_”ΗΧΡΑ ΑΕΝ”
του Κωνσταντινου Παμφιλη *.
τελειωσα αργα τη δουλεια σημερα.
ειναι περασμενες εξι, κ πηγαινω με τα ποδια στο σπιτι. δουλευω σε μια απροσωπη εταιρεια, κανω μια απροσωπη δουλεια,
μεσα σε ενα απροσωπο γραφειο. τους συναδελφους μου δε τους ξερω. σπανια μιλαμε, δε ξερω ουτε τα μικρα τους
ονοματα. οπως κ εκεινοι αλλωστε, δε ξερουν το ονομα μου.
δεν εχω προβλημα με αυτο, απλά, δε θελω να με ζαλιζει κανεις. προτιμω την “ανωνυμια” μου.
σημερα ομως, ο Μακης, ή Τακης, ή οπως αλλιως τον λενε, μου ζητησε μια χαρη. ειχε γνωρισει ενα “γκομενακι” οπως
συνηθιζει να αποκαλει τις κορασιδες, κ μου ζητησε να κανω τη δουλεια του, ωστε να φυγει πιο νωρις.
φυσικα, δεν αρνηθηκα. το εχω αυτο, κατα βαθος ειμαι καλος ανθρωπος!
αφου διεσχισα το κεντρο της Βαγδατης (ετσι λεω χαιδευτικα τη δεσποινις …Αθήνα) εφτασα στο ημιυπογειο καταφυγιο
μου. μια γκαρσονιερα ειναι, μη φανταστειτε τιποτα σπουδαιο. ουτε πισινα, ουτε γηπεδο τεννις, ουτε καυτες κορασιδες να
με περιμενουν. ειχε ομως οσα χρειαζομαι: ενα κρεβατι, ενα ψυγειο, κ φυσικα …τον υπολογιστη μου!
τον αγορασα πριν τρια χρονια, κ μου αρεσε να παιζω παιχνιδια. οχι αυτα που παιζουν οι περισσοτεροι, με οπλα κ
σκοτωμους. τα σιχαινομαι αυτα. απορω, πως τη βρισκουν με αυτου του ειδους τα παιχνιδια.
τι ανασφαλειες μπορει να τους βασανιζουν, ωστε να εχουν τοση βια μεσα τους?
εμενα, μου αρεσε να παιζω ποδοσφαιρο, μπασκετ, κ γενικα αθλητικα παιχνιδια. οσο νά’ναι, εχω τον αθλητισμο στο …αιμα μου!
μερικες φορες, πηγαινα σε διαδικτυακα καφε, κ που κ που, εβρισκα καποιον να παιξουμε αντιπαλοι.
οχι να το παινευτω, αλλά ειμαι ασσος σε αυτα τα παιχνιδια!
ετσι λοιπον, κυλουσε η ζωη μου. δουλεια-υπολογιστης, κ τανάπαλιν. (που κ που, πηγαινω κ σε οικους ανοχης, αλλά …καλυτερα
να μη το γραψω αυτο, θα μου χαλασει την εικονα!!)
ολα αυτα, μεχρι περυσι ομως.
γιατι μεχρι περυσι?
διοτι περυσι, ανακαλυψα οτι εχω ταλεντο στους υπολογιστες (…περα απο το αθλητικο μου ταλεντο βεβαια!)
αρχισα να ασχολουμαι με προγραμματα. αρχισα να φτιαχνω δικα μου προγραμματα, κ ορισμενα μαλιστα, τα πουλησα
σε εταιρειες. ενιωσα καπως χαρουμενος ειναι η αληθεια, αλλά δε μου εφτανε αυτο. ηθελα κατι παραπανω, κατι που μεχρι
να το βρω, δεν ηξερα τι μπορει να ειναι. ηξερα ομως, οτι μεσα απο αυτο το κατι, θα εκανα γνωστη τη παρουσια μου, την
υπαρξη μου! οτι δε θα ημουν ενας απροσωπος ανθρωπος, σε μια απροσωπη δουλεια. οτι θα ημουν, κατι περισσοτερο!
κ αυτο το κατι ηρθε τελικα!
καταφερα πριν λιγο καιρο, να μπω στον υπολογιστη ενος ταμειου ασφαλισης, κ να προκαλεσω ενα μικρο …πανικο!
αφησα μαλιστα κ το ψευδωνυμο μου, ετσι, για να με θυμουνται! βεβαια, δε με επιασαν, κ ουτε προκειται! απλά, δεν εχουν
την εξυπναδα μου, κ, αν κ λυπαμαι που το λεω, αυτη ειναι η αληθεια!
ετσι λοιπον, με την ανασφαλεια της υπαρξης μου, εβαλα πλωρη για μεγαλα λιμανια!
τι εννοω?
