενιωσα το κορμι μου να αιωρειται, να ειναι παναλαφρο! ενιωσα να ανεβαινω στα συννεφα, να περναω αναμεσα τους, κ να κανω το ιδιο σε οσα συννεφα βρηκα μπροστα μου. (παραξενο, λογικα θα επρεπε να εχω βγει στο ...διαστημα, αλλά τι να πω! πρωτη μου φορα πεθαινω, δεν ηξερα!). μετα απο αρκετη ωρα, εφτασα σε ενα φωτεινο μερος. το μονο που με ενοιαζε, ηταν ποιο ηταν αυτο το μερος. κ ουτε στιγμη δε μου περασε απο το μυαλο μου η σκεψη περι Παραδεισου ή Κολασεως. κ ομως! μπροστα μου ειδα μια ταμπελα σε σχημα βελους να δειχνει δεξια. πανω της εγραφε: "Παραδεισος στα 100μετρα"! τι χαρα! τι μεγαλη χαρα! ημουν στο Παραδεισο! παρολι τη
γκαντεμια που ειχα στη ζωη μου (το θεμα των ληστειων το αποδιδω στην ...εξυπναδα μου, κ ουχι στη δεσποινις Τυχη), ο καλος Θεουλης (μεταξυ μας, δεν ειμαι θρησκος αλλά ...δε προκειται να του το πω) ειχε καταλαβει οτι ειμαι ...αδαμάντινος χαρακτηρας! εξαλλου δουλειά του ειναι! να ξεχωριζει τους καλους απο τους κακους! 

καθως εφτασα στη πυλη του Παραδεισου, ειδα πολυ κοσμο συγκεντρωμενο απο εξω. ισως επειδη
μισω να περιμενω στις ουρες, ισως λογω ...συνηθειας, πηγα να φωναξω την αγαπημενη μου φραση: "ακινητοι, ληστεια"!! ευτυχως δε την ειπα!
αφου εκατσα κ περιμενα αρκετη ωρα, σκεπτομενος οτι εν ετει 2012 ο Παραδεισος πως γινεται να μην εχει μηχανοργανωση κ υπολογιστες, παρα να κανει ολη τη δουλειά στο χερι, εφτασε η σειρα μου! εκατσα μπροστα στυ πυλη, απεναντι απο ενα τυπο με ασπρα ρουχα, ασπρα μουσια κ μαλλια. "ο Αγιος Πετρος θα ειναι" σκεφτηκα, αλλά δε τον ρωτησα. εκεινος, αφου με κοιταξε, με ρωτησε το ονομα μου.

-"Κ.Π. με λενε" του απαντησα
-"Κ.Π." ειπε εκεινος κ κοιτουσε τα χαρτια του.
-"Κ.Π" συνεχισε να μουρμουραει.
 αφου κοιταξε δύο φορες τα χαρτια του, μου λεει: "λυπαμαι, αλλά δε σας βλεπω στο καταλογο"
-"πως ειπατε???" τον ρωτησα
-"λεω, δεν ειστε στο καταλογο" μου ειπε με ακομα πιο σοβαρο υφος!
-"μα πως ειναι δυνατον? αφου εδω ηρθα, πως μπορει να εγινε λαθος?
  κοιταχτε καλυτερα σας παρακαλω" του ειπα οσο πιο ευγενικα μπορουσα.

αρχισε παλι να κοιταει τα χαρτια του. υστερα απο λιγο με ρωτησε πως λενε τους γονεις μου. του ειπα κ συνεχισε να ψαχνει. να μη πολυλογω νεκρος ανθρωπος, δε με εβρισκε στο καταλογο! εγω τοτε, σα κλασσικος (νεο)Ελληνας αρχισα να φωναζω! προσπαθησε μιλωντας μου ευγενικα να με ηρεμησει! αλλά, εγω παλι σα κλασσικος (νεο)Ελληνας, ζητουσα να δω τον υπευθυνο! ηθελα να μου φωναξει το αφεντικο του! (...τρομαρα μου!!).

