επιτελους ξημερωσε!
υστερα απο μια αγχωτικη νυκτα, ηρθε επιτελους η μεγαλη στιγμη! ομολογω οτι ημουν αγχωμενος, βλεπετε ...ηταν η πρωτη μου! η πρωτη μου φορα ...εννοω! καταλαβαινετε πιστευω, δε χρειαζεται να γινω πιο συγκεκριμμενος! αλλά ...για το φοβο των Ιουδαιων, ας γινω πιο σαφης. σημερα εφτα η ωρα το πρωι, θα εκανα τη πρωτη μου κ προγραμματισμενη (εδω κ καιρο) ...εγχειρηση!
βεβαια, τι αλλο θα μπορουσε να ηταν? καμια ...χοτ κορασιδα να με Μεριμενει? οχι γμτ! εξαλλου, ειμαι Μαντρεμενος εδω κ ...δύο μερες! (ασχετα αν συζουμε μαζι κοντα δεκα χρονια).
παρολα αυτα, δεν ηθελα να απογοητευσω κανεναν, ειδικοτερα το γιατρο μου, που ειναι τυπάς με ολη τη σημασια της εννοιας! οπως επισης ουτε τις νοσοκομες (παροτι καμια δεν ηταν ιδιαιτερα ...χοτ!). επισης, να μη ξεχασω να πω, οτι δεν ηθελα να απογοητευσω τη γιουναικα μου (παλι καλα που τη θυμηθηκα, δε θα αντεχα τη γκρινια της, ειδικα τωρα!).
αφου φορεσα αυτο το μηδεν φορεμα, φορεσα κ ...πάνα, σε περιπτωση που αποθανω ο καψερος, να μην εχει πολυ Λουδεια το συνεργειο ...καθαρισμου! (χμμμ!! τωρα που το σκεφτομαι, τα "περι πανας" να θυμηθω να τα σβησω στο τελος! ειναι μια μικρη λεπτομερεια, που δεν ενδιαφερει κανεναν, κ που χαλαει την ...εικονα μου!). ξαπλωμενος στο κρεβατι, με οδηγησαν στο τμημα ...χειρουργικης! ενταξει, θα προτιμουσα να με οδηγουσαν σε κανενα μερος με καλη μουΖικη, κ χοτ κορασιδες, αλλά τετοια ωρα, τετοια λογια!
με σταθμευσαν εξω απο τα χειρουργεια, κ μεριμενα τη σειρα μου! σα να μεριμενεις το φαναρι να γινει πρασινο! πολυ μηδεν να εισαι εξω στο χωρο υποδοχης μεριμενοντας να χειρουργηθεις! παλι καλα που δεν αρχισε κανείς να ...κορναρει! οχι, αυτο δεν εγινε!
καθως ημουν μονος, περασε απο δίπλα μου ενας νοσοκομος που εσπρωχνε ενα κρεβατι. σταματησε για λιγο δίπλα μου, μεχρι να ρωτησει εναν αλλο νοσοκομο, σε ποιο θαλαμο θα μπει ο ασθενης που ειχε πανω.
κ ...οποία εκπληξις! ο ασθενης αυτος, ηταν ενας συμμαθητης μου! ειχα να τον δω Μεριπου δεκαπεντε χρονια!
ακολουθησε ο εξης Λιαδογος:
-"ρε Ν, εσυ???" του ειπα
-"επ!! Κ, εσυ??"
-"ναι ρε, εγω!"
-"τι εγινε? που χαθηκες? εχω να σε δω πολλα χρονια" μου ειπε
-"ελα μωρε, λουδειες τωρα, καταλαβαινεις. εξαλλου, ζω στη δεσποινις Κερκυρα εδω κ χρονια, δε
μενω πια στη Βαγδατη!"
-"Βαγδατη!!" ειπε κ γελασε! "γιατι ρε Κ, μια χαρα ειναι η Αθήνα" μου ειπε
-"μια χαρα αν ερχεσαι για λιγο, για πολυ δε λεει" του απαντησα
-"τες πα" ολα καλα? κανενα νεο?" μου ειπε
-"τιποτα ρε συ, οπως τα ξερεις! εσυ κανενα νεο?"