εδω κ δύο μηνες, προσπαθω να σπασω τα “αρχεια” μιας υπηρεσιας που εδρευει στη δεσποινις …Αμερικη!
κ οχι σε μια τυχαια υπηρεσια, αλλά στο Πενταγωνο!
κ οχι απλά για να πω μια …καλησπερα, αλλά για να τους κανω να χασουν τον υπνο τους!
καθε βραδυ λοιπον, αναμεσα σε αλγοριθμους, αναμεσα σε προγραμματα κ κωδικους, ζω τη ζωη μου!
καθε βραδυ, ειναι σα να κανω ερωτα δια μεσου του υπολογιστη, αλλά δυστυχως, χωρις οργασμο!
ετσι λοιπον κ αποψε, αφου ανοιξα το ψυγειο, κ ειδα οτι παλι ξεχασα να αγορασω κατι φαγωσιμο, εφτιαξα το καφε μου,
κ πηρα θεση μπροστα στην οθονη!
εκει οπου συνηθως χανομαι. εκει οπου συνηθως ζω, αποφευγωντας να ζησω την αληθινη
ζωη. εξαλλου, δε μου αρεσει η πραγματικοτητα, για αυτο, φτιαχνω τη δικη μου!
με τσιγαρα κ καφε, με καφε κ τσιγαρα, περναω τα βραδυα μου, μπροστα στον υπολογιστη.
αποψε ομως, δε ξερω, εχω ενα παραξενο προαισθημα. ξερω πως κατι θα συμβει, χωρις να ξερω ομως τι.
χανομαι λοιπον στο μικρο μου κοσμο, εκει που προσπαθω να γινω βασιλιας, εκει, που δεν εχω ελαττωματα.
εκει, που δεν ειμαι ενας απροσωπος θνητος!
η ωρα χανει το νοημα της, ο χρονος δεν υπαρχει οταν ειμαι μπροστα στην οθονη! γινονται ολα τοσο γρηγορα, τοσο ρυθμικα, ο ηχος των πληκτρων
αποκτα μαγεια, τα πληκτρα αποκτουν υποσταση!
μεσα στο “μεθυσι” μου λοιπον για να σπασω το προγραμμα, μεσα στη δικη μου πραγματικοτητα, μεσα στον αγωνα μου για οργασμο,
μεσα στο κυνηγι της ματαιοδοξιας μου, εμφανιστηκε μποστα στην οθονη μου, με μεγαλα γραμματα, η φραση:
” Missile Launch”
κ με μικροτερα γραμματα απο κατω:
”Yes - No”
παγωσα! το αιμα μου σταματησε! οι κτυποι της καρδιας μου, ακουγονταν σε ολο το τετραγωνο! μπορουσα με μια κινηση, πατωντας απλά το
κουμπι, να σταματησω αυτο το χαος! αυτη τη βρωμια που βλεπω γυρω μου! μπορουσα, εγω, ενας αχρωμος κ απροσωπος ανθρωπος, να
αλλαξω τα παντα! να τα αλλαξω για παντα! στο μικρο μου ημιυπογειο, κατω απο το δακτυλο μου, κρατουσα ολο το κοσμο! ολη την ανθρωποτητα!
ετρεμα! ειχα ιδρωσει, κ ειχα παγωσει ταυτοχρονα! αισθανομουν Θεος, αισθανομουν κ Διαολος ταυτοχρονα! το κουμπι κατω απο το δαχτυλο μου
με ικετευε να το πατησω! ηθελα να το πατησω! μπορουσα! μια απλη κινηση ηταν! μια κινηση, που θα εφερνε μια νεα αρχη!
χάιδεψα απαλα το κουμπι! το πιεσα ελαφρα, ισα ισα για να νιωσω δυνατος! ισα ισα, για να ρισκαρω, πριν αποφασισω!
κ μετα, εκανα τη κινηση που ηθελα να κανω! ή …μπορει κ να μη την εκανα τελικα!
εξω ξημερωνε. καπου, ενα παιδι γεννιοταν, καπου, καποιος πεθαινε!
επεσα για υπνο. αυριο ξημερωνε μια νεα μερα για μενα, κ ισως για ολοκληρο το κοσμο!
αυριο ολα θα ηταν διαφορετικα, αλλά μπορει κ να εμεναν ιδια…
.
ο Κωνσταντινος Παμφιληςς γεννηθηκε* το καλοκαιρι του ‘69. δε προσαρμοστηκε ποτέ, κ οπως λενε οι γιατροι, δε προκειται να! ζει συνηθως, στη γωνία του καθε δρομου.
*(πολλοι ισχυριζονται οτι ο Κωνσταντινος Παμφιληςς, δεν ειναι υπαρκτο προσωπο)
[ blog ] [ facebook ] [ e-mail ]