εκεινος τοτε, σηκωσε το ακουστικο απο ενα πολυ παλιο τηλεφωνο, κ πηρε το Θεο! δε καταλαβα τι ελεγαν, μαλλον του φωναζε ο Θεος επειδη τον ξυπνησε μεσημεριατικα! μολις εκλεισε το τηλεφωνο, μου ειπε να περιμενω. πραγματι, υστερα απο λιγο ηρθε ο Θεος! δε θα χαρακτηρισω τι φορουσε, γιατι τοτε θα παω σιγουρα στη Κολαση! (φαντασια εχετε, βαλτε την να Λουλεψει!). αρχισε λοιπον  ο Θεος να κοιταει το καταλογο, να με ρωταει πότε γεννηθηκα κ άλλα. αφου απαντησα σε ολες τις ερωτησεις, προσπαθωντας να μεινω ψυχραιμος, κ να μη νιωθω σα νεοσυλλεκτος φανταρος παλι, κ ο Θεος μου ειπε οτι δεν ειμαι στο καταλογο! αρχισα να φωναζω (οχι, δεν εβρισα, εξαλλου ποτέ μου δε βριζω), μεχρι που ακουσα το Θεο να μου λεει: "ρε δε πας στο Διαολο??". δε καταλαβα αν  τσατιστηκε, ή αν το εννοουσε. ομως, αρχισα να νιωθω το κορμι μου (ή τη ψυχη μου? δε μπορουσα να διακρινω) να ιπταται. πετουσα παλι, οπως πριν! ημουν στον αερα οπως πριν, μονο που τωρα η πορεια μου ηταν
...καθοδικη! βεβαια, πανω που πιστεψα οτι δεν ειμαι πια ατυχος, διαψευτηκα! μετα απο αρκετη ωρα ...πτησης, το περιβαλλον γινοταν ολο κ πιο σκουρο, μεχρι που εγινε μαυρο!

προσεξα μια ταμπελα σε σχημα βελους να δειχνει αριστερα. πανω ηταν γραμμενα με νεον φωτιζομενα γραμματα που αναβοσβηναν η φραση: "Κολαση 100μετρα". αυτο ηταν τελικα! τζαμπα η χαρα μου, τζαμπα κ η ταλαιπωρια ανεβα κατεβα! κ βεβαια, ειχε κοσμο, κ μαλιστα περισσοτερο απο οτι στο Παραδεισο! εδω ομως, τα πραγματα ηταν πιο ...συγχρονα! πηρα απο το ειδικο μηχανημα τον αριθμο μου, κ περιμενα τη σειρα μου! οπως κανουν στις τραπεζες δλδ, αν κ εγω ποτέ δε το ειχα κανει ως τωρα! καλλιο αργα λοιπον! μετα απο ωρα, εφτασα στην εισοδο. εβλεπα στο βαθος ενα εντονο κοκκινο φως! κ δυστυχως, δεν ηταν φως απο ...μπουρδελο, ουτε φως απο ...μπουζουκια! ηταν η Κολαση! με σταματησε λοιπον ενας τυπος (ας μη πω στο κοπο να τον περιγραψω, βαλτε τη φαντασια σας να Λουδεψει), με ρωτησε το ονομα μου. του το ειπα, κ κοιταξε το ...μενου! (οοκ, το καταλογο κοιταξε!!)
ομως, κ αυτος, δε μπορουσε να με βρει!! αρχισα να του λεω που γεννηθηκα, τον αριθμο ταυτοτητας κλπ, αλλά παλι δε με εβρισκε! αρχισα να νευριαζω, αυτοι που περιμεναν τη σειρα τους αρχισαν να φωναζουν! οοκ, δε βιαζομουν να μπω, αλλά αφου με εδιωξαν (ακομψα μπορω να πω) απο το Παραδεισο, που αλλου θα μπορουσα να παω?? ειχα μια μεγαλη απορια! ο νταβατζης λοιπον, εμμμ ...ο πορτιερης ηθελα να πω ....γμτ!!!!! ο υπευθυνος της Κολασεως εν τελει,  αρχισε να με ψαχνει στον υπολογιστη! ουτε εκει με βρηκε (κ ας λενε οτι η τεχνολογια βοηθαει! ...τρομαρα τους!). αρχισα παλι να φωναζω, κ τελικα ηρθε ο ...υπευθυνος!  (δε χρειαζεται να τον περιγραψω, αλλά ειναι γαμω τα παιδια!). αφου ρευτηκε δυνατα, κ αφου εβρισε τη τυχη του που τον σηκωσαμε απο ...κατι σαν οργιο αν ακουσα καλα, αρχισε να ψαχνει κ αυτος στον υπολογιστη. τιποτα ομως! το ονομα μου δεν ηταν πουθενα!
σηκωθηκε, "ευγενικα" μου ειπε πως δεν εχουν το ονομα μου, κ πως μπορω να παω στο ...Διαολο! μετα βλαστημωντας κ ξυνοντας συγκεκριμμενο σημειο του ...σωματος του (μη με ρωτησετε ποιο, φαντασια εχετε, βαλτε την να Λουδεψει!), αρχισε να χανεται στο βαθος της Κολασης! μονο αυτο προλαβα να δω, οπως κ τη πυλη να κλεινει με δυναμη στα μουτρα μου!