-"κ εγω τα ιδια ρε Κ, κανενα νεο"
-"αντε ρε Ν, χαρηκα που σε ειδα" του ειπα
-"κ εγω ρε Κ, χαρηκα που τα ειπαμε" μου ειπε λιγο πριν τον οδηγησουν κ αυτον στο χειρουργειο.
αμεσως μετα ηρθε η σειρα μου. δε θυμαμαι τον αριθμο της αιθουσας, αν κ φανταζομαι δεν ενδιαφερει κανεναν! απλά να πω οτι ο τυχερος μου αριθμος ειναι ...το εψιλον!
με εβαλαν πανω στο κρεβατι, κ εμεινα μονος (για λιγο) με τις βοηθους. (...που καμια δεν ητουνε χοτ, δυστυχως, οπότε ας μη βαλετε τη φαντασια σας να λουδεψει!). μια νοσοκομα μονο με ρωτησε, τι μουΖικη θα ηθελα να ακουω κατα τη διαρκεια που θα ημουν σε ναρκωση! ισως μου εκανε πλακα, αλλά τη ρωτησα αν υπαρχει περιπτωση να ακουω(?) Industrial.
"πολλα θες" μου απαντησε!
δε ξερω αν ηξερε το ειδος, απλά της ειπα, οτι τα μπουζουκοκαψουροτραγουδα, με ενοχλουν λιγο στο ...στομαχι!
μετα, ηρθε η μεγαλη στιγμη! μου ειπαν οτι θα με ναρκωσουν (μολις ειχαν ερθει κ οι γιατροι) βαζωντας μου στο προσωπο κατι σα μασκα. η οποία μασκα ειχε μια τρομερα ασχημη μυρωδια, ισως κ αυτο να ηταν η αιτια της ναρκωσης: η μυρωδια της μασκας!
αμεσως αρχισα να ζαλιζομαι ελαφρα, κ πριν ναρκωθω, ενιωσα να πνιγομαι! δε μπορουσα να αναπνευσω! φοβηθηκα αρκετα ειναι η αληθεια. κ οχι, δεν ειμαι ...σφίχτης! εχω κ εγω τις ευαισθησιες μου!
αντι να πω ευγενικα με σοβαρο υφος, οτι δε μπορω να αναπνευσω, ή οτι αντιμετωπιζω μια ...δυσκολια στην αναπνοη, αντι τελος παντων να πω κατι αντρικιο εστω, ξαφνικα σηκωνομαι κ λεω: "πεθαινω"!!
τι μηδεν ατακα ρε μπουστη μου! ρεζιλι θα εγινα! κ στους γιατρους, κ στις νοσοκομες! (παροτι οπως προειπα καμια δεν ητουνε ...χοτ!)
μετα, δε θυμαμαι τι εγινε! για την ακριβεια, πρεπει να πεθανα! δε ξερω αν πνιγηκα, ή αν εγινε τιποτα λαθος στην εγχειρηση, ξερω ομως αυτο που ...εζησα! κ αυτο που εζησα, δε μου αρεΖε καθολου! τριςτυχως!
οσο λοιπον ημουν ...μεθαμενος, ειδα αυτο που ολοι λενε! το τουνελ! το τουνελ που στο τερμα του εχει φως! ναι, το ειδα αυτο! ημουν σε ενα σκοτεινο μερος, δεν εβλεπα τοιχους ή τιποτα αλλο, μαλλον αιωρουμουν, δεν ενιωθα να περπαταω, κ καπου μακρυα, ειδα το φως! αυτο που πολλοι ισχυριζονται οτι εχουν δει!
εβλεπα σιγα σιγα το φως να δυναμωνει. μαλλον πλησιαζα κοντα του, ή αυτο ερχοταν κατα μενα. το παραξενο ειναι, πως δεν ενιωθα απολυτως τιποτα! καμια αισθηση! παροτι ειχα ακουσει καποιους να λενε πως ενιωθαν μια ζεστη, το μονο που ενιωσα ηταν ...τρομερο κρυο! ημουν γυμνος, κ εκανε τρομερο κρυο! ετρεμα απο το κρυο! μονο αυτο θυμαμαι. ουτε φοβο, ουτε λυπη που πεθανα, ουτε τιποτα!
βασικα, θα ηθελα ο Θανατος μου να ειναι ...γενναιος! ας πουμε να εσωνα κοΖμο απο φωτια, ή να επεφτα στο πεδιο της μαχης των πιστευω μου! αλλά μηδεν! θα ημουν η κλασσικη απαντηση που θα εδινε καποιος οταν μαθαινε οτι πεθανα εν ωρα ...χειρουργειου: "α, κριμα!" αυτη η ατακα θα ημουν!
παλι καλα βεβαια, διοτι παντα πιστευα οτι ο θανατος μου, οχι μονο δε θα ηταν γενναιος, αλλά θα ηταν ...γελοίος! (τουλαχιστον στα δύο πρωτα γραμματα θα ειχα δικιο!).
ας πουμε, το κλασσικο, οτι πηγα να ρυθμισω τη κεραια, επαθα ηλεκτροπληξια, γλιστρησα κ επεσα στην αποθηκη που ηταν υπογεια, κ κατρακυλωντας εφτασα ενα χιλιοστό πριν η τσουγκρανα μου καρφωθει στο κεφαλι, κ απο τη χαρα μου που σωθηκα, σηκωθηκα γρηγορα αλλά σκονταψα κ επεσα κατω, κουνωντας ελαφρυα τα ραφια με τα εργαλεια, ριχνωντας το μοναδικο εργαλειο που ηταν πανω, ενα μεγαλο σφυρι, στο ...κεφαλι μου! παλι καλα λοιπον!
ομως, οσο το φως δυναμωνε, οσο με πλησιαζε, τοσο αρχισα να φοβαμαι. ο λογος ηταν, οτι ακουγα μια φωνη να μου μιλαει! δε μπορουσα να καταλαβω τι μου ελεγε, μα μου μιλουσε! μην ειναι οι Αγγελοι που με υποδεχονται? (αν κ οι Αγγελοι δεν εχουν φυλλο εξ'οσων γνωριζω). μην ειναι ο πορτιερης της Κολασης? κ αν εχει εισοδο? τι θα εκανα που ημουν γυμνος? (αλλά ας μη παει ο νους μου στο πονηρο!). δε μπορουσα να καταλαβω! μετα απο λιγο ομως, καταλαβα τι φωνη ηταν! ηταν φωνη ...αντρα!
"γμτ, μηπως ειμαι στο στρατο? μηπως εχω βγει αναφορά? μηπως παλι πρεπει να πω: "στρατιωτης πεζικου Κ.Π. ευπειθως αναφερω..." ??? δε θα το αντεχα αυτο! οχι, δεν!!
οσο περνουσαν τα δεπτερολεπτα, η εκπληξη μου εγινε μεγαλυτερη! η φωνη του αντρα, ακουγοταν κανονικα! μπορουσα να καταλαβω τι μου ελεγε! η εκπληξη μου ηταν απιστευτη! κρατησα μια λεξη του μονο! τη λεξη που με αποκαλεσε ..."αγαπη μου"!!!
ρε μπουστη μου, τι εγινε? μηπως πεθαινοντας αλλαζουμε φυλλο?? αφου ξερω οτι ειμαι αντρας (κ μαλιστα τυπάς!) τι μου λεει αυτος τωρα? ανησυχησα. δεν ηξερα τι ειμαι! κ ...αν αυτος ο τυπος εχει δικιο? αν ειμαι η ..."αγαπη του"?? κ καλα αυτο, ας παει στο διαολο, αλλά ...αυτος τι τυπος ηταν? ηταν ομορφος? ειχε (το πιο βασικο) λεφτα??? κ ...αν ηταν δασυτριχος νταλικιερης που μιλαει, κλανει, κ καθαριζει τη μυτη του ταυτοχρονα?? τι θα εκανα τοτε? αν εγω ημουν μια κοντη με μεγαλους κωλους, λαικό ονομα κ (πολυ) φθηνη κουλτουρα? αν ημουν ...Κατινα?? "mon dieu" αναφωνησα στα ...Ιταλικα!