"κ τωρα? τι θα κανω τωρα? τι θα ...απογινω ο καψερος?" σκεφτηκα. αρχισα παλι να πεταω, μεχρι που εφτασα σε ενα σημειο κ ...σταματησα! ενα σημειο στο πουθενα! ενα σημειο, που ημουν μονο εγω! μπορουσα μονο να βλεπω απο πολυ μακρυα, ανθρωπους να ανεβαινουν προς τα πανω, κ αλλους να κατεβαινουν προς τα κατω. κ εγω εκει! σε ενα σημειο! μονος! εντελως μονος! η δεσποινις ατυχια μου ειχε ξεπερασει τα ορια της! ρε γμτ, ετσι θα μεινω για μια ...ζωη? ή για ...πολλες? χωρις να το σκεφτω, πηρα μια βαθια ανασα. μαζεψα οσο πιο πολυ αερα μπορουσα, κ μετα ξεφυσηξα δυνατα! αφου δεν ειχα θεση ουτε στο Παραδεισο, αλλά ουτε κ στη Κολαση, αποφασισα να ...ζησω για παντα! καθολου δε με χαλουσε αυτο! κ πραγματι, μετα απο λιγο, ακουσα το μηχανημα της καρδιας μου να χτυπα! τι ομορφος ηχος! τι ομορφος! κ οχι μονο αυτο, αλλά επιτελους, ειχα νικησει την ατυχια μου! ημουν τρισευτυχισμενος! αλλά ...οχι για πολυ! (γμτ, κ ξανα γμτ!!). οχι για πολυ, διοτι ακουσα το γιατρο να φωναζει: "τον χανουμε! τον χανουμε" !! κ πραγματι, με ...εχασαν!

η δεσποινις ατυχια, με ειχε κερδισει παλι! κ μαλιστα ...πανηγυρικα! για την ακριβεια, για ολη την αιωνιοτητα, κ ακομα παραπανω! βρεθηκα λοιπον ξανα στο σημειο που ημουν πριν απο λιγο! στο τιποτα! στη κουκιδα μου! μονος! να κοιταω απο πολυ μακρυα ανθρωπους να ανεβαινουν, κ  ανθρωπους να κατεβαινουν!

παλι καλα που δε φορουσα ρολόι, θα μου εσπαγε τα νευρα να κοιταω το χρονο!

(αν πω οτι αυτη η ιστορια ειναι αληθινη, δε θα με πιστεψει κανεις, οπότε ...δε το λεω!!)