το γεγονος ειναι οτι ειχα αγχωθει! τι μαλακίες λενε οτι οταν πεθαινεις δε νιωθεις τιποτα? καλυτερα να ...ζουσα απο το να περναω αυτα που περνουσα!
μετα απο λιγο, τριστυχως διεκρινα το τυπο που μου μιλουσε! καθοταν δίπλα μου, με το κεφαλι σκυμμενο.ηταν χοντρος, καραφλος, με σγουρο μαλλι στο πλάι, κ δασυτριχος!! (ενταξει, καλα να ειναι το παλλικαρι, αλλά ηταν αναγκη να ειναι αντρας? κ μαλιστα τετοιος?). ισως βεβαια να ηταν καλυτερος απο τους ομορφους με δηθεν κουλτουρα κομπλεξικους, αλλά κ παλι, δεν ενιωθα καλυτερα!
σκεφτηκα να τον ρωτησω: "συγγνωμΑ κυριε, σε εμενα μιλατε?" αλλά διστασα! ευτυχως που διστασα, γτ η εκπληξη μου τελικα ηταν πιο μεγαλη! κ μαλιστα ...πολυ ομορφη!!
διοτι συνειδειτοποιησα, οτι το φως στο τουνελ, ηταν ...το φως του ταβανιου! οτι ο τυπος δίπλα μου, μιλουσε στη γυναικα του (που ηταν στο αλλο κρεβατι). οτι ημουν στο θαλαμο που σε βαζουν μετα το χειρουργειο! κ βεβαια, οτι ...ημουν ζωντανος! κ οχι μονο αυτο, αλλά ειμαι κ ομορφος τυπάς! με χαρα ειδα τη γιουναικα μου να μπαινει στο θαλαμο! την αγκαλιασα αμεσως κ τη φιλησα! χαρηκα, οχι τοσο που ημουν ζωντανος, ουτε τοσο επειδη η γιουναικα μου η Μ, ειναι χοτ, οσο επειδη δεν ημουν η γιουναικα του τυπου δίπλα!
(τριστυχως, παρα τη φαντασια που διαθετει το ιχνος μυαλου που εχω, θελω να πω πως αυτη η ιστορια ειναι πραγματικη)
υστερα απο μια αγχωτικη νυκτα, ηρθε επιτελους η μεγαλη στιγμη! ομολογω οτι ημουν αγχωμενος, βλεπετε ...ηταν η πρωτη μου! η πρωτη μου φορα ...εννοω! καταλαβαινετε πιστευω, δε χρειαζεται να γινω πιο συγκεκριμμενος! αλλά ...για το φοβο των Ιουδαιων, ας γινω πιο σαφης. σημερα εφτα η ωρα το πρωι, θα εκανα τη πρωτη μου κ προγραμματισμενη (εδω κ καιρο) ...εγχειρηση!
βεβαια, τι αλλο θα μπορουσε να ηταν? καμια ...χοτ κορασιδα να με Μεριμενει? οχι γμτ! εξαλλου, ειμαι Μαντρεμενος εδω κ ...δύο μερες! (ασχετα αν συζουμε μαζι κοντα δεκα χρονια).
παρολα αυτα, δεν ηθελα να απογοητευσω κανεναν, ειδικοτερα το γιατρο μου, που ειναι τυπάς με ολη τη σημασια της εννοιας! οπως επισης ουτε τις νοσοκομες (παροτι καμια δεν ηταν ιδιαιτερα ...χοτ!). επισης, να μη ξεχασω να πω, οτι δεν ηθελα να απογοητευσω τη γιουναικα μου (παλι καλα που τη θυμηθηκα, δε θα αντεχα τη γκρινια της, ειδικα τωρα!).
αφου φορεσα αυτο το μηδεν φορεμα, φορεσα κ ...πάνα, σε περιπτωση που αποθανω ο καψερος, να μην εχει πολυ Λουδεια το συνεργειο ...καθαρισμου! (χμμμ!! τωρα που το σκεφτομαι, τα "περι πανας" να θυμηθω να τα σβησω στο τελος! ειναι μια μικρη λεπτομερεια, που δεν ενδιαφερει κανεναν, κ που χαλαει την ...εικονα μου!). ξαπλωμενος στο κρεβατι, με οδηγησαν στο τμημα ...χειρουργικης! ενταξει, θα προτιμουσα να με οδηγουσαν σε κανενα μερος με καλη μουΖικη, κ χοτ κορασιδες, αλλά τετοια ωρα, τετοια λογια!
με σταθμευσαν εξω απο τα χειρουργεια, κ μεριμενα τη σειρα μου! σα να μεριμενεις το φαναρι να γινει πρασινο! πολυ μηδεν να εισαι εξω στο χωρο υποδοχης μεριμενοντας να χειρουργηθεις! παλι καλα που δεν αρχισε κανείς να ...κορναρει! οχι, αυτο δεν εγινε!
καθως ημουν μονος, περασε απο δίπλα μου ενας νοσοκομος που εσπρωχνε ενα κρεβατι. σταματησε για λιγο δίπλα μου, μεχρι να ρωτησει εναν αλλο νοσοκομο, σε ποιο θαλαμο θα μπει ο ασθενης που ειχε πανω.
κ ...οποία εκπληξις! ο ασθενης αυτος, ηταν ενας συμμαθητης μου! ειχα να τον δω Μεριπου δεκαπεντε χρονια!
ακολουθησε ο εξης Λιαδογος:
-"ρε Ν, εσυ???" του ειπα
-"επ!! Κ, εσυ??"
-"ναι ρε, εγω!"
-"τι εγινε? που χαθηκες? εχω να σε δω πολλα χρονια" μου ειπε
-"ελα μωρε, λουδειες τωρα, καταλαβαινεις. εξαλλου, ζω στη δεσποινις Κερκυρα εδω κ χρονια, δε
μενω πια στη Βαγδατη!"
-"Βαγδατη!!" ειπε κ γελασε! "γιατι ρε Κ, μια χαρα ειναι η Αθήνα" μου ειπε
-"μια χαρα αν ερχεσαι για λιγο, για πολυ δε λεει" του απαντησα
-"τες πα" ολα καλα? κανενα νεο?" μου ειπε
-"τιποτα ρε συ, οπως τα ξερεις! εσυ κανενα νεο?"
-"κ εγω τα ιδια ρε Κ, κανενα νεο"
-"αντε ρε Ν, χαρηκα που σε ειδα" του ειπα
-"κ εγω ρε Κ, χαρηκα που τα ειπαμε" μου ειπε λιγο πριν τον οδηγησουν κ αυτον στο χειρουργειο.
αμεσως μετα ηρθε η σειρα μου. δε θυμαμαι τον αριθμο της αιθουσας, αν κ φανταζομαι δεν ενδιαφερει κανεναν! απλά να πω οτι ο τυχερος μου αριθμος ειναι ...το εψιλον!
με εβαλαν πανω στο κρεβατι, κ εμεινα μονος (για λιγο) με τις βοηθους. (...που καμια δεν ητουνε χοτ, δυστυχως, οπότε ας μη βαλετε τη φαντασια σας να λουδεψει!). μια νοσοκομα μονο με ρωτησε, τι μουΖικη θα ηθελα να ακουω κατα τη διαρκεια που θα ημουν σε ναρκωση! ισως μου εκανε πλακα, αλλά τη ρωτησα αν υπαρχει περιπτωση να ακουω(?) Industrial.
"πολλα θες" μου απαντησε!
δε ξερω αν ηξερε το ειδος, απλά της ειπα, οτι τα μπουζουκοκαψουροτραγουδα, με ενοχλουν λιγο στο ...στομαχι!
μετα, ηρθε η μεγαλη στιγμη! μου ειπαν οτι θα με ναρκωσουν (μολις ειχαν ερθει κ οι γιατροι) βαζωντας μου στο προσωπο κατι σα μασκα. η οποία μασκα ειχε μια τρομερα ασχημη μυρωδια, ισως κ αυτο να ηταν η αιτια της ναρκωσης: η μυρωδια της μασκας!
αμεσως αρχισα να ζαλιζομαι ελαφρα, κ πριν ναρκωθω, ενιωσα να πνιγομαι! δε μπορουσα να αναπνευσω! φοβηθηκα αρκετα ειναι η αληθεια. κ οχι, δεν ειμαι ...σφίχτης! εχω κ εγω τις ευαισθησιες μου!
αντι να πω ευγενικα με σοβαρο υφος, οτι δε μπορω να αναπνευσω, ή οτι αντιμετωπιζω μια ...δυσκολια στην αναπνοη, αντι τελος παντων να πω κατι αντρικιο εστω, ξαφνικα σηκωνομαι κ λεω: "πεθαινω"!!
τι μηδεν ατακα ρε μπουστη μου! ρεζιλι θα εγινα! κ στους γιατρους, κ στις νοσοκομες! (παροτι οπως προειπα καμια δεν ητουνε ...χοτ!)
μετα, δε θυμαμαι τι εγινε! για την ακριβεια, πρεπει να πεθανα! δε ξερω αν πνιγηκα, ή αν εγινε τιποτα λαθος στην εγχειρηση, ξερω ομως αυτο που ...εζησα! κ αυτο που εζησα, δε μου αρεΖε καθολου! τριςτυχως!
οσο λοιπον ημουν ...μεθαμενος, ειδα αυτο που ολοι λενε! το τουνελ! το τουνελ που στο τερμα του εχει φως! ναι, το ειδα αυτο! ημουν σε ενα σκοτεινο μερος, δεν εβλεπα τοιχους ή τιποτα αλλο, μαλλον αιωρουμουν, δεν ενιωθα να περπαταω, κ καπου μακρυα, ειδα το φως! αυτο που πολλοι ισχυριζονται οτι εχουν δει!
εβλεπα σιγα σιγα το φως να δυναμωνει. μαλλον πλησιαζα κοντα του, ή αυτο ερχοταν κατα μενα. το παραξενο ειναι, πως δεν ενιωθα απολυτως τιποτα! καμια αισθηση! παροτι ειχα ακουσει καποιους να λενε πως ενιωθαν μια ζεστη, το μονο που ενιωσα ηταν ...τρομερο κρυο! ημουν γυμνος, κ εκανε τρομερο κρυο! ετρεμα απο το κρυο! μονο αυτο θυμαμαι. ουτε φοβο, ουτε λυπη που πεθανα, ουτε τιποτα!
βασικα, θα ηθελα ο Θανατος μου να ειναι ...γενναιος! ας πουμε να εσωνα κοΖμο απο φωτια, ή να επεφτα στο πεδιο της μαχης των πιστευω μου! αλλά μηδεν! θα ημουν η κλασσικη απαντηση που θα εδινε καποιος οταν μαθαινε οτι πεθανα εν ωρα ...χειρουργειου: "α, κριμα!" αυτη η ατακα θα ημουν!
παλι καλα βεβαια, διοτι παντα πιστευα οτι ο θανατος μου, οχι μονο δε θα ηταν γενναιος, αλλά θα ηταν ...γελοίος! (τουλαχιστον στα δύο πρωτα γραμματα θα ειχα δικιο!).
ας πουμε, το κλασσικο, οτι πηγα να ρυθμισω τη κεραια, επαθα ηλεκτροπληξια, γλιστρησα κ επεσα στην αποθηκη που ηταν υπογεια, κ κατρακυλωντας εφτασα ενα χιλιοστό πριν η τσουγκρανα μου καρφωθει στο κεφαλι, κ απο τη χαρα μου που σωθηκα, σηκωθηκα γρηγορα αλλά σκονταψα κ επεσα κατω, κουνωντας ελαφρυα τα ραφια με τα εργαλεια, ριχνωντας το μοναδικο εργαλειο που ηταν πανω, ενα μεγαλο σφυρι, στο ...κεφαλι μου! παλι καλα λοιπον!
ομως, οσο το φως δυναμωνε, οσο με πλησιαζε, τοσο αρχισα να φοβαμαι. ο λογος ηταν, οτι ακουγα μια φωνη να μου μιλαει! δε μπορουσα να καταλαβω τι μου ελεγε, μα μου μιλουσε! μην ειναι οι Αγγελοι που με υποδεχονται? (αν κ οι Αγγελοι δεν εχουν φυλλο εξ'οσων γνωριζω). μην ειναι ο πορτιερης της Κολασης? κ αν εχει εισοδο? τι θα εκανα που ημουν γυμνος? (αλλά ας μη παει ο νους μου στο πονηρο!). δε μπορουσα να καταλαβω! μετα απο λιγο ομως, καταλαβα τι φωνη ηταν! ηταν φωνη ...αντρα!
"γμτ, μηπως ειμαι στο στρατο? μηπως εχω βγει αναφορά? μηπως παλι πρεπει να πω: "στρατιωτης πεζικου Κ.Π. ευπειθως αναφερω..." ??? δε θα το αντεχα αυτο! οχι, δεν!!
οσο περνουσαν τα δεπτερολεπτα, η εκπληξη μου εγινε μεγαλυτερη! η φωνη του αντρα, ακουγοταν κανονικα! μπορουσα να καταλαβω τι μου ελεγε! η εκπληξη μου ηταν απιστευτη! κρατησα μια λεξη του μονο! τη λεξη που με αποκαλεσε ..."αγαπη μου"!!!
ρε μπουστη μου, τι εγινε? μηπως πεθαινοντας αλλαζουμε φυλλο?? αφου ξερω οτι ειμαι αντρας (κ μαλιστα τυπάς!) τι μου λεει αυτος τωρα? ανησυχησα. δεν ηξερα τι ειμαι! κ ...αν αυτος ο τυπος εχει δικιο? αν ειμαι η ..."αγαπη του"?? κ καλα αυτο, ας παει στο διαολο, αλλά ...αυτος τι τυπος ηταν? ηταν ομορφος? ειχε (το πιο βασικο) λεφτα??? κ ...αν ηταν δασυτριχος νταλικιερης που μιλαει, κλανει, κ καθαριζει τη μυτη του ταυτοχρονα?? τι θα εκανα τοτε? αν εγω ημουν μια κοντη με μεγαλους κωλους, λαικό ονομα κ (πολυ) φθηνη κουλτουρα? αν ημουν ...Κατινα?? "mon dieu" αναφωνησα στα ...Ιταλικα!
το γεγονος ειναι οτι ειχα αγχωθει! τι μαλακίες λενε οτι οταν πεθαινεις δε νιωθεις τιποτα? καλυτερα να ...ζουσα απο το να περναω αυτα που περνουσα!
μετα απο λιγο, τριστυχως διεκρινα το τυπο που μου μιλουσε! καθοταν δίπλα μου, με το κεφαλι σκυμμενο.ηταν χοντρος, καραφλος, με σγουρο μαλλι στο πλάι, κ δασυτριχος!! (ενταξει, καλα να ειναι το παλλικαρι, αλλά ηταν αναγκη να ειναι αντρας? κ μαλιστα τετοιος?). ισως βεβαια να ηταν καλυτερος απο τους ομορφους με δηθεν κουλτουρα κομπλεξικους, αλλά κ παλι, δεν ενιωθα καλυτερα!
σκεφτηκα να τον ρωτησω: "συγγνωμΑ κυριε, σε εμενα μιλατε?" αλλά διστασα! ευτυχως που διστασα, γτ η εκπληξη μου τελικα ηταν πιο μεγαλη! κ μαλιστα ...πολυ ομορφη!!
διοτι συνειδειτοποιησα, οτι το φως στο τουνελ, ηταν ...το φως του ταβανιου! οτι ο τυπος δίπλα μου, μιλουσε στη γυναικα του (που ηταν στο αλλο κρεβατι). οτι ημουν στο θαλαμο που σε βαζουν μετα το χειρουργειο! κ βεβαια, οτι ...ημουν ζωντανος! κ οχι μονο αυτο, αλλά ειμαι κ ομορφος τυπάς! με χαρα ειδα τη γιουναικα μου να μπαινει στο θαλαμο! την αγκαλιασα αμεσως κ τη φιλησα! χαρηκα, οχι τοσο που ημουν ζωντανος, ουτε τοσο επειδη η γιουναικα μου η Μ, ειναι χοτ, οσο επειδη δεν ημουν η γιουναικα του τυπου δίπλα!
(τριστυχως, παρα τη φαντασια που διαθετει το ιχνος μυαλου που εχω, θελω να πω πως αυτη η ιστορια ειναι πραγματικη)
